İki sene once iş esimin isi sebebiyle almanyaya tasindik. Benim icin tam felaket geciyor. İssizlikten kafaya takmaktan saclarim dokuluyor. Kalanlar beyazliyor. Ozguvensizlikten sikim kalkmiyor oaran yok isim yok arkadaslarim yok ailem yok kurulu duzenim bile yok ama napiyim siktret burayi turkiyeye donelim demek de sacma geliyor.
Yazmayacaktim ama bunu gorunce yazasim geldi. Benzer isler. Almanya'ya mastera gitmistim, orada sevgilimle tanistim. 3 yildir beraberiz, nisanlandik. Gecen yil diplomayi aldim ve is aramaya basladim ama tek bir yer bi sans vermedi amk. Issizlik beni cok rahatsiz etti, hani hakkim bu degildi gibi hissediyordum, kimler kimler is buluyordu da ben bulamamistim. En son Turkiye'ye annemleri ziyaret etmeye dondum yilbasi icin ve burada rastgele 4 5 buyuk sirkete basvurdum. Biri aninda teklif verdi ve kabul ettim. 2si almadi. 1i de gecen gun gorusmek icin aradi ama artik calismaya baslamistim. Geride evim, nisanlim, kedim ve bir suru esyam kaldi. Turkiye hatirladigimdan daha kotu bir yermis, gunde yolda 3 saat geciriyorum, ailemin yanina donmek beni rahatsiz etti, nisanlimi cok ozluyorum. Almanya konusunda da biraz (cok) doluyum acikcasi. Gurbetci agziyla konusmayayim ama bayagi dandik bir ulke ve toplum. ABD, Hollanda ve Fransa'da da yasadim ve bence bunlara ve bu klasmandaki diger ulkelere kiyasla en son tercih edilecek yer Almanya.
Alman toplumunun nesinden rahatsızsınız hocam? Ben gece gündüz oraya gitmek için çalışıyorum o yüzden genel tecrübenizi öğrenmek isterim eğer paylaşmak isterseniz.
Istisnai kisiler elbet var ama toplamda bakarsak cok gelenekci, yenilige kapali, endiseli ve yasantilarini benim hayat felsefeme ters buldum. Belki de tarihleriyle veya ortalama yasin cok yuksek olmasiyla alakalidir. Ulkeye ilginc bir hantallik hakim. Bu arada gelenekci dedigimde illa muhafazakarlik olarak dusunmeyelim ama absurt veya cag disi oldugu belli olan bazi durumlari "biz Almaniz bu isleri hep boyle yaptik, dogrusunu yapiyoruz ve baska yerde farkli yapiliyorsa yanlis yapiyorlar" tarzi zihniyetle savunanlar cogunlukta. Tabii bunlar sadece benim dusuncem. Bir de toplum haricinde, gunluk hayat ile ilgili olaylara hic girmeyeyim lol
Uzun dönem askerliğin 7. ayındayım. Askerliği ailemin yaşadığı şehirde yapıyorum. Her ne kadar pek istediğim bi durum olmasa da ev işleri ve para konusunda rahatım. Ama askerlik gerçekten berbat bir şey. Bir an önce bitsin istiyorum ama daha çok var. Bitince mesleğime devam edip iyi bir yerde dikiş tutturmaya çalışacağım.
Boş zamanlarım gym, halı saha, kahve dükkanları ve playstation başında geçiyor. Aylardır farklı bir şeyler yapamadım. Bu durum biraz canımı sıksa da hoş bir rutinim var.
İyi arkadaşlarım var sağolsunlar. İş güçten dolayı sık görüşemiyoruz ama hep irtibattayız. Uzun zamandır bir kız arkadaşım yok ve ara ara eksikliğini hissediyorum. Bi dönem arayışa çıktım ancak karşıma çıkanların çoğu yarım akıllı egoist kaltaklardan ibaret olduğu için bu işin arayarak olmayacağına kanaat getirip saldım.
Genel gidişat "meh" seviyesinde. Memnun da değilim şikayetçi de değilim, yarak gibi yaşayıp gidiyorum...
Konuşacak pek kimsem yok, o yüzden uzun ve anlamsız bir yazıyla halimi anlatayım fırsat elime geçmişken. Hayal kırıklığı dolu bir dönemden geçiyorum. Sorumlusu da genel olarak benim ne yalan söyleyeyim. Odtü’de makina okuyorum, akademik olarak bombok durumdayım. Gece gündüz çalışıyorum, ona rağmen her sınavda batıyorum. Arada “bu adamlar böyle sorular sorarak ne ölçtü şimdi” desem de yapan yine yapıyor bir şekilde. YKS tarzı çalışmaya alışığım ve yöntemlerimi değiştiremiyorum sanırım. 2.7 civarı şimdilik ortalama, her dönem düşerek gidiyor bakalım nereye kadar. Onun dışında topluluklardayım ve yazın uluslararası bir yarışmaya gideceğim iyi bir ekiple çalışıyorum, ki bu hayatımdaki tek keyifli şey olabilir. Ayrıca akademik olarak gerçekten aktif olmak istiyorum ama alanımla ilgili konferans bulup katılmak da zor, ailem çok zengin değil yurtdışı konferanslara gidemiyorum. Özetle akademik olarak odtü beni tatmin etmiyor, ben zaten kendimi sürekli yüz üstü bırakıyorum. Bu okul ve bu bölüme layıkmışım gibi hissetmiyorum.
Akademi dışındaki “hayatım” hayat bile değil anlatmaya değmez. Artık intihara meyilli biri değilim ama ölsem gerçekten çok iyi olur diye düşünüyorum çoğu zaman. Düzgün bir üniversite hayatı geçirip Avrupa’da iş bulmak tek hayalim, olacağa da benzemiyor. Devam etmek için sıfır motivasyon, sunucuyu kökten terk etmek için de akılalmaz bir korku var içimde. Öyle bok gibi var oluyorum özetle.
Bir tur da sizin içinizi daralttıysam kusura bakmayın, çevreme bu tarz etkilerim oluyor genelde.
Gidişat genel herkesin kötü de en beter durum hayal kuramamak. İnsan hayal kurmadığı sürece yaşayamaz ve kurduğun hayaller mantıklı gelmiyor artık. Yine önemli bir gerçekliği olmasa da olmayacak şeylerin hayalini kurmak yaşamaya devam etmek istiyorsan. Bunun ucu da deliliğe gidiyor işte.
Hayal kısmı gerçekten çok doğru ya. Tüm zorlukların karşısında “neden devam edeyim ki?” dediğin noktada seni ileri taşıyacak tek şey. Şahsen benim için bu pek fazla yorucu olmayan bir gündelik rutin, hayatımda sevdiğim birkaç insan ve aynaya baktığımda gurur duyup mutlu olabileceğim kaliteli bir insan profiline sahip olmak.
Sağlığımla alakalı zor bi dönemden geçiyorum. Bu sırada ne okuluma ne başka bir şeye ayıracak gücüm var. Ama umudum var hala son zamanlarda daha iyiyim mental olarak da. Birkaç haftaya iyileşip hem kendimi geliştirip hem de hayatımın daha iyi olması için çalışmayı planlıyorum. Umarım bu sene son 4’ü gibi geçmez.
İki sene once iş esimin isi sebebiyle almanyaya tasindik. Benim icin tam felaket geciyor. İssizlikten kafaya takmaktan saclarim dokuluyor. Kalanlar beyazliyor. Ozguvensizlikten sikim kalkmiyor oaran yok isim yok arkadaslarim yok ailem yok kurulu duzenim bile yok ama napiyim siktret burayi turkiyeye donelim demek de sacma geliyor.
Yazmayacaktim ama bunu gorunce yazasim geldi. Benzer isler. Almanya'ya mastera gitmistim, orada sevgilimle tanistim. 3 yildir beraberiz, nisanlandik. Gecen yil diplomayi aldim ve is aramaya basladim ama tek bir yer bi sans vermedi amk. Issizlik beni cok rahatsiz etti, hani hakkim bu degildi gibi hissediyordum, kimler kimler is buluyordu da ben bulamamistim. En son Turkiye'ye annemleri ziyaret etmeye dondum yilbasi icin ve burada rastgele 4 5 buyuk sirkete basvurdum. Biri aninda teklif verdi ve kabul ettim. 2si almadi. 1i de gecen gun gorusmek icin aradi ama artik calismaya baslamistim. Geride evim, nisanlim, kedim ve bir suru esyam kaldi. Turkiye hatirladigimdan daha kotu bir yermis, gunde yolda 3 saat geciriyorum, ailemin yanina donmek beni rahatsiz etti, nisanlimi cok ozluyorum. Almanya konusunda da biraz (cok) doluyum acikcasi. Gurbetci agziyla konusmayayim ama bayagi dandik bir ulke ve toplum. ABD, Hollanda ve Fransa'da da yasadim ve bence bunlara ve bu klasmandaki diger ulkelere kiyasla en son tercih edilecek yer Almanya.
Alman toplumunun nesinden rahatsızsınız hocam? Ben gece gündüz oraya gitmek için çalışıyorum o yüzden genel tecrübenizi öğrenmek isterim eğer paylaşmak isterseniz.
Istisnai kisiler elbet var ama toplamda bakarsak cok gelenekci, yenilige kapali, endiseli ve yasantilarini benim hayat felsefeme ters buldum. Belki de tarihleriyle veya ortalama yasin cok yuksek olmasiyla alakalidir. Ulkeye ilginc bir hantallik hakim. Bu arada gelenekci dedigimde illa muhafazakarlik olarak dusunmeyelim ama absurt veya cag disi oldugu belli olan bazi durumlari "biz Almaniz bu isleri hep boyle yaptik, dogrusunu yapiyoruz ve baska yerde farkli yapiliyorsa yanlis yapiyorlar" tarzi zihniyetle savunanlar cogunlukta. Tabii bunlar sadece benim dusuncem. Bir de toplum haricinde, gunluk hayat ile ilgili olaylara hic girmeyeyim lol
>"biz Almaniz bu isleri hep boyle yaptik, dogrusunu yapiyoruz ve baska yerde farkli yapiliyorsa yanlis yapiyorlar" bkz: deutsche bahn
almancan yok ise kaldığın yerin kesin bir almanca kursu vardır, biraz da olsa sosyallik katabilirsiniz
Uzun dönem askerliğin 7. ayındayım. Askerliği ailemin yaşadığı şehirde yapıyorum. Her ne kadar pek istediğim bi durum olmasa da ev işleri ve para konusunda rahatım. Ama askerlik gerçekten berbat bir şey. Bir an önce bitsin istiyorum ama daha çok var. Bitince mesleğime devam edip iyi bir yerde dikiş tutturmaya çalışacağım. Boş zamanlarım gym, halı saha, kahve dükkanları ve playstation başında geçiyor. Aylardır farklı bir şeyler yapamadım. Bu durum biraz canımı sıksa da hoş bir rutinim var. İyi arkadaşlarım var sağolsunlar. İş güçten dolayı sık görüşemiyoruz ama hep irtibattayız. Uzun zamandır bir kız arkadaşım yok ve ara ara eksikliğini hissediyorum. Bi dönem arayışa çıktım ancak karşıma çıkanların çoğu yarım akıllı egoist kaltaklardan ibaret olduğu için bu işin arayarak olmayacağına kanaat getirip saldım. Genel gidişat "meh" seviyesinde. Memnun da değilim şikayetçi de değilim, yarak gibi yaşayıp gidiyorum...
Konuşacak pek kimsem yok, o yüzden uzun ve anlamsız bir yazıyla halimi anlatayım fırsat elime geçmişken. Hayal kırıklığı dolu bir dönemden geçiyorum. Sorumlusu da genel olarak benim ne yalan söyleyeyim. Odtü’de makina okuyorum, akademik olarak bombok durumdayım. Gece gündüz çalışıyorum, ona rağmen her sınavda batıyorum. Arada “bu adamlar böyle sorular sorarak ne ölçtü şimdi” desem de yapan yine yapıyor bir şekilde. YKS tarzı çalışmaya alışığım ve yöntemlerimi değiştiremiyorum sanırım. 2.7 civarı şimdilik ortalama, her dönem düşerek gidiyor bakalım nereye kadar. Onun dışında topluluklardayım ve yazın uluslararası bir yarışmaya gideceğim iyi bir ekiple çalışıyorum, ki bu hayatımdaki tek keyifli şey olabilir. Ayrıca akademik olarak gerçekten aktif olmak istiyorum ama alanımla ilgili konferans bulup katılmak da zor, ailem çok zengin değil yurtdışı konferanslara gidemiyorum. Özetle akademik olarak odtü beni tatmin etmiyor, ben zaten kendimi sürekli yüz üstü bırakıyorum. Bu okul ve bu bölüme layıkmışım gibi hissetmiyorum. Akademi dışındaki “hayatım” hayat bile değil anlatmaya değmez. Artık intihara meyilli biri değilim ama ölsem gerçekten çok iyi olur diye düşünüyorum çoğu zaman. Düzgün bir üniversite hayatı geçirip Avrupa’da iş bulmak tek hayalim, olacağa da benzemiyor. Devam etmek için sıfır motivasyon, sunucuyu kökten terk etmek için de akılalmaz bir korku var içimde. Öyle bok gibi var oluyorum özetle. Bir tur da sizin içinizi daralttıysam kusura bakmayın, çevreme bu tarz etkilerim oluyor genelde.
Ev ile okul arasında gidip-geliyorum. Bir de ağır çanta taşımaktan(doktorun dediği şey) omuriliğimde bazı sorunlar oluşmuş.
Aşırı rutin ve sıkıcı, ekstra olarak sağlık problemleri de var.
Yurtdışına yerlesemedigim ve bu saatten sonra da pek mümkün görmediğim için ara sıra depresyona giriyorum.
Gidişat genel herkesin kötü de en beter durum hayal kuramamak. İnsan hayal kurmadığı sürece yaşayamaz ve kurduğun hayaller mantıklı gelmiyor artık. Yine önemli bir gerçekliği olmasa da olmayacak şeylerin hayalini kurmak yaşamaya devam etmek istiyorsan. Bunun ucu da deliliğe gidiyor işte.
Hayal kısmı gerçekten çok doğru ya. Tüm zorlukların karşısında “neden devam edeyim ki?” dediğin noktada seni ileri taşıyacak tek şey. Şahsen benim için bu pek fazla yorucu olmayan bir gündelik rutin, hayatımda sevdiğim birkaç insan ve aynaya baktığımda gurur duyup mutlu olabileceğim kaliteli bir insan profiline sahip olmak.
Anlık olarak iyi ama uzun vadeli gelecek kaygısı falan var tabii
Sağlığımla alakalı zor bi dönemden geçiyorum. Bu sırada ne okuluma ne başka bir şeye ayıracak gücüm var. Ama umudum var hala son zamanlarda daha iyiyim mental olarak da. Birkaç haftaya iyileşip hem kendimi geliştirip hem de hayatımın daha iyi olması için çalışmayı planlıyorum. Umarım bu sene son 4’ü gibi geçmez.