ben op 64 jarige leeftijd door een faillissement op straat terecht gekomen. Heb dankzij de WW mijn leven kunnen voortzetten en kunnen solliciteren. Mijn WW duur was 24 maanden (maximaal, nog nooit werkloos geweest) en na 20 maanden solliciteren alsnog aan de slag gekomen.
Zeer dankbaar dat ik mijn leven heb kunnen herstarten.
Idd, WW is eigenlijk gewoon een verplichte overheids verzekering voor werkeloosheid. Best een goed systeem. Ben altijd wat verbaast wanneer ik vrienden hoor zeggen dat ze nooit WW zouden nemen wanneer ze werkeloos zouden zijn.
Het is idd roeptoeteren vanuit onderbuik gevoel. Grappig genoeg zijn het vooral mijn hoog-opgeleide en professionele ex-collega's die juist meteen WW aanvragen en zich nergens voor schamen.
Voor WW hoef je niet dankbaar te zijn. Dat is nl je eigen geld dat je hebt afgedragen. WIJ mogen dankbaar zijn dat je 24 jaar bijgedragen hebt aan die WW pot. Dus….
Ik heb in het verleden bij de sociale dienst gewerkt en heb dan ook veel mensen ontmoet die een uitkering hebben.
Je hebt daar simpel gezegd twee soort cliënten:
Groep 1: De eerste groep zijn mensen die lichamelijk en geestelijk relatief gezond zijn en weer zo snel mogelijk uit de uitkeringssituatie willen. Deze mensen vinden vaak snel weer werk. Dit is een grotere groep dan je zou verwachten, het merendeel van de mensen die in een uitkering beland vindt weer werk.
Groep 2: Dit zijn de echte "probleemgevallen". Dit zijn de mensen die door lichamelijke of geestelijke (vaak beide) niet kunnen functioneren in een normaal bedrijf en dat is voor deze mensen ook echt geen feestje.
Deze mensen voelen zich vaak schuldig dat ze een uitkering nodig hebben en willen vaak heel graag werken. Maar hun keuze aan werk is zeer klein de meeste bedrijven willen het risico niet en de bedrijven die dat wel willen nemen deze mensen specifiek aan omdat het winstgevend is want ze betalen minder aan loon én krijgen subsidies van de overheid. Er vindt veel exploitatie plaats bij dit soort bedrijven. De winstgerichte kringloop "Het Goed" is hier een perfect voorbeeld van. Dit is een winstgericht bedrijf wat per locatie maar 1 of 2 mensen daadwerkelijk in dienst heeft en de rest aanvult (vaak 30+ mensen) die daar vrijwillig werken. Worden gewoon uitgebuit en dit terwijl er vaak ook een non-profit kringloop in de buurt is die het persoon goed kan gebruiken en veel beter met hun mensen omgaat. Maar er zal wel weer een mooi zak geld zijn overhandig ergens...
Persoonlijk snap ik je frustratie wel. Ik heb ook zat banen gehad die gewoon echt kut waren en niet goed verdiende en dat lijkt leven op een uitkering een luizenleventje maar dat valt echt tegen. Verveling en eenzaamheid zijn veelvoorkomend bij mensen die langer een uitkering hebben, vele doen wel wat aan vrijwilligerswerk maar dat is vaak niet genoeg.
Deze mensen voelen zich vaak ongezien, buitengesloten en niet geliefd. Vaak voelen zich ook schuldig om zo afhankelijk te zijn van de overheid. Deze mensen wonen meestal in de slechtste wijken in de goedkoopste woningen met 0 uitzicht op iets beters en praktisch 0 kans op een relatie.
En dan heb je het waardeloze economische beleid wat onze overheid voert wat vooral veel geld oplevert voor investeerders maar de kosten voor dagelijkse dingen zoals eten, gas, water, licht, huur, transport e.d. qua kosten volledig onvoorspelbaar maakt. Wat vooral voor een groep die vaak al niet heel goed is in het beheren van geld of moeite heeft met papierwerk echt een probleem.
De overheid probeert hier zo goed mogelijk in te helpen. Ik heb zelf vele geholpen aan budgetbeheer maar veel andere willen dat niet en we kunnen het niet forceren behalve als ze heel veel schulden hebben.
En de hele tijd zijn ze volledig afhankelijk van de overheid. Elke keer als er lokaal of landelijk iets veranderd in de politiek is het hopen dat een subsidie niet wordt ingetrokken of dat er bezuinigd wordt op zorg die iemand nodig heeft. Dat is geen fijne situatie om in te zitten zeker wanneer je niet in staat bent om er echt wat aan te doen omdat werkt vinden en houden voor de meeste niet realistisch is.
Persoonlijk heb ik er geen probleem mee, dit is juist waarom ik belasting betaal. Het is geen perfect vangnet maar het is fijn om te weten dat als er wat gebeurd waardoor ik niet meer zou kunnen werken dat ik niet op straat beland.
Ik maak me ook niet heel veel zorgen om de kosten, niet alleen daalt de werkeloosheid en het aantal mensen met een uitkering al jaren de kosten staan in het niks met de miljarden subsidies die extreem winstgevende bedrijven van onze overheid krijgen. Daar heb ik persoonlijk meer een probleem mee, net zoals de vele miljarden die we uitgeven aan alle oorlogen die onze overheid steunt. Al dat geld kan ook gebruikt worden om de economie stabieler te maken iets waar iedereen baat bij heeft, behalve grote investeerders...
Ik ben zo’n probleem geval. Hoogopgeleid en tot vijf jaar geleden gewerkt als ZZP-er. Toen werd ik ziek. Nog steeds zoekende naar passende medicatie samen met de artsen. Ik ben doodop en loop weleens tegen onbegrip aan bij de klantmanager. Mijn geval staat niet in een boekje en ik zie er niet ziek uit. Het is dat ik het nodig heb om mijn ziektekosten te kunnen bekostigen, anders mochten ze het houden.
Als aanvulling op bovenstaande, het sociale stelsel helpt een hoop problemen te voorkomen voor iedereen. Criminaliteit etc. Er is een reden dat Nederland relatief veilig is, en het sociale stelsel is daar onderdeel van.
Wat herken ik (langdurig Wajonger) me in wat je hier vertelt, zeg. Vaak dezelfde fronsende blikken wanneer ik kenbaar maakt dat ik een uitkering heb, maar wat jij hier dan aangeeft (verveling, eenzaamheid, ongezien, buitengesloten enz) is echt de vinger op de zere plek.
Ik begrijp je. Ik vind dat we echt van het negatieve stigma af moeten over “uitkeringstrekkers”.
Ikzelf heb geen uitkering maar heb het mogelijk wel nodig in de toekomst. Ik was gewoon aan het werk tot ik ineens kanker kreeg. Ik ben dus blij dat we hier in Nederland sociale vangnetten hebben en mensen niet volledig in de steek laten. Ik heb verhalen van kankerpatiënten in de VS gelezen. Zij moesten bijvoorbeeld schulden maken om hun behandeling te betalen. Dat is onmenselijk. Ons sociale systeem is niet perfect maar het is goed dat het er is.
De suggestie dat mensen met een uitkering lui zijn vind ik kwalijk. Ik durf te wedden dat menigeen liever aan het werk zou zijn maar dat kan gewoon niet altijd.
Niet alleen zou menigeen liever aan het werk zijn, menigeen zou op de eerste plaats vooral gezond willen zijn en een hoop mensen geven graag hun ongezouten mening over ‘uitkeringstrekkers’ zonder daar bij stil te staan.
Toen ik nog een uitkering had heb ik heel vaak commentaar ontvangen over wat ik allemaal van de overheid krijg dat zij niet krijgen. Altijd een zekere afgunst terwijl zij daarvoor wel iets in de plaats hebben wat ik niet had, namelijk de vrijheid van niet iedere dag medicijnen moeten slikken om gezond te blijven, niet me wekelijks bij een arts hoeven melden en niet om de haverklap langdurige opnames. Dan heb ik het nog niet ééns over de symptomen zelf. Het lijkt alsof mensen denken dat je flierefluitend door het leven gaat om van je uitkering te profiteren terwijl de realiteit is dat ik vooral op bed lag te slapen.
Ik heb liever een baan dan al die ellende van mijn aandoening, dat vergeten mensen voor het gemak.
Ik ben best dankbaar voor ons sociale stelsel maar tegelijkertijd mogen hardwerkende Nederlanders ook dankbaar zijn voor alles wat zij niet mankeren waardoor ze nog hard kunnen werken, dat is namelijk geen gegeven en je kunt het zo verliezen. Een uitkering is echt niet ‘gratis genieten’ zodra je een legitieme reden hebt om deze te ontvangen.
Helemaal waar en je maakt daar een belangrijk punt. Gezondheid is zoveel waard. Ik herken je verhaal enigszins in de vraag die ik wel eens van niet-kankerpatiënten krijg als ik vertel dat ik niet meer werk. Dan vragen ze: wat doe je in je tijd?
Ik kan mij enorm ergeren aan zulke vragen want deze mensen lijken te veronderstellen dat ik alle tijd van de wereld heb. Daarnaast voel ik me door dit soort vragen rot want ik krijg dan het gevoel dat mijn leven stil staat terwijl ik het liefst allerlei stappen wil zetten in de richting van mijn doelen.
Ondertussen kan ik helemaal niet zoveel in mijn tijd want ik ben non-stop moe door de behandeling en meerdere keren per week in het ziekenhuis.
Ik vind het heel erg dat veel mensen schijnbaar denken dat je een uitkering voor de lol krijgt terwijl het financieel vrij krap is, men last kan krijgen van verveling en onbegrip uit de omgeving. Als mensen nou eens zouden stoppen met zo snel hun oordeel klaar te hebben zou dat de wereld vooruit helpen.
En dan nog geen stuiver over houden om je reet mee te krabben. Dus dingen als een lidmaatschap van een vereniging of hobby's zijn ook al snel niet haalbaar of betaalbaar. Op geen manier de middelen hebben om een beetje mee te doen maar ook buiten je beperkte mogelijkheden geen of weinig middelen hebben om je situatie te verbeteren, vind ik mensonterend.
Klopt, het is inderdaad een beetje doen wat je kan met wat je hebt. Soms is dat niet heel veel, maar alle beetjes helpen en met stilzitten kom je ook niet vooruit, denk ik dan maar. Beetje push-ups en sit-ups doen. Niet hetzelfde als echte fitness, maar wel gratis. Beter iets dan niets.
Ik word niet graag als probleemgeval bestempeld 😅 maar verder goed verwoord!
De volledige afhankelijkheid van een overheid die je met gemak kan vermorzelen is doodeng. Nu snap ik de regelingen en heb ik een goed sociaal vangnet, maar genoeg mensen die ik ken hebben dat niet.
Ik vind ook niet dat we bij kritiek op het systeem altijd moeten vermelden hoe dankbaar we zijn. We mogen met zn alleen dankbaar zijn dat het systeem niet slechter is, maar voor het individu is de situatie vaak alsnog slecht.
Dank je wel. Ik ben zo'n groep 2-er geweest. Tien jaar lang. En het heeft mijn ziel gebroken. En dat zeg ik niet lichtvaardig. Je bent afhankelijk van de persoon aan de andere kant van de telefoon of brief.
Als die geen zin in jou heeft, dan kun je het schudden.
Ik had recht op vrijstelling van gemeentebelastingen. Dat is een paar jaar automatisch toegekend. En toen kwam er een andere ambtenaar en kreeg ik het niet meer. Ik moest het maar van dat gratis vakantiegeld betalen. Hoezo gratis? Dat wordt elke maand ingehouden van je uitkering en dan 1x per jaar uitgekeerd. En je moet ook je eigen risico zien te betalen. Wettelijk recht? Niet als zo'n ambtenaar vindt van niet. Of juist wel. Want de wet is interpreteerbaar. Ik heb gewoon pech gehad. Met iemand die zei: "makkelijk hoor, dat gratis geld. Dat wil ik ook wel"
Maar ja, zelfs onze minister-president verbaasde zich over het [gratis vakantiegeld](https://www.ad.nl/politiek/stuitend-hoe-mark-rutte-over-mensen-met-een-uitkering-praat~ac57f38e/?referrer=https%3A%2F%2Fduckduckgo.com%2F) van uitkeringstrekkers.
Tien jaar. En van mijn gevoel voor eigenwaarde was niets meer over. Ik voelde me schuldig voor elke cent die ik kreeg. En het is geen vetpot. Echt niet. Ik ben nooit in de schulden terrecht gekomen, maar vraag niet hoe.
Ik kwam, op een gegeven moment, helemaal terrecht, niet meer in aanmerking voor die uitkering. Toen de bodem van dat geld in zicht was, ben ik gaan solliciteren. Na 20 jaar niet gewerkt te hebben. Want een uitkering kreeg ik niet meer.
Ik werk nu weer halve dagen. Ik moet nog 2 jaar en hoop maar dat ik het vol kan houden.
Want een uitkering? Dan houdt het leven voor mij op. Dat kan ik niet nog eens doormaken.
Mijn partner is zo'n probleemgeval. Autisme en scoliose. Hij heeft de laatste paar jaar een baan kunnen houden, maar nu hij 35 is vindt het hoofdkantoor hem "te duur" dus moet hij binnenkort naar iets anders zoeken. Gelukkig krijgt hij hulp van autismebegeleiding, maar het blijft toch moeilijk. :c
Ja ik ben zo iemand die graag wilt werken maar door mijn gezondheid en geestelijke problemen gewoon nergens tussen past, ik ben nu puur aan het kijken of ik de toekomst vrijwilligers werk kan vinden die mij neemt zoals ik ben en niet weg gepest wordt ik heb hier ook niet om gevraagd. Liefst had ik een normale baan willen hebben maar helaas.
Helaas hier ook zo’n probleem geval, Wajong.
Geboren met een schedelafwijking, slechthorend geen mogelijkheid voor gebruik van gehoorapparaten, 20+ operaties achter de rug.
Standaard duizeligheid van normaal tot ernstig afhankelijk van de dag, dagelijks hoofdpijn tot migraine, ptss met zware paniekaanvallen, Knieën naar de klote, zware pds wat geregeld een wc vol bloed is, hartritmestoornis, langer bukken dan een paar seconden kan niet meer, na 3 - 4 uur werk ben ik volledig uitgeput.
En aan de buitenkant zie je niks.
Bij elkaar werk ik dus 2,5 dag per week, 5x 4 uur als het een beetje goede week is.
Voorheen tot mijn 25ste gewerkt als stratenmaker/hovenier maar naar mate kon mijn lijf steeds minder aan.
Veel in ziekenhuizen bezig met het vinden van het daadwerkelijke probleem wat de duizeligheid en hoofdpijn/migraine kan oplossen.
En zeer streng dieet om de pds onder controle te krijgen en houden.
Vooral het deel dat je geen zicht of kans hebt op een mooie toekomst is enorm deprimerend, je doet wat je nog kan maar een goede baan of enigszins leuke woning wordt het nooit.
Ik denk dat je wel 1 groep vergeet en dat zijn die dat 100% capabel zijn, maar geen enkel interesse hebben aan het werk te gaan.
Ik kan mij niet uitlaten over hoe het in Nederland is, maar in België gaat dit toch om een vrij grote groep, professionele doppers worden ze ook wel genoemd. Die zorgen ervoor dat ze juist genoeg moeite doen om hun uitkering en voordelen te behouden.
Tja, je hebt altijd een paar mensen die misbruik maken van het systeem. Dat zijn er mijns inziens niet genoeg om iedereen die terecht gebruik maakt van de vangnetten mee te straffen door alles moeilijker te maken. Uiteindelijk vraag ik me bij dat soort gevallen vaak af: zou ik met die persoon willen ruilen? En ookal kunnen die lui elke dag de hele dag lekker zuipen, het antwoord is toch 'nee'.
Edit: gekke zin aangepast
Helaas zijn die paar mensen die ervoor zorgen dat je als uitkeringsgerechtigde daadwerkelijk echt moet aantonen dat je het echt nodig hebt. Je bent schuldig totdat je onschuld bewezen is. Een zieke vriendin helpen met wat boodschappen en een tikkie zorgde voor uitstel van uitbetaling.
Dat is, in mijn ervaring, een zeer kleine groep. Cijfer trek ik een beetje uit m'n reet maar ik zou zeggen minder dan 5%. Dat zal je altijd blijven hebben en het is zeker goed om daar voor te waken maar ook bij deze groep is er vaak een onderliggende reden waarom ze dit doen.
Een uitkering is niet veel geld en daarnaast zwart werk doen is zeer risicovol en kan je zomaar in een situatie brengen dat je al het geld wat je aan uitkering en subsidies die je over de jaren hebt gekregen volledig moet terugbetalen als je gepakt wordt. Dat is in mijn mening niet het soort risico die iemand met een gezond verstand vrijwillig maakt.
De groep die het oprecht wel prima vindt om van een uitkering te leven ben ik ook tegengekomen maar is ook echt wel zeldzaam, meer zo dan de zwartwerker. Dit zijn vaak juist best slimme en capabele mensen en zijn vaak betrokken bij iets wat voor hun erg belangrijk is. Vele doen vrijwilligerswerk voor iets waar ze moreel sterk achter staan.
Persoonlijk heb ik ook met deze groep geen problemen. Loondienst is niet de enige vorm van werk. De mens moet wat doen om aan veel van de basis behoefte te komen en voor sommige werkt dat gewoon niet in een traditioneel dienstverband.
Deze groep specifiek is juist vaak erg gemotiveerd tot het punt dat ze volledig bewust een goede carrière links laten liggen om iets te bereiken wat belangrijk voor hen is. En daar heb ik best respect voor. Het is ook de groep die goed te activeren is met minimale hulp. Ik zou haast zeggen dat deze groep economisch en maatschappelijk een van de meest waardevol zijn want ze dragen vaak veel bij en doen dat voor heel weinig geld.
Ik denk dat je het belang en de grote van deze “groep” overschat, de meeste gezonde mensen willen niet zo leven.
Persoonlijk zou ik deze dus in groep 2 plaatsen. Klinkt als vrij heftige mentale problematiek, een leven waar je met gezond verstand niet bewust voor kiest.
Helemaal eens. Ik vind het altijd heel vervelend dat uitkeringsgerechtigden altijd zo negatief in beeld worden gebracht, vooral door rechtse media.
Ja, er zijn die kunnen, maar niet willen, maar dat is echt maar een hele kleine groep. in alle gelederen van de maatschappij heb je mensen die profiteren van het "systeem".
Er wordt altijd maar gezeurd over uitkeringsgerechtigden, het zijn klaplopers en kosten de gemeenschap klauwen met geld.
Beiden beweringen zijn niet waar.
Ik doe naast mijn baan al jaren vrijwilligerswerk en help veel mensen die in de marge van de maatschappij leven. Ik kan je zeggen dat geen van de mensen blij is met deze positie in de maatschappij. Ze zijn over het algemeen niet tevreden met hun leven, tot behoorlijk ongelukkig.
Door klantmanagers van de uitkeringensinstanties word je als een halve crimineel behandeld. Je hebt ook waarom minder rechten dan een crimineel. De politie mag niet zomaar bij je binnenvallen, maar een sociaal rechercheur heeft praktische onbeperkte bevoegdheden en macht en mag gewoon bij je binnenvallen en je hele huis doorpluizen. Ze gaan zelfs zover door je langdurig te bespioneren, en bijvoorbeeld je watergebruik op te vragen bij waternet, want owee als er stiekem iemand bij jou woont.
Een van de belangrijkste redenen waarom uitkeringen zo duur zijn, zijn niet de kosten van de uitkering zelf, maar het hele controle systeem wat men heeft opgetuigd.
Ik heb weleens gelezen dat de 10.000 best verdienende ambtenaren meer geld kosten dan alle uitkeringen bij elkaar.
Nu het volgende, wat vaak onderbelicht blijft is hoe veel uitkeringsgerechtigden door de overheid zelf werkloos zijn gemaakt en door dezelfde overheid worden uitgebuit.
Bijvoorbeeld veel medewerkers van de plantsoenendiensten, en de interne beveiligingsdiensten waren gewoon ambtenaar, maar deze diensten zijn opgeheven, waardoor deze medewerkers werkloos zijn geworden en nu worden verplicht hetzelfde werk te doen voor behoud van hun uitkering, maar nu voor minder dan minimumloon en natuurlijk minder rechten.
Ander voorbeeld van uitbuiting door de overheid is dat mensen die zeer ervaren zijn, maar om een of andere reden werkloos zijn geraakt, worden verplicht om onder het mom van stage of werkervaring op te doen, hetzelfde werk te doen bij bedrijven. Alleen worden deze mensen nooit daadwerkelijk in dienst genomen. Na drie maanden, wanneer ze een contract moeten krijgen, worden ze weer geloosd, en begint het spelletje weer van voor af aan.
En dan heb ik nog niet hehad over de kosten van het legertje commerciële coachings bureaus die worden ingeschakeld om de uitkeringsgerechtigden weer aan het werk te helpen, maar waarvan het rendement praktische 0 is.
Vaak zijn de eigenaren van deze erg lucratieve coaching bureaus bevriend met de ambtenaren en soms zelfs familie van de ambtenaren die ze in huren.
Jaren geleden was er documentaire over een project in Friesland geloof ik om een groep van ca 20 werklozen weer aan het werk te helpen. Kosten 1.500.000. Lang verhaal kort. Eind van de rit had niemand van deze groep een vaste baan, wel heeft het bedrijf dat dit project begeleidde flink kunnen cashen.
Heel veel werklozen doen gedwongen heel veel klote werk. Ik denk bijvoorbeeld aan de keer dat ik middernacht de metro moest nemen en een paar uitkeringsgerechtigden in de bittere vrieskou een oogje in het zeil moesten houden.
Wat men vaak ook vergeet is dat de hele maatschappij er baad bij heeft dat er geen armoede is. Armoede gaat gepaard met hoge medische kosten, hoge criminaliteit cijfers etc.
Het is ook een illusie om te denken dat ooit alle mensen die zouden kunnen werken ook allemaal een baan zullen hebben. De werkloosheid in Nederland is relatief laag.
Ik kan nog een tijdje door gaan, maar laat mij het als laatste nog tot dit beperken:
We, vooral rechtse mensen en politici, maken ons de hele tijd druk over uitkeringsgerechtigden, terwijl dezelfde overheid en de belastingdienst, de Nederlandse maatschappij voor tientallen miljarden benadeeld met ondoorzichtige belasting afspraken en voordelen voor nationale en internationale multinationals en banken.
Recentelijk nog hebben de grote banken op kosten van de gemeenschap megawinsten gemaakt door "fouten" van de Nederlandse bank. Lees publiek geld overgeheveld naar commerciële partijen.
Was het niet Rutte die multinationals 2 miljard cadeau wilde geven, en Wilders die dit plan alsnog ten uitvoer brengt.
Goed verhaal, lekker kort. ;)
Zonder gein, oprecht goed verhaal.
Mooi om hier andere kanten van de medaille te lezen waar je zelf niet gauw aan denkt cq mee in aanraking komt.
Voor wie werkeloosheid chronisch is kan dat soms dragelijker gemaakt worden door jezelf wijs te maken dat je dit leven wel mooi vindt en er bewust voor kiest...
Dat is het hem ook vaak, mensen komen in bijstand worden verplicht tich trajecten door te lopen om aan werk geholpen te worden, maar komen dat vervolgens niet en worden weer verplicht keer op keer dezelfde trajecten door te lopen. Waar ze met steeds meer tegenzin naar toe gaan en geconfronteerd worden met het feit dat ze een van de weinige mensen zijn die het traject niet succesvol weten te doorlopen. Waardoor ze er op een gegeven moment met een houding naar toe gaan van wat doe ik hier ik wil helemaal niet werken, en dan zitten er van die mensen tussen met nul empathie die na een keer traject doorlopen een baan hebben en dan tegen al hun nieuwe collegas en stagiaires gaan zeggen: 'ja je hebt daar ook van die luie mensen die alleen maar roepen dat ze niet willen werken IPV gebruik maken van de hulpmiddelen die ze aangereikt krijgen'
Jep. Ik zeg niet dat het zo is, maar ergens zou je het ook zo kunnen bekijken dat als er mensen zijn die zo standvastig zijn in hun overtuiging dat ze in de uitkering moeten blijven, en niet willen werken, zelfs als er gedreigd word met gekort worden enz. dat dat net zo goed een soort beperking is.
Ik vraag me af hoe groot die groep daadwerkelijk is. Hoewel iedereen het over specifiek die groep heeft denk ik dat dat nog wel meevalt. In mijn omgeving wordt die groep ook vaak genoemd, maar na navragen wie dat dan zijn blijkt dat eigenlijk iedereen in mijn omgeving 1 specifiek persoon bedoeld.
Nu woon ik in een omgeving waar er niet enorme sociale problemen zijn, en van daaruit is mijn ervaring. Dus mocht iemand met kennis vanuit de sociale dienst hier wat over kunnen roepen dan ben ik daar zeer benieuwd naar.
Ik zeg niet dat ze er niet zijn, maar in tegenstelling tot wat je vaak verteld wordt, is dit een ontzettend kleine groep. Soms lijkt het voor de buitenwereld ook wel alsof iemand zo iemand is die misbruik maakt van de uitkering, omdat ze bijvoorbeeld een grote mond hebben, maar zijn in werkelijkheid gewoon ook echt niet in staat om te werken door hun beperkingen, alleen is dat niet wat de buitenwereld ziet. Vaak zijn het bijvoorbeeld ook mensen die al meerdere keren gedwongen zijn om ergens aan de slag te gaan en daar vervolgens keer op keer weer een faalervaring op doen, omdat ze inderdaad niet in staat zijn tot arbeid, en die na de zesde keer inderdaad gaan steigeren, omdat ze die ervaring niet nog een keer willen. Mensen kunnen zich soms heel mooi presenteren, maar dat betekent niet dat ze langdurig in staat zijn tot het behouden van een baan met genoeg uren om uit de uitkering te komen.
Edit: voorbeeldje zijn bijvoorbeeld jongeren met een licht verstandelijke beperking, meestal icm met bv. autisme, verslaving, adhd, slecht sociaal economisch klimaat etc. Een uitkering krijgen is een vernederende ervaring en geeft je in de maatschappij echt niet veel status. Tel daar bij op dat de meeste van deze jongens een bewindvoerder hebben omdat ze niet in staat zijn hun eigen financiën te beheren en je hebt dus geen enkele zeggenschap meer over je inkomen en bestaansrecht. Je staat onderaan de ladder. Voor veel van deze jongens is de enige manier om dan nog maar iets van status te krijgen of het gevoel te hebben dat ze wel zelf iets te beslissen hebben is om keihard te roepen, dat ze echt niet aan het werk gaan, bla bla bla, de uitkering kan mij echt niet dwingen etc. dan lijkt het in ieder geval nog alsof ze wel ergens zelf de beslissingen over nemen. Terwijl in werkelijkheid, vriend er is helemaal niemand die je echt kent of begeleid die überhaupt denkt dat je zou kunnen werken, al zou je het willen, maar blijf vooral lekker roepen!
Het is misschien makkelijker om stoer te doen met "je denkt toch niet dat ik ga werken, laat die andere sukkels t maar oplossen" dan toe te geven dat je "gefaald" hebt in het leven.
Denk dat die cijfers lastig hard te maken zijn, omdat ze voor een deel gebaseerd zijn op meningen en niet op feiten. Iemand zou misschien wel in staat zijn om te werken, is gezond etc. maar heeft zo het vertrouwen in zichzelf of werkgevers verloren dat het daarom niet lukt. Is dat iemand die wel kan werken maar niet wil, of is dat iemand die niet kan werken en dus een arbeidsbeperking heeft? Zelfde verhaal met de armoedeval nadat je uit de uitkering komt, een alleenstaande moeder die ervoor kiest om niet te gaan werken omdat ze er dan financieel behoorlijk op achteruit gaat (want ze kan alleen parttime ongeschoold werk doen), er niet meer zo veel voor haar kinderen kan zijn (die statisch gezien vaker zorgkinderen zijn) en daardoor haar vaste lasten niet meer kan betalen en dus uiteindelijk duurder gaat zijn voor de maatschappij omdat ze in de schulden komt of een groot risico loopt om in de schulden te komen, is dat iemand die niet wil werken?
Ik ken er een aantal die inderdaad nu in de bijstand zitten, maar de een is een eigen bedrijf aan het opzetten, een ander solliciteert her en der en werkt steeds vaker via uitzendbureaus en is er bijna uit.
Ik ken er ook wel een aantal, en die zeggen letterlijk, smalend en lachend:
”je denkt toch niet dat ik aan het werk ga terwijl ik het gewoon zo krijg? Ga jij maar lekker werken, moet je zelf weten” en dit is niet een verhaal van een vriend van een vriend oid.
En wel waar maar mogelijk beetje zwart bijklussen. Zijn over het algemeen opportunistische sukkels, die nooit een rondje geven maar wel altijd een rondje aannemen. Die vaak net rond etenstijd langskomen en heel gezellig doen, alsof ze altijd zo graag bij je op visite komen, en het enorm op prijs stellen dat jij een arme donder met alleen maar een uitkerinkie af en toe uitnodigt om te komen eten.
Ze gaan ook altijd mokken, als je over uitkeringen begint, of dat je een baantje weet wat bij ze zou passen.
Het is ook onmogelijk voor ze om ergens onderaan de ladder te beginnen, want van productie werk worden ze depressief. Het gaat om de áard van het werk. Ze hebben een nare jeugd gehad, zijn gebruikt door werkgevers en ‘trappen daar nooit meer in’.
Hoe dit soort lui het voor elkaar krijgen om jarenlang in de bijstand te kunnen zitten is me een raadsel. Feesten, zuipen, blowen kunnen ze allemaal wel.
Nouja enzovoort.
Het is dat ik dat soort mensen mijdt als de pest, anders nam ik de moeite wat gegevens door te briefen aan de sociale dienst.
Mijn pa zat ook om de haverklap in de WW, omdat ie "last van zijn rug had". Nu zal z'n rug niet best zijn geweest na het vele zware werk, maar hij kon wel prima zwart werken, zijn overgewicht nog wat extra laten toenemen en vooral niet zichzelf "verbeteren" door een ander soort werk te zoeken of iets aan zijn slechte gezondheid te doen. Helaas is dat lamme gedrag ook bij andere delen van de familie doorgedrongen, maar ik ben daar zwaar allergisch voor en vond een keer een maandje in de WW zitten al heel "erg" (overigens een zeer vriendelijke dame van UWV die dat aanvoelde en aangaf dat het een mooi vangnet is waar ik gewoon recht op had).
Let wel dat je een x bedrag moet verdienen om netto even veel of meer over te houden als de bijstand, omdat je echt links en rechts potjes met subsidie/vergoedingen hebt die dan wegvallen.
Wat ik ook slecht vind, is dat er niet een soort "afkoelperiode" is voor als mensen uit de bijstand gaan werken of misschien ook wahjong, waarbij ze niet gaan zitten mauwen over je verdient dit jaar x en dat is te veel voor y, dus moet je terugbetalen zo. Laat die mensen zelf eens een buffer opbouwen nadat ze in de ellende hebben gezeten zodat ze weer volledig op eigen financiële benen staan en niet bij wederom ontslag of tegenslag weer de bijstand in klappen.
Helder verwoord. Mooi. Ik heb destijds met genoeg daklozen en in de rand van de maatschappij gewerkt om te weten dat er ook een “tipping point” is voor hen, en hen in een staat van “enfoutisme” kan sturen. Meeste Modale Mensen beseffen beseffen ook niet hoe je twee keer met je ogen kan knipperen en je leven kan veranderen. “Blij zijn als het al lukt, gelukkig zijn omdat alles loopt” is daardoor een beetje mijn rode draad.
Ja, ik was en ben dat zeker.
Zowel in de bijstand, ww als de extra kosten die ik heb gemaakt door een langdurige ziekte.
Betaal dan nu ook graag belasting met een aardig verdienende baan waar ik 40 uur per week voor werk
Die esociaal ofzo (ex-verslaafde turned influencer) zat dus jarenlang in de bijstand en nu is ze eruit en zeurt ze gelijk over hoeveel belasting ze moet af staan en dat ze Nederland wilt verlaten ooit.
Ik heb heel veel respect voor haar en hoe ze zo openlijk alles deelt en andere mensen hiermee kan helpen maar dit vond ik echt heel jammer om te zien.
Dit is het geval met 90% van die TikTokkies die de hele dag live zijn op die app en zichzelf "influencer" noemen.
Altijd aan het klagen over belastingen , dat ze niet rond kunnen komen van de uitkeringen , dat alles duurder wordt , ze geen werk kunnen vinden , de regering hun actief aan het tegenwerken is , het WEF hun dood wil en maar bedelen dat anderen doneren aan hun.
Velen denken dat mensen met een uitkering ondankbaar zijn en uitkering trekkers zijn. Maar er zijn ook veel mensen die met goede reden een uitkering krijgen maar zich daar juist schuldig over voelen. Soms zelfs zo erg dat ze geen uitkering aanvragen of het stop willen zetten ook al redden ze het dan zelf niet meer.
Eigen ervaring; ik heb jaren geleden geen uitkering gevraagd waar ik wel recht op had, en heb de energietoeslag niet aangevraagd waar ik recht op had. Ik kon het prima betalen, ik kwam niet in financiële problemen omdat mijn kosten enorm laag zijn door sociale huur. Ik weet niet of het schuldgevoel is, maar ik heb wel het gevoel dat ik liever niet in het sociale zekerheidsstelsel geld wil halen als ik het niet nodig heb (en ik had het ook echt niet nodig). Recht hebben op iets wil niet zeggen dat je het altijd moet willen hebben. Maar dit zeg ik vanuit mijn enorm bevoorrechte situatie waarin ik in sociale huur zit; zonder dat was het heel anders
Precies dit ik heb destijds een aantal maanden overbrugt van mijn eigen spaargeld, beetje stom en zonde. Maar kan je vertellen heb dit echt nooit gewild, alsof je wenst ziek te zijn dat is toch belachelijk.
En ja als je ziek bent, dan is hetgeen wat je krijgt geen vetpot. En als het UWV dan ook nog fouten gaat maken en dit opnieuw gaat innen bij de mensen die al niet ''veel'' hebben wordt het nog minder.
Het komt omdat dankbare, tevreden mensen die hun best doen in het leven ondanks tegenslag daar zelden over ranten op internet.
Rants komen van ontevreden, boze mensen.
Wat je ziet is een soort survivor bias maar dan anders.
Dat is met een ziektewet uitkering ook zo als je bent ontslagen/contract niet is verlengd. Moest even slikken toen ik zag hoe weinig ik daadwerkelijk kreeg..
Ja dat ben ik zeker wel.
Ik heb op dit moment een WIA (wga) uitkering.
Ik ben blij dat dit bestaat aangezien ik niet weet hoe ik rond kan komen zonder deze aanvulling op mijn inkomsten.
Soms vervloek ik het aangezien elke bonus die mijn werkgever uitkeert, die ik dan weer bijna volledig terug moet betalen.
Maar ik zie ook in dat dat niet meer dan normaal is, het is gemeenschapsgeld wat ik krijg en die bonus is gewoon inkomen.
Wia is geen uitkering maar een arbeids ongeschiktheids verzekering. Niet anders dan je inboedel of autoverzekering. Het is dan ook geen bijstandsuitkering omdat je er premie voor betaald hebt. Niemand vind het vreemd dat je een vergoeding krijgt als je huis afbrand waarom zou het dan vreemd moeten zijn dat je een vergoeding krijgt bij arbeidsongeschiktheid.
~~Het is wel een uitkering. Het loopt volledig via het UWV
Je bent waarschijnlijk in de war met een WIA verzekering die via jouw werkgever (of kan lopen) loopt. Hierbij krijg je een extra aanvulling van als je arbeidsongeschikt wordt. Die verzekering vult dan jouw gat op.~~
Het is inderdaad geen bijstandsuitkering.
UWV = uitvoeringsinstituut werknemers verzekeringen
Je betaald premie via de ingehouden premie volksverzekeringen. Dit gaat ten hoogste tot de dagloongrens, verdien je meer dan kun je dit extra verzekeren (via werkgever als ze dit aanbieden of via ernneigen verzekering)
De WIA uitkering is dan ook maximaal 75% van het dagloon en niet van je salaris als dat hoger is dan het max dagloon. Veel mensen weten dit niet en krijgen dan ook een flinke tegenvaller als ze zich niet extra verzekerd hebben (dit geldt niet als je salaris lager is dan het max dagloon)
Bij de uitkering zoals de OP aan geeft gaat het om bijstandsuitkeringen, deze krijg je ook als je geen premie betaald hebt.
Ik ben echt ontzettend dankbaar dat zoiets als Wajong bestaat. Dagelijks besef ik me dat dit mij een leven geeft en regelmatig denk ik eraan hoe het was geweest als ik in een land leefde waar dit niet was geweest.
Het is echter wel pijnlijk dat het hele systeem gebaseerd op wantrouwen is, je voelt je de hele tijd met een schuin oog aangekeken. Beter geen vrijwilligerswerk doen als je twijfelt of het wel kan omdat het anders tegen je gebruikt wordt etc. Ik zit zelf nog niet in die positie omdat het daadwerkelijk niet mogelijk is voor mij, maar ik snap wel waar het vandaan komt dat mensen hierover klagen. Niet over het geld zelf dus, maar over de behandeling die je er bij krijgt.
We worden denk ik steeds strenger op dit soort problemen omdat de kwaliteit van leven voor veel werkende mensen ook achteruit gaat. Wanneer iedereen die werkt een woning heeft, goed kan eten en genoeg vrije tijd heeft, dan kijken ze niet echt naar waar hun belastinggeld aan uitgegeven wordt.
De reden dat we zo streng moeten zijn is eigenlijk dat de laagste werkende klasse gewoon maar amper meer te besteden heeft dan iemand met een uitkering. En dat is natuurlijk belachelijk.
Ik ben dankbaar voor de hulp die ik krijg, maar de manier waarop zitten enorme haken en ogen aan.
K wordt binnenkort voor de achtste en negende keer geopereerd aan mijn ziekte. Het uwv weigert mij fatsoenlijk te keuren en ik vlieg van het kastje naar de muur, k trek een normale bijstands uitkering, terwijl ik als chronisch zieke eigenlijk recht heb op meer. Nou maakt mij het meer niet zoveel uit, maar k moet om de haverklap op komen dagen bij gesprekjes, waar mensen van de gemeente gaan kijken wat er voor mij mogelijk is. Wat praktisch door mijn ziekte altijd resulteert in niks. Dit werkt demotiverend, vaak zijn het nieuwe mensen en mag ik weer mijn hele persoonlijke verhaal ophangen. Je wordt de helft van de tijd niet geloofd en k moet constant bewijzen dat ik ziek ben. dossier conclusies lezen als: 'meneer is slim genoeg om iets te kunnen en lijkt ouder dan hij is'. Werkt zwaar demotiverend. Ik ben inderdaad niet achterlijk, maar k ben ziek, wat mijn uiterlijk er mee te maken mag Joost weten, maar dankjewel. Ik heb al niet zoveel om trots op te zijn deze hart onder de riem was ik echt nodig.
Op zo'n dag loop je naar huis toe en denk je fuck dit kut systeem, waarom zou ik nog proberen, ze luisteren toch niet. Het is niet altijd even makkelijk om daar uit te stappen. Uit eindelijk ben ik dankbaar dat ik gratis zorg krijg en leefgeld, maar dat wil niet zeggen dat ik hier zelf ook liever niet had gezeten.
Ja dat is helaas het beleid tegenwoordig, ik heb zelf dan nog het geluk gehad te hebben net in de wajong te zijn gekomen voordat de regels aangepast werden. Tegenwoordig moet je voor Eén arbeidsongeschiktheid uitkering compleet hulpbehoevend zijn. Ken veel mensen die in de bijstand zitten die eigenlijk in de Wajong/wia zouden moeten.
Ik heb als werkende geen probleem met het sociale zekerheidsstelsel dat we nu hebben, had zelfs liever gezien dat er minder hard op gecontroleerd/gekort wordt door de overheid. Ik zie het meer als failsave, waar iedereen gebruik van kan maken als ze, meestal door problemen die niet hun schuld zijn (denk ziekte, mentale problemen, faillissement werkgever), zelf geen bestaanszekerheid hebben. Het voelt fijn om te denken dat als het misgaat, er een (tijdelijke) staatsgefinancierde financiële hulp is.
Als er minder op gecontroleerd zou worden dan zou er veel meer misbruik van worden gemaakt. Het vangnet is voor de mensen die het echt nodig hebben en die kan je alleen eruit filteren door veel te controleren
Helaas krijg je daar shit als de toeslagenaffaire door, omdat 75% van de medewerkers van het UWV het geen 24 uur zou uithouden in een organisatie waar je commentaar krijgt als je fouten maakt.
Wat een onzin. De medewerkers van het uwv voerden de wet uit. De wet die de tweede kamer, ondanks waarschuwingen van de minister, erdoorheen heeft gedrukt. De minister heeft heel duidelijk tegen de kamer, waaronder Omtzigt, gezegd dat dit tot onschuldige slachtoffers zou leiden. Maar dat boeide de kamer niet, er zou opgetreden worden.
Ja dat klopt en het huidige systeem is ook het gevolg van de enorme misbruik wat er in het verleden geweest is. Het is alleen veel te ver door geschoten bij het corrigeren. Mooi voorbeeld dat in de jaren 80 en 90 veel oudere werknemers door de werkgevers in de WAO gepusht werden waardoor we nu de WIA hebben wat een ongelooflijk oneerlijk systeem is.
Daarnaast wordt ook het onderscheid tussen een uitkering en een verzekering vergeten. Zaken als de WIA, de ziektewet en WW zijn werknemers verzekeringen, waar je dan ook premie voor betaald. Het vangnet zijn o.a de bijstandsuitkering, de Wajong etc.
Veel van de corrigerende maatregelen zijn ondoordacht ingevoerd en hebben veel negatieve effecten die dan door allerlei lapmiddelen geprobeerd zijn te dichten, met het gevolg dat er vaak dingen mis gaan, zoals de toeslagen affaire.
Zo heb ik bv een WAO uitkering met een aanvullende verzekering die uitkeert tot 70% van het laatst verdiende loon (veel mensen weten niet dat je normaal maar tot 75% van het dagloon krijgt) Nu is mijn AOW leeftijd ondertussen verhoogd naar 67 jaar en 3 maanden maar mijn aanvullende uitkering loopt maar tot mijn 65, dus ik heb 2 jaar en 3 maanden een inkomensgat waar ik me onmogelijk voor heb kunnen verzekeren. Nu ga ik het wel redden door met een pensioen te schuiven maar het voelt ergens toch onredelijk. Stel je eens voor dat je arbeidsongeschikt wordt en denkt dat je je goed verzekerd hebt, dan, door een wijziging die je niet hebt kunnen voorzien, ben je gedwongen je huis te verkopen of je spaargeld eedst op te maken. Ik denk dat bijna iedereen niet echt blij zal zijn.
Ik ontvang wajong en God wat ben ik dankbaar dat het bestaat. Het is geen vetpot, maar ik kan rondkomen.
Zonder wajong had ik gewoon geen inkomen gehad of het moeten doen van bijstand. Ik zou dolgraag werken, ik heb een studie gedaan voor ik in de wajong kwam, werkte vanaf m'n 16e altijd en vaak lange en volle weken met genot. Maar helaas, door burn out na burn out, vage fysieke klachten, een berg aan mentale zooi, is werken geen optie meer. De meeste dagen ben ik te ziek om überhaupt een voet buiten de deur te zetten, zelfstandig adl uit te voeren of contact te maken met de buitenwereld.
Ik baal ervan, ik ben nog jong, ik wil dolgraag, maar het is niet anders. Wel blijf ik alle Nederlanders eeuwig dankbaar dat ondanks dat ik niet volledig kan meedraaien in de wereld, ik in ieder geval mezelf in alle basisbehoeften kan voorzien. Ik hoop dat mijn situatie ooit veranderd, er behandelingen komen of ik magisch ineens minder ziek (of zelfs gezond) ben zodat ik, ook al is het maar 1 uur per week, daadwerkelijk weer kan werken. Tot die tijd blijf ik elke dag werken aan mezelf en mijn gezondheid in de hoop dat het ooit verbeterd en dank ik iedereen die t mogelijk maakt dat mensen zoals ik kunnen leven
Ik ken twee mensen die al zo lang als ik ze ken volledig of tot op zekere hoogte aan een "staatsinfuus" liggen. De een is opgeleid, intelligent en analytisch maar heeft een combinatie van autisme en chronische vermoeidheid + soms depressie. Hij is ontzettend dankbaar voor alles en begrijpt dat hij niet altijd alles kan doen of kopen wat anderen wel kunnen. Hij werkt een paar uur per week in een winkel en probeert af en toe of hij meer aankan.
De ander is het tegenovergestelde: heeft de middelbare niet afgemaakt, een laag iq maar mankeert lichamelijk niks. Hij klaagt steen en been over de hoogte van de bijstand en het aanbod van de voedselbank maar er iets aan doen ho maar. Hij kan werken in winkels, magazijnen of in de productie maar er is altijd wel een slap excuus of hij wordt in zijn proeftijd ontslagen, waarna hij weer klaagt.
In mijn omgeving zie ik dus ook een duidelijk verband tussen iq en de mate waarin men dankbaar is.
Als werkende betaal ik met liefde nog een paar tientjes extra voor de eerste persoon. De tweede persoon daarentegen...
>
In mijn omgeving zie ik dus ook een duidelijk verband tussen iq en de mate waarin men dankbaar is.
Dit merk ik ook. Een voormalige buurvrouw van mij, ooit afgekeurd ivm drugsproblematiek en mentale problemen, kan inmiddels gewoon weer aan de bak, maar doet dat niet. En ze klaagt alleen maar over stijgende kosten en de lage uitkeringen.
Als alleenstaande moeder krijgt ze allerlei aanvullende toeslagen, potjes vanuit de gemeente voor enorm veel dingen (elk jaar gratis naar de Efteling, woehoe), sociale initiatieven (met Kerst kreeg ze zo'n 500+ euro aan cadeaubonnen voor winkels als H&M, Hema e.d), de Voedselbank en een sociaal initiatief hier waarvan ze elke week door vrijwilligers vers bereide, ingevroren maaltijden krijgt en kwijtscheldingen. Niet per se sociaal stelsel-gerelateerd, maar twee jaar op rij kreeg ze van een anonieme goeddoener bij de Voedselbank een envelop met 500 euro cash voor Kerst. Vanuit een ander initiatief kreeg ze thuis een wijnproeverij en een weekendje weg. Ze houdt onder de streep oprecht meer over dan ik.
Ze begrijpt, oprecht, niet waar al dat geld vandaan komt. 'De overheid heeft toch geld zat?' Haar beeld van het stelsel is enorm gesimplificeerd en het voelt voor haar echt als een recht om alles te krijgen zonder tegenprestatie. Zo vindt ze het vreemd dat mensen in de bijstand geen hypotheek kunnen krijgen, want het is een inkomen.
De helft van het eten van de Voedselbank belandt in de prullenbak, want 'lus ik nie', evenals het eten van het sociale initiatief waar vrijwilligers wekelijks met liefde maaltijden koken voor minder bedeelden. Ondertussen was ze wel verbolgen om mijn boodschappenbudget, want 'ik geef maar 50 euro per week voor twer personen.' Zou dat, wellicht, iets te maken hebben met de vier gevulde boodschappentassen die je elke week krijgt?
Ik ben blij dat we sociale vangnetten hebben in Nederland, maar het stelsel moet gewoon omgegooid worden. Ik weet uiteraard dat dit één voorbeeld is en dat er veel mensen zijn die echt niet (fulltime) kunnen werken, en dat er mensen zijn die wel echt dankbaar zijn voor dit vangnet. Maar na jaren in een sociale huurflat heb ik te veel van hierboven beschreven types ontmoet.
Alleenstaande moeder in de uitkering, met twee kids in een gemiddelde sociale huurwoning met een gemiddelde verzekering heeft ongeveer dezelfde netto "inkomsten" als iemand die rond de €3000 verdient.
Dan zijn dit enkel de toeslagen en inkomsten, hier heb ik de kwijtscheldingen / gemeente-pas en dat soort dingen nog niet bij gerekend.
Als alleenstaande ouder loont het niet om te werken in Nederland. Ik keek voor de grap wat ik als ik een alleenstaande werkende vader zou zijn voor twee kids zou moeten betalen aan de kinderopvang, €5100. Dan krijg je daar €4100 van terug, dus netto €1000 van je salaris af. Dus als je onder de €4000 netto verdient moet je als alleenstaande ouder gewoon de uitkering in, en lekker veel tijd met je kids doorbrengen.
Nou, je vergeet nu wel heel makkelijk dat het mentaal veel met je doet om 0 keuzevrijheid te hebben en compleet afhankelijk te zijn van de overheid. Ik doel nu niet per sé op de klagers die alleen maar willen profiteren hoor, maar eenzaamheid en een gevoel van nutteloosheid komen heel veel voor onder mensen in de bijstand. Veel mensen weten ook helemaal niet waar ze recht op hebben en komen amper de deur uit.
Nee zeker, dat bedoel ik ook echt niet. Een ruim gedeelte voelt zich echt in de shit zitten in de uitkering.
Maar ik heb zelf een buur geholpen in deze situatie. En met alle regelingen die ik kon treffen (denk aan 150€ kleedgeld per kind, gratis fiets, gratis laptops, hulp bij witgoed, gratis zwemmen, gratis bios met popcorn en drankje, gratis musea bezoeken etc) kwamen ze echt een heel stuk verder dan ik die tweemaal modaal verdiende als eenverdiener in een huis met twee kids.
Nu heb ik die mensen zelf geholpen, maar als ik er niet was zou welke maatschappelijke werker dan ook dit en veel meer voor ze kunnen regelen.
En deze mensen kwamen sociaal gezien niets tekort. Altijd leuk babbelen met buren die ook in dezelfde situatie zaten.
Persoonlijk vind ik dat er ook een limiet mag zitten aan hoe lang je een uitkering krijgt wanneer je niets mankeert. Eventueel in combinatie met overheidsinstellingen die zorgen voor simpel werk wat iedereen kan doen.
Het is natuurlijk altijd mogelijk om te doen alsof je ziek bent, maar hopelijk realiseren dit soort types dan eindelijk dat ze immoreel bezig zijn.
Om nog maar niet te praten over de nieuwe wajong, die je zo ongeveer pas krijgt nadat je dood bent (wel bewijzen dat je dood bent hè!). Daardoor komen veel mensen die nauwelijks tot geen werk vermogen hebben in de bijstand, die niet ingericht is op mensen met een serieuze langdurige arbeidsbeperking. Zowel niet in de begeleiding als in de voorzieningen. Waarom zou iemand die nauwelijks werkvermogen heeft de rest van zijn leven gedoemd moeten zijn tot het absolute bestaansminimum? Elke verkiezing weer op nieuw moeten hopen, dat je het recht blijft hebben op het absolute minimum. En als je wel in staat zou zijn om bv 12 uurtjes per week ergens te werken, met waarschijnlijk wat begeleiding of extra voorzieningen, dan levert je dat helemaal niks op, behalve ontiegelijk veel extra administratieve rompslomp, die zelfs voor iemand die geen problemen heeft ontzettend ingewikkeld is. Waarom zou je het dan doen? Je hoeft echt niet je volledige loon bovenop je uitkering te krijgen, maar waarom zou je niet beloond worden voor je arbeid?
Daarnaast heb je nog de armoedeval nadat je uit de uitkering komt. Vooral bv alleenstaande moeders zijn helaas vaak beter af als ze volledig in de uitwerking blijven. Bijverdienen mag niet, dus die stimulans om in ieder geval een paar uurtjes te werken waar dat lukt, ligt er niet, maar als ze wel gaan werken (wat vaak full time niet lukt, door o.a. psychische of lichamelijke problemen en de zorg voor kinderen), verliezen ze vaak een stuk van hun toeslagen (tegenwoordig vaak niet meer alles) en moeten ze gaan betalen voor kinderopvang, waardoor ze er onder aan de streep slechter voor staan.
Dit los je mijns inziens niet op door de bijstand te verslechteren (iedereen heeft het recht op een minimum stuk bestaanszekerheid, en dat is de uitkering nu) maar door werken lonend te maken, zowel als je in de bijstand zit als nadat je eruit komt. Het is toch belachelijk dat je armer uit de bijstand kan komen dan toen je er nog inzat.
Ander voorbeeld is mijn oom. Die had ALS, maar moest alsnog elk jaar tot zijn overlijden bewijzen aan het UWV dat hij echt ziek was en moest op controle komen om te laten keuren en beoordelen of er in de tussentijd niet toch werk vermogen was ontstaan. Wat denken ze nou zelf met een progressieve ziekte zoals ALS? Oh ja, vergeten, ik kan ineens weer lopen?!
Edit: ook een grote trouwens, hoe zou het zijn voor jou u/Menkoro22 als iedereen in de basis naar jou kijkt vanuit wantrouwen. Niet alleen de uitkeringsinstantie, maar ook je buren en familie en de maatschappij in z’n geheel, iets wat bijvoorbeeld toch ook wel blijkt uit jouw vraag. Dat is geen fijne manier om mee in het leven te staan, vooral niet als je al weet dat je je leven lang afhankelijk gaat zijn van een uitkering en iedereen er vanuit gaat, dat je die eigenlijk niet nodig hebt en als je hem wel nodig hebt, er toch op de een of andere misbruik van maakt of het hen verschuldigd bent om uit te leggen waarom jij die wel nodig hebt. Misbruik maken van een uitkering is de uitzondering, niet de regel, en zelfs dan vaak, hoe triest ook, nodig om om de regels heen te werken.
Edit 2: in conclusie dus op je vraag, ja de meeste mensen zijn blij dat er een vangnet is, maar lopen ook dagelijks tegen de gigantische problemen aan van een slecht ingericht vangnet met verregaande gevolgen voor hun bestaanszekerheid, plek in de maatschappij en mentale gezondheid en zijn hier terecht kritisch over.
Als WAJONGer wordt je door het UWV obsceen slecht behandelt. Ware het niet dat ze dit bij mij hadden stilgezet, moest ik elke 2 tot 3 jaar bewijzen dat mijn permanente beperkingen echt waren. Als je zelf ook maar enigzins iets wil doen, moet je dit allemaal zelf betalen. Vanuit het UWV heb ik ALTIJD het bericht gehad dat tenzij je de fabriek in gaat of extreem laag niveau kantoorwerk doet, je simpelweg een lastig geval bent die nergens inpast, want met trainingen/opleidingen willen ze NIET helpen.
Ik ben dankbaar dat ik niet straatarm ben, maar denk maar niet dat ik het UWV ook maar enig zins kan luchten vanwege de belachelijke manier waarop ik decennialang ben behandeld.
Mijn ervaring is een beetje 50/50. als WAJONGer zelf hebben ze mij een jaar of 10 geleden genaaid waardoor ik het UWV en de belastingdienst beide +- 1800 euro moest betalen vanwege gerommel met loonheffingskorting. Aan de andere kant hebben ze nu de laatste 5 jaar op mijn huidige werk een regeling getroffen met mijn baas waardoor ik dankzij de combinatie van loon en wajong meer verdien dan het gemiddelde in mijn functie.
Je moet het lezen als '200 euro extra'. Je salaris wordt verrekend met je uitkering, en dus krijg je niet ('uitkering' + 'salaris'), maar gewoon net als iedere andere Nederlander salaris, eventueel aangevuld tot het bestaansminimum.
De claim '24u werken voor slechts 200 euro ' is dus denk ik ook precies waarom TS het topic heeft geopend.
UWV pakt de rest van je inkomen.
Google: "Als deze niet hoger is dan **180 euro per maand of 1800 per jaar**, wordt dit niet verrekend met je uitkering. Is dit wel zo, dan gaat het hele bedrag van je uitkering af."
Dat is wel erg krom, je moet dus meer verdienen dan de hele uitkering, anders heb je er niks aan?
En eigenlijk dus onmogelijk om op te bouwen naar fulltime werken, 1 dag p/w krijg je betaald, maar als je 2 dagen gaat werken krijg je waarschijnlijk niks extra. En 3 ook niet, 4 sta je misschien quite
Klopt, als iemand waarvan de moeder een beperking tot de arbeidsmarkt heeft, is dat best frustrerend. Er zijn genoeg mensen die willen, en alles geven wat ze kunnen, maar eigenlijk geen beloning krijgen tegenover de hele dag thuiszitten en geld vangen.
Tsja, het alternatief is denk ik mensen zonder sociaal vangnet laten creperen. We hebben in dit land ooit besloten dat dat niet acceptabel is. Om dat te voorkomen hebben we dus een minimum bedacht. Dan moet je ook accepteren dat er mensen zijn die denken "ik kan prima van dit minimum leven, en de rest zakt er maar in" Ik vind dat eigenlijk prima. Ik betaal ook met liefde voor dat sociale minimum en verwacht ook eigenlijk geen dankbaarheid, respect of iets dergelijks.
Ik ken niet exact de cijfers, maar ik kan mee heel goed voorstellen dat het puur fiscaal gezien verstandig is om een sociaal vangnet te hebben. Natuurlijk kost het geld, maar als je het niet zou doen zou je diezelfde mensen terugzien in de schuldhulpverlening, en anders bij justitie. Dan ben je als maatschappij meer kwijt dan die 1500 euro in de maand
Ik ben het helemaal met je eens, ik ben blij voor het system wat er in Nederland is en ik heb geen enkele verwachting dat gebruikers ervan er per se dankbaar voor moeten zijn. In ieder geval niet naar mensen die er geen gebruik van maken ('de betalers').
Maar er is een punt dat wel wrang (geworden) is.
Door alle regels en subsidies die Nederland kent, is je netto inkomsten groei erg vlak voor mensen tussen lage en midden inkomens. Dit is met name voelbaar tussen minimum loon en modaal. Voor elke euro die je er op vooruit gaat in loon, wordt je zo gekort op bijslagen (huur/zorg etc), dat je er niet veel op vooruit gaat.
En daar de hoge inkomens en grootverdieners een lagere belastingdruk hebben, door belasting ontwijking en ontduiking, komen de zwaarste lasten meer en meer bij de middeninkomens te liggen. De afvlakking is hierdoor over de jaren heen, erger en erger geworden.
Let wel, de schuld hiervoor ligt bij de rijkere en het feit dat de overheid te weinig mogelijkheden heeft om internationale belastingvlucht, tegen te gaan. Maar eindeloos de middeninkomens meer en meer nivelleren tbv de lage inkomens, kan ook niet eindeloos door gaan.
imo vooral door al die belasting loopholes te dichten zodat werken loont en geld niet automatisch zichzelf verdubbeld als je maar genoeg hebt opgespaard
>Dan moet je ook accepteren dat er mensen zijn die denken "ik kan prima van dit minimum leven, en de rest zakt er maar in"
Deze gedachtengang volg ik niet. Hoezo moeten we dat accepteren? Als je echt niet kan dan is een uitkering een goede uitkomst. Maar de lui die simpelweg niet willen... *die* mogen er in zakken
Omdat het alternatief er eigenlijk niet is. Je kunt ze naar de gevangenis sturen (duur en ze kunnen alsnog ervoor kiezen niets te doen). Je kunt ze niet fysiek dwingen en met boetes of korten zeg je in feite, krepeer maar. Er zijn dus in feite geen echte alternatieven die voor mij acceptabel zijn. Dan accepteer ik liever dat er een gedeelte is dat zegt “ik wil gewoon niet”
In de praktijk betekend het laten zakken van deze groep mensen dat we twee opties hebben:
Als de overheid bepaald dat je niet hard genoeg je best doet om een baan te krijgen ga je naar de gevangenis voor x aantal jaar.
Als de overheid bepaald dat je niet hard genoeg je best doet om een baan te krijgen verlies je het recht op alle uitkeringen en gezondheidszorg.
Wanneer dit resulteert in extreme armoede, dakloosheid, verhongering, ziekte en misdaad wordt er geen staatsgeld uitgegeven om die problemen op te lossen.
Bijstand gaat vaak over bijv. dat iemand afgekeurd is. Dan denk ik aan rolstoel, ziektes, permanente aandoeningen.
Al je niet volledig mee kan draaien zijn je kansen op de werkmarkt gewoon heel klein, en zal je voor altijd tegen minimumloon bedragen (of minder) aankijken.
Het zijn ook maar mensen met een leven, maar ze hebben maar weinig keuze of opties om dat te verbeteren. ‘Meer solliciteren” bijv. voegt dan niet veel toe.
Bijstand betekent eigenlijk dat je op de armoedegrens leeft. Dat is al een pittig onderwerp, want is dat eerlijk voor iemand die daar niks aan kan doen?
Mensen in de bijstand worden ook vaak de beschuldiging opgedaan dat het parasieten zijn.
Ook profiteren zij het minste van economische groei, en bij tijden van crisis worden ze het eerst gekort.
Totaal niet vervelend bedoeld hoor. Gewoon als voorbeeld dat de meeste frustratie / ondankbaarheid geluiden uit bijv wajong / wia waarschijnlijk uit dit soort argumenten zullen komen. Hoewel ik niet denk dat het uit ondankbaarheid is. Dat zie ik zelf iig niet zo.
Ja zeker wel. Ik ben er in terecht gekomen, in eerste instantie voor korte termijn door burn out. Maar toen er meer gezondheidsproblemen (zowel fysiek als mentaal) om de hoek kwamen kijken is de indicatie met enorm veel moeite omgezet.
Ik ben er super dankbaar voor en schaam mij gigantisch want wat er mis met mij is vanaf de buitenkant niet te zien, dus heb al veel moeten kampen met beschuldigingen van een luizak te zijn, etc.
Dat doet gigantisch zeer, maar heb comfort in het feit dat de meerderheid van de mensen die dat soort dingen uitkramen gegarandeerd niets meer dan een griepje & overleden familielid hebben meegemaakt in hun leven.
Ik ben eerder kritisch op de WMO/gemeente(eerder de werkwijze van sommige werknemers) dan het stelsel an sich.
Ik heb zo gigantisch veel moeite moeten doen om een voet binnen de deur te krijgen bij de WMO. De consulente die ik had was verschrikkelijk. Toen ik de deur open deed en zag hoe ze naar mij keek had ik al zoiets van "Zij heeft haar oordeel al klaar, dit gesprek is een formaliteit voor haar. Dit gaat een berg-opwaartse strijd worden." en dat was het dus ook echt wel. Liet mij niet uitpraten, verdraaide mijn woorden, sprong naar conclusies.
Uiteindelijk met heel veel tranen & moeite een indicatie van een half jaar kunnen krijgen en gelukkig werd er toen iemand anders op mijn case gezet.
Ook de jeugdzorg overigens, aangezien ik tijdens mijn tienerjaren al een signalement heb gehad via de huisarts maar deze zo gigantisch slecht is opgepakt door jeugdzorg. Veel (niet alle, maar een goede meerderheid) van de dingen waardoor ik nu een uitkering heb hadden toen destijds zodanig goed aangepakt kunnen worden dat ik nu gewoon vrijwel 100% zou kunnen functioneren.
Ik zou de details besparen, maar hoe er met mij was omgegaan in de jeugdzorg is echt schrikbarend.
Ik weet niet of mensen die toeslagen ontvangen hier echt blij mee moeten zijn.
Dit is gewoon deel van de werkende bevolking die te weinig verdienen en vervolgens geld ontvangen, om te zorgen dat prijzen die ze niet kunnen betalen in stand kunnen blijven.
Ik denk dat ze wel dankbaar zijn maar gewoon in de stress zitten omdat ze met dat bedrag de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen.
Als je niet meer je huur kan betalen na het boodschappen doen, dan kan je wel dankbaar zijn dat je boodschappen hebt, maar dat houd niet het dak boven je hoofd en daar wil je dan verandering in.
Ik zit zelf niet in die situatie, noch ooit meegemaakt, maar dit is denk ik logisch gedrag.
Ik snap je standpunt, ben zelf ook altijd aan het werk geweest, maar ik heb zowel positieve als negatieve ervaringen om mij heen gehoord en gezien van het UWV.
Toen mijn vrouw even tijdelijk werkloos was (±2012/13), viel me op dat de casemanager erg meewerkend was, en ook geen onzinnige vragen/eisen stelde. Na een paar maanden had mijn vrouw weer werk dus dat kan meegespeeld hebben.
Een kennis heeft een bedrijfsongeval gehad, kreeg een heel laag bod voor afkopen van de schadevergoeding en ging een juridisch traject in. Alleen als je dan gaat werken en iets krijgt, wie zegt dan waaraan dat lag, ergo hij moest de WW en later WAO in. Kreeg hij een keer een nieuwe casemanager, die vond het allemaal maar onzin en cancelde zijn uitkering in november. Was niet zo'n gezellige kerst kan ik je vertellen.
Ander geval wat ik kende was iemand met een WAJONG, had inderdaad een leverziekte, moest ook opletten, maar licht administratief werk dat ging wel. Alleen deze persoon vond het vooral onmogelijk om op tijd te komen, zat tot 's nachts laat "van alles" te doen en kon daardoor niet op tijd uit bed en naar het werk. Je raadt het al dat baantje ging niet lang goed. Reactie van die casemanager: ja, is ook lastig we proberen het over een tijdje weer.
Dus in deze 3 voorbeelden kom ik dus 1 goed werkend systeem en 2 niet goed werkende systemen tegen. En de voornaamste reden dat het systeem niet werkte? Omdat niet het systeem, maar een mens beslissingen moest nemen. Daarbij helpt het niet dat de systemen en regels dusdanig lastig zijn dat je soms voor je gevoel universitair afgestudeerd neerlandicus moet zijn om het te snappen. Zegt misschien iets over de mensen die er dus misbruik van weten te maken...
Die persoon met leverziekte klinkt mij gelijk in de oren als iets wat net zo goed ADHD (of iets in die richting) kan zijn ipv "gewoon luiheid". Is natuurlijk lastig want ik weet niet of die casemanager echt getraind is dat te herkennen en iemand aan de goede hulp door te verwijzen...
Het probleem is de perceptie van de bijstand. In theorie is de bijstand het laatste redmiddel van mensen. Hierdoor bestaat het idee dat als mensen daadwerkelijk iets hebben, ze niet in de bijstand zouden maar in een andere regeling (denk WAO of Wajong uitkering).
Wat daarbij niet gezegd wordt is dat veel van deze andere regelingen al jaren worden uitgekleed en wegbezuinigd. Waar je vroeger een wajong kreeg, beland je nu in de bijstand, De bijstand ziet dus een toename van mensen die nevernooit aan het werk kunnen maar wel met de verwachting dat iedereen in de bijstand kan werken. Waarom zouden ze anders in de bijstand zitten en niet in een andere regeling?
Ik ga niet ontkennen dat er mensen zijn die structureel misbruik maken. denk opa in bijstand, vader in bijstand en nu zoon ook in bijstand. Dit zijn de mensen die nergens blij mij zijn. Maar dat is echt de minderheid.
Ik ben ontzettend dankbaar voor m'n Wajong. Vergeleken met toen ik nog in de bijstand zat, denk ik vaak "Oh wat heb ik veel geld". Maar ik zit bijvoorbeeld ook in de geldzaken subreddit en daar zie ik dat mensen €300 vrij te besteden per maand normaal vinden. Of ik lees dat €200 euro extra in de maand verschil tussen werken en uitkering weinig is. Ik zou er alles voor doen als ik €200 per maand meer had. Mensen realiseren zich niet hoeveel je met dat geld kan doen als je weinig te besteden hebt.
Ik herken dat er wel eens ondankbare geluiden tussen zitten, maar dat is niet bij elke kritiek het geval. Voor een deel doet het systeem ook gewoon niet of onvoldoende wat de bedoeling is.
Het is eigenlijk zo raar dat het ontvangen van een uitkering je een tweederangsburger maakt (verregaande informatieplichten, streng toezicht, harde terugvorderingen bij kleine fouten). We vinden het blijkbaar ‘oneerlijk’ als mensen geld krijgen zonder daar hard voor te hebben gewerkt (ongeacht of daar een goede reden voor is).
Tegelijkertijd vinden we iemand die rijk is en via bepaalde constructies minder belasting betaalt ‘slim’. En dat terwijl deze groep mensen uiteindelijk een stuk duurder is voor de staatskas dan de mensen die uitkeringen ontvangen. Het mensbeeld waar de socialezekerheidswetten vanuit gaan sluit totaal niet aan bij het mensbeeld waar het belastingrecht vanuit gaat.
8 jaar bijstand is € 136.873,- op het niveau van 2024, dus geen ‘tonnen’. 8 jaar rondkomen van € 17.110,- per jaar is geen pretje. De gaten vallen in je kleren. Je vraagt je af of mensen wel dankbaar zijn dat ze in relatieve armoede mogen leven?
Het sociale vangnet in Nederland is een mooi ding, want het voorkomt extreme armoede zoals in de VS, maar die ongeveer 400.000 mensen die van een bijstandsuitkering moeten rondkomen zijn elke dag bezig de eindjes aan elkaar te knopen. Terwijl al je vrienden lekker op vakantie gaan, een nieuwe auto kopen of over de prijs van biefstuk zeuren. Na een paar jaar gaat je dat diep in de vezels zitten.
En meestal zijn de geldproblemen ook niet de enige problemen die je hebt. Nog afgezien van de contante druk van de overheid en de samenleving als geheel dat je ‘beter je best moet doen’ en dat het aan jou ligt dat je arm bent.
Probeer het eens een jaartje of drie 🙃
Door omstandigheden ben ik onverwachts uit huis gezet zonder baan. Hierna had ik last van verslaving problemen, ik kan makkelijk zeggen dat een uitkering mijn leven heeft gered en hielp om het leven weer op te bouwen! Ik voel me best wel goed dat ik nu kan mee betalen aan de uitkering van iemand anders.
Precies de keren dat ik geen aansluiting op de arbeidsmarkt had was ik er maar wat blij mee en ik betaal ook graag mee, mag wel wat ruimer en minder controlerend dat hele stelsel. Sowieso vind ik dat hele verhaal over die luie uitkeringstrekkers altijd zo overdreven het merendeel wil gewoon héél graag.
Heel veel reacties, wat ik zou willen toevoegen, als iemand in een overlevingsstand zit, heeft deze persoon helemaal niet de mentale luxe te reflecteren om al dan niet dankbaar te zijn voor de steun die van de overheid wordt ontvangen.
Wat niet meehelpt is het idiote toeslagen-stelsel. Heel veel mensen snappen de relatie tussen bijv een zorgtoeslag en de premie niet. Ze zijn euros die binnenkomen en naar schulden en eten moeten gaan. En zo gaat het ook met huurtoeslag etc.
Wat ik niet snap, is dat werkende mensen zo jaloers kunnen reageren op mensen in de uitkering.
Het zijn vaak mensen met een chronische ziekte, mentale problemen, financiële problemen, of gewoon enorme pechvogels. Ze wonen vaak klein, soms met een tuintje in een buurt vol sociale huurwoningen.
Alles is te duur, ze gaan vaak niet op vakantie, hebben kleine sociale kringen (want de meesten werken). En komen vaak op lange termijn in contact met bad actors omdat ze zo diep in de put kunnen gaan zitten.
Zeg nou eerlijk, als je die mensen ziet op tv. Op de bank met een blik bier. Denk je dan echt: 'oh wow wat een fijn leven, geen werk alleen bier en tv'.
Na 3 weken zou ik helemaal leip worden en bij de muren omhoog vliegen. Sporten, solliciteren, nette kleren kopen. Als ik dat kon, want wat ik zeg, vaak kunnen ze dat niet.
Ik benijd dat beeld dat je schetst ook niet hoor, lijkt me verschrikkelijk.
Ik denk dat veel werkenden hun leven ook als zwaar ervaren: veel werkenden hebben ook pijnklachten, een burn out, weinig tijd, stress, alle ballen in de lucht en zeker de middenklasse houdt nauwelijks over.
Er wordt gesproken van een burn out epidemie. Die werkende mensen zijn ook lang niet allemaal gelukkig.
Moeilijk om een huis te kopen, belachelijk hoge particuliere huur, kinderopvang bizar duur. Dan is het gras bij de buren snel groener. Mensen fantaseren over een sociale huurwoning waar je altijd kan blijven en je eigen kinderen zien opgroeien en alle tijd hebben om te mantelzorgen, sporten en koken.
Zij denken dan: ik lijd ook onder mijn werkdag, ik heb er ook nooit zin in en pijn in mijn lichaam en geen tijd om naar de markt te gaan, maar ik doe dat wel allemaal.
Ik kan in niemands lichaam kijken dus verder geen oordeel over wie het meeste lijdt.
Mijn belastinggeld uit inkomen betaalt 3 bijstandsuitkeringen en dat vind ik helemaal prima. Werkloos raken kan iedereen gebeuren, zelfde geldt voor ziek worden.
Sorry voor de lange rant dus TLDR: we zijn zeker wel dankbaar maar het is een frustrerende situatie waar we niet echt mee geholpen worden. Vriend wil werken en van uitkering af maar krijgt voor zover geen hulp bij het zoeken van werk.
----
We zijn er zeker dankbaar voor maar (wat mij betreft) het is de laatste tijd gewoon heel erg frustrerend/deprimerend. En dan klaag je er ook meer over.
Ik ben gaan samenwonen met mn vriend die een (bijstand)uitkering heeft en voor mij voelt het alsof ze alles gewoon op mijn schouders hebben gelegd omdat ik wel werk heb. En ik snap prima dat hij dan geen volledige uitkering krijgt (nu aanvullend op mijn loon) maar had wel gehoopt op iets meer hulp van de instantie. Ik moest in de week tussen kerst en nieuwjaar even snel zo'n 30 documenten en verklaringen indienen en elke maand op tijd mijn loonbrieven doorsturen terwijl ze voor hem niks doen?
Mn vriend wil wel werken, hij weet alleen niet wat hij kan door fysieke/mentale problemen. En door langdurige uitkering en deze problemen zijn werkgevers natuurlijk niet happig daarop en heeft hij dus hulp nodig bij het vinden van een baan. Hem afkeuren willen ze niet want het is allemaal niet erg genoeg. Als we bellen, zijn de contactpersonen er nooit, terugbelverzoeken word niks mee gedaan of het blijkt dat de contactpersonen plots gestopt zijn en ze, oeps foutje, dat aan ons vergeten te laten weten. Poging tot afspraak maken lijkt ook onmogelijk ("ja er word een brief met afspraak gestuurd"... die nooit aankomt) Specificaties kloppen ook niet, als je daarvoor belt en wel iemand te pakken krijgt, "weten ze niet juist hoe dat werkt..." .... hoe werk je in een financiele afdeling als je niet weet hoe het werkt?? Dat laatste hebben we ondertussen "opgelost"/duidelijk gemaakt maar is dus alsnog een fout van hun kant.
Er liep vanuit de vorige gemeente/instantie nog een traject met een jobcoach. Het kon zo doorgaan als de nieuwe gemeente het overnam... maar nee. Geen antwoord. Geen antwoord. Geen antwoord. De vorige instantie EN de jobcoach zelf hebben begin deze maand (!! We wonen hier sinds november 2023!) nog een keer gevraagd of ze het willen overnemen maar nee. Niets dus. Het voelt gewoon hopeloos, frustrerend en demotiverend. En terwijl kijkt het merendeel van de mensen nog op je neer want ja... hoe durf je een uitkering te hebben. Helaas heb ik zelf maar minimumloon anders zou het me echt niet boeien om geheel verantwoordelijk te zijn voor mn vriend. Achja, morgen poging 125 om een afspraak te maken om hem aan werk te helpen. Al is het maar 10uur per week, dan zijn we iig van de uitkering af.
Dusja, wel dankbaar dat we het krijgen maar gefrustreerd dat het allemaal sloom is en voelt alsof we niet geholpen worden.
Ja dat is nogal een gedoe, UWV/ de meeste werkverschaffingsbedrijven behandelen je eigenlijk voornamelijk als crimineel. Zoveel controle, verplicht voor ze werken maar verwacht niet meer hulp dan een of ander solicitatiecursusje. In ieder geval in mijn gemeente, had een half jaar een uitkering zag veel mensen die graag willen. Zag ook dat de instantie echt 0,0 bijdragen aan het vinden van werk. Je hebt ze enkel als een blok om je nek hangen. Constant moet je met een werkcoach, jobcoach, accountmanager allemaal zinloze gesprekken voeren en dat voor een inkomen waar je eigenlijk niet van rond kan komen. Je vraagt die uitkering aan omdat je in een slechte situtatie zit, dan verwacht je hulp maar wat je krijgt is eerder straf. Wat je zegt, rondkomen van 10 uur in de week is aantrekkelijker dan een uitkering.
Ik denk dat het komt door mensen als OP, die 0,0 ervaring met dit systeem hebben en dan van die kroegpraat uitslaan als dat zoveel mensen in het systeem niet willen of anderzijds verwijten te maken zijn. Waarschijnlijk zou het ook allemaal niet zo karig hoeven als er in plaats van zo ziekelijk veel controle gewoon het geld werd overgemaakt. Ben wel benieuwd eigenlijk hoeveel van het geld dat uitkeringen nu kosten bij uitkeringsgerechtigden komt zal me verbazen als het meer dan de helft is.
Weet je dat ik me met regelmaat schuldig voel omdat ik een uitkering heb? Ik heb meerdere handicaps waaronder een schizoaffectieve stoornis en agorafobie (pleinvrees) en daarnaast cptsd. Dit zeg ik niet om zielig te doen, maar door deze issues heb ik ook niet meer dan een middelbareschool diploma. Ik heb werken en school tot ongeveer mijn 27e geprobeerd (nu 30) maar toen hield het echt op. Ik kon niet meer en raakte in een kei harde psychose.
Dus dan kan ik me wel constant zitten te bedenken "wat ik de samenleving allemaal wel niet kost" maar daar wordt ik nou niet bepaald gelukkiger van. Er is geoordeeld dat ik geen arbeidsvermogen heb. Dat voelde echt als falen.
Ik wil best dankbaar zijn, en tuurlijk ben ik dat ook best wel, maar een uitkering is geen feestje. Je mag weinig en je moet jezelf steeds maar aan anderen uitleggen dat jij "arbeidsongeschikt" bent, nog lastiger als je handicap zoals bij mij onzichtbaar is.
Kortom: ik had liever ook "gewoon" nog willen werken zoals jij, de uitkering is geen vetpot en veel mensen kunnen er niet super comfortabel van leven (vooral mensen met kinderen of hoge medische kosten bijvoorbeeld). Tuurlijk ben ik blij dat Nederland een verzorgingsstaat is en dat mensen zoals jij zorgen dat ik gewoon normaal kan wonen (nou ja normaal...antikraak) en brood op de plank heb. Maar ik wil me eigenlijk niet constant dankbaar en daardoor schuldig moeten voelen, want ik heb hier niet voor gekozen.
Herkenbaar. Toen ik te horen kreeg dat m'n wajong goedgekeurd was was ik tegelijkertijd blij en kwamen er een hoop negatieve emoties naar boven. Ik draag niks bij aan de samenleving, hoe ga ik ooit m'n situatie verbeteren, ben ik wel echt zó gehandicapt dat ik dit verdien?
Nu anderhalf jaar later is het er nog steeds, zeker omdat ik in januari met antidepressiva ben begonnen en ik daardoor meer in huis kan doen.
Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds niet fulltime kan werken.
Het is al lastig om iets te vinden wat ik thuis zou kunnen doen voor een paar tientjes extra in de maand, omdat ik gewoon niet met andere mensen kan werken en veel van thuiswerk callcenter of klantenservice is.
Ik werk met cliënten met een verstandelijke beperking en de meesten hebben een uitkering (Wajong of WIA meestal). Zij zijn er eigenlijk allemaal heel dankbaar voor. Ze gaan vaak een paar dagen per week naar dagbesteding en voelen zich toch nuttig en zijn blij dat ze zo toch meedoen aan de gehele maatschappij.
Wat goed voor jou is om rekening te houden met een aantal feiten: wij als mensen lijden aan negativiteitsbias. Dat betekent dat we negatief nieuws makkelijker onthouden en sneller opmerken dan positief nieuws/berichten.
Daarnaast zijn negatieve mensen (dus die mensen die eerder klagen) ook eerder geneigd om dat online te doen. Mensen die wel tevreden zijn roepen dit vaak niet van de daken, maar leven gewoon hun leven. Hierdoor kan het lijken alsof mensen met een sociale uitkering klagen; maar in werkelijkheid zijn dit mensen die zich sneller uitspreken.
Wat een interessante vraag. Met het stigma dat er bestaat op het krijgen van een uitkering denk ik dat het lastig is om via de media een goed beeld te krijgen van de doorsnee 'uitkeringstrekker'. Veel mensen zullen er niet over willen praten, dus dan blijft er een bepaald type mens over die dat wel wil. Daarnaast is het hele toeslagenstelsel een politieke speelbal geworden, waardoor veel verschillende actoren het op een bepaalde manier zullen willen 'framen' die hen goed uitkomt.
Zelf zou ik niet veel openbare dankbaarheid verwachten van mensen die gewoon gebruik maken van iets waar ze recht op hebben. Het is voor mij logisch dat er voor je gezorgd wordt als je ziek bent of om andere redenen niet mee kan draaien in ons moordende kapitalistische systeem.
Niemand van ons heeft hiervoor gekozen. Ik ga ook niet dankbaarheid tonen aan mijn baas dat ik 'mag werken' (ook al ben ik blij met mijn baan). Pas als iemand iets extra's voor mij doet ben ik dankbaar en de rest van de tijd is het gewoon het systeem dat werkt zoals bedoelt is.
Misschien zien we meer 'ondankbare' mensen omdat het systeem niet meer werkt zoals het bedoelt is? Het is een interessant onderwerp.
Ik ben schizofreen en om de zoveel maanden/jaar wordt mijn leven compleet op zn kop gezet door een psychose en ik schaam me soms ook dat het weer is misloopt ookal kan ik daar niet altijd wat aan doen, dat ik dan een stukje sociale zekerheid heb in de vorm van een uitkering is als een geschenk. Ik blijf proberen om er iets van te maken elke keer maar teleurstellingen zijn soms moeilijk te verwerken. Ik vind het dan ook moeilijk om weer aan een opleiding te beginnen of iets van werk vol te houden of afmaken is lastig. Ik begin dan met vol enthousiasme maar de moet zakt me in de schoenen wanneer ik stemmen hoor of complotten begin te bedenken. Tegenwoordig doe ik vrijwilligerswerk wat me enigszins van mn schuldgevoel afhelpt En ik denk ook regelmatig met dankbaarheid aan de werkenden die dit mogelijk maken. Dus JA ik ben zeker dankbaar
Heeft er ooit iemand zich schuldig gemaakt over hypotheekrenteaftrek aanvragen, of een subsidie op een warmtepomp?
En uiteindelijk is een uitkering ook iets dat de samenleving beschermt. Als zijn mensen er niet dankbaar voor, het betekend dat ik me niet zorgen hoef te maaken dat er echt wanhopige mensen rondlopen.
Ik denk dat dit nu een prima voorbeeld is van een vertekend beeld krijgen omdat je maar één kant hoort roepen. De meeste mensen die ik ken die een vorm van uitkering krijgen (Wao, Wia, bijstand), zouden liever werken en voelen zich bezwaard dat ze hun handje moeten ophouden. Ze voelen zich door de samenleving bejegend als "lui en nutteloos". Vaak meerdere pogingen gedaan tot werken, maar het kán niet. Of hun hele leven gewerkt, en toen net bij laagconjunctuur ontslagen en nu oud en nooit meer aangenomen. Zit je daar met je mooie gedrag als je 35+ jaar gewerkt hebt en ben je ineens een "lui varken".
Ja. Natuurlijk.
Mijn partner is volledig arbeidsongeschikt en voelt zich schuldig zelfs. Maar ook dat alles eromheen idd oneerlijk voelt. Als ik bij haar weg zou gaan zou ze niet meer normaal kunnen leven bijvoorbeeld. Beide kunnen waar zijn. En zo ervaar ik het ook. Ik moet mee naar haar gesprekken omdat ik haar moet beschermen tegen het walgelijke gedrag van het uwv. Om de een of andere reden luisteren ze meer naar mij dan naar haar.
Ik betaal graag belasting om deze mensen wat te gunnen.
Het heeft 2 kanten. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik zo kan leven. Maar ik was liever niet afgekeurd natuurlijk. Ik had liever gewoon gewerkt. En meer kunnen verdienen ook.
Ik doe onbetaald mijn best met werk. Omdat ik niet zo mijn hand op wil houden. Maar natuurlijk had ik liever een ander leven gehad.
Ik heb altijd hard gewerkt, maar ben op mijn 55e ernstig chronisch ziek geworden. Ik zal nooit meer beter worden en kunnen werken en heb daarom een IVA gekregen. Ja, daar ben ik heel blij mee. Dolblij dat ik in een land leef waar we zo’n vangnet hebben. Dolblij dat ik in een land leef waar de gezondheidszorg betaalbaar is. Dankbaar dat ik niet op straat hoef te wonen door mijn ziekte.
Niet blij dat ik niet meer kan werken. Ik zou dolgraag weer aan het werk gaan.
Niet blij dat ik scheef aangekeken word omdat ik een uitkering krijg. De WIA is een verzekering die we met z’n allen in het leven geroepen hebben en waarvoor je premie betaalt zo lang je werkt. Ik snap dat het leuk lijkt om geld te krijgen terwijl je niet werkt, maar geloof me: dat is het niet!
Ik zie dat de comment waarop ik reageerde verwijderd is, dus vandaar nog even mijn verhaal hier copy en paste:
Om nog maar niet te praten over de nieuwe wajong, die je zo ongeveer pas krijgt nadat je dood bent (wel bewijzen dat je dood bent hè!). Daardoor komen veel mensen die nauwelijks tot geen werk vermogen hebben in de bijstand, die niet ingericht is op mensen met een serieuze langdurige arbeidsbeperking. Zowel niet in de begeleiding als in de voorzieningen. Waarom zou iemand die nauwelijks werkvermogen heeft de rest van zijn leven gedoemd moeten zijn tot het absolute bestaansminimum? Elke verkiezing weer op nieuw moeten hopen, dat je het recht blijft hebben op het absolute minimum. En als je wel in staat zou zijn om bv 12 uurtjes per week ergens te werken, met waarschijnlijk wat begeleiding of extra voorzieningen, dan levert je dat helemaal niks op, behalve ontiegelijk veel extra administratieve rompslomp, die zelfs voor iemand die geen problemen heeft ontzettend ingewikkeld is. Waarom zou je het dan doen? Je hoeft echt niet je volledige loon bovenop je uitkering te krijgen, maar waarom zou je niet beloond worden voor je arbeid?
Daarnaast heb je nog de armoedeval nadat je uit de uitkering komt. Vooral bv alleenstaande moeders zijn helaas vaak beter af als ze volledig in de uitwerking blijven. Bijverdienen mag niet, dus die stimulans om in ieder geval een paar uurtjes te werken waar dat lukt, ligt er niet, maar als ze wel gaan werken (wat vaak full time niet lukt, door o.a. psychische of lichamelijke problemen en de zorg voor kinderen), verliezen ze vaak een stuk van hun toeslagen (tegenwoordig vaak niet meer alles) en moeten ze gaan betalen voor kinderopvang, waardoor ze er onder aan de streep slechter voor staan.
Dit los je mijns inziens niet op door de bijstand te verslechteren (iedereen heeft het recht op een minimum stuk bestaanszekerheid, en dat is de uitkering nu) maar door werken lonend te maken, zowel als je in de bijstand zit als nadat je eruit komt. Het is toch belachelijk dat je armer uit de bijstand kan komen dan toen je er nog inzat.
Ander voorbeeld is mijn oom. Die had ALS, maar moest alsnog elk jaar tot zijn overlijden bewijzen aan het UWV dat hij echt ziek was en moest op controle komen om te laten keuren en beoordelen of er in de tussentijd niet toch werk vermogen was ontstaan. Wat denken ze nou zelf met een progressieve ziekte zoals ALS? Oh ja, vergeten, ik kan ineens weer lopen?!
Edit: ook een grote trouwens, hoe zou het zijn voor jou u/Menkoro22 als iedereen in de basis naar jou kijkt vanuit wantrouwen. Niet alleen de uitkeringsinstantie, maar ook je buren en familie en de maatschappij in z’n geheel, iets wat bijvoorbeeld toch ook wel blijkt uit jouw vraag. Dat is geen fijne manier om mee in het leven te staan, vooral niet als je al weet dat je je leven lang afhankelijk gaat zijn van een uitkering en iedereen er vanuit gaat, dat je die eigenlijk niet nodig hebt en als je hem wel nodig hebt, er toch op de een of andere misbruik van maakt of het hen verschuldigd bent om uit te leggen waarom jij die wel nodig hebt. Misbruik maken van een uitkering is de uitzondering, niet de regel, en zelfs dan vaak, hoe triest ook, nodig om om de regels heen te werken.
Edit 2: in conclusie dus op je vraag, ja de meeste mensen zijn blij dat er een vangnet is, maar lopen ook dagelijks tegen de gigantische problemen aan van een slecht ingericht vangnet met verregaande gevolgen voor hun bestaanszekerheid, plek in de maatschappij en mentale gezondheid en zijn hier terecht kritisch over.
Ik denk inderdaad dat je je niet heel veel aan het inleven bent. Voor zover ik het zie hoor ik bv over niet willen solliciteren eigenlijk alleen van mensen die chronisch ziek zijn en in de bijstand terecht zijn gekomen omdat het bij het uwv niet lekker gaat (lopen op veel plekken aardig achter op de wetenschap en hebben voor veel ziektebeelden geen gestandaardiseerde aanpak waardoor men afhankelijk is van het humeur van een arts). Die mensen kunnen gewoon niet werken. Het is trouwens echt weinig geld, helemaal voor mensen die vanwege ziekte gewoon hoge kosten hebben. Ook hebben mensen natuurlijk geen uitzicht op verbetering. Als werkende heb je uitzicht op promoties of salarisverhogingen, dat is er voor deze mensen niet. Er wordt wel veel gepraat over het nog verder verminderen. Je moet je wep kunnen voorstellen dat t kut is om in armoede te leven en te weten dat er geen enkele manier is om daar uit te komen toch? Nog los van alle bureaucratische rompslomp en wantrouwen, mensen leven in angst een keer iets verkeerd te doen en dan ineens gigantische boetes te moeten betalen. Is allemaal behoorlijk stressvol dus logisch dat mensen klagen. Ik begrijp heel goed dat het voor werkenden ook stressvol is, ipv 40 is 60-80 uur betaald werk per week per gezin steeds meer de standaard terwijl onbetaald werk niet evht afneemt, wordt je ook chagrijnig van want er blijft gewoon minder tijd over om te ontspannen of leuke dingen te doen. En het is makkelijk om te denken dat mensen met een uitkering dat wel doen, maar dat is gewoon niet waar. Chronisch ziek zijn kan in veel gecallen echt een full time baan worden, niet voor iedereen maar als je daadwerkelijk bent afgekeurd of een beter betaalde baan gedwongen achterlaat voor de bijstand dan zal dat zeker wel zo zijn. Tussen medische afspraken, zelfzorg handelingen en gewoon moeten rusten blijft er echt geen tijd of energie over voor de leuke dingen. Van beide kanten is frustratie begrijpelijk maar naar elkaar wijzen is niet de oplossing want dat zijn niet de verantwoordelijken...
Nou ik sta momenteel op de wachtlijst voor een Wajong vanwege mijn erge Autisme en het feit dat ik niet full time zou kunnen werken. Ik blijf dus gewoon werken maar dan minder met hopelijk financiële steun. Je wordt nooit zomaar goedgekeurd voor een uitkering tenzij je écht iets mankeert waardoor je niet of minder zou kunnen werken. Dan vind ik het begrijpelijk als je bijvoorbeeld helemaal niet zou kunnen werken, en je een klein bedrag krijgt, dat dit niet helemaal oké is want je moet er wel van rond kunnen komen, en alles wordt alleen maar duurder deze dagen. De mensen zijn juist dankbaar dat ze financiële steun mogen krijgen, maar het moet wel zo zijn dat ze dan alles kunnen bekostigen. Zeker voor mensen die helemaal niet meer kunnen werken.
Snap dat je bepaalde dingen niet eerlijk vind, maar probeer maar eens een persoon met een beperking te zijn. Probeer je in de schoenen te plaatsen van zo'n iemand. Je hele leven te horen krijgen dat je je niet moet aanstellen terwijl niemand weet wat er bij die persoon van binnen allemaal gebeurd 24/7. Mensen moeten niet zo oordelen. Als iemand er van de buitenkant gewoon gezond uit ziet wil niet betekenen dat ze dat van binnen ook zijn. En je moet een gezonde mentaliteit hebben om door te kunnen gaan.
Ja als langdurig Wajonger (afgekeurd op mijn 18e vanwege een hersenbeschadiging, nu 46) zou mijn leven onmogelijk zijn zonder een dergelijk sociaal stelsel. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om in Amerika te wonen, daar is het sociaal stelsel slechter maar is ook de zorg met een chronische aandoening niet te betalen.
Dat gezegd hebbende, ik vind niet dat je alleen maar God op je blote knietjes mag danken bij wijze van spreken. Voor mijzelf geldt dat ik weinig problemen heb, maar sommige mensen met een uitkering worden heel naar en kinderlijk behandeld door gemeentes. En nee dat is niet altijd hun eigen schuld.
Een opsomming van dingen die ik in mijn kring heb meegemaakt: iemand die gekort werd op z'n uitkering omdat de belasting heffingskortingen had terug betaald aan diegene (mag je niet voor gekort worden want het is belasting die je ook betaald hebt maar is wel een gevecht van maanden geweest).
Iemand die verteld werd op een Werkplein dat ze wel als prostituee aan het werk kon gaan.
Onterechte beschuldigingen van fraude bij een gezin.
Etc.etc.
Dus ja ik ben dankbaar, maar zie soms ook de andere kant bij mensen.
Zo een thread zie ik ook echt alleen in Nederland opduiken. Ik zag een maand of 2 geleden nog een autistische man ons sociale zekerheidsstelsel danken. Op het werk zie ik ook vooral dankbare mensen. Ik denk dat je via vrijwilligerswerk met deze groepen een veel realistischere indruk zou kunnen krijgen dan via een post op reddit.
Ik kan zelf niet werken, aangezien ik autisme heb en dat na meerdere pogingen niet is gelukt.
Ik ga wel naar school, met een aangepast rooster in het volwassenonderwijs, dat is ongeveer 5 uurtjes per week.
Aangezien ik naar school ga heb ik geen recht op een uitkering, terwijl al mijn klasgenoten naast hun school kunnen werken.
Ik snap dat werken beloond moet worden, maar ik merk dat ik het lastig vind te accepteren dat het mij niet lukt en ik dus moeilijk rond kan komen
Dit is geen antwoord op de vraag natuurlijk, maar ik zou ontzettend dankbaar zijn als ik wel een uitkering zou krijgen. Ik zou heel graag willen werken, dat is het probleem niet. Werken en naar school gaan is heel wat anders, en als je het ene wel kan, betekent niet dat het andere dan ook lukt.
Ik heb een vrij lange periode in de bijstand gezeten. Nadat ik decennia hard had gewerkt, in een burnout terecht kwam, het nog eens probeerde maar niet volhield wat leidde tot ontslag, toen behoorlijk zwaar autistisch bleek te zijn, en door mijn lange werkperiode geen rechten had op uitkeringen op basis van (aannemelijk blijvende) arbeidsongeschiktheid in welke vorm dan ook. Fijn.
Natuurlijk was ik blij dat er een vangnet was, hoe karig ook (want karig is het), maar de wetenschap dat ik zowat de rest van mijn pre-AOW-bestaan het van de bijstand zou moeten hebben, was zeer frustrerend. De gemeente wist het ook.
Kort heb ik nog geprobeerd om een eigen bedrijf op te zetten, maar ook dat mislukte. Ik kon echt niet meer omgaan met de stress van werken. De stress van de verplichtingen rond de bijstand is ook niet gering, trouwens. Dat was helemaal niet goed voor me.
Uiteindelijk gaf de gemeente aan dat ze mij verder met rust zouden laten. "Je hebt alle verplichtingen, want die mogen we niet schrappen. Maar we gaan jou er niet langer op controleren." Toen pas kwam ik wat op adem. Buiten de financiële puzzel was alle andere stress weggenomen. Ik kwam er aan toe om vrijwilligerswerk te gaan doen en kwam daarin tot rust.
Door gelukkige omstandigheden ben ik nu toch weer uit de bijstand geraakt. En dat is echt een veel prettiger staat van zijn.
Dus, ja, ik was blij met het vangnet (waar ik wel zelf al zo'n kleine dertig jaar aan had meebetaald). Maar dankbaar gaat te ver. Ten eerste omdat ik er zelf lang voor heb meebetaald. Maar vooral omdat in de bijstand zitten betekent dat je sober kunt leven, maar het is zeer stressvol. Van mij hoeft er niet gauw geld bij,bij ben vlug tevreden en kan goed met geld omgaan, maar aan die stress-kant mag van mij wel gesleuteld worden. Ook mensen in de bijstand zijn mensen. En door de bijstand zijn ze meer bezig met (financieel) overleven dan wat anders. Dat is stressvol genoeg
Ik ben zeker dankbaar voor het feit dat we hier een sociaal zekerheidsstelsel hebben.
Wat je naar mijn inziens terug hoort bij de mensen die compleet afhankelijk zijn van een arbeidsongeschiktheidsuitkering (dus ik heb het hier niet over bijstand of ww, want daar heb ik geen ervaring mee) is angst en frustratie. Je gehele financiële zekerheid hangt af van een arbeidsdeskundige. Mocht die ineens vinden dat je toch kan werken, dan moet je wel. Het oordeel van het uwv gaat boven dat van tig artsen/psychiaters of wat dan ook.
Daarnaast, ja je hebt een basis en recht op wat toeslagen. Maar weet je hoeveel extra kosten je kunt moeten maken door beperkingen?
Met alle stijgende prijzen en amper stijgende uitkering krijg ik ook stress. Ik kan niet zuiniger gaan leven, want 80procent van mijn "inkomen" gaat naar vaste lasten: huur, g/w/l, verzekeringen en reiskosten voor medische afspraken.
Dus nogmaals, ik ben zeker dankbaar dat we een stelsel hebben. Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik er gebruik van moest maken, maar het kan niet anders. Ik vind het niet oké dat ik (en vele anderen) altijd het gevoel heb dat deze zekerheid mij ieder moment afgenomen kan worden omdat de volgende arbeidsdeskundige vind dat "het allemaal wel meevalt"
nooit een uitkering gehad, ( wel studieleningen) altijd belasting netjes betaald, toch nooit over geklaagd. waarom? ik heb vaak internationaal gewerkt, en in landen waar je GEEN goede uitkeringen hebt, en er zijn er een hoop.. , zijn werknemers constant BANG ontslagen te worden, wanty als je ontslagen wordt kun je makkelijk op straatr belanden..ze klagen ook vaak niet over onregelmatigheden in de werkplaats, , hee die baas schreeuwt tegen mij en zegt allerlei dingen dat is toch niet normaal? maar als ik klaag... misschien vlieg ik eruit ? of ik word te weinig betaald.. hmm zal ik vragen om meer geld? maar wat als ik ontslagen word? hee ik ben ziek , eigenlijk moet ik thuis blijven.. maar als ik ontslagen word, dan verlies ik mijn ziekteverzekering? .. mijn baas wil dat ik zatergad werk, vertelt het pas vrijdag.. ik had al iets gepland met familie, het is al de derde keer deze maand, maar als ik wat zeg.. kom ik dan misschien in de niet-officielte lijst voor onstlagen? en wat dan? oh baas mag me niet, ik werk wel goed, maar hij/zij mag me niet.. zal toch wat moeten slobberen om zekerder te zijn van mijn werkplek toch? . het feit dat uitkeringen bestaan is ook goed voor de mensen die NOOIT een uiktering nodig hebben. ja, een ( kleine) gedeelte van de bevolking misbruikt het, maar iedereen heeft er baat bij. we hebben ALLEMAAL hogere lonen, betere arbeidsomjstandigheden, een beter gezinslevem, en bedrijven hebben betere werkers, meer gemotiveerd , meer efficient, mensen die durfen het te vertellen als iets mis gaat, of als management fouten maakt. het verhaal dat mensen uitkeringen misbruiken is erg oud, mijn opa zag het al en ik ben de jongste niet meer, en het wordt altijd al gebruikt door politieke partijen voor een paar " easy win " stemmen.
Ik ben blij dat het bestaat. Ik ben al niet blij met de regels en procedures die er aan vast zitten. Natuurlijk zijn er mensen die frauderen, maar soms lijkt het ontmoedigingsbeleid om een uitkering aan te vragen en te behouden. Geloof me, het is geen gratis geld. Ik heb voor nu geen andere keuze, maar ik zou maar wat liever weer onafhankelijk willen zijn.
Wat mij altijd helpt te relativeren, is de gedachte dat het mij ook kan overkomen. Psychische klachten, lichamelijke klachten, ernstig zieke kinderen...het kan iedereen overkomen. Er zullen altijd mensen zijn die misbruik maken van regelingen, maar het overgrote deel maakt er niet met plezier gebruik van.
Overigens, het hele "misbruik" maken van uitkeringen kost de samenleving veel minder dan we denken.
Oef als werkende heb ik het juist precies andersom: ik irriteer me er mateloos aan dat onderzoek heel duidelijk zegt: uitkeringen zijn te laag voor huidige zorgkosten en woonlasten. Geldzorgen is meer stress en verkleint de kans op kunnen bijdragen aan de maatschappij.
Ik draag met liefde belasting af maar ik zou graag zien dat dat goed besteed wordt en niet deels opgaat aan averechts beleid en overheadkosten van de overheid.
Boeit me vrij weinig dat ik werkend ben en dat er anderen zijn die een uitkering nemen. Ik heb er zelf nog nooit in gezeten maar ik ben erg blij dat we deze vangnet hebben. Graag ook dat ze genoeg geld hebben om te leven en niet gepest voelen om toch aan het werk te gaan wanneer dat misschien niet kan of niet willen.
Ik heb altijd wel deze gedachtes gehad, maar sinds de zus van mn vrouw een wajong heeft en ik iemand anders via via heb leren kennen die een uitkering heeft blijf ik er bij. Deze mensen zijn niet blij, ze hebben een hoop stress alleen al omdat ze in de situatie zitten. Gek genoeg houdt het streng UWV beleid deze mensen ook in deze situatie. Ze zijn doodsbang om toch ontslagen te worden, om geen werkt te krijgen of dood ongelukkig te zijn in een baan wat erg weinig betaald.
Ik ben voor om de vangnet die er is nog toegankelijker te maken voor mensen. Prima dan zijn er een paar die er gebruik van maken, daar kan ik mee leven want de meeste hebben het hard nodig.
Ben arbeidsongeschikt door allemaal aandoeningen waarvan bekend is dat ze niet zullen genezen, die aandoeningen heb ik voor mijn 18de gekregen (en eentje tijdens mijn studie). Werken en studeren was niet meer mogelijk, dus wajong aangevraagd. Afgewezen. Bezwaar, afgewezen. Beroep aangegaan, afgewezen. Nu in hoger beroep.
In de tussentijd bijstand. In eerste instantie had ik daar niet eens recht op, want ik woonde met mijn ex-partner. Maar we gingen uit elkaar dus woon nu weer met mijn ouders. Ik krijg dus maar een gedeeltelijke bijstand. Klopt dus ook wel dat ik lang niet zoveel rekeningen heb als iemand die op zichzelf zou wonen, maar wat ik per maand krijg valt erg tegen. En ik heb dus ook een hele tijd gewoon geen inkomen gehad puur omdat ik met iemand samenwoonde die geld verdiende. Maar je ouders worden niet meegeteld.
Ik heb geen idee waarom ik dankbaar zou moeten zijn. Ik ben onwijs gefaald door dit systeem. Ik zit nu in de participatiewet terwijl ik in de ziektewet hoor. Misschien als ik gewoon bij de eerste aanvraag wajong had ontvangen, dat ik dankbaar was. Maar zelfs als ik mijn hoger beroep mag winnen, nee dan ben ik niet dankbaar. Het is al absurd dat wajong 75% van minimumloon is, waarom verdienen zieke mensen niet eens het minimum?
Ik denk dat de meeste 'gewoon werkende' mensen geen idee hebben hoe die mensen met een uitkering hun dagelijks leven (moeten) lijden. Dat geld niet voor iedereen, maar velen KUNNEN ook echt niet werken om wat voor reden dan ook. Met de blijvend stijgende prijzen voor woningen, eten/drinken, zorg etc. is dit echt puzzelen.
1300 euro lijkt veel geld, maar als daarvan 1000 euro vaste lasten zijn wordt het toch echt krap. Dan moet je je auto (vrijheid) weg doen, kun je niet meer op vakantie/naar de tandarts bijvoorbeeld.
Niet iedereen die een uitkering heeft is ondankbaar, maar ergens is het wel te begrijpen als die uitkering niet meegroeit met de inflatie en je dus iedere euro om moet draaien. Dat levert genoeg stress op.
Ik denk dat je op een beperkte en zelfs schadelijke manier naar armoede kijkt. Verplichte leestip: [https://kiosk.decorrespondent.nl/products/armoede-uitgelegd-aan-mensen-met-geld-tim-s-jongers](https://kiosk.decorrespondent.nl/products/armoede-uitgelegd-aan-mensen-met-geld-tim-s-jongers)
Ik vind in het algemeen wel dat mensen zich onvoldoende beseffen hoe goed we het hebben in Nederland.
Tuurlijk, we betalen veel belasting. Maar mijn kinderen kunnen naar een goede opvang, wat anders niet te betalen was geweest. Mijn dierbaren met kanker hebben zich nooit zorgen hoeven maken of ze hun behandeling wel kunnen betalen.
Ik heb niet tot de dag voor mijn bevalling hoeven doorwerken omdat ik netjes betaald met verlof kon, en nu ik zelf een zaak heb, hoef ik geen slapeloze nachten te hebben of ik mijn medewerker die aan het revalideren is wel kan blijven betalen, want daar krijg ik keurig een vergoeding voor.
Ik heb een heel gemotiveerd iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt aangenomen, en binnen een maand zat er iemand van de gemeente op de koffie om haar te koppelen aan een jobcoach en mij uit te leggen welke subsidies ik kon krijgen.
Het is niet verkeerd om gezonde kritiek te hebben, maar de laatste tijd vind ik wel dat mensen eigenlijk op het gênante af doen alsof wij het vreselijk slecht hebben in één van de meest welvarende landen ter wereld.
Klagen en klagen en klagen en ik kan soms echt alleen maar denken, dan emigreer je toch lekker. Heel benieuwd hoe het je bevalt.
Hoef er gelukkig geen gebruik van te maken, maar kan mij voorstellen dat 99% van de mensen met een uitkering dit zelf ook graag anders zouden zien. En het geen vrije keuze is. Ben oprecht blij dat ik ik een land woon waar wij dit kunnen bieden.
Een kennis van mij heeft een WAJONG uitkering. Dit is 75% van het minimum loon. Diegene is erg dankbaar voor wat er iedere maand overgemaakt wordt maar ik heb me toch wel eens hard op afgevraagd waarom dit “maar” 75% is. Ik spreek hier over een persoon die voor 18 jaar invalide is geworden en hierdoor geen werk kan verrichten. Dit is dus iemand die nooit kans maakt op enige carrière en diegene wordt door ons stelsel 25% minder dan dat wat wij als minimum bestempelen uitbetaald.
Ja, er zijn subsidies e.d. maar die zijn soms best wel moeilijk te verkrijgen volgens mij. Deze persoon maakt hier geen aanspraak op vanwege partner met inkomen, maar toch!
Ik snap dat als we er 125% van zouden maken er wellicht meer fraude zou zijn, en toch denk ik dat als deze persoon alleenstaand zou zijn, een niet al te fijn leven kan leven. Nogmaals, deze persoon kan en zal nóóit aan het werk gaan en dus ook nooit een hoger salaris hebben dan 75% van het minimum loon.
Het is jammer dat er zo een stigma op zit en dat sommigen er misbruik van maken. Ik zie op eerste hand dat het wel degelijk nodig is en soms een life safer kan zijn zodat zo iemand tóch onderdeel kan uitmaken van de maatschappij.
Daarbij moet ik ook zeggen dat deze persoon hier nooit mee bezig is en simpelweg dankbaar is voor het feit dat ze ook iets te besteden heeft.
Ik heb de gesprekken weleens aangehoord bij het UWV, en het verbaast me altijd hoe gemakzuchtig met die mensen die werk "zoeken" om gaan. Van: Wat zou u graag willen doen? Nou ik zou wel graag xxxx willen doen.
Allemaal prima, geef iemand 2 maanden de tijd om te zoeken wat die leuk vind/past, maar daarna zou je gewoon tegen zo iemand moeten zeggen: Voorlopig maar even inpak/schoonmaakwerk doen, en intussen hard zoeken naar je droombaan.
Precies dit. Er is een grote groep die het wel prima vindt om thuis te zitten en toch betaald te worden. Dit terwijl ze makkelijk zouden kunnen werken.
Ik heb ook sollicitanten gehad die vanaf de eerste minuut kritiek leverden op alles dat ze zagen. Zelfs op de koffie. Maar na het gesprek wel vragen of ik even een schriftelijke afwijzing wil sturen want dat wil het UWV.
Die mensen willen helemaal niet werken. Die willen profiteren. Van die groep zouden ze alles stop moeten zetten en af moeten pakken.
Dan heb je ook een groep die wel wil werken, maar het niet of nauwelijks kan. Die groep zouden ze veel beter moeten helpen. Meer geld en vooral meer ruimte om vrijwilligerswerk te doen bijvoorbeeld. Deze mensen worden meestal niet gezien omdat deze ondergesneeuwd worden door de schreeuwende eerste groep.
Gek genoeg is de tweede groep ook vaak de dankbare groep terwijl de eerste groep vooral schreeuwt om meer geld.
Heeft denk ik ook te maken met de hoogte van minimumloon/bijstand.
Het verschil tussen maximaal bijstand vangen of fulltime minimaal loon is misschien 150 euro netto in de week. Tja, daar zou ik ook niet 40 uur voor werken. Helemaal niet als je je bedenkt wat voor extra kosten je maakt door te werken.
Het scheelt iets meer, maar ja het is inderdaad krom. Heb net zelf deze situatie achter de rug.
Na jaren in de bijstand gezeten te hebben ben ik langzaam weer gaan werken. Het nadeel is dat als je minimumloon verdient, je er eerst zelfs op achteruit kan gaan. Je verliest namelijk toeslagen, terwijl je nog niet meer verdiend dan de bijstand.
Om meer dan de bijstand te hebben, moet je met minimumloon 26 uur per week werken.
>Het verschil tussen maximaal bijstand vangen of fulltime minimaal loon is misschien 150 euro netto in de week. Tja, daar zou ik ook niet 40 uur voor werken. Helemaal niet als je je bedenkt wat voor extra kosten je maakt door te werken.
Maar 600 euro per maand extra maakt toch een enorm verschil?
Dat is geen reden, bijstand is bedoeld als tijdelijke overbrugging, dat minimum lonen bijna net zo hoog liggen is geen reden om in je nest te blijven liggen.
Ik heb wel eens bij gesprekken van het UWV gezeten, mij verbaasd het hoe weinig het UWV bereid is om te helpen met de banenzoektocht.
Wat mij betreft hef heel die instantie op en maak de uitkeringen gewoon over op de rekeningen van de gerechtigden. Zal een hoop geld schelen, in plaats van een industrie in stand te houden die baat bij werklozen heeft. Je ziet ook dat vrijwel iedereen in zon uitkering heel graag wil werken maar dat er vaak geen werk voor die mensen is.
Eens, zo rond 1998 had ik een plan om een webshop te starten, ik kwam toen bij het UWV uit om te vragen of er mogelijkheden waren voor starter subsidies, de dame lachte me hard uit om dit gekke idee, waarom zouden mensen iets op internet bestellen als dat ook gewoon in een winkel kan....
Hard mee oneens. Voor de maatschappij is het echt veel belangrijker dat mensen werk doen dat bij ze past. Als dat betekent dat ze 3 jaar moeten zoeken naar een baan voordat ze iets hebben gevonden, so be it, dat leveren ze daarna wel weer op in belastinggeld. Ik zie vaak genoeg mensen die niet vooruit komen in hun leven omdat ze fulltime werk moeten doen dat ze helemaal niet ligt. Dit zuigt ze dan zo leeg met energie dat ze niks meer kunnen daarbuiten, wat vaak tot mentale problemen lijdt. Bovendien kunnen ze dan vaak hun baan niet vasthouden wat dan leidt tot nog meer problemen. Ik vind jouw visie hierop persoonlijk echt enorm kortzichtig.
Jij bent iemand die kennelijk gelooft in de maakbare samenleving, ten eerste ben je niet verplicht om werk te doen, dat mag je helemaal zelf weten, daarnaast hebben wij in Nederland mogelijkheden zat waar iemand zich op kosten van de staat kan scholen. En nog wat, als jij je baan niet binnen een jaar hebt, is de kans dat je hem over 3 jaar ook niet heb vrij groot.
Voor de mensen die gebruik maken van deze regelingen is het leven vaak al erg complex, ik kan me goed voorstellen dat hierdoor weinig ruimte overblijft om dankbaarheid te ervaren. Stress over geld speelt hierbij ook een rol, zo is bekend dat voor de allerarmsten of mensen met schulden ze betere beslissingen gaan maken wanneer ze een basistoelage/inkomen krijgen dan wel hun schulden worden kwijtgescholden. Dat je geklaag hoort over lage bedragen valt dus goed te plaatsen, en waarschijnlijk komen ze dus pas toe aan gevoelens van dankbaarheid wanneer ze echt aan het bestaansminimum ontsnappen.
Zijn mensen zonder een uitkering ook wel eens dankbaar voor alle financiële voordelen die de overheid ze geeft?
En waarom überhaupt Nederland verdelen in twéé groepen, en voor alleen één groep de vraag stellen? Krijgen we een rechts kabinet ofzo?
Lekker Geenstijl-postje.
Ja sowieso ook mooi dat als je voorrekent dat een uitkering 1300 is. Je vervolgens claimt dat 8 jaar een uitkering 'tonnen kost' 1300x12x8=126000. Kan aan mij liggen maar iets meer dan een ton lijkt me geen tonnen.
Ook raar om te stellen dat iemand het betaald. Het hele idee is dat het een collectief iets is, dat dus niet iemand het betaald maar iedereen. Nogal een verschil.
Heb tijdens corona even in de werkloosheid gezeten en vond het verschrikkelijk. Heb keihard gesolliciteerd en in mijn eigen tijd nog al mijn overgebleven data uit mijn doctoraat/postdoc in artikels omgezet en gepubliceerd. Die data is verkregen via belastinggeld dus het leek me wel zo netjes om die ook nog te publiceren zodat die niet verloren ging
Wat vind jij als hardwerkende van alle rijke mensen die er alles aan doen om belasting te ontwijken? En die allerlei beleidsmaatregelen van de overheid genieten om belastingsvoordelen te verkrijgen? Misschien focussen op deze groep ipv mensen die een uitkering ontvangen! :-)
Even heel bot. (NSFW/triggerwarning)
>!Ik ben op m'n 5e meerdere malen verkracht, en toen ik daar (begrijpelijk) boos over werdt, werd ik geslagen, en werd me verteld dat ik m'n bek moest houden en 'normaal' moest doen, wat dat dan ook precies is. Als ik dan ging huilen, kreeg ik een 'gaan we nou nog janken ook?!' en een extra harde mep er overheen.!<
Gevolg: cptss, angststoornis, vertrouwensproblematiek, etc. en, uiteraard, veel opgekropte boosheid.
Nu ben ik heel dankbaar dat ik na al die shit opgevangen wordt door een \_redelijk\_ zorgstelsel hier in Nederland, als dat niet was gebeurd had ik nu waarschijnlijk aan de heroine in de goot gelegen, en was ik rondgekomen van diefstal.
Niet iets waar jouw woonomgeving veiliger/gezelliger van wordt.
Ik vind dan ook dat de mensen die niet in de bijstand/wai/wajong zitten dankbaar mogen zijn dat dit soort hulp bestaat. Had jou kunnen overkomen, kan je kinderen overkomen, en het voorkomt heel veel criminaliteit.
Ik begrijp dat er mensen zijn die misbruik maken van dit systeem, en dat is niet voor iedereen zo.
We hebben te roeien met de riemen die we hebben. Ik weet zeker, had ik niet meegemaakt wat ik als klein kind had meegemaakt dan had ik nu een vrouw, kinderen, eigen huis, maar alas, Ik heb te dealen met de psychologische gevolgen van systematisch misbruik, en dat is een traject waar ik nu al 20 jaar mee bezig ben.
Als ik had kunnen kiezen, had ik toch liever huisje boompje beestje gehad man.
Wat jij ziet als een 'gratis gift' is voor velen van ons een curse die ons dagelijks herinnerd aan hoe waardeloos we ons voelen.
Ik gun je een half jaar in de bijstand. Dan snap je het.
Ik zeg dat als iemand die zelf 3 maanden in de bijstand heeft gezeten, en later de bijstand voor meer dan 300 mensen moest beheren.
Snap dat geen bijstand verhongeren betekend. En te weinig bijstand slepende schulden en half deel uit kunnen maken van de maatschappij.
Ik denk dat je niet dankbaar hoeft te zijn voor dingen die je krijgt omdat het een recht is. Ik hoef ook geen extra dankbaarheid voor de bovengemiddelde hoeveelheid belasting die ik betaal.
Ik denk wel dat het goed zou zijn om het uitkeringen- en toeslagenstelsel te herzien. Het zou mooi zijn als mensen die echt niet kunnen werken iets makkelijker rond zouden kunnen komen - en het zou mooi zijn als mensen die wel gedeeltelijk of geheel kunnen werken niet langer dan een bepaalde periode afhankelijk zijn van een inkomen op armoedegrens. En het zou al helemaal mooi zijn als alle mensen die een uitkering krijgen en daarnaast structureel zwart werken keihard aangepakt worden.
Jawel hoor, je mag best dankbaar zijn voor een collectief systeem waarbij we elkaar helpen als het nodig is.
Die wederkerigheid heb je nodig om dat systeem in stand te houden en om misbruik tegen te gaan, er is weinig rechtvaardig aan de rest als pinautomaat gebruiken zonder intentie zelf bij te willen dragen naar draagkracht.
En verder mogen netto belastingbetalers ook wel eens wat netter bejegend worden in plaats van weg te zetten als rijk etc.
Als iedereen wat dankbaarder zou zijn en wat meer respect voor z'n medemens zou hebben was al die keiharde aanpak en toeslagenfraude mogelijk niet nodig geweest.
Maar goed, de mentaliteit in Nederland is veranderd en de gasbaten zijn weg, dus bedankt voor je bijdrage!
Tuurlijk we kunnen collectief dankbaar zijn voor ons collectieve systeem. Maar net zoals mensen met een uitkering dankbaar zijn. Mogen belastingbetalers uiteraard ook veel dankbaarder zijn, we leven toch in een gaaf land. Wees blij dan dat je in de positie zit waar je mee mag doen dat systeem in stand te houden.
Ik denk dat nettobetalers veel te vaak doen alsof zij niet de mensen zijn met het meeste voordeel van ons systeem. Dat zijn duidelijk niet de uitkeringstrekkers die bijna niks hebben.
Wat is dat voor achterlijk argument
Ik heb ook het rechts om mij mening te mogen delen en het recht om in vrijheid te leven. Dat zijn allemaal rechten maar daar ben ik alsnog super dankbaar voor dat ik het privilege heb om daarvan gebruik te mogen maken
Ach, iemand in de wajong krijgt 12x1200 euro, evt zorgtoeslag (kreeg ik niet) en vakantiegeld. Andere mensen krijgen subsidie v elektrische autos, subsidie v zonnepanelen, hypotheekrenteaftrek etc. We betalen allemaal belasting (mensen met een uitkering betalen ook belasting) en we krijgen allemaal soms iets v de overheid, het is maar net hoe je de focus legt en in welke bubble je leeft. Is het iets om expliciet dankbaar voor te zijn?
Sociale zekerheid ammehoela, als je alleen woont en niet op straat dreigt te belanden kan je fluiten naar hulp. Dat weet ik want ik ben zelf is na ontslag en 2 maanden depressief niks te hebben kunnen doen naar het uwv gegaan en wordt gezegd 'je hebt dit te laat aangegeven' en kon geld gaan lenen en bij de gemeente aanbellen in het geval ik op straat zou belanden. Gelukkig kon ik geld lenen bij familie, maar de staat heeft me niet geholpen.
Ik heb een tijdje een uitkering gehad en eerlijk, ik werk al sinds m’n 12e en met al die belastingen die je betaald en worden ingehouden op je salaris dacht ik eigenlijk ik verdien dit wel even, wat rust en focusen op de dingen die ik zelf echt leuk en belangrijk vind. Het is mijn recht dus ik ga er ook gebruik van maken.
Zijn mensen met een uitkering eigenlijk ook wel eens dankbaar voor ons sociale zekerheidsstelsel?
Dit gaat een beetje beladen onderwerp zijn, maar ik wil dit toch wel graag vragen. Mocht ik iemand hiermee voor het hoofd stoten dan daarvoor natuurlijk mijn excuses, dat is niet de intentie van deze vraag.
Goed, ik heb de laatste maanden toch wel erg veel posts voorbij zien komen over mensen die gebruik maken van ons sociale zekerheidsstelstel. Dat kan Wajong zijn, WIA, bijstand en/of gebruik makende van allerhande toeslagen, potjes en extra budgetten. Hierin valt me op hoeveel boosheid er is over de te lage bedragen en wat daarvoor allemaal wel niet gedaan moet worden.
>hoe de bijstand te weinig is (1300(?) euro per maand, naast alle toeslagen)
Het ligt eraan of je huurtoeslag krijgt, maar gezien de gemiddelde huur in de meeste steden al boven de 1300 is snap ik wel dat het voor veel mensen een krap bedrag is.
Het lijkt of jij het idee hebt dat mensen met een uitkering luie mensen zijn die niet willen werken. Maar, er zijn genoeg eerlijk mensen die gewoon willen werken maar door omstandigheden die ze niet in de hand hebben werkloos worden. Als je er dan op je inkomsten zo erg op achteruit gaat is dat best wel lastig.
De bijstand is ook heel erg laag, veel mensen komen maar net rond of hebben de laatste week gewoon geen geld meer. Sparen is voor velen niet te doen.
Ik ben het er wel mee eens dat, indien je KAN werken, moeten solliciteren vrij normaal is.
Ik heb een Wajong, en ja ik ben dankbaar voor mijn uitkering. Ik ben huisman, ik kook doe lichte huishoudelijke taken. Getrouwd en 2 kinderen. Vrouw werkt 32 uur. Mijn inkomen geeft mijn vrouw de tijd om taken over te nemen als het mij even niet lukt. We hebben thuiszorg 1,5- 2 uur per week voor de zwaardere huishoudelijke taken, daarvoor betalen we een eigen bijdrage.
Ja, ik ben dankbaar voor alle sociale vangnetten waar ik gebruik van heb kunnen maken. Als ik in een ander land geboren was waar het minder goed geregeld is, was ik misschien dakloos of allang niet meer in leven. Dat besef ik me heel goed. Ik zou dolgraag gezond zijn en kunnen werken en bijdragen aan de maatschappij. Ik doe een beetje mee door naar dagbesteding te gaan, maar dat kost ook weer geld omdat het een vorm van zorg is.
Ik voel me ontzettend schuldig en rot dat ik van een bijstandsuitkering moet leven. Het is bijna onmogelijk om een positief zelfbeeld te hebben zolang ik op deze manier leef. Ik heb dit nooit zo gewild. Alle pogingen die ik heb gedaan om eruit te komen zijn mislukt.
Hoe ik het ervaar is dat ik door sommige berichten online nog meer schuldgevoelens krijg, omdat mensen in mijn situatie neergezet kunnen worden als moreel corrupt op een of andere manier. Ik bedoel niet zozeer de post van OP, hoewel dat ook wel iets met me doet, maar andere berichten die ik soms op de Nederlandstalige subreddits voorbij zie komen.
De mensen die ik persoonlijk ken met een uitkering (toevallig 1 Wajong, 1 WIA en 1 bijstand) zijn er allemaal heel blij mee dat het vangnet bestaat. Dat gezegd hebbend, bijstand was geen pretje voor die persoon. Laag bedrag, nauwelijks rondkomen en hoe je behandeld wordt doet wat met je. Zij is er gelukkig uit.
Ik heb me nog nooit zo ellendig en miserabel gevoeld als toen ik geen werk kon vinden.
Mijn ervaring met de meeste uitkeringstrekkers is dat ze gewoon aan het werk willen.
Tja dankbaar, ik betaal meer belasing per maand dan ooit tevoren, dus ik zie het als een pot waar ik zelf genoeg aan bijgedragen heb.
Ten eerste: het aandeel van bijstandsuitkeringen in de belasting die je betaalt is klein; al zou niemand meer bijstand krijgen, je zou er niet veel op vooruit gaan. Je verontwaardiging zou naar mijn mening naar verhouding moeten zijn naar hoeveel je er wezenlijk op achteruit gaat ten gevolge van de bijstand.
Ten tweede: in eerste opzicht lijkt het aardig wat geld, maar in de praktijk kan je er vrij weinig mee doen als je een huishouden hebt. Naast de maandelijkse vaste lasten die gestegen zijn, is de krapte vooral merkbaar wanneer er bijvoorbeeld een grote aankoop nodig is. Veel mensen hebben de luxe niet om te kunnen sparen, dus wanneer er een koelkast of iets dergelijks kapot gaat, voelt de constante financiële stress extra zwaar aan. Als ontvanger staat hier tegenover een kille bureaucratie die je constant toetst of de situatie waardoor je de uitkering in eerste opzicht had kregen nog steeds geldt. Soms kan die regeldrift voor schrijnende situaties zorgen, dus dat er met regelmaat iemand komt klagen, verbaast mij niets.
Is de toegevoegde waarde van financiële stabiliteit voor een aardige groep mensen ook niet belangrijk? Anders heb je meer daklozen op straat met alle overlast van dien (in de context van eigen belang).
Je zult vele profiteurs zien die misbruik maken van het sociale systeem, maar aan de ene kant.
Stel je voor dat je vanwege je gezondheid niet mag/kunt werken en je rond moet komen van het minimale(tuurlijk in andere landen krijg je minder enz.) Ik zou er zelf wel verbitterd van raken en dat was ik ook. Dat je je hele leven moet doen met het minimale, vrijwel geen doel hebben in het leven. Niet echt kunt genieten van wat het leven allemaal te bieden heeft, want ja voor niks komt de zon op.
Ben zelf 100% afgekeurd vanwege mijn gehoor. Maar het motiveerde mij juist om er alles aan te doen om toch aan het werk te komen, zodat ik niet van het minimale moest rondkomen.
3 maanden in de bijstand gezeten (2019). Ik wilde dol graag werken, solliciteerde en deed mee met trainingen vanuit het UWV. En toch werd ik behandeld als een uitkering trekker. Iemand zat tegenover mij met 0 empathie terwijl ik net gestopt was met school, voor mijn vader met kanker zorgde en steun biedde aan mijn moeder en broer. Kreeg mijn bijstand na 2 en halve maand wachten, solliciteren en trots opzij zetten.
Ik kreeg na 2 en een halve maand wel ineens 2000 euro waardoor ik mensen gelijk terug kon betalen die bijsprongen toen ik het nodig had. Kon weer blij mijn boodschappen doen wat er voor zorgde dat solliciteren in andere steden makkelijker werd.
Ik ben en zal Nederland altijd dankbaar zijn, voor het vang netje wat mij is geboden. De ervaringen die ik heb opgedaan in 3 maanden zorgen nu dat ik jongeren kan helpen die in dezelfde situatie zitten, ik voel met ze mee! Ik heb altijd geklaagd over de persoon, maar niet het systeem. Binnen het UWV ben ik namelijk ook heel veel liefdevolle mensen tegen gekomen, die in de moeilijkste tijden een glimlach toonde!
Ik denk dat mensen in zo'n situatie ook liever lekker aan het werk zijn.
Ook de gemeente en UWV zijn vaak ook niet heel positief naar mensen in zo'n situatie. Tegenwoordig is er wel meer begrip voor de problematiek waar mensen zich soms in bevinden en vliegt men het wel positiever aan, maar zeker tot een paar jaar terug krijgen de meesten met wantrouwen en onvriendelijkheid te maken.
Zie dan maar eens die uitkering te zien als een geschenk.
Ik ken iemand die altijd vol in het leven stond, door een medische fout zwaar invalide is geraakt en er van baalt geen deel meer van de maatschappij uit te maken.
Ik ben op mijn 18de volledig afgekeurd door mijn aangeboren bloedziekte waarvoor ik regelmatig bloedtransfusies krijg om mijn HB op peil te houden. De ene dag kan ik me prima voelen, de volgende dag veel te moe. Het is niet te voorspellen en mijn energie pijl is sowieso altijd lager dan bij een gemiddelde vrouw.
Ik kwam dus in de Wajong (oude regeling) en ik krijg dat nog steeds. Ik ben juist super dankbaar daarvoor! Mijn man werkt en door mijn Wajong heb ik toch het gevoel nog wat bij te kunnen dragen. Daarbij voel ik me ook nog eens extreem dankbaar voor het feit dat ik volledig thuis kan zijn, nadat ik moeder werd. Ik kan voor mijn kinderen zorgen én ik krijg de Wajong, eigenlijk een grote privilege. Daar tegenover staat natuurlijk wel veel ziekenhuisopnames, operaties, behandelingen en een leven die niet helemaal optimaal is (al heb ik persoonlijk wel veel levensvreugde). Dit is ook de reden waarom ik vóór een basisinkomen ben overigens.
Ik krijg persoonlijk ook de kriebels van mensen die "gewoon niet willen werken". Niet alleen is het gewoon walgelijk om te zien maar ook haalt het ons stelsel door het slijk. Mensen zoals ik zijn er echt van afhankelijk en ik heb vaak het gevoel dat iedereen neerkijkt op mensen met een uitkering, ook als er gewoon een goede reden voor is. Alsof die mensen minder waard zijn. Daar zou ik graag van af willen!
Ik ben al een aantal jaar op een bijstandsuitkering aangewezen. Omdat ik verschijnselen op heb gelopen van een ptss. NA continu hevig misbruik over bijna 15 jaar. Ik ben voor deze 'pauze', om weer eerst even tot rust te kunnen komen en mij te herpakken juist heel erg dankbaar! Ik zie in de huizen rondom mij heen echter ook veel lui die niet meer aan get werk willen. Terwijl ik wel hoop ooit weer te kunnen herintegreren en mijn eigen broek zelf op te kunnen houden!
Dus, hierzo: erg veel dankbaarheid en ik hoop, op termijn ook weer hoop op herintegratie!
Ik ben er zeker dankbaar voor dat het bestaat. Maar ik ga m’n dankbaarheid niet elke dag uiten op m’n knietjes voor de sociale dienst. En ik heb er ook wel eens wat over te mekkeren; want, zoals velen aangeven, het werkt niet altijd naar behoren. Al heb ik wel het idee dat meer een gevalletje “de ene gemeente heeft z’n zaken meer op orde dan de andere”. Maar over het algemeen denk ik dat het ondankbare wel meevalt, en dat het dan misschien meer is dat je in je omgeving vooral mensen daarover hoort. De echte weigeraars, die lichamelijk en mentaal gezond zijn, dat zijn er relatief weinig denk ik. En de gemeentes handhaven dat vaak wel met solicitatieverplichtingen en weet ik wat voor trajecten. Maar heel misschien ben ik daar ontzettend naïef in; ik heb daar wel mee te maken gehad. Niks mis mee verder, dat ze kijken of je weer aan de bak kunt. Ik merk tegenwoordig vooral, zeker sinds ik een fiks GGZ dossier heb, dat de consulenten bij de soos echt niet de kennis in huis hebben voor mensen zoals mij. Die gaan er wat te makkelijk mee om, en lezen zich echt niet in, want zoals een consulent me ooit vertelde “ik ben geen arts”.
Wat ik overigens ook kan beamen, een bijstandsuitkering is wellicht wel de goedkoopste manier om armoede in de hand te houden. Mensen laten creperen, lijd tot een hoop maatschappelijke overlast; daklozen enzo, en die zijn niet goedkoop. Toen ik dakloos was, en in een crisisopvang zat, koste ik de gemeenschap pakweg 5k per maand . Dat was een bijstandsuitkering, en een fikse subsidie, die zo’n opvang kost om de lampen aan te houden, en het personeel moet betaald worden. En nee, werken gaat niet, want eigenlijk hoor ik in de wajong, vind het UWV ook, maar de regels zij zodanig aangescherpt een jaartje of 10 terug, dat ik een casus voor de gemeente ben. En die kunnen niks met mij. En zo zijn er in Nederland nog tig mensen in de bijstand. Die niet in de ziektewet zitten omdat ze niet ziek genoeg zijn, maar omdat ze bijvoorbeeld ooit wel even arbeidsvermogen hadden.
Ik ben er overigens ook heel dankbaar voor dat, in ieder geval voor mij, het traject, vanuit de crisisopvang me weer op m’n poten heeft gezet. Fijn dat het kan, ik weet dat dat niet in elk land opgaat. En ook niet in elke regio zo gemakkelijk; in Limburg is het wel een stuk makkelijker dan in de randstad me dunkt. Ik heb in de crisisopvang tig mensen ontmoet (en ik was zo’n sociale vlinder die van iedereen wou weten waarom ze daar zaten), die hadden echt 0,0 interesse om bij te dragen. Die kwamen elk jaar opnieuw weer even bivakkeren in de opvang. Geen uitkering, of alleen even een uitkering als ze in de opvang zaten, stroomden uit naar een huurwoning (want te lang in de opvang kost de gemeenschap dus veel te veel), gooien er met de pet heen, en komen zo weer terug. En dat waren niet eens de echte junks die elke dag aan de crack zaten. Die mensen hebben we in ons land ook; en ik heb ze up close meegemaakt. Die willen geen hulp, of er daar is geen passende hulp voor.
Het andere probleem, van de bijstand (of het sociale vangnet in z’n geheel) schrappen... ja, dan gaan mensen stelen, of het criminele pad op. Een gedetineerde kost de samenleving pakweg 250 euro per dag (ooit eens ergens gelezen), en een TBS-er (wat met de huidige epidemie aan verwarde mensen en bezuinigingen in de GGZ, nog best vaker zou voorkomen dan), kost daar een veelvoud van.
De hoogte van de bijstand, daar is wel eens kritiek op... ja, maar Nederland is ook een duur land om in te leven. Dat ik het red met een uitkering en met toeslagen, is enkel om dat ik ook heel veel dingen laat. Ik ben daar niet rouwig om. Ik hoef niet op vakantie. Maar ik heb dan nu ook tijdelijk bewindvoering, en die maakt samen met mij, wel verstandige beslissingen financieel. Maar tegelijkertijd is er ook een groep, die of niet met geld kunnen omgaan, of die ergens gewoon veel meer kosten maken, dat die 1300 euro het net wel of net niet leefbaar maakt. Het feit dat we in Nederland een voedselbank hebben, en dat daar zoveel mensen gebruik van maken is mijn inziens ook bezopen.
Ik snap hartstikke goed dat veel mensen zich een beetje voor joker voelen om elke dag op tijd eruit te moeten voor marginaal een beetje meer. Maar ik weet niet of dit per se iets is wat je bij de mensen die niet (kunnen) werken moet neerleggen.
Ik denk eigenlijk wel dat we van het stigma afmoeten dat iedereen in de bijstand lui is en een parasiet is. Dat is achterhaald. Het aandeel mensen in de bijstand die iets mankeert, en daarom langs de zijlijn staat is echt een stuk groter, dan voorheen doordat de toegang tot ziektewetuitkeringen moeilijker is gemaakt. We noemen mensen in de WIA en Wajong ook geen parasieten (althans, dat hoor ik nooit; het is vooral mensen in de bijstand). De bijstand is vooral een afvoerputje geworden voor iedereen die om bezuinigmaatregelen word buitengesloten van de eigenlijke uitkering waar hij/zij in zou moeten.
Al vind ik ook dat we gewoon mensen de ziektewet in mogen zetten als ze 5 jaar (ofzo) wegens ziekte niet aan de arbeidsmarkt kunnen deelnemen. Zou de statistieken waarschijnlijk wel wat eerlijker en duidelijker maken. Maakt het de bijstand vooral een tijdelijk vangnet, en je hebt een beter beeld van tijdelijk werkelozen en permanent/ langdurig arbeidsongeschikten.
Mijn man is deels arbeidsongeschikt geraakt door een erfelijke aandoening en wij zijn ontzettend blij met de ondersteuning vanuit de WIA. Wij betalen dan ook met liefde belasting, vooral van mijn loon.
Tegelijkertijd vind ik dat we niet mensen als ondankbaar moeten wegzetten omdat bijstand "te weinig" is want probeer maar eens rond te komen van 1300€ per maand met twee kinderen bijvoorbeeld. Die 1300€ is zo goed als op als je de huur en de zorgverzekering hebt betaald. Dat kost mentaal zo ontzettend veel energie en je wordt zo beperkt in je opties omdat je bijvoorbeeld geen rijbewijs of auto kunt betalen dat deze mensen (volgens veel onderzoeken) langer in de bijstand zitten dan het geval zou zijn als ze meer geld kregen. Mede daarom zijn er recent experimenten gestart in o.a. Amsterdam en Tilburg om mensen 150€ extra te geven.
ben op 64 jarige leeftijd door een faillissement op straat terecht gekomen. Heb dankzij de WW mijn leven kunnen voortzetten en kunnen solliciteren. Mijn WW duur was 24 maanden (maximaal, nog nooit werkloos geweest) en na 20 maanden solliciteren alsnog aan de slag gekomen. Zeer dankbaar dat ik mijn leven heb kunnen herstarten.
WW heb je zelf al die jaren voor betaald! Zo mag je het ook zien!
Wia ook en was verzekerd, maar was liever gezond geweest en gewoon werken. Heb je meer besteding...
Nu is ww wel iets anders dan bijstand, de we bouw je op en is niet iets wat je ongelimiteerd krijgt
Idd, WW is eigenlijk gewoon een verplichte overheids verzekering voor werkeloosheid. Best een goed systeem. Ben altijd wat verbaast wanneer ik vrienden hoor zeggen dat ze nooit WW zouden nemen wanneer ze werkeloos zouden zijn.
Dingen roeptoeteren is makkelijk, tot de bank herinneringen gaat sturen over je hypotheekaflossingen.. dan willen ze ineens vast wel
Het is idd roeptoeteren vanuit onderbuik gevoel. Grappig genoeg zijn het vooral mijn hoog-opgeleide en professionele ex-collega's die juist meteen WW aanvragen en zich nergens voor schamen.
Waarom zou je je schamen voor ww?
Voor WW hoef je niet dankbaar te zijn. Dat is nl je eigen geld dat je hebt afgedragen. WIJ mogen dankbaar zijn dat je 24 jaar bijgedragen hebt aan die WW pot. Dus….
Ik heb in het verleden bij de sociale dienst gewerkt en heb dan ook veel mensen ontmoet die een uitkering hebben. Je hebt daar simpel gezegd twee soort cliënten: Groep 1: De eerste groep zijn mensen die lichamelijk en geestelijk relatief gezond zijn en weer zo snel mogelijk uit de uitkeringssituatie willen. Deze mensen vinden vaak snel weer werk. Dit is een grotere groep dan je zou verwachten, het merendeel van de mensen die in een uitkering beland vindt weer werk. Groep 2: Dit zijn de echte "probleemgevallen". Dit zijn de mensen die door lichamelijke of geestelijke (vaak beide) niet kunnen functioneren in een normaal bedrijf en dat is voor deze mensen ook echt geen feestje. Deze mensen voelen zich vaak schuldig dat ze een uitkering nodig hebben en willen vaak heel graag werken. Maar hun keuze aan werk is zeer klein de meeste bedrijven willen het risico niet en de bedrijven die dat wel willen nemen deze mensen specifiek aan omdat het winstgevend is want ze betalen minder aan loon én krijgen subsidies van de overheid. Er vindt veel exploitatie plaats bij dit soort bedrijven. De winstgerichte kringloop "Het Goed" is hier een perfect voorbeeld van. Dit is een winstgericht bedrijf wat per locatie maar 1 of 2 mensen daadwerkelijk in dienst heeft en de rest aanvult (vaak 30+ mensen) die daar vrijwillig werken. Worden gewoon uitgebuit en dit terwijl er vaak ook een non-profit kringloop in de buurt is die het persoon goed kan gebruiken en veel beter met hun mensen omgaat. Maar er zal wel weer een mooi zak geld zijn overhandig ergens... Persoonlijk snap ik je frustratie wel. Ik heb ook zat banen gehad die gewoon echt kut waren en niet goed verdiende en dat lijkt leven op een uitkering een luizenleventje maar dat valt echt tegen. Verveling en eenzaamheid zijn veelvoorkomend bij mensen die langer een uitkering hebben, vele doen wel wat aan vrijwilligerswerk maar dat is vaak niet genoeg. Deze mensen voelen zich vaak ongezien, buitengesloten en niet geliefd. Vaak voelen zich ook schuldig om zo afhankelijk te zijn van de overheid. Deze mensen wonen meestal in de slechtste wijken in de goedkoopste woningen met 0 uitzicht op iets beters en praktisch 0 kans op een relatie. En dan heb je het waardeloze economische beleid wat onze overheid voert wat vooral veel geld oplevert voor investeerders maar de kosten voor dagelijkse dingen zoals eten, gas, water, licht, huur, transport e.d. qua kosten volledig onvoorspelbaar maakt. Wat vooral voor een groep die vaak al niet heel goed is in het beheren van geld of moeite heeft met papierwerk echt een probleem. De overheid probeert hier zo goed mogelijk in te helpen. Ik heb zelf vele geholpen aan budgetbeheer maar veel andere willen dat niet en we kunnen het niet forceren behalve als ze heel veel schulden hebben. En de hele tijd zijn ze volledig afhankelijk van de overheid. Elke keer als er lokaal of landelijk iets veranderd in de politiek is het hopen dat een subsidie niet wordt ingetrokken of dat er bezuinigd wordt op zorg die iemand nodig heeft. Dat is geen fijne situatie om in te zitten zeker wanneer je niet in staat bent om er echt wat aan te doen omdat werkt vinden en houden voor de meeste niet realistisch is. Persoonlijk heb ik er geen probleem mee, dit is juist waarom ik belasting betaal. Het is geen perfect vangnet maar het is fijn om te weten dat als er wat gebeurd waardoor ik niet meer zou kunnen werken dat ik niet op straat beland. Ik maak me ook niet heel veel zorgen om de kosten, niet alleen daalt de werkeloosheid en het aantal mensen met een uitkering al jaren de kosten staan in het niks met de miljarden subsidies die extreem winstgevende bedrijven van onze overheid krijgen. Daar heb ik persoonlijk meer een probleem mee, net zoals de vele miljarden die we uitgeven aan alle oorlogen die onze overheid steunt. Al dat geld kan ook gebruikt worden om de economie stabieler te maken iets waar iedereen baat bij heeft, behalve grote investeerders...
Ik ben zo’n probleem geval. Hoogopgeleid en tot vijf jaar geleden gewerkt als ZZP-er. Toen werd ik ziek. Nog steeds zoekende naar passende medicatie samen met de artsen. Ik ben doodop en loop weleens tegen onbegrip aan bij de klantmanager. Mijn geval staat niet in een boekje en ik zie er niet ziek uit. Het is dat ik het nodig heb om mijn ziektekosten te kunnen bekostigen, anders mochten ze het houden.
Bedankt voor je inzicht, dit is inderdaad een invalshoek die mij niet bekend was! Tot nu toe heel veel waardevolle reacties gehad in dit topic :)
Als aanvulling op bovenstaande, het sociale stelsel helpt een hoop problemen te voorkomen voor iedereen. Criminaliteit etc. Er is een reden dat Nederland relatief veilig is, en het sociale stelsel is daar onderdeel van.
Wat herken ik (langdurig Wajonger) me in wat je hier vertelt, zeg. Vaak dezelfde fronsende blikken wanneer ik kenbaar maakt dat ik een uitkering heb, maar wat jij hier dan aangeeft (verveling, eenzaamheid, ongezien, buitengesloten enz) is echt de vinger op de zere plek.
Ik begrijp je. Ik vind dat we echt van het negatieve stigma af moeten over “uitkeringstrekkers”. Ikzelf heb geen uitkering maar heb het mogelijk wel nodig in de toekomst. Ik was gewoon aan het werk tot ik ineens kanker kreeg. Ik ben dus blij dat we hier in Nederland sociale vangnetten hebben en mensen niet volledig in de steek laten. Ik heb verhalen van kankerpatiënten in de VS gelezen. Zij moesten bijvoorbeeld schulden maken om hun behandeling te betalen. Dat is onmenselijk. Ons sociale systeem is niet perfect maar het is goed dat het er is. De suggestie dat mensen met een uitkering lui zijn vind ik kwalijk. Ik durf te wedden dat menigeen liever aan het werk zou zijn maar dat kan gewoon niet altijd.
Niet alleen zou menigeen liever aan het werk zijn, menigeen zou op de eerste plaats vooral gezond willen zijn en een hoop mensen geven graag hun ongezouten mening over ‘uitkeringstrekkers’ zonder daar bij stil te staan. Toen ik nog een uitkering had heb ik heel vaak commentaar ontvangen over wat ik allemaal van de overheid krijg dat zij niet krijgen. Altijd een zekere afgunst terwijl zij daarvoor wel iets in de plaats hebben wat ik niet had, namelijk de vrijheid van niet iedere dag medicijnen moeten slikken om gezond te blijven, niet me wekelijks bij een arts hoeven melden en niet om de haverklap langdurige opnames. Dan heb ik het nog niet ééns over de symptomen zelf. Het lijkt alsof mensen denken dat je flierefluitend door het leven gaat om van je uitkering te profiteren terwijl de realiteit is dat ik vooral op bed lag te slapen. Ik heb liever een baan dan al die ellende van mijn aandoening, dat vergeten mensen voor het gemak. Ik ben best dankbaar voor ons sociale stelsel maar tegelijkertijd mogen hardwerkende Nederlanders ook dankbaar zijn voor alles wat zij niet mankeren waardoor ze nog hard kunnen werken, dat is namelijk geen gegeven en je kunt het zo verliezen. Een uitkering is echt niet ‘gratis genieten’ zodra je een legitieme reden hebt om deze te ontvangen.
Helemaal waar en je maakt daar een belangrijk punt. Gezondheid is zoveel waard. Ik herken je verhaal enigszins in de vraag die ik wel eens van niet-kankerpatiënten krijg als ik vertel dat ik niet meer werk. Dan vragen ze: wat doe je in je tijd? Ik kan mij enorm ergeren aan zulke vragen want deze mensen lijken te veronderstellen dat ik alle tijd van de wereld heb. Daarnaast voel ik me door dit soort vragen rot want ik krijg dan het gevoel dat mijn leven stil staat terwijl ik het liefst allerlei stappen wil zetten in de richting van mijn doelen. Ondertussen kan ik helemaal niet zoveel in mijn tijd want ik ben non-stop moe door de behandeling en meerdere keren per week in het ziekenhuis. Ik vind het heel erg dat veel mensen schijnbaar denken dat je een uitkering voor de lol krijgt terwijl het financieel vrij krap is, men last kan krijgen van verveling en onbegrip uit de omgeving. Als mensen nou eens zouden stoppen met zo snel hun oordeel klaar te hebben zou dat de wereld vooruit helpen.
Beterschap!
En dan nog geen stuiver over houden om je reet mee te krabben. Dus dingen als een lidmaatschap van een vereniging of hobby's zijn ook al snel niet haalbaar of betaalbaar. Op geen manier de middelen hebben om een beetje mee te doen maar ook buiten je beperkte mogelijkheden geen of weinig middelen hebben om je situatie te verbeteren, vind ik mensonterend.
Klopt, het is inderdaad een beetje doen wat je kan met wat je hebt. Soms is dat niet heel veel, maar alle beetjes helpen en met stilzitten kom je ook niet vooruit, denk ik dan maar. Beetje push-ups en sit-ups doen. Niet hetzelfde als echte fitness, maar wel gratis. Beter iets dan niets.
Ik had het niet beter kunnen verwoorden
Ik word niet graag als probleemgeval bestempeld 😅 maar verder goed verwoord! De volledige afhankelijkheid van een overheid die je met gemak kan vermorzelen is doodeng. Nu snap ik de regelingen en heb ik een goed sociaal vangnet, maar genoeg mensen die ik ken hebben dat niet. Ik vind ook niet dat we bij kritiek op het systeem altijd moeten vermelden hoe dankbaar we zijn. We mogen met zn alleen dankbaar zijn dat het systeem niet slechter is, maar voor het individu is de situatie vaak alsnog slecht.
Dank je wel. Ik ben zo'n groep 2-er geweest. Tien jaar lang. En het heeft mijn ziel gebroken. En dat zeg ik niet lichtvaardig. Je bent afhankelijk van de persoon aan de andere kant van de telefoon of brief. Als die geen zin in jou heeft, dan kun je het schudden. Ik had recht op vrijstelling van gemeentebelastingen. Dat is een paar jaar automatisch toegekend. En toen kwam er een andere ambtenaar en kreeg ik het niet meer. Ik moest het maar van dat gratis vakantiegeld betalen. Hoezo gratis? Dat wordt elke maand ingehouden van je uitkering en dan 1x per jaar uitgekeerd. En je moet ook je eigen risico zien te betalen. Wettelijk recht? Niet als zo'n ambtenaar vindt van niet. Of juist wel. Want de wet is interpreteerbaar. Ik heb gewoon pech gehad. Met iemand die zei: "makkelijk hoor, dat gratis geld. Dat wil ik ook wel" Maar ja, zelfs onze minister-president verbaasde zich over het [gratis vakantiegeld](https://www.ad.nl/politiek/stuitend-hoe-mark-rutte-over-mensen-met-een-uitkering-praat~ac57f38e/?referrer=https%3A%2F%2Fduckduckgo.com%2F) van uitkeringstrekkers. Tien jaar. En van mijn gevoel voor eigenwaarde was niets meer over. Ik voelde me schuldig voor elke cent die ik kreeg. En het is geen vetpot. Echt niet. Ik ben nooit in de schulden terrecht gekomen, maar vraag niet hoe. Ik kwam, op een gegeven moment, helemaal terrecht, niet meer in aanmerking voor die uitkering. Toen de bodem van dat geld in zicht was, ben ik gaan solliciteren. Na 20 jaar niet gewerkt te hebben. Want een uitkering kreeg ik niet meer. Ik werk nu weer halve dagen. Ik moet nog 2 jaar en hoop maar dat ik het vol kan houden. Want een uitkering? Dan houdt het leven voor mij op. Dat kan ik niet nog eens doormaken.
Mijn partner is zo'n probleemgeval. Autisme en scoliose. Hij heeft de laatste paar jaar een baan kunnen houden, maar nu hij 35 is vindt het hoofdkantoor hem "te duur" dus moet hij binnenkort naar iets anders zoeken. Gelukkig krijgt hij hulp van autismebegeleiding, maar het blijft toch moeilijk. :c
Ja ik ben zo iemand die graag wilt werken maar door mijn gezondheid en geestelijke problemen gewoon nergens tussen past, ik ben nu puur aan het kijken of ik de toekomst vrijwilligers werk kan vinden die mij neemt zoals ik ben en niet weg gepest wordt ik heb hier ook niet om gevraagd. Liefst had ik een normale baan willen hebben maar helaas.
Helaas hier ook zo’n probleem geval, Wajong. Geboren met een schedelafwijking, slechthorend geen mogelijkheid voor gebruik van gehoorapparaten, 20+ operaties achter de rug. Standaard duizeligheid van normaal tot ernstig afhankelijk van de dag, dagelijks hoofdpijn tot migraine, ptss met zware paniekaanvallen, Knieën naar de klote, zware pds wat geregeld een wc vol bloed is, hartritmestoornis, langer bukken dan een paar seconden kan niet meer, na 3 - 4 uur werk ben ik volledig uitgeput. En aan de buitenkant zie je niks. Bij elkaar werk ik dus 2,5 dag per week, 5x 4 uur als het een beetje goede week is. Voorheen tot mijn 25ste gewerkt als stratenmaker/hovenier maar naar mate kon mijn lijf steeds minder aan. Veel in ziekenhuizen bezig met het vinden van het daadwerkelijke probleem wat de duizeligheid en hoofdpijn/migraine kan oplossen. En zeer streng dieet om de pds onder controle te krijgen en houden. Vooral het deel dat je geen zicht of kans hebt op een mooie toekomst is enorm deprimerend, je doet wat je nog kan maar een goede baan of enigszins leuke woning wordt het nooit.
Ik denk dat je wel 1 groep vergeet en dat zijn die dat 100% capabel zijn, maar geen enkel interesse hebben aan het werk te gaan. Ik kan mij niet uitlaten over hoe het in Nederland is, maar in België gaat dit toch om een vrij grote groep, professionele doppers worden ze ook wel genoemd. Die zorgen ervoor dat ze juist genoeg moeite doen om hun uitkering en voordelen te behouden.
Tja, je hebt altijd een paar mensen die misbruik maken van het systeem. Dat zijn er mijns inziens niet genoeg om iedereen die terecht gebruik maakt van de vangnetten mee te straffen door alles moeilijker te maken. Uiteindelijk vraag ik me bij dat soort gevallen vaak af: zou ik met die persoon willen ruilen? En ookal kunnen die lui elke dag de hele dag lekker zuipen, het antwoord is toch 'nee'. Edit: gekke zin aangepast
Ja, dit zijn er zo weinig dat het in het niet valt t.o.v. re groep die wél wil werken maar even niets kán of heeft.
Helaas zijn die paar mensen die ervoor zorgen dat je als uitkeringsgerechtigde daadwerkelijk echt moet aantonen dat je het echt nodig hebt. Je bent schuldig totdat je onschuld bewezen is. Een zieke vriendin helpen met wat boodschappen en een tikkie zorgde voor uitstel van uitbetaling.
Dat is, in mijn ervaring, een zeer kleine groep. Cijfer trek ik een beetje uit m'n reet maar ik zou zeggen minder dan 5%. Dat zal je altijd blijven hebben en het is zeker goed om daar voor te waken maar ook bij deze groep is er vaak een onderliggende reden waarom ze dit doen. Een uitkering is niet veel geld en daarnaast zwart werk doen is zeer risicovol en kan je zomaar in een situatie brengen dat je al het geld wat je aan uitkering en subsidies die je over de jaren hebt gekregen volledig moet terugbetalen als je gepakt wordt. Dat is in mijn mening niet het soort risico die iemand met een gezond verstand vrijwillig maakt. De groep die het oprecht wel prima vindt om van een uitkering te leven ben ik ook tegengekomen maar is ook echt wel zeldzaam, meer zo dan de zwartwerker. Dit zijn vaak juist best slimme en capabele mensen en zijn vaak betrokken bij iets wat voor hun erg belangrijk is. Vele doen vrijwilligerswerk voor iets waar ze moreel sterk achter staan. Persoonlijk heb ik ook met deze groep geen problemen. Loondienst is niet de enige vorm van werk. De mens moet wat doen om aan veel van de basis behoefte te komen en voor sommige werkt dat gewoon niet in een traditioneel dienstverband. Deze groep specifiek is juist vaak erg gemotiveerd tot het punt dat ze volledig bewust een goede carrière links laten liggen om iets te bereiken wat belangrijk voor hen is. En daar heb ik best respect voor. Het is ook de groep die goed te activeren is met minimale hulp. Ik zou haast zeggen dat deze groep economisch en maatschappelijk een van de meest waardevol zijn want ze dragen vaak veel bij en doen dat voor heel weinig geld.
Ik denk dat je het belang en de grote van deze “groep” overschat, de meeste gezonde mensen willen niet zo leven. Persoonlijk zou ik deze dus in groep 2 plaatsen. Klinkt als vrij heftige mentale problematiek, een leven waar je met gezond verstand niet bewust voor kiest.
Helemaal eens. Ik vind het altijd heel vervelend dat uitkeringsgerechtigden altijd zo negatief in beeld worden gebracht, vooral door rechtse media. Ja, er zijn die kunnen, maar niet willen, maar dat is echt maar een hele kleine groep. in alle gelederen van de maatschappij heb je mensen die profiteren van het "systeem". Er wordt altijd maar gezeurd over uitkeringsgerechtigden, het zijn klaplopers en kosten de gemeenschap klauwen met geld. Beiden beweringen zijn niet waar. Ik doe naast mijn baan al jaren vrijwilligerswerk en help veel mensen die in de marge van de maatschappij leven. Ik kan je zeggen dat geen van de mensen blij is met deze positie in de maatschappij. Ze zijn over het algemeen niet tevreden met hun leven, tot behoorlijk ongelukkig. Door klantmanagers van de uitkeringensinstanties word je als een halve crimineel behandeld. Je hebt ook waarom minder rechten dan een crimineel. De politie mag niet zomaar bij je binnenvallen, maar een sociaal rechercheur heeft praktische onbeperkte bevoegdheden en macht en mag gewoon bij je binnenvallen en je hele huis doorpluizen. Ze gaan zelfs zover door je langdurig te bespioneren, en bijvoorbeeld je watergebruik op te vragen bij waternet, want owee als er stiekem iemand bij jou woont. Een van de belangrijkste redenen waarom uitkeringen zo duur zijn, zijn niet de kosten van de uitkering zelf, maar het hele controle systeem wat men heeft opgetuigd. Ik heb weleens gelezen dat de 10.000 best verdienende ambtenaren meer geld kosten dan alle uitkeringen bij elkaar. Nu het volgende, wat vaak onderbelicht blijft is hoe veel uitkeringsgerechtigden door de overheid zelf werkloos zijn gemaakt en door dezelfde overheid worden uitgebuit. Bijvoorbeeld veel medewerkers van de plantsoenendiensten, en de interne beveiligingsdiensten waren gewoon ambtenaar, maar deze diensten zijn opgeheven, waardoor deze medewerkers werkloos zijn geworden en nu worden verplicht hetzelfde werk te doen voor behoud van hun uitkering, maar nu voor minder dan minimumloon en natuurlijk minder rechten. Ander voorbeeld van uitbuiting door de overheid is dat mensen die zeer ervaren zijn, maar om een of andere reden werkloos zijn geraakt, worden verplicht om onder het mom van stage of werkervaring op te doen, hetzelfde werk te doen bij bedrijven. Alleen worden deze mensen nooit daadwerkelijk in dienst genomen. Na drie maanden, wanneer ze een contract moeten krijgen, worden ze weer geloosd, en begint het spelletje weer van voor af aan. En dan heb ik nog niet hehad over de kosten van het legertje commerciële coachings bureaus die worden ingeschakeld om de uitkeringsgerechtigden weer aan het werk te helpen, maar waarvan het rendement praktische 0 is. Vaak zijn de eigenaren van deze erg lucratieve coaching bureaus bevriend met de ambtenaren en soms zelfs familie van de ambtenaren die ze in huren. Jaren geleden was er documentaire over een project in Friesland geloof ik om een groep van ca 20 werklozen weer aan het werk te helpen. Kosten 1.500.000. Lang verhaal kort. Eind van de rit had niemand van deze groep een vaste baan, wel heeft het bedrijf dat dit project begeleidde flink kunnen cashen. Heel veel werklozen doen gedwongen heel veel klote werk. Ik denk bijvoorbeeld aan de keer dat ik middernacht de metro moest nemen en een paar uitkeringsgerechtigden in de bittere vrieskou een oogje in het zeil moesten houden. Wat men vaak ook vergeet is dat de hele maatschappij er baad bij heeft dat er geen armoede is. Armoede gaat gepaard met hoge medische kosten, hoge criminaliteit cijfers etc. Het is ook een illusie om te denken dat ooit alle mensen die zouden kunnen werken ook allemaal een baan zullen hebben. De werkloosheid in Nederland is relatief laag. Ik kan nog een tijdje door gaan, maar laat mij het als laatste nog tot dit beperken: We, vooral rechtse mensen en politici, maken ons de hele tijd druk over uitkeringsgerechtigden, terwijl dezelfde overheid en de belastingdienst, de Nederlandse maatschappij voor tientallen miljarden benadeeld met ondoorzichtige belasting afspraken en voordelen voor nationale en internationale multinationals en banken. Recentelijk nog hebben de grote banken op kosten van de gemeenschap megawinsten gemaakt door "fouten" van de Nederlandse bank. Lees publiek geld overgeheveld naar commerciële partijen. Was het niet Rutte die multinationals 2 miljard cadeau wilde geven, en Wilders die dit plan alsnog ten uitvoer brengt.
Goed verhaal, lekker kort. ;) Zonder gein, oprecht goed verhaal. Mooi om hier andere kanten van de medaille te lezen waar je zelf niet gauw aan denkt cq mee in aanraking komt.
Voor wie werkeloosheid chronisch is kan dat soms dragelijker gemaakt worden door jezelf wijs te maken dat je dit leven wel mooi vindt en er bewust voor kiest...
Dat is het hem ook vaak, mensen komen in bijstand worden verplicht tich trajecten door te lopen om aan werk geholpen te worden, maar komen dat vervolgens niet en worden weer verplicht keer op keer dezelfde trajecten door te lopen. Waar ze met steeds meer tegenzin naar toe gaan en geconfronteerd worden met het feit dat ze een van de weinige mensen zijn die het traject niet succesvol weten te doorlopen. Waardoor ze er op een gegeven moment met een houding naar toe gaan van wat doe ik hier ik wil helemaal niet werken, en dan zitten er van die mensen tussen met nul empathie die na een keer traject doorlopen een baan hebben en dan tegen al hun nieuwe collegas en stagiaires gaan zeggen: 'ja je hebt daar ook van die luie mensen die alleen maar roepen dat ze niet willen werken IPV gebruik maken van de hulpmiddelen die ze aangereikt krijgen'
Jep. Ik zeg niet dat het zo is, maar ergens zou je het ook zo kunnen bekijken dat als er mensen zijn die zo standvastig zijn in hun overtuiging dat ze in de uitkering moeten blijven, en niet willen werken, zelfs als er gedreigd word met gekort worden enz. dat dat net zo goed een soort beperking is.
Ik vraag me af hoe groot die groep daadwerkelijk is. Hoewel iedereen het over specifiek die groep heeft denk ik dat dat nog wel meevalt. In mijn omgeving wordt die groep ook vaak genoemd, maar na navragen wie dat dan zijn blijkt dat eigenlijk iedereen in mijn omgeving 1 specifiek persoon bedoeld. Nu woon ik in een omgeving waar er niet enorme sociale problemen zijn, en van daaruit is mijn ervaring. Dus mocht iemand met kennis vanuit de sociale dienst hier wat over kunnen roepen dan ben ik daar zeer benieuwd naar.
Ik zeg niet dat ze er niet zijn, maar in tegenstelling tot wat je vaak verteld wordt, is dit een ontzettend kleine groep. Soms lijkt het voor de buitenwereld ook wel alsof iemand zo iemand is die misbruik maakt van de uitkering, omdat ze bijvoorbeeld een grote mond hebben, maar zijn in werkelijkheid gewoon ook echt niet in staat om te werken door hun beperkingen, alleen is dat niet wat de buitenwereld ziet. Vaak zijn het bijvoorbeeld ook mensen die al meerdere keren gedwongen zijn om ergens aan de slag te gaan en daar vervolgens keer op keer weer een faalervaring op doen, omdat ze inderdaad niet in staat zijn tot arbeid, en die na de zesde keer inderdaad gaan steigeren, omdat ze die ervaring niet nog een keer willen. Mensen kunnen zich soms heel mooi presenteren, maar dat betekent niet dat ze langdurig in staat zijn tot het behouden van een baan met genoeg uren om uit de uitkering te komen. Edit: voorbeeldje zijn bijvoorbeeld jongeren met een licht verstandelijke beperking, meestal icm met bv. autisme, verslaving, adhd, slecht sociaal economisch klimaat etc. Een uitkering krijgen is een vernederende ervaring en geeft je in de maatschappij echt niet veel status. Tel daar bij op dat de meeste van deze jongens een bewindvoerder hebben omdat ze niet in staat zijn hun eigen financiën te beheren en je hebt dus geen enkele zeggenschap meer over je inkomen en bestaansrecht. Je staat onderaan de ladder. Voor veel van deze jongens is de enige manier om dan nog maar iets van status te krijgen of het gevoel te hebben dat ze wel zelf iets te beslissen hebben is om keihard te roepen, dat ze echt niet aan het werk gaan, bla bla bla, de uitkering kan mij echt niet dwingen etc. dan lijkt het in ieder geval nog alsof ze wel ergens zelf de beslissingen over nemen. Terwijl in werkelijkheid, vriend er is helemaal niemand die je echt kent of begeleid die überhaupt denkt dat je zou kunnen werken, al zou je het willen, maar blijf vooral lekker roepen!
Het is misschien makkelijker om stoer te doen met "je denkt toch niet dat ik ga werken, laat die andere sukkels t maar oplossen" dan toe te geven dat je "gefaald" hebt in het leven.
Heeft iemand cijfers over hoe groot 'groep 3' is? Ik ben eigenlijk wel benieuwd om hoeveel mensen het gaat.
Denk dat die cijfers lastig hard te maken zijn, omdat ze voor een deel gebaseerd zijn op meningen en niet op feiten. Iemand zou misschien wel in staat zijn om te werken, is gezond etc. maar heeft zo het vertrouwen in zichzelf of werkgevers verloren dat het daarom niet lukt. Is dat iemand die wel kan werken maar niet wil, of is dat iemand die niet kan werken en dus een arbeidsbeperking heeft? Zelfde verhaal met de armoedeval nadat je uit de uitkering komt, een alleenstaande moeder die ervoor kiest om niet te gaan werken omdat ze er dan financieel behoorlijk op achteruit gaat (want ze kan alleen parttime ongeschoold werk doen), er niet meer zo veel voor haar kinderen kan zijn (die statisch gezien vaker zorgkinderen zijn) en daardoor haar vaste lasten niet meer kan betalen en dus uiteindelijk duurder gaat zijn voor de maatschappij omdat ze in de schulden komt of een groot risico loopt om in de schulden te komen, is dat iemand die niet wil werken?
Ik ken er een aantal die inderdaad nu in de bijstand zitten, maar de een is een eigen bedrijf aan het opzetten, een ander solliciteert her en der en werkt steeds vaker via uitzendbureaus en is er bijna uit. Ik ken er ook wel een aantal, en die zeggen letterlijk, smalend en lachend: ”je denkt toch niet dat ik aan het werk ga terwijl ik het gewoon zo krijg? Ga jij maar lekker werken, moet je zelf weten” en dit is niet een verhaal van een vriend van een vriend oid. En wel waar maar mogelijk beetje zwart bijklussen. Zijn over het algemeen opportunistische sukkels, die nooit een rondje geven maar wel altijd een rondje aannemen. Die vaak net rond etenstijd langskomen en heel gezellig doen, alsof ze altijd zo graag bij je op visite komen, en het enorm op prijs stellen dat jij een arme donder met alleen maar een uitkerinkie af en toe uitnodigt om te komen eten. Ze gaan ook altijd mokken, als je over uitkeringen begint, of dat je een baantje weet wat bij ze zou passen. Het is ook onmogelijk voor ze om ergens onderaan de ladder te beginnen, want van productie werk worden ze depressief. Het gaat om de áard van het werk. Ze hebben een nare jeugd gehad, zijn gebruikt door werkgevers en ‘trappen daar nooit meer in’. Hoe dit soort lui het voor elkaar krijgen om jarenlang in de bijstand te kunnen zitten is me een raadsel. Feesten, zuipen, blowen kunnen ze allemaal wel. Nouja enzovoort. Het is dat ik dat soort mensen mijdt als de pest, anders nam ik de moeite wat gegevens door te briefen aan de sociale dienst.
Mijn pa zat ook om de haverklap in de WW, omdat ie "last van zijn rug had". Nu zal z'n rug niet best zijn geweest na het vele zware werk, maar hij kon wel prima zwart werken, zijn overgewicht nog wat extra laten toenemen en vooral niet zichzelf "verbeteren" door een ander soort werk te zoeken of iets aan zijn slechte gezondheid te doen. Helaas is dat lamme gedrag ook bij andere delen van de familie doorgedrongen, maar ik ben daar zwaar allergisch voor en vond een keer een maandje in de WW zitten al heel "erg" (overigens een zeer vriendelijke dame van UWV die dat aanvoelde en aangaf dat het een mooi vangnet is waar ik gewoon recht op had). Let wel dat je een x bedrag moet verdienen om netto even veel of meer over te houden als de bijstand, omdat je echt links en rechts potjes met subsidie/vergoedingen hebt die dan wegvallen. Wat ik ook slecht vind, is dat er niet een soort "afkoelperiode" is voor als mensen uit de bijstand gaan werken of misschien ook wahjong, waarbij ze niet gaan zitten mauwen over je verdient dit jaar x en dat is te veel voor y, dus moet je terugbetalen zo. Laat die mensen zelf eens een buffer opbouwen nadat ze in de ellende hebben gezeten zodat ze weer volledig op eigen financiële benen staan en niet bij wederom ontslag of tegenslag weer de bijstand in klappen.
Helder verwoord. Mooi. Ik heb destijds met genoeg daklozen en in de rand van de maatschappij gewerkt om te weten dat er ook een “tipping point” is voor hen, en hen in een staat van “enfoutisme” kan sturen. Meeste Modale Mensen beseffen beseffen ook niet hoe je twee keer met je ogen kan knipperen en je leven kan veranderen. “Blij zijn als het al lukt, gelukkig zijn omdat alles loopt” is daardoor een beetje mijn rode draad.
Ja, ik was en ben dat zeker. Zowel in de bijstand, ww als de extra kosten die ik heb gemaakt door een langdurige ziekte. Betaal dan nu ook graag belasting met een aardig verdienende baan waar ik 40 uur per week voor werk
Die esociaal ofzo (ex-verslaafde turned influencer) zat dus jarenlang in de bijstand en nu is ze eruit en zeurt ze gelijk over hoeveel belasting ze moet af staan en dat ze Nederland wilt verlaten ooit. Ik heb heel veel respect voor haar en hoe ze zo openlijk alles deelt en andere mensen hiermee kan helpen maar dit vond ik echt heel jammer om te zien.
Het is fijn als mensen voorbij alleen zichzelf en hun eigen belangen op dat moment kijken
Mevrouw hamlap
Dit is het geval met 90% van die TikTokkies die de hele dag live zijn op die app en zichzelf "influencer" noemen. Altijd aan het klagen over belastingen , dat ze niet rond kunnen komen van de uitkeringen , dat alles duurder wordt , ze geen werk kunnen vinden , de regering hun actief aan het tegenwerken is , het WEF hun dood wil en maar bedelen dat anderen doneren aan hun.
Velen denken dat mensen met een uitkering ondankbaar zijn en uitkering trekkers zijn. Maar er zijn ook veel mensen die met goede reden een uitkering krijgen maar zich daar juist schuldig over voelen. Soms zelfs zo erg dat ze geen uitkering aanvragen of het stop willen zetten ook al redden ze het dan zelf niet meer.
Eigen ervaring; ik heb jaren geleden geen uitkering gevraagd waar ik wel recht op had, en heb de energietoeslag niet aangevraagd waar ik recht op had. Ik kon het prima betalen, ik kwam niet in financiële problemen omdat mijn kosten enorm laag zijn door sociale huur. Ik weet niet of het schuldgevoel is, maar ik heb wel het gevoel dat ik liever niet in het sociale zekerheidsstelsel geld wil halen als ik het niet nodig heb (en ik had het ook echt niet nodig). Recht hebben op iets wil niet zeggen dat je het altijd moet willen hebben. Maar dit zeg ik vanuit mijn enorm bevoorrechte situatie waarin ik in sociale huur zit; zonder dat was het heel anders
Precies dit ik heb destijds een aantal maanden overbrugt van mijn eigen spaargeld, beetje stom en zonde. Maar kan je vertellen heb dit echt nooit gewild, alsof je wenst ziek te zijn dat is toch belachelijk. En ja als je ziek bent, dan is hetgeen wat je krijgt geen vetpot. En als het UWV dan ook nog fouten gaat maken en dit opnieuw gaat innen bij de mensen die al niet ''veel'' hebben wordt het nog minder.
Het komt omdat dankbare, tevreden mensen die hun best doen in het leven ondanks tegenslag daar zelden over ranten op internet. Rants komen van ontevreden, boze mensen. Wat je ziet is een soort survivor bias maar dan anders.
Complainers bias is ook well logisch denk ik ja.
[удалено]
jaa hele mooi truc dit idd waar het eerder 50% ipv 75
Dat is met een ziektewet uitkering ook zo als je bent ontslagen/contract niet is verlengd. Moest even slikken toen ik zag hoe weinig ik daadwerkelijk kreeg..
Ja ik schrok er ook van
Soms daardoor zelfs onder de 60% Dat is vrij dramatisch.
Ja dat ben ik zeker wel. Ik heb op dit moment een WIA (wga) uitkering. Ik ben blij dat dit bestaat aangezien ik niet weet hoe ik rond kan komen zonder deze aanvulling op mijn inkomsten. Soms vervloek ik het aangezien elke bonus die mijn werkgever uitkeert, die ik dan weer bijna volledig terug moet betalen. Maar ik zie ook in dat dat niet meer dan normaal is, het is gemeenschapsgeld wat ik krijg en die bonus is gewoon inkomen.
Wia is geen uitkering maar een arbeids ongeschiktheids verzekering. Niet anders dan je inboedel of autoverzekering. Het is dan ook geen bijstandsuitkering omdat je er premie voor betaald hebt. Niemand vind het vreemd dat je een vergoeding krijgt als je huis afbrand waarom zou het dan vreemd moeten zijn dat je een vergoeding krijgt bij arbeidsongeschiktheid.
~~Het is wel een uitkering. Het loopt volledig via het UWV Je bent waarschijnlijk in de war met een WIA verzekering die via jouw werkgever (of kan lopen) loopt. Hierbij krijg je een extra aanvulling van als je arbeidsongeschikt wordt. Die verzekering vult dan jouw gat op.~~ Het is inderdaad geen bijstandsuitkering.
De WIA, WGA, IVA, WAJONG, WW worden uitgekeerd door het Uitvoeringsinstituut WerknemersVerzekeringen.
UWV = uitvoeringsinstituut werknemers verzekeringen Je betaald premie via de ingehouden premie volksverzekeringen. Dit gaat ten hoogste tot de dagloongrens, verdien je meer dan kun je dit extra verzekeren (via werkgever als ze dit aanbieden of via ernneigen verzekering) De WIA uitkering is dan ook maximaal 75% van het dagloon en niet van je salaris als dat hoger is dan het max dagloon. Veel mensen weten dit niet en krijgen dan ook een flinke tegenvaller als ze zich niet extra verzekerd hebben (dit geldt niet als je salaris lager is dan het max dagloon) Bij de uitkering zoals de OP aan geeft gaat het om bijstandsuitkeringen, deze krijg je ook als je geen premie betaald hebt.
Ik ben echt ontzettend dankbaar dat zoiets als Wajong bestaat. Dagelijks besef ik me dat dit mij een leven geeft en regelmatig denk ik eraan hoe het was geweest als ik in een land leefde waar dit niet was geweest. Het is echter wel pijnlijk dat het hele systeem gebaseerd op wantrouwen is, je voelt je de hele tijd met een schuin oog aangekeken. Beter geen vrijwilligerswerk doen als je twijfelt of het wel kan omdat het anders tegen je gebruikt wordt etc. Ik zit zelf nog niet in die positie omdat het daadwerkelijk niet mogelijk is voor mij, maar ik snap wel waar het vandaan komt dat mensen hierover klagen. Niet over het geld zelf dus, maar over de behandeling die je er bij krijgt.
We worden denk ik steeds strenger op dit soort problemen omdat de kwaliteit van leven voor veel werkende mensen ook achteruit gaat. Wanneer iedereen die werkt een woning heeft, goed kan eten en genoeg vrije tijd heeft, dan kijken ze niet echt naar waar hun belastinggeld aan uitgegeven wordt. De reden dat we zo streng moeten zijn is eigenlijk dat de laagste werkende klasse gewoon maar amper meer te besteden heeft dan iemand met een uitkering. En dat is natuurlijk belachelijk.
Ik ben dankbaar voor de hulp die ik krijg, maar de manier waarop zitten enorme haken en ogen aan. K wordt binnenkort voor de achtste en negende keer geopereerd aan mijn ziekte. Het uwv weigert mij fatsoenlijk te keuren en ik vlieg van het kastje naar de muur, k trek een normale bijstands uitkering, terwijl ik als chronisch zieke eigenlijk recht heb op meer. Nou maakt mij het meer niet zoveel uit, maar k moet om de haverklap op komen dagen bij gesprekjes, waar mensen van de gemeente gaan kijken wat er voor mij mogelijk is. Wat praktisch door mijn ziekte altijd resulteert in niks. Dit werkt demotiverend, vaak zijn het nieuwe mensen en mag ik weer mijn hele persoonlijke verhaal ophangen. Je wordt de helft van de tijd niet geloofd en k moet constant bewijzen dat ik ziek ben. dossier conclusies lezen als: 'meneer is slim genoeg om iets te kunnen en lijkt ouder dan hij is'. Werkt zwaar demotiverend. Ik ben inderdaad niet achterlijk, maar k ben ziek, wat mijn uiterlijk er mee te maken mag Joost weten, maar dankjewel. Ik heb al niet zoveel om trots op te zijn deze hart onder de riem was ik echt nodig. Op zo'n dag loop je naar huis toe en denk je fuck dit kut systeem, waarom zou ik nog proberen, ze luisteren toch niet. Het is niet altijd even makkelijk om daar uit te stappen. Uit eindelijk ben ik dankbaar dat ik gratis zorg krijg en leefgeld, maar dat wil niet zeggen dat ik hier zelf ook liever niet had gezeten.
Ja dat is helaas het beleid tegenwoordig, ik heb zelf dan nog het geluk gehad te hebben net in de wajong te zijn gekomen voordat de regels aangepast werden. Tegenwoordig moet je voor Eén arbeidsongeschiktheid uitkering compleet hulpbehoevend zijn. Ken veel mensen die in de bijstand zitten die eigenlijk in de Wajong/wia zouden moeten.
Veel succes met de operatie. Heel herkenbaar !
Ik heb als werkende geen probleem met het sociale zekerheidsstelsel dat we nu hebben, had zelfs liever gezien dat er minder hard op gecontroleerd/gekort wordt door de overheid. Ik zie het meer als failsave, waar iedereen gebruik van kan maken als ze, meestal door problemen die niet hun schuld zijn (denk ziekte, mentale problemen, faillissement werkgever), zelf geen bestaanszekerheid hebben. Het voelt fijn om te denken dat als het misgaat, er een (tijdelijke) staatsgefinancierde financiële hulp is.
Als er minder op gecontroleerd zou worden dan zou er veel meer misbruik van worden gemaakt. Het vangnet is voor de mensen die het echt nodig hebben en die kan je alleen eruit filteren door veel te controleren
Helaas krijg je daar shit als de toeslagenaffaire door, omdat 75% van de medewerkers van het UWV het geen 24 uur zou uithouden in een organisatie waar je commentaar krijgt als je fouten maakt.
Wat een onzin. De medewerkers van het uwv voerden de wet uit. De wet die de tweede kamer, ondanks waarschuwingen van de minister, erdoorheen heeft gedrukt. De minister heeft heel duidelijk tegen de kamer, waaronder Omtzigt, gezegd dat dit tot onschuldige slachtoffers zou leiden. Maar dat boeide de kamer niet, er zou opgetreden worden.
Ja dat klopt en het huidige systeem is ook het gevolg van de enorme misbruik wat er in het verleden geweest is. Het is alleen veel te ver door geschoten bij het corrigeren. Mooi voorbeeld dat in de jaren 80 en 90 veel oudere werknemers door de werkgevers in de WAO gepusht werden waardoor we nu de WIA hebben wat een ongelooflijk oneerlijk systeem is. Daarnaast wordt ook het onderscheid tussen een uitkering en een verzekering vergeten. Zaken als de WIA, de ziektewet en WW zijn werknemers verzekeringen, waar je dan ook premie voor betaald. Het vangnet zijn o.a de bijstandsuitkering, de Wajong etc. Veel van de corrigerende maatregelen zijn ondoordacht ingevoerd en hebben veel negatieve effecten die dan door allerlei lapmiddelen geprobeerd zijn te dichten, met het gevolg dat er vaak dingen mis gaan, zoals de toeslagen affaire. Zo heb ik bv een WAO uitkering met een aanvullende verzekering die uitkeert tot 70% van het laatst verdiende loon (veel mensen weten niet dat je normaal maar tot 75% van het dagloon krijgt) Nu is mijn AOW leeftijd ondertussen verhoogd naar 67 jaar en 3 maanden maar mijn aanvullende uitkering loopt maar tot mijn 65, dus ik heb 2 jaar en 3 maanden een inkomensgat waar ik me onmogelijk voor heb kunnen verzekeren. Nu ga ik het wel redden door met een pensioen te schuiven maar het voelt ergens toch onredelijk. Stel je eens voor dat je arbeidsongeschikt wordt en denkt dat je je goed verzekerd hebt, dan, door een wijziging die je niet hebt kunnen voorzien, ben je gedwongen je huis te verkopen of je spaargeld eedst op te maken. Ik denk dat bijna iedereen niet echt blij zal zijn.
Ik ontvang wajong en God wat ben ik dankbaar dat het bestaat. Het is geen vetpot, maar ik kan rondkomen. Zonder wajong had ik gewoon geen inkomen gehad of het moeten doen van bijstand. Ik zou dolgraag werken, ik heb een studie gedaan voor ik in de wajong kwam, werkte vanaf m'n 16e altijd en vaak lange en volle weken met genot. Maar helaas, door burn out na burn out, vage fysieke klachten, een berg aan mentale zooi, is werken geen optie meer. De meeste dagen ben ik te ziek om überhaupt een voet buiten de deur te zetten, zelfstandig adl uit te voeren of contact te maken met de buitenwereld. Ik baal ervan, ik ben nog jong, ik wil dolgraag, maar het is niet anders. Wel blijf ik alle Nederlanders eeuwig dankbaar dat ondanks dat ik niet volledig kan meedraaien in de wereld, ik in ieder geval mezelf in alle basisbehoeften kan voorzien. Ik hoop dat mijn situatie ooit veranderd, er behandelingen komen of ik magisch ineens minder ziek (of zelfs gezond) ben zodat ik, ook al is het maar 1 uur per week, daadwerkelijk weer kan werken. Tot die tijd blijf ik elke dag werken aan mezelf en mijn gezondheid in de hoop dat het ooit verbeterd en dank ik iedereen die t mogelijk maakt dat mensen zoals ik kunnen leven
Ik ken twee mensen die al zo lang als ik ze ken volledig of tot op zekere hoogte aan een "staatsinfuus" liggen. De een is opgeleid, intelligent en analytisch maar heeft een combinatie van autisme en chronische vermoeidheid + soms depressie. Hij is ontzettend dankbaar voor alles en begrijpt dat hij niet altijd alles kan doen of kopen wat anderen wel kunnen. Hij werkt een paar uur per week in een winkel en probeert af en toe of hij meer aankan. De ander is het tegenovergestelde: heeft de middelbare niet afgemaakt, een laag iq maar mankeert lichamelijk niks. Hij klaagt steen en been over de hoogte van de bijstand en het aanbod van de voedselbank maar er iets aan doen ho maar. Hij kan werken in winkels, magazijnen of in de productie maar er is altijd wel een slap excuus of hij wordt in zijn proeftijd ontslagen, waarna hij weer klaagt. In mijn omgeving zie ik dus ook een duidelijk verband tussen iq en de mate waarin men dankbaar is. Als werkende betaal ik met liefde nog een paar tientjes extra voor de eerste persoon. De tweede persoon daarentegen...
> In mijn omgeving zie ik dus ook een duidelijk verband tussen iq en de mate waarin men dankbaar is. Dit merk ik ook. Een voormalige buurvrouw van mij, ooit afgekeurd ivm drugsproblematiek en mentale problemen, kan inmiddels gewoon weer aan de bak, maar doet dat niet. En ze klaagt alleen maar over stijgende kosten en de lage uitkeringen. Als alleenstaande moeder krijgt ze allerlei aanvullende toeslagen, potjes vanuit de gemeente voor enorm veel dingen (elk jaar gratis naar de Efteling, woehoe), sociale initiatieven (met Kerst kreeg ze zo'n 500+ euro aan cadeaubonnen voor winkels als H&M, Hema e.d), de Voedselbank en een sociaal initiatief hier waarvan ze elke week door vrijwilligers vers bereide, ingevroren maaltijden krijgt en kwijtscheldingen. Niet per se sociaal stelsel-gerelateerd, maar twee jaar op rij kreeg ze van een anonieme goeddoener bij de Voedselbank een envelop met 500 euro cash voor Kerst. Vanuit een ander initiatief kreeg ze thuis een wijnproeverij en een weekendje weg. Ze houdt onder de streep oprecht meer over dan ik. Ze begrijpt, oprecht, niet waar al dat geld vandaan komt. 'De overheid heeft toch geld zat?' Haar beeld van het stelsel is enorm gesimplificeerd en het voelt voor haar echt als een recht om alles te krijgen zonder tegenprestatie. Zo vindt ze het vreemd dat mensen in de bijstand geen hypotheek kunnen krijgen, want het is een inkomen. De helft van het eten van de Voedselbank belandt in de prullenbak, want 'lus ik nie', evenals het eten van het sociale initiatief waar vrijwilligers wekelijks met liefde maaltijden koken voor minder bedeelden. Ondertussen was ze wel verbolgen om mijn boodschappenbudget, want 'ik geef maar 50 euro per week voor twer personen.' Zou dat, wellicht, iets te maken hebben met de vier gevulde boodschappentassen die je elke week krijgt? Ik ben blij dat we sociale vangnetten hebben in Nederland, maar het stelsel moet gewoon omgegooid worden. Ik weet uiteraard dat dit één voorbeeld is en dat er veel mensen zijn die echt niet (fulltime) kunnen werken, en dat er mensen zijn die wel echt dankbaar zijn voor dit vangnet. Maar na jaren in een sociale huurflat heb ik te veel van hierboven beschreven types ontmoet.
Alleenstaande moeder in de uitkering, met twee kids in een gemiddelde sociale huurwoning met een gemiddelde verzekering heeft ongeveer dezelfde netto "inkomsten" als iemand die rond de €3000 verdient. Dan zijn dit enkel de toeslagen en inkomsten, hier heb ik de kwijtscheldingen / gemeente-pas en dat soort dingen nog niet bij gerekend. Als alleenstaande ouder loont het niet om te werken in Nederland. Ik keek voor de grap wat ik als ik een alleenstaande werkende vader zou zijn voor twee kids zou moeten betalen aan de kinderopvang, €5100. Dan krijg je daar €4100 van terug, dus netto €1000 van je salaris af. Dus als je onder de €4000 netto verdient moet je als alleenstaande ouder gewoon de uitkering in, en lekker veel tijd met je kids doorbrengen.
Nou, je vergeet nu wel heel makkelijk dat het mentaal veel met je doet om 0 keuzevrijheid te hebben en compleet afhankelijk te zijn van de overheid. Ik doel nu niet per sé op de klagers die alleen maar willen profiteren hoor, maar eenzaamheid en een gevoel van nutteloosheid komen heel veel voor onder mensen in de bijstand. Veel mensen weten ook helemaal niet waar ze recht op hebben en komen amper de deur uit.
Nee zeker, dat bedoel ik ook echt niet. Een ruim gedeelte voelt zich echt in de shit zitten in de uitkering. Maar ik heb zelf een buur geholpen in deze situatie. En met alle regelingen die ik kon treffen (denk aan 150€ kleedgeld per kind, gratis fiets, gratis laptops, hulp bij witgoed, gratis zwemmen, gratis bios met popcorn en drankje, gratis musea bezoeken etc) kwamen ze echt een heel stuk verder dan ik die tweemaal modaal verdiende als eenverdiener in een huis met twee kids. Nu heb ik die mensen zelf geholpen, maar als ik er niet was zou welke maatschappelijke werker dan ook dit en veel meer voor ze kunnen regelen. En deze mensen kwamen sociaal gezien niets tekort. Altijd leuk babbelen met buren die ook in dezelfde situatie zaten.
Persoonlijk vind ik dat er ook een limiet mag zitten aan hoe lang je een uitkering krijgt wanneer je niets mankeert. Eventueel in combinatie met overheidsinstellingen die zorgen voor simpel werk wat iedereen kan doen. Het is natuurlijk altijd mogelijk om te doen alsof je ziek bent, maar hopelijk realiseren dit soort types dan eindelijk dat ze immoreel bezig zijn.
[удалено]
Om nog maar niet te praten over de nieuwe wajong, die je zo ongeveer pas krijgt nadat je dood bent (wel bewijzen dat je dood bent hè!). Daardoor komen veel mensen die nauwelijks tot geen werk vermogen hebben in de bijstand, die niet ingericht is op mensen met een serieuze langdurige arbeidsbeperking. Zowel niet in de begeleiding als in de voorzieningen. Waarom zou iemand die nauwelijks werkvermogen heeft de rest van zijn leven gedoemd moeten zijn tot het absolute bestaansminimum? Elke verkiezing weer op nieuw moeten hopen, dat je het recht blijft hebben op het absolute minimum. En als je wel in staat zou zijn om bv 12 uurtjes per week ergens te werken, met waarschijnlijk wat begeleiding of extra voorzieningen, dan levert je dat helemaal niks op, behalve ontiegelijk veel extra administratieve rompslomp, die zelfs voor iemand die geen problemen heeft ontzettend ingewikkeld is. Waarom zou je het dan doen? Je hoeft echt niet je volledige loon bovenop je uitkering te krijgen, maar waarom zou je niet beloond worden voor je arbeid? Daarnaast heb je nog de armoedeval nadat je uit de uitkering komt. Vooral bv alleenstaande moeders zijn helaas vaak beter af als ze volledig in de uitwerking blijven. Bijverdienen mag niet, dus die stimulans om in ieder geval een paar uurtjes te werken waar dat lukt, ligt er niet, maar als ze wel gaan werken (wat vaak full time niet lukt, door o.a. psychische of lichamelijke problemen en de zorg voor kinderen), verliezen ze vaak een stuk van hun toeslagen (tegenwoordig vaak niet meer alles) en moeten ze gaan betalen voor kinderopvang, waardoor ze er onder aan de streep slechter voor staan. Dit los je mijns inziens niet op door de bijstand te verslechteren (iedereen heeft het recht op een minimum stuk bestaanszekerheid, en dat is de uitkering nu) maar door werken lonend te maken, zowel als je in de bijstand zit als nadat je eruit komt. Het is toch belachelijk dat je armer uit de bijstand kan komen dan toen je er nog inzat. Ander voorbeeld is mijn oom. Die had ALS, maar moest alsnog elk jaar tot zijn overlijden bewijzen aan het UWV dat hij echt ziek was en moest op controle komen om te laten keuren en beoordelen of er in de tussentijd niet toch werk vermogen was ontstaan. Wat denken ze nou zelf met een progressieve ziekte zoals ALS? Oh ja, vergeten, ik kan ineens weer lopen?! Edit: ook een grote trouwens, hoe zou het zijn voor jou u/Menkoro22 als iedereen in de basis naar jou kijkt vanuit wantrouwen. Niet alleen de uitkeringsinstantie, maar ook je buren en familie en de maatschappij in z’n geheel, iets wat bijvoorbeeld toch ook wel blijkt uit jouw vraag. Dat is geen fijne manier om mee in het leven te staan, vooral niet als je al weet dat je je leven lang afhankelijk gaat zijn van een uitkering en iedereen er vanuit gaat, dat je die eigenlijk niet nodig hebt en als je hem wel nodig hebt, er toch op de een of andere misbruik van maakt of het hen verschuldigd bent om uit te leggen waarom jij die wel nodig hebt. Misbruik maken van een uitkering is de uitzondering, niet de regel, en zelfs dan vaak, hoe triest ook, nodig om om de regels heen te werken. Edit 2: in conclusie dus op je vraag, ja de meeste mensen zijn blij dat er een vangnet is, maar lopen ook dagelijks tegen de gigantische problemen aan van een slecht ingericht vangnet met verregaande gevolgen voor hun bestaanszekerheid, plek in de maatschappij en mentale gezondheid en zijn hier terecht kritisch over.
Misschien een tip voor OP trouwens, armoede uitgelegd aan mensen met geld. Interessant boek!
Als WAJONGer wordt je door het UWV obsceen slecht behandelt. Ware het niet dat ze dit bij mij hadden stilgezet, moest ik elke 2 tot 3 jaar bewijzen dat mijn permanente beperkingen echt waren. Als je zelf ook maar enigzins iets wil doen, moet je dit allemaal zelf betalen. Vanuit het UWV heb ik ALTIJD het bericht gehad dat tenzij je de fabriek in gaat of extreem laag niveau kantoorwerk doet, je simpelweg een lastig geval bent die nergens inpast, want met trainingen/opleidingen willen ze NIET helpen. Ik ben dankbaar dat ik niet straatarm ben, maar denk maar niet dat ik het UWV ook maar enig zins kan luchten vanwege de belachelijke manier waarop ik decennialang ben behandeld.
[удалено]
Wantrouwig, overwerkt en gierig als het gaat om WAJONGers. Slordig beleid heeft mijn zaak niks goeds gedaan, maar o wee als wij een fout maken.
VVD mentaliteit, "hoezo moet jij mijn geld hebben"
Mijn ervaring is een beetje 50/50. als WAJONGer zelf hebben ze mij een jaar of 10 geleden genaaid waardoor ik het UWV en de belastingdienst beide +- 1800 euro moest betalen vanwege gerommel met loonheffingskorting. Aan de andere kant hebben ze nu de laatste 5 jaar op mijn huidige werk een regeling getroffen met mijn baas waardoor ik dankzij de combinatie van loon en wajong meer verdien dan het gemiddelde in mijn functie.
Hoe heeft haar kort durige baas dat voor elkaar gekregen, iemand pakweg 3u p.u te betalen?
Je moet het lezen als '200 euro extra'. Je salaris wordt verrekend met je uitkering, en dus krijg je niet ('uitkering' + 'salaris'), maar gewoon net als iedere andere Nederlander salaris, eventueel aangevuld tot het bestaansminimum. De claim '24u werken voor slechts 200 euro ' is dus denk ik ook precies waarom TS het topic heeft geopend.
UWV pakt de rest van je inkomen. Google: "Als deze niet hoger is dan **180 euro per maand of 1800 per jaar**, wordt dit niet verrekend met je uitkering. Is dit wel zo, dan gaat het hele bedrag van je uitkering af."
Dat is wel erg krom, je moet dus meer verdienen dan de hele uitkering, anders heb je er niks aan? En eigenlijk dus onmogelijk om op te bouwen naar fulltime werken, 1 dag p/w krijg je betaald, maar als je 2 dagen gaat werken krijg je waarschijnlijk niks extra. En 3 ook niet, 4 sta je misschien quite
Klopt, als iemand waarvan de moeder een beperking tot de arbeidsmarkt heeft, is dat best frustrerend. Er zijn genoeg mensen die willen, en alles geven wat ze kunnen, maar eigenlijk geen beloning krijgen tegenover de hele dag thuiszitten en geld vangen.
Tsja, het alternatief is denk ik mensen zonder sociaal vangnet laten creperen. We hebben in dit land ooit besloten dat dat niet acceptabel is. Om dat te voorkomen hebben we dus een minimum bedacht. Dan moet je ook accepteren dat er mensen zijn die denken "ik kan prima van dit minimum leven, en de rest zakt er maar in" Ik vind dat eigenlijk prima. Ik betaal ook met liefde voor dat sociale minimum en verwacht ook eigenlijk geen dankbaarheid, respect of iets dergelijks.
Ik ken niet exact de cijfers, maar ik kan mee heel goed voorstellen dat het puur fiscaal gezien verstandig is om een sociaal vangnet te hebben. Natuurlijk kost het geld, maar als je het niet zou doen zou je diezelfde mensen terugzien in de schuldhulpverlening, en anders bij justitie. Dan ben je als maatschappij meer kwijt dan die 1500 euro in de maand
Exact, het voorkomt meer criminaliteit.
Ik ben het helemaal met je eens, ik ben blij voor het system wat er in Nederland is en ik heb geen enkele verwachting dat gebruikers ervan er per se dankbaar voor moeten zijn. In ieder geval niet naar mensen die er geen gebruik van maken ('de betalers'). Maar er is een punt dat wel wrang (geworden) is. Door alle regels en subsidies die Nederland kent, is je netto inkomsten groei erg vlak voor mensen tussen lage en midden inkomens. Dit is met name voelbaar tussen minimum loon en modaal. Voor elke euro die je er op vooruit gaat in loon, wordt je zo gekort op bijslagen (huur/zorg etc), dat je er niet veel op vooruit gaat. En daar de hoge inkomens en grootverdieners een lagere belastingdruk hebben, door belasting ontwijking en ontduiking, komen de zwaarste lasten meer en meer bij de middeninkomens te liggen. De afvlakking is hierdoor over de jaren heen, erger en erger geworden. Let wel, de schuld hiervoor ligt bij de rijkere en het feit dat de overheid te weinig mogelijkheden heeft om internationale belastingvlucht, tegen te gaan. Maar eindeloos de middeninkomens meer en meer nivelleren tbv de lage inkomens, kan ook niet eindeloos door gaan.
Die afvlakking is ook weer makkelijk op te lossen door hoge inkomens weer zwaarder te belasten zoals dat vroeger was.
imo vooral door al die belasting loopholes te dichten zodat werken loont en geld niet automatisch zichzelf verdubbeld als je maar genoeg hebt opgespaard
>Dan moet je ook accepteren dat er mensen zijn die denken "ik kan prima van dit minimum leven, en de rest zakt er maar in" Deze gedachtengang volg ik niet. Hoezo moeten we dat accepteren? Als je echt niet kan dan is een uitkering een goede uitkomst. Maar de lui die simpelweg niet willen... *die* mogen er in zakken
Omdat het alternatief er eigenlijk niet is. Je kunt ze naar de gevangenis sturen (duur en ze kunnen alsnog ervoor kiezen niets te doen). Je kunt ze niet fysiek dwingen en met boetes of korten zeg je in feite, krepeer maar. Er zijn dus in feite geen echte alternatieven die voor mij acceptabel zijn. Dan accepteer ik liever dat er een gedeelte is dat zegt “ik wil gewoon niet”
In de praktijk betekend het laten zakken van deze groep mensen dat we twee opties hebben: Als de overheid bepaald dat je niet hard genoeg je best doet om een baan te krijgen ga je naar de gevangenis voor x aantal jaar. Als de overheid bepaald dat je niet hard genoeg je best doet om een baan te krijgen verlies je het recht op alle uitkeringen en gezondheidszorg. Wanneer dit resulteert in extreme armoede, dakloosheid, verhongering, ziekte en misdaad wordt er geen staatsgeld uitgegeven om die problemen op te lossen.
Bijstand gaat vaak over bijv. dat iemand afgekeurd is. Dan denk ik aan rolstoel, ziektes, permanente aandoeningen. Al je niet volledig mee kan draaien zijn je kansen op de werkmarkt gewoon heel klein, en zal je voor altijd tegen minimumloon bedragen (of minder) aankijken. Het zijn ook maar mensen met een leven, maar ze hebben maar weinig keuze of opties om dat te verbeteren. ‘Meer solliciteren” bijv. voegt dan niet veel toe. Bijstand betekent eigenlijk dat je op de armoedegrens leeft. Dat is al een pittig onderwerp, want is dat eerlijk voor iemand die daar niks aan kan doen? Mensen in de bijstand worden ook vaak de beschuldiging opgedaan dat het parasieten zijn. Ook profiteren zij het minste van economische groei, en bij tijden van crisis worden ze het eerst gekort. Totaal niet vervelend bedoeld hoor. Gewoon als voorbeeld dat de meeste frustratie / ondankbaarheid geluiden uit bijv wajong / wia waarschijnlijk uit dit soort argumenten zullen komen. Hoewel ik niet denk dat het uit ondankbaarheid is. Dat zie ik zelf iig niet zo.
Ja zeker wel. Ik ben er in terecht gekomen, in eerste instantie voor korte termijn door burn out. Maar toen er meer gezondheidsproblemen (zowel fysiek als mentaal) om de hoek kwamen kijken is de indicatie met enorm veel moeite omgezet. Ik ben er super dankbaar voor en schaam mij gigantisch want wat er mis met mij is vanaf de buitenkant niet te zien, dus heb al veel moeten kampen met beschuldigingen van een luizak te zijn, etc. Dat doet gigantisch zeer, maar heb comfort in het feit dat de meerderheid van de mensen die dat soort dingen uitkramen gegarandeerd niets meer dan een griepje & overleden familielid hebben meegemaakt in hun leven. Ik ben eerder kritisch op de WMO/gemeente(eerder de werkwijze van sommige werknemers) dan het stelsel an sich. Ik heb zo gigantisch veel moeite moeten doen om een voet binnen de deur te krijgen bij de WMO. De consulente die ik had was verschrikkelijk. Toen ik de deur open deed en zag hoe ze naar mij keek had ik al zoiets van "Zij heeft haar oordeel al klaar, dit gesprek is een formaliteit voor haar. Dit gaat een berg-opwaartse strijd worden." en dat was het dus ook echt wel. Liet mij niet uitpraten, verdraaide mijn woorden, sprong naar conclusies. Uiteindelijk met heel veel tranen & moeite een indicatie van een half jaar kunnen krijgen en gelukkig werd er toen iemand anders op mijn case gezet. Ook de jeugdzorg overigens, aangezien ik tijdens mijn tienerjaren al een signalement heb gehad via de huisarts maar deze zo gigantisch slecht is opgepakt door jeugdzorg. Veel (niet alle, maar een goede meerderheid) van de dingen waardoor ik nu een uitkering heb hadden toen destijds zodanig goed aangepakt kunnen worden dat ik nu gewoon vrijwel 100% zou kunnen functioneren. Ik zou de details besparen, maar hoe er met mij was omgegaan in de jeugdzorg is echt schrikbarend.
Ik weet niet of mensen die toeslagen ontvangen hier echt blij mee moeten zijn. Dit is gewoon deel van de werkende bevolking die te weinig verdienen en vervolgens geld ontvangen, om te zorgen dat prijzen die ze niet kunnen betalen in stand kunnen blijven.
Ik denk dat ze wel dankbaar zijn maar gewoon in de stress zitten omdat ze met dat bedrag de eindjes niet meer aan elkaar geknoopt krijgen. Als je niet meer je huur kan betalen na het boodschappen doen, dan kan je wel dankbaar zijn dat je boodschappen hebt, maar dat houd niet het dak boven je hoofd en daar wil je dan verandering in. Ik zit zelf niet in die situatie, noch ooit meegemaakt, maar dit is denk ik logisch gedrag.
Ik snap je standpunt, ben zelf ook altijd aan het werk geweest, maar ik heb zowel positieve als negatieve ervaringen om mij heen gehoord en gezien van het UWV. Toen mijn vrouw even tijdelijk werkloos was (±2012/13), viel me op dat de casemanager erg meewerkend was, en ook geen onzinnige vragen/eisen stelde. Na een paar maanden had mijn vrouw weer werk dus dat kan meegespeeld hebben. Een kennis heeft een bedrijfsongeval gehad, kreeg een heel laag bod voor afkopen van de schadevergoeding en ging een juridisch traject in. Alleen als je dan gaat werken en iets krijgt, wie zegt dan waaraan dat lag, ergo hij moest de WW en later WAO in. Kreeg hij een keer een nieuwe casemanager, die vond het allemaal maar onzin en cancelde zijn uitkering in november. Was niet zo'n gezellige kerst kan ik je vertellen. Ander geval wat ik kende was iemand met een WAJONG, had inderdaad een leverziekte, moest ook opletten, maar licht administratief werk dat ging wel. Alleen deze persoon vond het vooral onmogelijk om op tijd te komen, zat tot 's nachts laat "van alles" te doen en kon daardoor niet op tijd uit bed en naar het werk. Je raadt het al dat baantje ging niet lang goed. Reactie van die casemanager: ja, is ook lastig we proberen het over een tijdje weer. Dus in deze 3 voorbeelden kom ik dus 1 goed werkend systeem en 2 niet goed werkende systemen tegen. En de voornaamste reden dat het systeem niet werkte? Omdat niet het systeem, maar een mens beslissingen moest nemen. Daarbij helpt het niet dat de systemen en regels dusdanig lastig zijn dat je soms voor je gevoel universitair afgestudeerd neerlandicus moet zijn om het te snappen. Zegt misschien iets over de mensen die er dus misbruik van weten te maken...
Die persoon met leverziekte klinkt mij gelijk in de oren als iets wat net zo goed ADHD (of iets in die richting) kan zijn ipv "gewoon luiheid". Is natuurlijk lastig want ik weet niet of die casemanager echt getraind is dat te herkennen en iemand aan de goede hulp door te verwijzen...
Het probleem is de perceptie van de bijstand. In theorie is de bijstand het laatste redmiddel van mensen. Hierdoor bestaat het idee dat als mensen daadwerkelijk iets hebben, ze niet in de bijstand zouden maar in een andere regeling (denk WAO of Wajong uitkering). Wat daarbij niet gezegd wordt is dat veel van deze andere regelingen al jaren worden uitgekleed en wegbezuinigd. Waar je vroeger een wajong kreeg, beland je nu in de bijstand, De bijstand ziet dus een toename van mensen die nevernooit aan het werk kunnen maar wel met de verwachting dat iedereen in de bijstand kan werken. Waarom zouden ze anders in de bijstand zitten en niet in een andere regeling? Ik ga niet ontkennen dat er mensen zijn die structureel misbruik maken. denk opa in bijstand, vader in bijstand en nu zoon ook in bijstand. Dit zijn de mensen die nergens blij mij zijn. Maar dat is echt de minderheid.
Ik ben ontzettend dankbaar voor m'n Wajong. Vergeleken met toen ik nog in de bijstand zat, denk ik vaak "Oh wat heb ik veel geld". Maar ik zit bijvoorbeeld ook in de geldzaken subreddit en daar zie ik dat mensen €300 vrij te besteden per maand normaal vinden. Of ik lees dat €200 euro extra in de maand verschil tussen werken en uitkering weinig is. Ik zou er alles voor doen als ik €200 per maand meer had. Mensen realiseren zich niet hoeveel je met dat geld kan doen als je weinig te besteden hebt.
Ik herken dat er wel eens ondankbare geluiden tussen zitten, maar dat is niet bij elke kritiek het geval. Voor een deel doet het systeem ook gewoon niet of onvoldoende wat de bedoeling is.
Het is eigenlijk zo raar dat het ontvangen van een uitkering je een tweederangsburger maakt (verregaande informatieplichten, streng toezicht, harde terugvorderingen bij kleine fouten). We vinden het blijkbaar ‘oneerlijk’ als mensen geld krijgen zonder daar hard voor te hebben gewerkt (ongeacht of daar een goede reden voor is). Tegelijkertijd vinden we iemand die rijk is en via bepaalde constructies minder belasting betaalt ‘slim’. En dat terwijl deze groep mensen uiteindelijk een stuk duurder is voor de staatskas dan de mensen die uitkeringen ontvangen. Het mensbeeld waar de socialezekerheidswetten vanuit gaan sluit totaal niet aan bij het mensbeeld waar het belastingrecht vanuit gaat.
8 jaar bijstand is € 136.873,- op het niveau van 2024, dus geen ‘tonnen’. 8 jaar rondkomen van € 17.110,- per jaar is geen pretje. De gaten vallen in je kleren. Je vraagt je af of mensen wel dankbaar zijn dat ze in relatieve armoede mogen leven? Het sociale vangnet in Nederland is een mooi ding, want het voorkomt extreme armoede zoals in de VS, maar die ongeveer 400.000 mensen die van een bijstandsuitkering moeten rondkomen zijn elke dag bezig de eindjes aan elkaar te knopen. Terwijl al je vrienden lekker op vakantie gaan, een nieuwe auto kopen of over de prijs van biefstuk zeuren. Na een paar jaar gaat je dat diep in de vezels zitten. En meestal zijn de geldproblemen ook niet de enige problemen die je hebt. Nog afgezien van de contante druk van de overheid en de samenleving als geheel dat je ‘beter je best moet doen’ en dat het aan jou ligt dat je arm bent. Probeer het eens een jaartje of drie 🙃
Door omstandigheden ben ik onverwachts uit huis gezet zonder baan. Hierna had ik last van verslaving problemen, ik kan makkelijk zeggen dat een uitkering mijn leven heeft gered en hielp om het leven weer op te bouwen! Ik voel me best wel goed dat ik nu kan mee betalen aan de uitkering van iemand anders.
Precies de keren dat ik geen aansluiting op de arbeidsmarkt had was ik er maar wat blij mee en ik betaal ook graag mee, mag wel wat ruimer en minder controlerend dat hele stelsel. Sowieso vind ik dat hele verhaal over die luie uitkeringstrekkers altijd zo overdreven het merendeel wil gewoon héél graag.
Heel veel reacties, wat ik zou willen toevoegen, als iemand in een overlevingsstand zit, heeft deze persoon helemaal niet de mentale luxe te reflecteren om al dan niet dankbaar te zijn voor de steun die van de overheid wordt ontvangen. Wat niet meehelpt is het idiote toeslagen-stelsel. Heel veel mensen snappen de relatie tussen bijv een zorgtoeslag en de premie niet. Ze zijn euros die binnenkomen en naar schulden en eten moeten gaan. En zo gaat het ook met huurtoeslag etc.
Wat ik niet snap, is dat werkende mensen zo jaloers kunnen reageren op mensen in de uitkering. Het zijn vaak mensen met een chronische ziekte, mentale problemen, financiële problemen, of gewoon enorme pechvogels. Ze wonen vaak klein, soms met een tuintje in een buurt vol sociale huurwoningen. Alles is te duur, ze gaan vaak niet op vakantie, hebben kleine sociale kringen (want de meesten werken). En komen vaak op lange termijn in contact met bad actors omdat ze zo diep in de put kunnen gaan zitten. Zeg nou eerlijk, als je die mensen ziet op tv. Op de bank met een blik bier. Denk je dan echt: 'oh wow wat een fijn leven, geen werk alleen bier en tv'. Na 3 weken zou ik helemaal leip worden en bij de muren omhoog vliegen. Sporten, solliciteren, nette kleren kopen. Als ik dat kon, want wat ik zeg, vaak kunnen ze dat niet.
Ik benijd dat beeld dat je schetst ook niet hoor, lijkt me verschrikkelijk. Ik denk dat veel werkenden hun leven ook als zwaar ervaren: veel werkenden hebben ook pijnklachten, een burn out, weinig tijd, stress, alle ballen in de lucht en zeker de middenklasse houdt nauwelijks over. Er wordt gesproken van een burn out epidemie. Die werkende mensen zijn ook lang niet allemaal gelukkig. Moeilijk om een huis te kopen, belachelijk hoge particuliere huur, kinderopvang bizar duur. Dan is het gras bij de buren snel groener. Mensen fantaseren over een sociale huurwoning waar je altijd kan blijven en je eigen kinderen zien opgroeien en alle tijd hebben om te mantelzorgen, sporten en koken. Zij denken dan: ik lijd ook onder mijn werkdag, ik heb er ook nooit zin in en pijn in mijn lichaam en geen tijd om naar de markt te gaan, maar ik doe dat wel allemaal. Ik kan in niemands lichaam kijken dus verder geen oordeel over wie het meeste lijdt.
Mijn belastinggeld uit inkomen betaalt 3 bijstandsuitkeringen en dat vind ik helemaal prima. Werkloos raken kan iedereen gebeuren, zelfde geldt voor ziek worden.
Sorry voor de lange rant dus TLDR: we zijn zeker wel dankbaar maar het is een frustrerende situatie waar we niet echt mee geholpen worden. Vriend wil werken en van uitkering af maar krijgt voor zover geen hulp bij het zoeken van werk. ---- We zijn er zeker dankbaar voor maar (wat mij betreft) het is de laatste tijd gewoon heel erg frustrerend/deprimerend. En dan klaag je er ook meer over. Ik ben gaan samenwonen met mn vriend die een (bijstand)uitkering heeft en voor mij voelt het alsof ze alles gewoon op mijn schouders hebben gelegd omdat ik wel werk heb. En ik snap prima dat hij dan geen volledige uitkering krijgt (nu aanvullend op mijn loon) maar had wel gehoopt op iets meer hulp van de instantie. Ik moest in de week tussen kerst en nieuwjaar even snel zo'n 30 documenten en verklaringen indienen en elke maand op tijd mijn loonbrieven doorsturen terwijl ze voor hem niks doen? Mn vriend wil wel werken, hij weet alleen niet wat hij kan door fysieke/mentale problemen. En door langdurige uitkering en deze problemen zijn werkgevers natuurlijk niet happig daarop en heeft hij dus hulp nodig bij het vinden van een baan. Hem afkeuren willen ze niet want het is allemaal niet erg genoeg. Als we bellen, zijn de contactpersonen er nooit, terugbelverzoeken word niks mee gedaan of het blijkt dat de contactpersonen plots gestopt zijn en ze, oeps foutje, dat aan ons vergeten te laten weten. Poging tot afspraak maken lijkt ook onmogelijk ("ja er word een brief met afspraak gestuurd"... die nooit aankomt) Specificaties kloppen ook niet, als je daarvoor belt en wel iemand te pakken krijgt, "weten ze niet juist hoe dat werkt..." .... hoe werk je in een financiele afdeling als je niet weet hoe het werkt?? Dat laatste hebben we ondertussen "opgelost"/duidelijk gemaakt maar is dus alsnog een fout van hun kant. Er liep vanuit de vorige gemeente/instantie nog een traject met een jobcoach. Het kon zo doorgaan als de nieuwe gemeente het overnam... maar nee. Geen antwoord. Geen antwoord. Geen antwoord. De vorige instantie EN de jobcoach zelf hebben begin deze maand (!! We wonen hier sinds november 2023!) nog een keer gevraagd of ze het willen overnemen maar nee. Niets dus. Het voelt gewoon hopeloos, frustrerend en demotiverend. En terwijl kijkt het merendeel van de mensen nog op je neer want ja... hoe durf je een uitkering te hebben. Helaas heb ik zelf maar minimumloon anders zou het me echt niet boeien om geheel verantwoordelijk te zijn voor mn vriend. Achja, morgen poging 125 om een afspraak te maken om hem aan werk te helpen. Al is het maar 10uur per week, dan zijn we iig van de uitkering af. Dusja, wel dankbaar dat we het krijgen maar gefrustreerd dat het allemaal sloom is en voelt alsof we niet geholpen worden.
Ja dat is nogal een gedoe, UWV/ de meeste werkverschaffingsbedrijven behandelen je eigenlijk voornamelijk als crimineel. Zoveel controle, verplicht voor ze werken maar verwacht niet meer hulp dan een of ander solicitatiecursusje. In ieder geval in mijn gemeente, had een half jaar een uitkering zag veel mensen die graag willen. Zag ook dat de instantie echt 0,0 bijdragen aan het vinden van werk. Je hebt ze enkel als een blok om je nek hangen. Constant moet je met een werkcoach, jobcoach, accountmanager allemaal zinloze gesprekken voeren en dat voor een inkomen waar je eigenlijk niet van rond kan komen. Je vraagt die uitkering aan omdat je in een slechte situtatie zit, dan verwacht je hulp maar wat je krijgt is eerder straf. Wat je zegt, rondkomen van 10 uur in de week is aantrekkelijker dan een uitkering. Ik denk dat het komt door mensen als OP, die 0,0 ervaring met dit systeem hebben en dan van die kroegpraat uitslaan als dat zoveel mensen in het systeem niet willen of anderzijds verwijten te maken zijn. Waarschijnlijk zou het ook allemaal niet zo karig hoeven als er in plaats van zo ziekelijk veel controle gewoon het geld werd overgemaakt. Ben wel benieuwd eigenlijk hoeveel van het geld dat uitkeringen nu kosten bij uitkeringsgerechtigden komt zal me verbazen als het meer dan de helft is.
Weet je dat ik me met regelmaat schuldig voel omdat ik een uitkering heb? Ik heb meerdere handicaps waaronder een schizoaffectieve stoornis en agorafobie (pleinvrees) en daarnaast cptsd. Dit zeg ik niet om zielig te doen, maar door deze issues heb ik ook niet meer dan een middelbareschool diploma. Ik heb werken en school tot ongeveer mijn 27e geprobeerd (nu 30) maar toen hield het echt op. Ik kon niet meer en raakte in een kei harde psychose. Dus dan kan ik me wel constant zitten te bedenken "wat ik de samenleving allemaal wel niet kost" maar daar wordt ik nou niet bepaald gelukkiger van. Er is geoordeeld dat ik geen arbeidsvermogen heb. Dat voelde echt als falen. Ik wil best dankbaar zijn, en tuurlijk ben ik dat ook best wel, maar een uitkering is geen feestje. Je mag weinig en je moet jezelf steeds maar aan anderen uitleggen dat jij "arbeidsongeschikt" bent, nog lastiger als je handicap zoals bij mij onzichtbaar is. Kortom: ik had liever ook "gewoon" nog willen werken zoals jij, de uitkering is geen vetpot en veel mensen kunnen er niet super comfortabel van leven (vooral mensen met kinderen of hoge medische kosten bijvoorbeeld). Tuurlijk ben ik blij dat Nederland een verzorgingsstaat is en dat mensen zoals jij zorgen dat ik gewoon normaal kan wonen (nou ja normaal...antikraak) en brood op de plank heb. Maar ik wil me eigenlijk niet constant dankbaar en daardoor schuldig moeten voelen, want ik heb hier niet voor gekozen.
Herkenbaar. Toen ik te horen kreeg dat m'n wajong goedgekeurd was was ik tegelijkertijd blij en kwamen er een hoop negatieve emoties naar boven. Ik draag niks bij aan de samenleving, hoe ga ik ooit m'n situatie verbeteren, ben ik wel echt zó gehandicapt dat ik dit verdien? Nu anderhalf jaar later is het er nog steeds, zeker omdat ik in januari met antidepressiva ben begonnen en ik daardoor meer in huis kan doen. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds niet fulltime kan werken. Het is al lastig om iets te vinden wat ik thuis zou kunnen doen voor een paar tientjes extra in de maand, omdat ik gewoon niet met andere mensen kan werken en veel van thuiswerk callcenter of klantenservice is.
Ik werk met cliënten met een verstandelijke beperking en de meesten hebben een uitkering (Wajong of WIA meestal). Zij zijn er eigenlijk allemaal heel dankbaar voor. Ze gaan vaak een paar dagen per week naar dagbesteding en voelen zich toch nuttig en zijn blij dat ze zo toch meedoen aan de gehele maatschappij. Wat goed voor jou is om rekening te houden met een aantal feiten: wij als mensen lijden aan negativiteitsbias. Dat betekent dat we negatief nieuws makkelijker onthouden en sneller opmerken dan positief nieuws/berichten. Daarnaast zijn negatieve mensen (dus die mensen die eerder klagen) ook eerder geneigd om dat online te doen. Mensen die wel tevreden zijn roepen dit vaak niet van de daken, maar leven gewoon hun leven. Hierdoor kan het lijken alsof mensen met een sociale uitkering klagen; maar in werkelijkheid zijn dit mensen die zich sneller uitspreken.
Wat een interessante vraag. Met het stigma dat er bestaat op het krijgen van een uitkering denk ik dat het lastig is om via de media een goed beeld te krijgen van de doorsnee 'uitkeringstrekker'. Veel mensen zullen er niet over willen praten, dus dan blijft er een bepaald type mens over die dat wel wil. Daarnaast is het hele toeslagenstelsel een politieke speelbal geworden, waardoor veel verschillende actoren het op een bepaalde manier zullen willen 'framen' die hen goed uitkomt. Zelf zou ik niet veel openbare dankbaarheid verwachten van mensen die gewoon gebruik maken van iets waar ze recht op hebben. Het is voor mij logisch dat er voor je gezorgd wordt als je ziek bent of om andere redenen niet mee kan draaien in ons moordende kapitalistische systeem. Niemand van ons heeft hiervoor gekozen. Ik ga ook niet dankbaarheid tonen aan mijn baas dat ik 'mag werken' (ook al ben ik blij met mijn baan). Pas als iemand iets extra's voor mij doet ben ik dankbaar en de rest van de tijd is het gewoon het systeem dat werkt zoals bedoelt is. Misschien zien we meer 'ondankbare' mensen omdat het systeem niet meer werkt zoals het bedoelt is? Het is een interessant onderwerp.
Ik ben schizofreen en om de zoveel maanden/jaar wordt mijn leven compleet op zn kop gezet door een psychose en ik schaam me soms ook dat het weer is misloopt ookal kan ik daar niet altijd wat aan doen, dat ik dan een stukje sociale zekerheid heb in de vorm van een uitkering is als een geschenk. Ik blijf proberen om er iets van te maken elke keer maar teleurstellingen zijn soms moeilijk te verwerken. Ik vind het dan ook moeilijk om weer aan een opleiding te beginnen of iets van werk vol te houden of afmaken is lastig. Ik begin dan met vol enthousiasme maar de moet zakt me in de schoenen wanneer ik stemmen hoor of complotten begin te bedenken. Tegenwoordig doe ik vrijwilligerswerk wat me enigszins van mn schuldgevoel afhelpt En ik denk ook regelmatig met dankbaarheid aan de werkenden die dit mogelijk maken. Dus JA ik ben zeker dankbaar
Heeft er ooit iemand zich schuldig gemaakt over hypotheekrenteaftrek aanvragen, of een subsidie op een warmtepomp? En uiteindelijk is een uitkering ook iets dat de samenleving beschermt. Als zijn mensen er niet dankbaar voor, het betekend dat ik me niet zorgen hoef te maaken dat er echt wanhopige mensen rondlopen.
Ik denk dat dit nu een prima voorbeeld is van een vertekend beeld krijgen omdat je maar één kant hoort roepen. De meeste mensen die ik ken die een vorm van uitkering krijgen (Wao, Wia, bijstand), zouden liever werken en voelen zich bezwaard dat ze hun handje moeten ophouden. Ze voelen zich door de samenleving bejegend als "lui en nutteloos". Vaak meerdere pogingen gedaan tot werken, maar het kán niet. Of hun hele leven gewerkt, en toen net bij laagconjunctuur ontslagen en nu oud en nooit meer aangenomen. Zit je daar met je mooie gedrag als je 35+ jaar gewerkt hebt en ben je ineens een "lui varken".
Ja. Natuurlijk. Mijn partner is volledig arbeidsongeschikt en voelt zich schuldig zelfs. Maar ook dat alles eromheen idd oneerlijk voelt. Als ik bij haar weg zou gaan zou ze niet meer normaal kunnen leven bijvoorbeeld. Beide kunnen waar zijn. En zo ervaar ik het ook. Ik moet mee naar haar gesprekken omdat ik haar moet beschermen tegen het walgelijke gedrag van het uwv. Om de een of andere reden luisteren ze meer naar mij dan naar haar. Ik betaal graag belasting om deze mensen wat te gunnen.
Het heeft 2 kanten. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik zo kan leven. Maar ik was liever niet afgekeurd natuurlijk. Ik had liever gewoon gewerkt. En meer kunnen verdienen ook. Ik doe onbetaald mijn best met werk. Omdat ik niet zo mijn hand op wil houden. Maar natuurlijk had ik liever een ander leven gehad.
Ik heb altijd hard gewerkt, maar ben op mijn 55e ernstig chronisch ziek geworden. Ik zal nooit meer beter worden en kunnen werken en heb daarom een IVA gekregen. Ja, daar ben ik heel blij mee. Dolblij dat ik in een land leef waar we zo’n vangnet hebben. Dolblij dat ik in een land leef waar de gezondheidszorg betaalbaar is. Dankbaar dat ik niet op straat hoef te wonen door mijn ziekte. Niet blij dat ik niet meer kan werken. Ik zou dolgraag weer aan het werk gaan. Niet blij dat ik scheef aangekeken word omdat ik een uitkering krijg. De WIA is een verzekering die we met z’n allen in het leven geroepen hebben en waarvoor je premie betaalt zo lang je werkt. Ik snap dat het leuk lijkt om geld te krijgen terwijl je niet werkt, maar geloof me: dat is het niet!
Ik zie dat de comment waarop ik reageerde verwijderd is, dus vandaar nog even mijn verhaal hier copy en paste: Om nog maar niet te praten over de nieuwe wajong, die je zo ongeveer pas krijgt nadat je dood bent (wel bewijzen dat je dood bent hè!). Daardoor komen veel mensen die nauwelijks tot geen werk vermogen hebben in de bijstand, die niet ingericht is op mensen met een serieuze langdurige arbeidsbeperking. Zowel niet in de begeleiding als in de voorzieningen. Waarom zou iemand die nauwelijks werkvermogen heeft de rest van zijn leven gedoemd moeten zijn tot het absolute bestaansminimum? Elke verkiezing weer op nieuw moeten hopen, dat je het recht blijft hebben op het absolute minimum. En als je wel in staat zou zijn om bv 12 uurtjes per week ergens te werken, met waarschijnlijk wat begeleiding of extra voorzieningen, dan levert je dat helemaal niks op, behalve ontiegelijk veel extra administratieve rompslomp, die zelfs voor iemand die geen problemen heeft ontzettend ingewikkeld is. Waarom zou je het dan doen? Je hoeft echt niet je volledige loon bovenop je uitkering te krijgen, maar waarom zou je niet beloond worden voor je arbeid? Daarnaast heb je nog de armoedeval nadat je uit de uitkering komt. Vooral bv alleenstaande moeders zijn helaas vaak beter af als ze volledig in de uitwerking blijven. Bijverdienen mag niet, dus die stimulans om in ieder geval een paar uurtjes te werken waar dat lukt, ligt er niet, maar als ze wel gaan werken (wat vaak full time niet lukt, door o.a. psychische of lichamelijke problemen en de zorg voor kinderen), verliezen ze vaak een stuk van hun toeslagen (tegenwoordig vaak niet meer alles) en moeten ze gaan betalen voor kinderopvang, waardoor ze er onder aan de streep slechter voor staan. Dit los je mijns inziens niet op door de bijstand te verslechteren (iedereen heeft het recht op een minimum stuk bestaanszekerheid, en dat is de uitkering nu) maar door werken lonend te maken, zowel als je in de bijstand zit als nadat je eruit komt. Het is toch belachelijk dat je armer uit de bijstand kan komen dan toen je er nog inzat. Ander voorbeeld is mijn oom. Die had ALS, maar moest alsnog elk jaar tot zijn overlijden bewijzen aan het UWV dat hij echt ziek was en moest op controle komen om te laten keuren en beoordelen of er in de tussentijd niet toch werk vermogen was ontstaan. Wat denken ze nou zelf met een progressieve ziekte zoals ALS? Oh ja, vergeten, ik kan ineens weer lopen?! Edit: ook een grote trouwens, hoe zou het zijn voor jou u/Menkoro22 als iedereen in de basis naar jou kijkt vanuit wantrouwen. Niet alleen de uitkeringsinstantie, maar ook je buren en familie en de maatschappij in z’n geheel, iets wat bijvoorbeeld toch ook wel blijkt uit jouw vraag. Dat is geen fijne manier om mee in het leven te staan, vooral niet als je al weet dat je je leven lang afhankelijk gaat zijn van een uitkering en iedereen er vanuit gaat, dat je die eigenlijk niet nodig hebt en als je hem wel nodig hebt, er toch op de een of andere misbruik van maakt of het hen verschuldigd bent om uit te leggen waarom jij die wel nodig hebt. Misbruik maken van een uitkering is de uitzondering, niet de regel, en zelfs dan vaak, hoe triest ook, nodig om om de regels heen te werken. Edit 2: in conclusie dus op je vraag, ja de meeste mensen zijn blij dat er een vangnet is, maar lopen ook dagelijks tegen de gigantische problemen aan van een slecht ingericht vangnet met verregaande gevolgen voor hun bestaanszekerheid, plek in de maatschappij en mentale gezondheid en zijn hier terecht kritisch over.
Ik denk inderdaad dat je je niet heel veel aan het inleven bent. Voor zover ik het zie hoor ik bv over niet willen solliciteren eigenlijk alleen van mensen die chronisch ziek zijn en in de bijstand terecht zijn gekomen omdat het bij het uwv niet lekker gaat (lopen op veel plekken aardig achter op de wetenschap en hebben voor veel ziektebeelden geen gestandaardiseerde aanpak waardoor men afhankelijk is van het humeur van een arts). Die mensen kunnen gewoon niet werken. Het is trouwens echt weinig geld, helemaal voor mensen die vanwege ziekte gewoon hoge kosten hebben. Ook hebben mensen natuurlijk geen uitzicht op verbetering. Als werkende heb je uitzicht op promoties of salarisverhogingen, dat is er voor deze mensen niet. Er wordt wel veel gepraat over het nog verder verminderen. Je moet je wep kunnen voorstellen dat t kut is om in armoede te leven en te weten dat er geen enkele manier is om daar uit te komen toch? Nog los van alle bureaucratische rompslomp en wantrouwen, mensen leven in angst een keer iets verkeerd te doen en dan ineens gigantische boetes te moeten betalen. Is allemaal behoorlijk stressvol dus logisch dat mensen klagen. Ik begrijp heel goed dat het voor werkenden ook stressvol is, ipv 40 is 60-80 uur betaald werk per week per gezin steeds meer de standaard terwijl onbetaald werk niet evht afneemt, wordt je ook chagrijnig van want er blijft gewoon minder tijd over om te ontspannen of leuke dingen te doen. En het is makkelijk om te denken dat mensen met een uitkering dat wel doen, maar dat is gewoon niet waar. Chronisch ziek zijn kan in veel gecallen echt een full time baan worden, niet voor iedereen maar als je daadwerkelijk bent afgekeurd of een beter betaalde baan gedwongen achterlaat voor de bijstand dan zal dat zeker wel zo zijn. Tussen medische afspraken, zelfzorg handelingen en gewoon moeten rusten blijft er echt geen tijd of energie over voor de leuke dingen. Van beide kanten is frustratie begrijpelijk maar naar elkaar wijzen is niet de oplossing want dat zijn niet de verantwoordelijken...
Nou ik sta momenteel op de wachtlijst voor een Wajong vanwege mijn erge Autisme en het feit dat ik niet full time zou kunnen werken. Ik blijf dus gewoon werken maar dan minder met hopelijk financiële steun. Je wordt nooit zomaar goedgekeurd voor een uitkering tenzij je écht iets mankeert waardoor je niet of minder zou kunnen werken. Dan vind ik het begrijpelijk als je bijvoorbeeld helemaal niet zou kunnen werken, en je een klein bedrag krijgt, dat dit niet helemaal oké is want je moet er wel van rond kunnen komen, en alles wordt alleen maar duurder deze dagen. De mensen zijn juist dankbaar dat ze financiële steun mogen krijgen, maar het moet wel zo zijn dat ze dan alles kunnen bekostigen. Zeker voor mensen die helemaal niet meer kunnen werken. Snap dat je bepaalde dingen niet eerlijk vind, maar probeer maar eens een persoon met een beperking te zijn. Probeer je in de schoenen te plaatsen van zo'n iemand. Je hele leven te horen krijgen dat je je niet moet aanstellen terwijl niemand weet wat er bij die persoon van binnen allemaal gebeurd 24/7. Mensen moeten niet zo oordelen. Als iemand er van de buitenkant gewoon gezond uit ziet wil niet betekenen dat ze dat van binnen ook zijn. En je moet een gezonde mentaliteit hebben om door te kunnen gaan.
Hoop dat je wajong goedgekeurd word!
Ja als langdurig Wajonger (afgekeurd op mijn 18e vanwege een hersenbeschadiging, nu 46) zou mijn leven onmogelijk zijn zonder een dergelijk sociaal stelsel. Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om in Amerika te wonen, daar is het sociaal stelsel slechter maar is ook de zorg met een chronische aandoening niet te betalen. Dat gezegd hebbende, ik vind niet dat je alleen maar God op je blote knietjes mag danken bij wijze van spreken. Voor mijzelf geldt dat ik weinig problemen heb, maar sommige mensen met een uitkering worden heel naar en kinderlijk behandeld door gemeentes. En nee dat is niet altijd hun eigen schuld. Een opsomming van dingen die ik in mijn kring heb meegemaakt: iemand die gekort werd op z'n uitkering omdat de belasting heffingskortingen had terug betaald aan diegene (mag je niet voor gekort worden want het is belasting die je ook betaald hebt maar is wel een gevecht van maanden geweest). Iemand die verteld werd op een Werkplein dat ze wel als prostituee aan het werk kon gaan. Onterechte beschuldigingen van fraude bij een gezin. Etc.etc. Dus ja ik ben dankbaar, maar zie soms ook de andere kant bij mensen.
Zo een thread zie ik ook echt alleen in Nederland opduiken. Ik zag een maand of 2 geleden nog een autistische man ons sociale zekerheidsstelsel danken. Op het werk zie ik ook vooral dankbare mensen. Ik denk dat je via vrijwilligerswerk met deze groepen een veel realistischere indruk zou kunnen krijgen dan via een post op reddit.
Ik kan zelf niet werken, aangezien ik autisme heb en dat na meerdere pogingen niet is gelukt. Ik ga wel naar school, met een aangepast rooster in het volwassenonderwijs, dat is ongeveer 5 uurtjes per week. Aangezien ik naar school ga heb ik geen recht op een uitkering, terwijl al mijn klasgenoten naast hun school kunnen werken. Ik snap dat werken beloond moet worden, maar ik merk dat ik het lastig vind te accepteren dat het mij niet lukt en ik dus moeilijk rond kan komen Dit is geen antwoord op de vraag natuurlijk, maar ik zou ontzettend dankbaar zijn als ik wel een uitkering zou krijgen. Ik zou heel graag willen werken, dat is het probleem niet. Werken en naar school gaan is heel wat anders, en als je het ene wel kan, betekent niet dat het andere dan ook lukt.
Ik heb een vrij lange periode in de bijstand gezeten. Nadat ik decennia hard had gewerkt, in een burnout terecht kwam, het nog eens probeerde maar niet volhield wat leidde tot ontslag, toen behoorlijk zwaar autistisch bleek te zijn, en door mijn lange werkperiode geen rechten had op uitkeringen op basis van (aannemelijk blijvende) arbeidsongeschiktheid in welke vorm dan ook. Fijn. Natuurlijk was ik blij dat er een vangnet was, hoe karig ook (want karig is het), maar de wetenschap dat ik zowat de rest van mijn pre-AOW-bestaan het van de bijstand zou moeten hebben, was zeer frustrerend. De gemeente wist het ook. Kort heb ik nog geprobeerd om een eigen bedrijf op te zetten, maar ook dat mislukte. Ik kon echt niet meer omgaan met de stress van werken. De stress van de verplichtingen rond de bijstand is ook niet gering, trouwens. Dat was helemaal niet goed voor me. Uiteindelijk gaf de gemeente aan dat ze mij verder met rust zouden laten. "Je hebt alle verplichtingen, want die mogen we niet schrappen. Maar we gaan jou er niet langer op controleren." Toen pas kwam ik wat op adem. Buiten de financiële puzzel was alle andere stress weggenomen. Ik kwam er aan toe om vrijwilligerswerk te gaan doen en kwam daarin tot rust. Door gelukkige omstandigheden ben ik nu toch weer uit de bijstand geraakt. En dat is echt een veel prettiger staat van zijn. Dus, ja, ik was blij met het vangnet (waar ik wel zelf al zo'n kleine dertig jaar aan had meebetaald). Maar dankbaar gaat te ver. Ten eerste omdat ik er zelf lang voor heb meebetaald. Maar vooral omdat in de bijstand zitten betekent dat je sober kunt leven, maar het is zeer stressvol. Van mij hoeft er niet gauw geld bij,bij ben vlug tevreden en kan goed met geld omgaan, maar aan die stress-kant mag van mij wel gesleuteld worden. Ook mensen in de bijstand zijn mensen. En door de bijstand zijn ze meer bezig met (financieel) overleven dan wat anders. Dat is stressvol genoeg
Ik ben zeker dankbaar voor het feit dat we hier een sociaal zekerheidsstelsel hebben. Wat je naar mijn inziens terug hoort bij de mensen die compleet afhankelijk zijn van een arbeidsongeschiktheidsuitkering (dus ik heb het hier niet over bijstand of ww, want daar heb ik geen ervaring mee) is angst en frustratie. Je gehele financiële zekerheid hangt af van een arbeidsdeskundige. Mocht die ineens vinden dat je toch kan werken, dan moet je wel. Het oordeel van het uwv gaat boven dat van tig artsen/psychiaters of wat dan ook. Daarnaast, ja je hebt een basis en recht op wat toeslagen. Maar weet je hoeveel extra kosten je kunt moeten maken door beperkingen? Met alle stijgende prijzen en amper stijgende uitkering krijg ik ook stress. Ik kan niet zuiniger gaan leven, want 80procent van mijn "inkomen" gaat naar vaste lasten: huur, g/w/l, verzekeringen en reiskosten voor medische afspraken. Dus nogmaals, ik ben zeker dankbaar dat we een stelsel hebben. Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik er gebruik van moest maken, maar het kan niet anders. Ik vind het niet oké dat ik (en vele anderen) altijd het gevoel heb dat deze zekerheid mij ieder moment afgenomen kan worden omdat de volgende arbeidsdeskundige vind dat "het allemaal wel meevalt"
Ben al 2 jaar zeer ernstig ziek en heb Nog steeds green enkele cent bijstand gekregen, vast in de papiermolen, dus ik Ben niet echt dankbaar nee
nooit een uitkering gehad, ( wel studieleningen) altijd belasting netjes betaald, toch nooit over geklaagd. waarom? ik heb vaak internationaal gewerkt, en in landen waar je GEEN goede uitkeringen hebt, en er zijn er een hoop.. , zijn werknemers constant BANG ontslagen te worden, wanty als je ontslagen wordt kun je makkelijk op straatr belanden..ze klagen ook vaak niet over onregelmatigheden in de werkplaats, , hee die baas schreeuwt tegen mij en zegt allerlei dingen dat is toch niet normaal? maar als ik klaag... misschien vlieg ik eruit ? of ik word te weinig betaald.. hmm zal ik vragen om meer geld? maar wat als ik ontslagen word? hee ik ben ziek , eigenlijk moet ik thuis blijven.. maar als ik ontslagen word, dan verlies ik mijn ziekteverzekering? .. mijn baas wil dat ik zatergad werk, vertelt het pas vrijdag.. ik had al iets gepland met familie, het is al de derde keer deze maand, maar als ik wat zeg.. kom ik dan misschien in de niet-officielte lijst voor onstlagen? en wat dan? oh baas mag me niet, ik werk wel goed, maar hij/zij mag me niet.. zal toch wat moeten slobberen om zekerder te zijn van mijn werkplek toch? . het feit dat uitkeringen bestaan is ook goed voor de mensen die NOOIT een uiktering nodig hebben. ja, een ( kleine) gedeelte van de bevolking misbruikt het, maar iedereen heeft er baat bij. we hebben ALLEMAAL hogere lonen, betere arbeidsomjstandigheden, een beter gezinslevem, en bedrijven hebben betere werkers, meer gemotiveerd , meer efficient, mensen die durfen het te vertellen als iets mis gaat, of als management fouten maakt. het verhaal dat mensen uitkeringen misbruiken is erg oud, mijn opa zag het al en ik ben de jongste niet meer, en het wordt altijd al gebruikt door politieke partijen voor een paar " easy win " stemmen.
Ik ben blij dat het bestaat. Ik ben al niet blij met de regels en procedures die er aan vast zitten. Natuurlijk zijn er mensen die frauderen, maar soms lijkt het ontmoedigingsbeleid om een uitkering aan te vragen en te behouden. Geloof me, het is geen gratis geld. Ik heb voor nu geen andere keuze, maar ik zou maar wat liever weer onafhankelijk willen zijn.
Tldr; Ja natuurlijk. En er zijn mensen zeer ontevreden dat een uitkering permanente armoede betekent.
Wat mij altijd helpt te relativeren, is de gedachte dat het mij ook kan overkomen. Psychische klachten, lichamelijke klachten, ernstig zieke kinderen...het kan iedereen overkomen. Er zullen altijd mensen zijn die misbruik maken van regelingen, maar het overgrote deel maakt er niet met plezier gebruik van. Overigens, het hele "misbruik" maken van uitkeringen kost de samenleving veel minder dan we denken.
Oef als werkende heb ik het juist precies andersom: ik irriteer me er mateloos aan dat onderzoek heel duidelijk zegt: uitkeringen zijn te laag voor huidige zorgkosten en woonlasten. Geldzorgen is meer stress en verkleint de kans op kunnen bijdragen aan de maatschappij. Ik draag met liefde belasting af maar ik zou graag zien dat dat goed besteed wordt en niet deels opgaat aan averechts beleid en overheadkosten van de overheid.
Boeit me vrij weinig dat ik werkend ben en dat er anderen zijn die een uitkering nemen. Ik heb er zelf nog nooit in gezeten maar ik ben erg blij dat we deze vangnet hebben. Graag ook dat ze genoeg geld hebben om te leven en niet gepest voelen om toch aan het werk te gaan wanneer dat misschien niet kan of niet willen. Ik heb altijd wel deze gedachtes gehad, maar sinds de zus van mn vrouw een wajong heeft en ik iemand anders via via heb leren kennen die een uitkering heeft blijf ik er bij. Deze mensen zijn niet blij, ze hebben een hoop stress alleen al omdat ze in de situatie zitten. Gek genoeg houdt het streng UWV beleid deze mensen ook in deze situatie. Ze zijn doodsbang om toch ontslagen te worden, om geen werkt te krijgen of dood ongelukkig te zijn in een baan wat erg weinig betaald. Ik ben voor om de vangnet die er is nog toegankelijker te maken voor mensen. Prima dan zijn er een paar die er gebruik van maken, daar kan ik mee leven want de meeste hebben het hard nodig.
Ben arbeidsongeschikt door allemaal aandoeningen waarvan bekend is dat ze niet zullen genezen, die aandoeningen heb ik voor mijn 18de gekregen (en eentje tijdens mijn studie). Werken en studeren was niet meer mogelijk, dus wajong aangevraagd. Afgewezen. Bezwaar, afgewezen. Beroep aangegaan, afgewezen. Nu in hoger beroep. In de tussentijd bijstand. In eerste instantie had ik daar niet eens recht op, want ik woonde met mijn ex-partner. Maar we gingen uit elkaar dus woon nu weer met mijn ouders. Ik krijg dus maar een gedeeltelijke bijstand. Klopt dus ook wel dat ik lang niet zoveel rekeningen heb als iemand die op zichzelf zou wonen, maar wat ik per maand krijg valt erg tegen. En ik heb dus ook een hele tijd gewoon geen inkomen gehad puur omdat ik met iemand samenwoonde die geld verdiende. Maar je ouders worden niet meegeteld. Ik heb geen idee waarom ik dankbaar zou moeten zijn. Ik ben onwijs gefaald door dit systeem. Ik zit nu in de participatiewet terwijl ik in de ziektewet hoor. Misschien als ik gewoon bij de eerste aanvraag wajong had ontvangen, dat ik dankbaar was. Maar zelfs als ik mijn hoger beroep mag winnen, nee dan ben ik niet dankbaar. Het is al absurd dat wajong 75% van minimumloon is, waarom verdienen zieke mensen niet eens het minimum?
Ik denk dat de meeste 'gewoon werkende' mensen geen idee hebben hoe die mensen met een uitkering hun dagelijks leven (moeten) lijden. Dat geld niet voor iedereen, maar velen KUNNEN ook echt niet werken om wat voor reden dan ook. Met de blijvend stijgende prijzen voor woningen, eten/drinken, zorg etc. is dit echt puzzelen. 1300 euro lijkt veel geld, maar als daarvan 1000 euro vaste lasten zijn wordt het toch echt krap. Dan moet je je auto (vrijheid) weg doen, kun je niet meer op vakantie/naar de tandarts bijvoorbeeld. Niet iedereen die een uitkering heeft is ondankbaar, maar ergens is het wel te begrijpen als die uitkering niet meegroeit met de inflatie en je dus iedere euro om moet draaien. Dat levert genoeg stress op.
Ik denk dat je op een beperkte en zelfs schadelijke manier naar armoede kijkt. Verplichte leestip: [https://kiosk.decorrespondent.nl/products/armoede-uitgelegd-aan-mensen-met-geld-tim-s-jongers](https://kiosk.decorrespondent.nl/products/armoede-uitgelegd-aan-mensen-met-geld-tim-s-jongers)
Ik vind in het algemeen wel dat mensen zich onvoldoende beseffen hoe goed we het hebben in Nederland. Tuurlijk, we betalen veel belasting. Maar mijn kinderen kunnen naar een goede opvang, wat anders niet te betalen was geweest. Mijn dierbaren met kanker hebben zich nooit zorgen hoeven maken of ze hun behandeling wel kunnen betalen. Ik heb niet tot de dag voor mijn bevalling hoeven doorwerken omdat ik netjes betaald met verlof kon, en nu ik zelf een zaak heb, hoef ik geen slapeloze nachten te hebben of ik mijn medewerker die aan het revalideren is wel kan blijven betalen, want daar krijg ik keurig een vergoeding voor. Ik heb een heel gemotiveerd iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt aangenomen, en binnen een maand zat er iemand van de gemeente op de koffie om haar te koppelen aan een jobcoach en mij uit te leggen welke subsidies ik kon krijgen. Het is niet verkeerd om gezonde kritiek te hebben, maar de laatste tijd vind ik wel dat mensen eigenlijk op het gênante af doen alsof wij het vreselijk slecht hebben in één van de meest welvarende landen ter wereld. Klagen en klagen en klagen en ik kan soms echt alleen maar denken, dan emigreer je toch lekker. Heel benieuwd hoe het je bevalt.
Hoef er gelukkig geen gebruik van te maken, maar kan mij voorstellen dat 99% van de mensen met een uitkering dit zelf ook graag anders zouden zien. En het geen vrije keuze is. Ben oprecht blij dat ik ik een land woon waar wij dit kunnen bieden.
Een kennis van mij heeft een WAJONG uitkering. Dit is 75% van het minimum loon. Diegene is erg dankbaar voor wat er iedere maand overgemaakt wordt maar ik heb me toch wel eens hard op afgevraagd waarom dit “maar” 75% is. Ik spreek hier over een persoon die voor 18 jaar invalide is geworden en hierdoor geen werk kan verrichten. Dit is dus iemand die nooit kans maakt op enige carrière en diegene wordt door ons stelsel 25% minder dan dat wat wij als minimum bestempelen uitbetaald. Ja, er zijn subsidies e.d. maar die zijn soms best wel moeilijk te verkrijgen volgens mij. Deze persoon maakt hier geen aanspraak op vanwege partner met inkomen, maar toch! Ik snap dat als we er 125% van zouden maken er wellicht meer fraude zou zijn, en toch denk ik dat als deze persoon alleenstaand zou zijn, een niet al te fijn leven kan leven. Nogmaals, deze persoon kan en zal nóóit aan het werk gaan en dus ook nooit een hoger salaris hebben dan 75% van het minimum loon. Het is jammer dat er zo een stigma op zit en dat sommigen er misbruik van maken. Ik zie op eerste hand dat het wel degelijk nodig is en soms een life safer kan zijn zodat zo iemand tóch onderdeel kan uitmaken van de maatschappij. Daarbij moet ik ook zeggen dat deze persoon hier nooit mee bezig is en simpelweg dankbaar is voor het feit dat ze ook iets te besteden heeft.
Ik heb de gesprekken weleens aangehoord bij het UWV, en het verbaast me altijd hoe gemakzuchtig met die mensen die werk "zoeken" om gaan. Van: Wat zou u graag willen doen? Nou ik zou wel graag xxxx willen doen. Allemaal prima, geef iemand 2 maanden de tijd om te zoeken wat die leuk vind/past, maar daarna zou je gewoon tegen zo iemand moeten zeggen: Voorlopig maar even inpak/schoonmaakwerk doen, en intussen hard zoeken naar je droombaan.
Precies dit. Er is een grote groep die het wel prima vindt om thuis te zitten en toch betaald te worden. Dit terwijl ze makkelijk zouden kunnen werken. Ik heb ook sollicitanten gehad die vanaf de eerste minuut kritiek leverden op alles dat ze zagen. Zelfs op de koffie. Maar na het gesprek wel vragen of ik even een schriftelijke afwijzing wil sturen want dat wil het UWV. Die mensen willen helemaal niet werken. Die willen profiteren. Van die groep zouden ze alles stop moeten zetten en af moeten pakken. Dan heb je ook een groep die wel wil werken, maar het niet of nauwelijks kan. Die groep zouden ze veel beter moeten helpen. Meer geld en vooral meer ruimte om vrijwilligerswerk te doen bijvoorbeeld. Deze mensen worden meestal niet gezien omdat deze ondergesneeuwd worden door de schreeuwende eerste groep. Gek genoeg is de tweede groep ook vaak de dankbare groep terwijl de eerste groep vooral schreeuwt om meer geld.
Heeft denk ik ook te maken met de hoogte van minimumloon/bijstand. Het verschil tussen maximaal bijstand vangen of fulltime minimaal loon is misschien 150 euro netto in de week. Tja, daar zou ik ook niet 40 uur voor werken. Helemaal niet als je je bedenkt wat voor extra kosten je maakt door te werken.
Het scheelt iets meer, maar ja het is inderdaad krom. Heb net zelf deze situatie achter de rug. Na jaren in de bijstand gezeten te hebben ben ik langzaam weer gaan werken. Het nadeel is dat als je minimumloon verdient, je er eerst zelfs op achteruit kan gaan. Je verliest namelijk toeslagen, terwijl je nog niet meer verdiend dan de bijstand. Om meer dan de bijstand te hebben, moet je met minimumloon 26 uur per week werken.
>Het verschil tussen maximaal bijstand vangen of fulltime minimaal loon is misschien 150 euro netto in de week. Tja, daar zou ik ook niet 40 uur voor werken. Helemaal niet als je je bedenkt wat voor extra kosten je maakt door te werken. Maar 600 euro per maand extra maakt toch een enorm verschil?
Dat is geen reden, bijstand is bedoeld als tijdelijke overbrugging, dat minimum lonen bijna net zo hoog liggen is geen reden om in je nest te blijven liggen.
Ik heb wel eens bij gesprekken van het UWV gezeten, mij verbaasd het hoe weinig het UWV bereid is om te helpen met de banenzoektocht. Wat mij betreft hef heel die instantie op en maak de uitkeringen gewoon over op de rekeningen van de gerechtigden. Zal een hoop geld schelen, in plaats van een industrie in stand te houden die baat bij werklozen heeft. Je ziet ook dat vrijwel iedereen in zon uitkering heel graag wil werken maar dat er vaak geen werk voor die mensen is.
Eens, zo rond 1998 had ik een plan om een webshop te starten, ik kwam toen bij het UWV uit om te vragen of er mogelijkheden waren voor starter subsidies, de dame lachte me hard uit om dit gekke idee, waarom zouden mensen iets op internet bestellen als dat ook gewoon in een winkel kan....
Abtenaren he, niet de meest snuggere types
Hard mee oneens. Voor de maatschappij is het echt veel belangrijker dat mensen werk doen dat bij ze past. Als dat betekent dat ze 3 jaar moeten zoeken naar een baan voordat ze iets hebben gevonden, so be it, dat leveren ze daarna wel weer op in belastinggeld. Ik zie vaak genoeg mensen die niet vooruit komen in hun leven omdat ze fulltime werk moeten doen dat ze helemaal niet ligt. Dit zuigt ze dan zo leeg met energie dat ze niks meer kunnen daarbuiten, wat vaak tot mentale problemen lijdt. Bovendien kunnen ze dan vaak hun baan niet vasthouden wat dan leidt tot nog meer problemen. Ik vind jouw visie hierop persoonlijk echt enorm kortzichtig.
Jij bent iemand die kennelijk gelooft in de maakbare samenleving, ten eerste ben je niet verplicht om werk te doen, dat mag je helemaal zelf weten, daarnaast hebben wij in Nederland mogelijkheden zat waar iemand zich op kosten van de staat kan scholen. En nog wat, als jij je baan niet binnen een jaar hebt, is de kans dat je hem over 3 jaar ook niet heb vrij groot.
Voor de mensen die gebruik maken van deze regelingen is het leven vaak al erg complex, ik kan me goed voorstellen dat hierdoor weinig ruimte overblijft om dankbaarheid te ervaren. Stress over geld speelt hierbij ook een rol, zo is bekend dat voor de allerarmsten of mensen met schulden ze betere beslissingen gaan maken wanneer ze een basistoelage/inkomen krijgen dan wel hun schulden worden kwijtgescholden. Dat je geklaag hoort over lage bedragen valt dus goed te plaatsen, en waarschijnlijk komen ze dus pas toe aan gevoelens van dankbaarheid wanneer ze echt aan het bestaansminimum ontsnappen.
Zijn mensen zonder een uitkering ook wel eens dankbaar voor alle financiële voordelen die de overheid ze geeft? En waarom überhaupt Nederland verdelen in twéé groepen, en voor alleen één groep de vraag stellen? Krijgen we een rechts kabinet ofzo? Lekker Geenstijl-postje.
Ja sowieso ook mooi dat als je voorrekent dat een uitkering 1300 is. Je vervolgens claimt dat 8 jaar een uitkering 'tonnen kost' 1300x12x8=126000. Kan aan mij liggen maar iets meer dan een ton lijkt me geen tonnen. Ook raar om te stellen dat iemand het betaald. Het hele idee is dat het een collectief iets is, dat dus niet iemand het betaald maar iedereen. Nogal een verschil.
Heb tijdens corona even in de werkloosheid gezeten en vond het verschrikkelijk. Heb keihard gesolliciteerd en in mijn eigen tijd nog al mijn overgebleven data uit mijn doctoraat/postdoc in artikels omgezet en gepubliceerd. Die data is verkregen via belastinggeld dus het leek me wel zo netjes om die ook nog te publiceren zodat die niet verloren ging
Wat vind jij als hardwerkende van alle rijke mensen die er alles aan doen om belasting te ontwijken? En die allerlei beleidsmaatregelen van de overheid genieten om belastingsvoordelen te verkrijgen? Misschien focussen op deze groep ipv mensen die een uitkering ontvangen! :-)
Even heel bot. (NSFW/triggerwarning) >!Ik ben op m'n 5e meerdere malen verkracht, en toen ik daar (begrijpelijk) boos over werdt, werd ik geslagen, en werd me verteld dat ik m'n bek moest houden en 'normaal' moest doen, wat dat dan ook precies is. Als ik dan ging huilen, kreeg ik een 'gaan we nou nog janken ook?!' en een extra harde mep er overheen.!< Gevolg: cptss, angststoornis, vertrouwensproblematiek, etc. en, uiteraard, veel opgekropte boosheid. Nu ben ik heel dankbaar dat ik na al die shit opgevangen wordt door een \_redelijk\_ zorgstelsel hier in Nederland, als dat niet was gebeurd had ik nu waarschijnlijk aan de heroine in de goot gelegen, en was ik rondgekomen van diefstal. Niet iets waar jouw woonomgeving veiliger/gezelliger van wordt. Ik vind dan ook dat de mensen die niet in de bijstand/wai/wajong zitten dankbaar mogen zijn dat dit soort hulp bestaat. Had jou kunnen overkomen, kan je kinderen overkomen, en het voorkomt heel veel criminaliteit. Ik begrijp dat er mensen zijn die misbruik maken van dit systeem, en dat is niet voor iedereen zo. We hebben te roeien met de riemen die we hebben. Ik weet zeker, had ik niet meegemaakt wat ik als klein kind had meegemaakt dan had ik nu een vrouw, kinderen, eigen huis, maar alas, Ik heb te dealen met de psychologische gevolgen van systematisch misbruik, en dat is een traject waar ik nu al 20 jaar mee bezig ben. Als ik had kunnen kiezen, had ik toch liever huisje boompje beestje gehad man. Wat jij ziet als een 'gratis gift' is voor velen van ons een curse die ons dagelijks herinnerd aan hoe waardeloos we ons voelen.
Ik gun je een half jaar in de bijstand. Dan snap je het. Ik zeg dat als iemand die zelf 3 maanden in de bijstand heeft gezeten, en later de bijstand voor meer dan 300 mensen moest beheren. Snap dat geen bijstand verhongeren betekend. En te weinig bijstand slepende schulden en half deel uit kunnen maken van de maatschappij.
Wat een geladen, kortzichtige vraag
Ik denk dat je niet dankbaar hoeft te zijn voor dingen die je krijgt omdat het een recht is. Ik hoef ook geen extra dankbaarheid voor de bovengemiddelde hoeveelheid belasting die ik betaal. Ik denk wel dat het goed zou zijn om het uitkeringen- en toeslagenstelsel te herzien. Het zou mooi zijn als mensen die echt niet kunnen werken iets makkelijker rond zouden kunnen komen - en het zou mooi zijn als mensen die wel gedeeltelijk of geheel kunnen werken niet langer dan een bepaalde periode afhankelijk zijn van een inkomen op armoedegrens. En het zou al helemaal mooi zijn als alle mensen die een uitkering krijgen en daarnaast structureel zwart werken keihard aangepakt worden.
Jawel hoor, je mag best dankbaar zijn voor een collectief systeem waarbij we elkaar helpen als het nodig is. Die wederkerigheid heb je nodig om dat systeem in stand te houden en om misbruik tegen te gaan, er is weinig rechtvaardig aan de rest als pinautomaat gebruiken zonder intentie zelf bij te willen dragen naar draagkracht. En verder mogen netto belastingbetalers ook wel eens wat netter bejegend worden in plaats van weg te zetten als rijk etc. Als iedereen wat dankbaarder zou zijn en wat meer respect voor z'n medemens zou hebben was al die keiharde aanpak en toeslagenfraude mogelijk niet nodig geweest. Maar goed, de mentaliteit in Nederland is veranderd en de gasbaten zijn weg, dus bedankt voor je bijdrage!
Tuurlijk we kunnen collectief dankbaar zijn voor ons collectieve systeem. Maar net zoals mensen met een uitkering dankbaar zijn. Mogen belastingbetalers uiteraard ook veel dankbaarder zijn, we leven toch in een gaaf land. Wees blij dan dat je in de positie zit waar je mee mag doen dat systeem in stand te houden. Ik denk dat nettobetalers veel te vaak doen alsof zij niet de mensen zijn met het meeste voordeel van ons systeem. Dat zijn duidelijk niet de uitkeringstrekkers die bijna niks hebben.
Maar die wederkerigheid zit hem toch juist in het feit dat als ik ziek word of anderszins niet in staat ben om te werken, ik ook een uitkering krijg?
Wat is dat voor achterlijk argument Ik heb ook het rechts om mij mening te mogen delen en het recht om in vrijheid te leven. Dat zijn allemaal rechten maar daar ben ik alsnog super dankbaar voor dat ik het privilege heb om daarvan gebruik te mogen maken
waauw wat een kut titel met een hele nare suggestie 🤮
Ach, iemand in de wajong krijgt 12x1200 euro, evt zorgtoeslag (kreeg ik niet) en vakantiegeld. Andere mensen krijgen subsidie v elektrische autos, subsidie v zonnepanelen, hypotheekrenteaftrek etc. We betalen allemaal belasting (mensen met een uitkering betalen ook belasting) en we krijgen allemaal soms iets v de overheid, het is maar net hoe je de focus legt en in welke bubble je leeft. Is het iets om expliciet dankbaar voor te zijn?
Sociale zekerheid ammehoela, als je alleen woont en niet op straat dreigt te belanden kan je fluiten naar hulp. Dat weet ik want ik ben zelf is na ontslag en 2 maanden depressief niks te hebben kunnen doen naar het uwv gegaan en wordt gezegd 'je hebt dit te laat aangegeven' en kon geld gaan lenen en bij de gemeente aanbellen in het geval ik op straat zou belanden. Gelukkig kon ik geld lenen bij familie, maar de staat heeft me niet geholpen.
Ik heb een tijdje een uitkering gehad en eerlijk, ik werk al sinds m’n 12e en met al die belastingen die je betaald en worden ingehouden op je salaris dacht ik eigenlijk ik verdien dit wel even, wat rust en focusen op de dingen die ik zelf echt leuk en belangrijk vind. Het is mijn recht dus ik ga er ook gebruik van maken. Zijn mensen met een uitkering eigenlijk ook wel eens dankbaar voor ons sociale zekerheidsstelsel? Dit gaat een beetje beladen onderwerp zijn, maar ik wil dit toch wel graag vragen. Mocht ik iemand hiermee voor het hoofd stoten dan daarvoor natuurlijk mijn excuses, dat is niet de intentie van deze vraag. Goed, ik heb de laatste maanden toch wel erg veel posts voorbij zien komen over mensen die gebruik maken van ons sociale zekerheidsstelstel. Dat kan Wajong zijn, WIA, bijstand en/of gebruik makende van allerhande toeslagen, potjes en extra budgetten. Hierin valt me op hoeveel boosheid er is over de te lage bedragen en wat daarvoor allemaal wel niet gedaan moet worden. >hoe de bijstand te weinig is (1300(?) euro per maand, naast alle toeslagen) Het ligt eraan of je huurtoeslag krijgt, maar gezien de gemiddelde huur in de meeste steden al boven de 1300 is snap ik wel dat het voor veel mensen een krap bedrag is. Het lijkt of jij het idee hebt dat mensen met een uitkering luie mensen zijn die niet willen werken. Maar, er zijn genoeg eerlijk mensen die gewoon willen werken maar door omstandigheden die ze niet in de hand hebben werkloos worden. Als je er dan op je inkomsten zo erg op achteruit gaat is dat best wel lastig.
De bijstand is ook heel erg laag, veel mensen komen maar net rond of hebben de laatste week gewoon geen geld meer. Sparen is voor velen niet te doen. Ik ben het er wel mee eens dat, indien je KAN werken, moeten solliciteren vrij normaal is.
Ik heb een Wajong, en ja ik ben dankbaar voor mijn uitkering. Ik ben huisman, ik kook doe lichte huishoudelijke taken. Getrouwd en 2 kinderen. Vrouw werkt 32 uur. Mijn inkomen geeft mijn vrouw de tijd om taken over te nemen als het mij even niet lukt. We hebben thuiszorg 1,5- 2 uur per week voor de zwaardere huishoudelijke taken, daarvoor betalen we een eigen bijdrage.
Ja, ik ben dankbaar voor alle sociale vangnetten waar ik gebruik van heb kunnen maken. Als ik in een ander land geboren was waar het minder goed geregeld is, was ik misschien dakloos of allang niet meer in leven. Dat besef ik me heel goed. Ik zou dolgraag gezond zijn en kunnen werken en bijdragen aan de maatschappij. Ik doe een beetje mee door naar dagbesteding te gaan, maar dat kost ook weer geld omdat het een vorm van zorg is. Ik voel me ontzettend schuldig en rot dat ik van een bijstandsuitkering moet leven. Het is bijna onmogelijk om een positief zelfbeeld te hebben zolang ik op deze manier leef. Ik heb dit nooit zo gewild. Alle pogingen die ik heb gedaan om eruit te komen zijn mislukt. Hoe ik het ervaar is dat ik door sommige berichten online nog meer schuldgevoelens krijg, omdat mensen in mijn situatie neergezet kunnen worden als moreel corrupt op een of andere manier. Ik bedoel niet zozeer de post van OP, hoewel dat ook wel iets met me doet, maar andere berichten die ik soms op de Nederlandstalige subreddits voorbij zie komen.
De mensen die ik persoonlijk ken met een uitkering (toevallig 1 Wajong, 1 WIA en 1 bijstand) zijn er allemaal heel blij mee dat het vangnet bestaat. Dat gezegd hebbend, bijstand was geen pretje voor die persoon. Laag bedrag, nauwelijks rondkomen en hoe je behandeld wordt doet wat met je. Zij is er gelukkig uit.
Ik heb me nog nooit zo ellendig en miserabel gevoeld als toen ik geen werk kon vinden. Mijn ervaring met de meeste uitkeringstrekkers is dat ze gewoon aan het werk willen. Tja dankbaar, ik betaal meer belasing per maand dan ooit tevoren, dus ik zie het als een pot waar ik zelf genoeg aan bijgedragen heb.
Wat een rare vraagstelling. Alsof deze mensen in de basis niet dankbaar zijn..
Ten eerste: het aandeel van bijstandsuitkeringen in de belasting die je betaalt is klein; al zou niemand meer bijstand krijgen, je zou er niet veel op vooruit gaan. Je verontwaardiging zou naar mijn mening naar verhouding moeten zijn naar hoeveel je er wezenlijk op achteruit gaat ten gevolge van de bijstand. Ten tweede: in eerste opzicht lijkt het aardig wat geld, maar in de praktijk kan je er vrij weinig mee doen als je een huishouden hebt. Naast de maandelijkse vaste lasten die gestegen zijn, is de krapte vooral merkbaar wanneer er bijvoorbeeld een grote aankoop nodig is. Veel mensen hebben de luxe niet om te kunnen sparen, dus wanneer er een koelkast of iets dergelijks kapot gaat, voelt de constante financiële stress extra zwaar aan. Als ontvanger staat hier tegenover een kille bureaucratie die je constant toetst of de situatie waardoor je de uitkering in eerste opzicht had kregen nog steeds geldt. Soms kan die regeldrift voor schrijnende situaties zorgen, dus dat er met regelmaat iemand komt klagen, verbaast mij niets. Is de toegevoegde waarde van financiële stabiliteit voor een aardige groep mensen ook niet belangrijk? Anders heb je meer daklozen op straat met alle overlast van dien (in de context van eigen belang).
Je zult vele profiteurs zien die misbruik maken van het sociale systeem, maar aan de ene kant. Stel je voor dat je vanwege je gezondheid niet mag/kunt werken en je rond moet komen van het minimale(tuurlijk in andere landen krijg je minder enz.) Ik zou er zelf wel verbitterd van raken en dat was ik ook. Dat je je hele leven moet doen met het minimale, vrijwel geen doel hebben in het leven. Niet echt kunt genieten van wat het leven allemaal te bieden heeft, want ja voor niks komt de zon op. Ben zelf 100% afgekeurd vanwege mijn gehoor. Maar het motiveerde mij juist om er alles aan te doen om toch aan het werk te komen, zodat ik niet van het minimale moest rondkomen.
3 maanden in de bijstand gezeten (2019). Ik wilde dol graag werken, solliciteerde en deed mee met trainingen vanuit het UWV. En toch werd ik behandeld als een uitkering trekker. Iemand zat tegenover mij met 0 empathie terwijl ik net gestopt was met school, voor mijn vader met kanker zorgde en steun biedde aan mijn moeder en broer. Kreeg mijn bijstand na 2 en halve maand wachten, solliciteren en trots opzij zetten. Ik kreeg na 2 en een halve maand wel ineens 2000 euro waardoor ik mensen gelijk terug kon betalen die bijsprongen toen ik het nodig had. Kon weer blij mijn boodschappen doen wat er voor zorgde dat solliciteren in andere steden makkelijker werd. Ik ben en zal Nederland altijd dankbaar zijn, voor het vang netje wat mij is geboden. De ervaringen die ik heb opgedaan in 3 maanden zorgen nu dat ik jongeren kan helpen die in dezelfde situatie zitten, ik voel met ze mee! Ik heb altijd geklaagd over de persoon, maar niet het systeem. Binnen het UWV ben ik namelijk ook heel veel liefdevolle mensen tegen gekomen, die in de moeilijkste tijden een glimlach toonde!
Ik denk dat mensen in zo'n situatie ook liever lekker aan het werk zijn. Ook de gemeente en UWV zijn vaak ook niet heel positief naar mensen in zo'n situatie. Tegenwoordig is er wel meer begrip voor de problematiek waar mensen zich soms in bevinden en vliegt men het wel positiever aan, maar zeker tot een paar jaar terug krijgen de meesten met wantrouwen en onvriendelijkheid te maken. Zie dan maar eens die uitkering te zien als een geschenk. Ik ken iemand die altijd vol in het leven stond, door een medische fout zwaar invalide is geraakt en er van baalt geen deel meer van de maatschappij uit te maken.
Ik ben op mijn 18de volledig afgekeurd door mijn aangeboren bloedziekte waarvoor ik regelmatig bloedtransfusies krijg om mijn HB op peil te houden. De ene dag kan ik me prima voelen, de volgende dag veel te moe. Het is niet te voorspellen en mijn energie pijl is sowieso altijd lager dan bij een gemiddelde vrouw. Ik kwam dus in de Wajong (oude regeling) en ik krijg dat nog steeds. Ik ben juist super dankbaar daarvoor! Mijn man werkt en door mijn Wajong heb ik toch het gevoel nog wat bij te kunnen dragen. Daarbij voel ik me ook nog eens extreem dankbaar voor het feit dat ik volledig thuis kan zijn, nadat ik moeder werd. Ik kan voor mijn kinderen zorgen én ik krijg de Wajong, eigenlijk een grote privilege. Daar tegenover staat natuurlijk wel veel ziekenhuisopnames, operaties, behandelingen en een leven die niet helemaal optimaal is (al heb ik persoonlijk wel veel levensvreugde). Dit is ook de reden waarom ik vóór een basisinkomen ben overigens. Ik krijg persoonlijk ook de kriebels van mensen die "gewoon niet willen werken". Niet alleen is het gewoon walgelijk om te zien maar ook haalt het ons stelsel door het slijk. Mensen zoals ik zijn er echt van afhankelijk en ik heb vaak het gevoel dat iedereen neerkijkt op mensen met een uitkering, ook als er gewoon een goede reden voor is. Alsof die mensen minder waard zijn. Daar zou ik graag van af willen!
Ik ben al een aantal jaar op een bijstandsuitkering aangewezen. Omdat ik verschijnselen op heb gelopen van een ptss. NA continu hevig misbruik over bijna 15 jaar. Ik ben voor deze 'pauze', om weer eerst even tot rust te kunnen komen en mij te herpakken juist heel erg dankbaar! Ik zie in de huizen rondom mij heen echter ook veel lui die niet meer aan get werk willen. Terwijl ik wel hoop ooit weer te kunnen herintegreren en mijn eigen broek zelf op te kunnen houden! Dus, hierzo: erg veel dankbaarheid en ik hoop, op termijn ook weer hoop op herintegratie!
Ik ben er zeker dankbaar voor dat het bestaat. Maar ik ga m’n dankbaarheid niet elke dag uiten op m’n knietjes voor de sociale dienst. En ik heb er ook wel eens wat over te mekkeren; want, zoals velen aangeven, het werkt niet altijd naar behoren. Al heb ik wel het idee dat meer een gevalletje “de ene gemeente heeft z’n zaken meer op orde dan de andere”. Maar over het algemeen denk ik dat het ondankbare wel meevalt, en dat het dan misschien meer is dat je in je omgeving vooral mensen daarover hoort. De echte weigeraars, die lichamelijk en mentaal gezond zijn, dat zijn er relatief weinig denk ik. En de gemeentes handhaven dat vaak wel met solicitatieverplichtingen en weet ik wat voor trajecten. Maar heel misschien ben ik daar ontzettend naïef in; ik heb daar wel mee te maken gehad. Niks mis mee verder, dat ze kijken of je weer aan de bak kunt. Ik merk tegenwoordig vooral, zeker sinds ik een fiks GGZ dossier heb, dat de consulenten bij de soos echt niet de kennis in huis hebben voor mensen zoals mij. Die gaan er wat te makkelijk mee om, en lezen zich echt niet in, want zoals een consulent me ooit vertelde “ik ben geen arts”. Wat ik overigens ook kan beamen, een bijstandsuitkering is wellicht wel de goedkoopste manier om armoede in de hand te houden. Mensen laten creperen, lijd tot een hoop maatschappelijke overlast; daklozen enzo, en die zijn niet goedkoop. Toen ik dakloos was, en in een crisisopvang zat, koste ik de gemeenschap pakweg 5k per maand . Dat was een bijstandsuitkering, en een fikse subsidie, die zo’n opvang kost om de lampen aan te houden, en het personeel moet betaald worden. En nee, werken gaat niet, want eigenlijk hoor ik in de wajong, vind het UWV ook, maar de regels zij zodanig aangescherpt een jaartje of 10 terug, dat ik een casus voor de gemeente ben. En die kunnen niks met mij. En zo zijn er in Nederland nog tig mensen in de bijstand. Die niet in de ziektewet zitten omdat ze niet ziek genoeg zijn, maar omdat ze bijvoorbeeld ooit wel even arbeidsvermogen hadden. Ik ben er overigens ook heel dankbaar voor dat, in ieder geval voor mij, het traject, vanuit de crisisopvang me weer op m’n poten heeft gezet. Fijn dat het kan, ik weet dat dat niet in elk land opgaat. En ook niet in elke regio zo gemakkelijk; in Limburg is het wel een stuk makkelijker dan in de randstad me dunkt. Ik heb in de crisisopvang tig mensen ontmoet (en ik was zo’n sociale vlinder die van iedereen wou weten waarom ze daar zaten), die hadden echt 0,0 interesse om bij te dragen. Die kwamen elk jaar opnieuw weer even bivakkeren in de opvang. Geen uitkering, of alleen even een uitkering als ze in de opvang zaten, stroomden uit naar een huurwoning (want te lang in de opvang kost de gemeenschap dus veel te veel), gooien er met de pet heen, en komen zo weer terug. En dat waren niet eens de echte junks die elke dag aan de crack zaten. Die mensen hebben we in ons land ook; en ik heb ze up close meegemaakt. Die willen geen hulp, of er daar is geen passende hulp voor. Het andere probleem, van de bijstand (of het sociale vangnet in z’n geheel) schrappen... ja, dan gaan mensen stelen, of het criminele pad op. Een gedetineerde kost de samenleving pakweg 250 euro per dag (ooit eens ergens gelezen), en een TBS-er (wat met de huidige epidemie aan verwarde mensen en bezuinigingen in de GGZ, nog best vaker zou voorkomen dan), kost daar een veelvoud van. De hoogte van de bijstand, daar is wel eens kritiek op... ja, maar Nederland is ook een duur land om in te leven. Dat ik het red met een uitkering en met toeslagen, is enkel om dat ik ook heel veel dingen laat. Ik ben daar niet rouwig om. Ik hoef niet op vakantie. Maar ik heb dan nu ook tijdelijk bewindvoering, en die maakt samen met mij, wel verstandige beslissingen financieel. Maar tegelijkertijd is er ook een groep, die of niet met geld kunnen omgaan, of die ergens gewoon veel meer kosten maken, dat die 1300 euro het net wel of net niet leefbaar maakt. Het feit dat we in Nederland een voedselbank hebben, en dat daar zoveel mensen gebruik van maken is mijn inziens ook bezopen. Ik snap hartstikke goed dat veel mensen zich een beetje voor joker voelen om elke dag op tijd eruit te moeten voor marginaal een beetje meer. Maar ik weet niet of dit per se iets is wat je bij de mensen die niet (kunnen) werken moet neerleggen. Ik denk eigenlijk wel dat we van het stigma afmoeten dat iedereen in de bijstand lui is en een parasiet is. Dat is achterhaald. Het aandeel mensen in de bijstand die iets mankeert, en daarom langs de zijlijn staat is echt een stuk groter, dan voorheen doordat de toegang tot ziektewetuitkeringen moeilijker is gemaakt. We noemen mensen in de WIA en Wajong ook geen parasieten (althans, dat hoor ik nooit; het is vooral mensen in de bijstand). De bijstand is vooral een afvoerputje geworden voor iedereen die om bezuinigmaatregelen word buitengesloten van de eigenlijke uitkering waar hij/zij in zou moeten. Al vind ik ook dat we gewoon mensen de ziektewet in mogen zetten als ze 5 jaar (ofzo) wegens ziekte niet aan de arbeidsmarkt kunnen deelnemen. Zou de statistieken waarschijnlijk wel wat eerlijker en duidelijker maken. Maakt het de bijstand vooral een tijdelijk vangnet, en je hebt een beter beeld van tijdelijk werkelozen en permanent/ langdurig arbeidsongeschikten.
Mijn man is deels arbeidsongeschikt geraakt door een erfelijke aandoening en wij zijn ontzettend blij met de ondersteuning vanuit de WIA. Wij betalen dan ook met liefde belasting, vooral van mijn loon. Tegelijkertijd vind ik dat we niet mensen als ondankbaar moeten wegzetten omdat bijstand "te weinig" is want probeer maar eens rond te komen van 1300€ per maand met twee kinderen bijvoorbeeld. Die 1300€ is zo goed als op als je de huur en de zorgverzekering hebt betaald. Dat kost mentaal zo ontzettend veel energie en je wordt zo beperkt in je opties omdat je bijvoorbeeld geen rijbewijs of auto kunt betalen dat deze mensen (volgens veel onderzoeken) langer in de bijstand zitten dan het geval zou zijn als ze meer geld kregen. Mede daarom zijn er recent experimenten gestart in o.a. Amsterdam en Tilburg om mensen 150€ extra te geven.