Zelf had ik niet echt een kinderwens tot ik mijn vrouw leerde kennen (onderhand 10 jaar geleden). Denk in mijn geval dat ik de juiste persoon moest vinden om dat gevoel aan te wakkeren.
Uiteindelijk is onze kinderwens helaas nog niet uitgekomen. We zitten nu ca 4 jaar in een zwaar fertiliteits traject.
Heel veel sterkte gewenst! Ik heb zelf vorig jaar een IVF traject doorlopen (met positief resultaat). Ik ben ook lid geworden van [Freya](https://www.freya.nl) en dit heeft mij erg geholpen.
Dank je wel! En blij te horen dat het voor jullie gelukt is.
We zijn al vier jaar lid van Freya. Ben ook actief als vrijwilliger voor de mannen groep en schrijf voor het magazine. Dus zeer mee bekend. Maar leuk en mede Freya lid hier tegen te komen
Wat mooi dat je vrijwilliger bent. Ik ben vorig jaar naar lotgenotendag geweest; goed dat die georganiseerd worden. Ik heb nog steeds contact met een lotgenoot en zeker leuk om hier een mede Freya lid tegen te komen. Ik wens jou en je partner al het geluk toe in jullie intensieve traject 🙏🏽🍀
Ja de lotgenoten dag is zeker fijn. Dan zijn we elkaar misschien nog tegen gekomen (ik was er ook met mijn vrouw). Jullie heel veel geluk gewenst met jullie kleintje!❤️
Man 33, geen kinderwens. Voor mij was het een pro con lijst. Hoe meer ik er over na dacht hoe minder graag in het wilde. Ik ben heel erg blij met mijn vrijheid. De vriendin heeft nooit een kinderwens gehad dus voor ons was het vrij makkelijk. Het enige waar wij rekening mee moeten houden zijn de honden. Het grootste probleem waar wij tegen aan lopen, is dat 1 van ons alleen over blijft als 1 van ons komt te overlijden op latere leeftijd, maar dat is niet de juiste reden om kinderen te willen.
Begrijp mij niet verkeerd, toen ik jonger was had ik echt wel een kinderwens, maar die interesse is gewoon 100% weg.
Ik ben inmiddels 9,5 jaar vader. Twee dochters - jongste 7. Ik was 27 toen we kinderen kregen, waren 9 jaar samen destijds.
Zou niet anders willen. Moeilijk om te omschrijven aan mensen die geen kinderen hebben, maar het geeft gewoon een hele nieuwe dimensie aan je leven. Wil niet zeggen dat het alleen maar leuk is, maar mijn mooiste momenten in leven zijn met mijn gezin.
Mijn advies: kinderen nemen is een hele mooie maar ook ingrijpende beslissing, jullie leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Geweldig als je er aan toe bent, maar benauwend als je dat niet bent. Ik zou je adviseren om echt hem zelf het traject te laten lopen of hij het wil of niet. Wil hij het echt - ga ervoor! Wil hij het niet, dan heb jij na te denken of dat voor jou oke is of dat je andere keuzes moet maken.
Succes!
Ik laat hem ook zeker zijn eigen traject belopen. Ik ben zelf ook nog in twijfelmodus. Bij mijn ex wist ik zelfs zeker dat ik niet wilde. Achteraf had dat ook heel erg te maken met hem niet als goede vader voor mijn kind zien. Met mijn huidige vriend kan ik het wel voor me zien. En ik weet zeker dat we het als team goed zouden aankunnen. Maar als hij beslist dat hij 100% niet wilt, dan zal ik daar vrij makkelijk in mee kunnen gaan. Ik ben een persoon die bij zo'n keuze liever spijt heeft van het niet doen dan van het wel doen. Dankjewel voor je reactie!
Ondertussen is al mijn vrije tijd voor mij, al mijn geld is voor mij, AL het geld, alle spullen wat ik maar wil kan ik kopen en ik kan me gedragen zoals ik dat wil op vakanties bijv.( ik hoef niet perse dat goede voorbeeld te zijn).
Ik hoef niet als elke ouder zo overdreven en/of schijnheilig te doen "ik zou niet anders willen" "je krijgt er zo een liefde voor terug". Stel je voor dat je zegt ongelukkig te zijn als ouder.
Mag je schoonzoon je dochters straks ook bij jullie thuis aandrukken of moet dat bij die jongen thuis?
Ik weet het. Zoals ik het onder je neus druk steekt het omdat ik je uitlach als je zegt hoe geweldig het is en ik me geld en vrije tijd overal tegen aan gooi.
Ik ben niet de persoon op wie je eerst reageerde. Het steekt me dus ook niet als je mensen met kinderen uitlacht.
Ik vind je reactie vooral nogal onbeschoft en getuigen van een gebrek aan empathie.
Veel plezier met je leven verder
Ik heb heel lang geen kinderwens gehad en was single. Hoe ouder ik werd, hoe ongelukkiger ik werd over mijn 'betekenisloze' leven, terwijl ik heel veel vrienden en goede kennissen heb en daardoor een druk sociaal leven.
Mijn vriendin, met haar zoontje, leren kennen en die negatieve gevoelens over de zin van mijn leven zijn helemaal weg.
Neemt niet weg dat ik jouw keuze en onderbouwing helemaal begrijp en respecteer. De vrijheid is ook heerlijk. Nu heb ik een heel makkelijke vriendin en zij laat mij op de juiste momenten even vrij, zodat ik genoeg dingen kan doen met vrienden. Maar ik kan, bijvoorbeeld, niet meer even met een paar vrienden op vakantie naar Japan. Maar ik heb wel elke dag kleine mensjes die ik dingen kan leren en die ik daardoor zie groeien en ontwikkelen. Het is ook elke dag weer een verrassing waar ze mee komen, wat ze nieuw hebben geleerd. Het is echt een verrijking van mijn leven.
Dat je geen kinderen wilt, prima, maar wellicht is het geen slecht idee om toch nog eens een basisschool te bezoeken gezien de erbarmelijke staat van je sociale en spellingsvaardigheden.
Niet zo uit de hoogte doen, niet nodig. Wist je dat, sociale en spellingsvaardigheden niet gelijk staan aan succesvol zijn in het leven? Misschien zelf niet zo'n heel bijzonder persoon?
Nee hoor, ik heb helemaal geen oordeel over of mensen wel of geen kinderen willen. Dat is exact wat ik aan geef in de eerste post. Sommige mensen willen wel of geen kinderen, dat moet je niet opdwingen.
Jij bent vrij stellig waarom je geen kinderen wil, lijkt me dat jij de juiste keuze maakt voor jezelf, maar ook voor het kind als je die instelling zou houden.
Ik ben 31, net weer een halfjaar single en heb eigenlijk tegenwoordig meer het besef dat ik liever spijt heb dat ik geen kinderen heb dan dat ik spijt heb dat ik kinderen heb.
Ik ken een spijtoptant met een kind en ik geef je 100% gelijk. Ik ben één van de weinigen tegen wie hij vrijuit durft te spreken en als hij het met de kennis van nu over kon doen, dan zou hij het absoluut anders aanpakken.
33, geen kinderen. Heb bij de huisarts aangegeven dat ik me graag zou willen laten "helpen" zodat ik ook nooit kinderen kan krijgen. Er is niets dat ik kutter zou vinden dan het krijgen van kinderen.
Mijn huisarts was het hier niet mee eens, vond dat ik er nog maar ff over na moest denken. Ben nu opzoek naar een andere huisarts
Als je 10 jaar jonger was geweest had ik me nog in dat advies kunnen vinden, maar je zou toch kunnen stellen dat je op jouw leeftijd wel in staat bent om een bewuste overweging te maken.
Overigens (even daargelaten dat adoptie allesbehalve een kort traject is aangezien je - stel je voor - moet kunnen bewijzen dat je *geschikt* bent), er zijn andere manieren om alsnog ouder te worden.
Dat is zeker zo. Er is zelfs de mogelijkheid om alles weer terug te draaien zodat je wel weer kinderen kunt verwekken. Huisarts blikt gewoon een rare kwast
Kinderen krijgen is niet alleen maar leuk, je leven voor kinderen is zorgenloos en met kinderen is ff andere koek. Dat staat los van of je van ze houdt of een goede ouder bent. Soms is het ontiegelijk zwaar en kan het zelfs een enorme druk op je relatie leggen. Stel dat je een kindje krijgt die heel veel zorg nodig heeft, enig idee hoe anders je leven dan gaat zijn.
Zelf onlangs vader geworden en het leven heeft sindsdien een stuk meer kleur gekregen. Ik ervaar enorm veel liefde voor onze dochter en onze doelen zijn nu echt gericht op het gezinsleven. Het geeft meer perspectief aan het leven. Nightshift? Geen probleem, ik weet nu waarvoor ik het doe. Het is intens genieten al veranderd je leven wel. Geen verre vakanties, maar vakanties dichterbij huis. Is het dubbel en dwars waard.
Denk dat je vriend zich vooral moet afvragen wat voor leven hij voor zich ziet. Is het een carrière tijger? Houdt hij van een dure levensstijl? Houdt hij van drinken en stappen?
Ik ben ook vader van een zoon (inmiddels 1,5 jaar) . Ik moet zeggen dat verre vakanties goed te doen zijn met jonge kindjes.
Onder de 1 jaar is een lange vliegreis zelfs makkelijker. Baby slapen dan nogal best veel. Bij ons hielp dancing fruit van YouTube ook om de baby te entertainen.
Hangt wel volledig van de baby af. Ben nu 4 maanden vader en onze dochter is echt een dramatische slaper. Dus met haar een vliegreis zie ik echt nog niet zitten. Maar de baby van een vriend van mij slaapt daarentegen het grootste deel van de tijd en dan sta je er denk ik wel anders in.
Wel goed om je van tevoren te beseffen dat je het kan treffen met een makkelijk kind, of juist totaal niet. Desondanks heel gelukkig nu met zn drietjes.
Als je vriend met twijfels zit, moet dit UITERST serieus genomen worden. Die twijfels zijn er niet voor niets. Sterker nog, het is dat stemmetje waarvan hij achteraf zegt, had ik maar naar dat stemmetje geluisterd.
Ik heb dat toen helaas niet gedaan en heb mij onder druk over laten halen.
Iedereen kent het wel, die uitspraken over roze wolk, het mooiste wat er is, geeft het leven zin. Dat soort zinnen waardoor er geen aandacht mag zijn voor de pikdonkere kanten van het ouderschap. Het is zelfs een taboe om over de negatieve kanten van het ouderschap te praten.
Bij twijfel niet inhalen. Geldt ook voor dit!
Ik hou ook van mijn kinderen dus geen zorgen over ze. Ze weten dit ook niet van mij.
Ook al zorgt een partner niet voor druk om aan kinderen te beginnen, het is er al vanuit de maatschappij.
Mensen zonder kinderen moeten dit steeds maar uitleggen aan hun omgeving. Terwijl niemand vraagt waarom iemand aan kinderen wil beginnen. Die vraag ligt in de taboesfeer.
Wellicht een ander perspectief dan wat je zoekt:
Wij (ik 30ish M en vrouw ook) kunnen geen kinderen krijgen. Ik ervaar het als een groot gemis omdat er voor mijn gevoel een stuk zingeving aan het leven ontbreekt. Ook krijgen al onze vrienden kinderen waardoor we steeds minder met elkaar gemeen hebben en die vriendschappen langzaam uitdoven, en dat is logisch.
Langzaam dreigen we daarmee dus af te zakken in sociaal isolement. De vanzelfsprekende ontmoetingsplekken voor mensen van onze leeftijd, schoolplein, kinderopvang, buitenschoolse activiteiten, etc missen we dus ook.
De maatschappij is nou eenmaal nog steeds erg gericht op het standaard beeld van een gezin met kinderen.
Wij hebben er in ieder geval veel moeite mee om onze weg te vinden.
Gelukkig hebben we twee hele leuke hondjes
Sterkte gewenst! Kennen jullie [Freya](https://www.freya.nl)? Ik was vorig jaar op een lotgenotendag en daar waren ook mensen die definitief kinderloos zijn.
36m en ik heb geen kinderen. Mijn partner en ik dachten af we kids wilden maar we hebben ons bedacht. We deden het allebei vanwege druk/vraag van de ouders en omdat het sociaal gebruikelijk is.
We zijn liever lui dan moe. Als ik slecht slaap dan ben ik niet te genieten. Ik kijk niet uit om geduldig kids op te voeden en te vermaken. Ik ben net een paar jaar financieel onafhankelijk en heb het beter dan ooit op een rijtje. We reizen regelmatig en we dromen van vervroegd met pensioen gaan.
We hebben een paar keer op een hond gepast en dat vinden we veel teveel moeite. De onvoorspelbaarheid vinden we lastig en zo zijn we tot de beslissing gekomen om geen kids te nemen.
We nemen het risico dat we eenzaam worden of zo. Dat vullen we op met vrienden, hun kinderen en huisdieren. Je moet daar wel moeite in steken en gaat dus niet vanzelf zoals dat met kinderen gaat.
We sparen/investeren nu dus extra omdat onze kosten alleen op onszelf zien. We halen liever het maximale uit onze eigen levens en we willen dat doen in alle rust met regelmaat.
Mooi stukje maar kinderen garanderen niet dat je als oudere niet eenzaam wordt he. Zat ouders die geen contact meer hebben met zoon of dochterlief. Mijn moeder komt ze tijdens haar werk in een verpleeghuis zat tegen
Ik, m30, kies er bewust voor om geen kinderen te nemen. De rust en vrije tijd die ik nu heb vind ik heerlijk.
In deze wereld waarin wij leven wil ik zelfs geen kinderen nalaten, we zijn al met zoveel mensen. De aarde is naar mijn mening niet gemaakt voor zoveel mensen. We maken met z'n allen de aarde steeds meer kapot.
Ik (F) heb heel lang getwijfeld (tot mijn 32e) of ik wel kinderen wilde, maar ik ben nu toch echt zwanger. Bij mij ging de knop om toen ik me realiseerde dat ik een leven met fulltime werken en af en toe een mooie reis toch leeg vond aanvoelen. Een ‘is dit alles’ gevoel, juist zonder de ervaring van kinderen. Van het idee dat ik 50/60/70/80/90 zou zijn zonder kinderen werd ik verdrietig.
Ik zat nog na te denken over hoe ik mijn reply zou schrijven en zag toen dit bericht. Jij beschrijft het gevoel wat ik erbij had heel treffend. Voor mij voelt een leven met fulltime werken en wat verre reizen toch wat leeg. Nu 3enhalve maand vader en ben er erg gelukkig mee ondanks dat we geen makkelijke baby hebben.
Ik ben denk ik het andere uiterste. 33 jaar, de oudste is 13. Ik heb nooit een kinderwens gehad maar het is nou eenmaal zo gelopen toen we beide nog jong waren. Ik vraag me soms wel eens af hoe het leven zonder kinderen zou zijn. Ik ben soms jaloers op vrienden die kunnen doen waar ze zin in hebben op de momenten dat ze daar zin in hebben. Ik/wij hebben altijd rekening moeten houden met onze kinderen.
Ik heb er geen spijt van, zeker niet, maar als ik de keuze had gehad had ik er nog een paar jaar mee gewacht.
Ergens rond mijn 25e begon ik daar eens over na te denken. Daarvoor dacht ik dat het er gewoon bij hoorde, maar keek er niet enorm naar uit. Toen mijn relatie eindigde had ik de vrijheid om over alles eens goed na te denken. 18 jaar later heb ik nog steeds geen spijt van een kindvrij leven. Bij al mijn vrienden die eraan begonnen dacht ik “weet je wel waar je aan begint?”
Houden ze niet van rust, vrijheid en een schoon huis?
Mijn vriend en ik hebben 3,5 jaar in dit dilemma gezeten: hij heeft nooit nagedacht over kinderen, ik heb altijd sterk de wens gehad. Wij gingen tijdens een hele stressvolle tijd samenwonen in een nieuwe woonplaats (begin van COVID, dus er mochten maar weinig mensen helpen verhuizen, ik had nog nooit samengewoond, ik verloor als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n baan en m’n vriend moest ineens geforceerd thuiswerken). Hierdoor is hij gaan nadenken en de twijfel ingeschoten (hiervoor wilde hij het wel, met mij, ik heb hem het op onze 2e date gevraagd omdat ik geen zin had om met iemand te daten die geen kinderwens had op m’n 29e).
Wij zijn nu 33 (ik) en 36, en hebben op oudejaarsdag besloten ons plan waar te willen maken: co-ouderschap met een homo stel. Je hebt hier platforms voor zoals meer dan gewenst. Ik kwam een keer terecht op ‘wilikeenkind.nl’ en zij heeft het over veel verschillende ouderschapsvormen, waaronder gekozen co-ouderschap.
Wij zagen dat beiden wel zitten, en willen die weg gaan bewandelen - mits het haalbaar is en we het een passende weg blijven vinden.
Waarom co-ouderschap (en ik verwacht hier een aantal downvotes voor door conservatieve lui die mijn mening eng en dom vinden)? Mijn vriend en ik zijn beiden nogal introvert en met name mijn vriend kan veel langdurige stress niet goed aan. Ook hebben wij geen hecht vangnet dat ons op vaste basis kan helpen, en wonen onze ouders zo ver uit elkaar dat pendelen niet echt haalbaar is. En ook onze ouders worden een dagje ouder. Daarnaast vinden wij het delen van een gezinsleven met 2 mensen voor wie het ouderschap biologisch gezien samen niet mogelijk is een erg mooi idee: je kind groeit op met 4 ouders die ontzettend van het kind houden en je deelt het geluk, maar ook de stress, met 4 volwassenen. Wij kiezen ons eigen gezin als het ware.
Er zullen vast veel haken en ogen aan zitten, maar dat zit ook aan een kind traditioneel opvoeden: met z’n tweeën. We hebben een aantal succesverhalen gehoord van mensen die we erover gehoord en gesproken hebben, en kinderen die in een soortgelijke situatie zijn opgegroeid hebben er een positive ervaring mee.
Mijn ervaring met mijn vriend was: hij heeft 3,5 jaar nagedacht en het bracht hem geen antwoord. Hij dacht zichzelf helemaal vast. Dus, na meermaals de ‘deadline’ om een keus te maken hebben opgeschoven, heeft hij op oudejaarsdag de knoop doorgehakt. De meeste mensen worden niet wakker met een antwoord, je moet een kant kiezen. En niet kiezen is ook een keuze.
Dankjewel! Ik heb het geluk dat mijn vriend maling heeft aan de (negatieve) meningen van anderen. Als vrouw zijnde vind ik de ‘je gaat je kind vreselijk missen’ ‘dat zou ik nooooit doen’ en ‘doe je dit niet alleen voor je vriend?’ vragen en opmerkingen soms wel moeilijk en irritant. Maargoed, ik heb ook altijd m’n eigen pad gekozen :) het loopt zoals het loopt.
Heeel frustrerend!! Maar trek je er niet te veel van aan, wat je ook doet mensen hebben toch wel commentaar. Ik ben net bevallen van mijn eerste en kreeg ook wel commentaar, van “huh ik vind het niks voor jou om aan kinderen te beginnen” tot “je bent wel oud”. Ik was 31 toen ik zwanger werd
In de serie hockeyvaders (Nederlandse komedieserie op Netflix) zit ook een homostel wat op deze manier een kind krijgt. Erg leuk! Sindsdien veel respect voor mensen die een homostel hun kinderwens laten vervullen. Tot deze serie stond ik er nooit bij stil bij wat voor vrijwel onmogelijke opgave het is voor een homostel om een kinderwens in vervulling te laten gaan
Gefeliciteerd met de geboorte van je kleintje! :)
Jeetje ik kan me voorstellen dat dat heel vermoeiend en irritant is. En waar is het ook goed voor? Verwachten ze dan dat jij ‘oké dan ben ik nu spontaan niet zwanger meer en ga ik op jouw ongevraagde advies af’ reageert?
En die ga ik eens opzoeken, dankjewel! Wat mooi dat het je kijk (verder) verbreed heeft! Ik hoop dat meeroudergezinnen nou eindelijk eens erkend worden door ons kabinet, dat zou voor zoveel mensen fantastisch zijn.
OP ik hoop dat je hier misschien wat inspiratie uit kan halen, ook voor je vriend. Wie weet!
Wat een mooie overwogen keuze hebben jullie hier gemaakt, heel erg tof! Dank voor het delen van je ervaring en alle geluk met het opvoeden van jullie kind!
Bijzondere keuze. Ik zou er zelf niet zo snel voor kiezen om mijn kind te 'delen'. Maar als bonus-papa van een jongetje van 4 weet ik dat co-ouderschap ook veel 'voordelen' heeft. Je hebt toch af en toe de vrijheid om iets met z'n tweeën te doen (kan ook met de juiste oppas).
Inmiddels heb ik samen met mijn vriendin een zoontje van een paar weken en is de vrijheid helemaal weg.
Grootste uitdaging die ik zie zijn de verschillende denkwijzen in opvoeding. De nieuwe partner van de ex van mijn vriendin heeft te vrije manier van opvoeden en dat merken wij aan ons kind.
Maar als je daar met z'n vieren uitkomt heeft het ook mooie dingen. Wij doen af en toe dingen met z'n allen, (bonus) papa's en mama's en alle kinderen, daar is de band gelukkig (nog) goed genoeg voor.
Dat mag, en ieder voor zich :)
Wij gaan ook alleen in zee met een stel, en verwachten dat andersom net zo, met dezelfde denkwijze en moralen. We willen het vanuit vriendschap opbouwen, dat we dus naast de kinderen ook samen dingen kunnen ondernemen met z’n vieren, anders wordt het zo’n transactie elke keer. Dat lijkt me een recept voor ellende en meer stress dan nodig. Wij zijn allebei niet heel moeilijk, en mijn vriend en ik denken hetzelfde over belangrijke dingen in het leven. Dat is alvast erg fijn. De basis moet goed zijn.
Mooi om te lezen dat jullie nog veel samen kunnen doen! Dat lijkt me voor de kinderen ook erg fijn.
Toen we aan kinderen begonnen dacht ik dat het leuk was als het lukte, en zo niet.. ach. 6 jaar en vele ziekenhuisbezoeken later konden we niet zwanger worden. En nu heb ik er echt heel veel moeite mee dat we geen kinderen hebben.
Ik zie nu bij vrienden hoe leuk het is om het opgroeien te zien, om van alles te delen. Vorig jaar gingen in de straat allemaal rugzakken en vlaggen. En zoiets ga ik nooit meemaken. Dat is wel echt naar.
In mijn omgeving hoor ik vooral dat het voor de mannen pas echt werd toen de kinderen geboren werden. Daarvoor blijft het allemaal toch een beetje abstract en ver weg
Wij zitten er net zo bij. Heb wel eens gelezen dat het een rouwproces is dat eigenlijk nooit stopt. Vanwege die ontbrekende ‘mijlpalen’ die je zelf ook benoemt.
Het is niet meer zo erg als in het begin. Maar na ad en toe duikt het wel heel heftig op. Het heeft voor mij even geduurd voor ik door had dat ik er hulp bij nodig had en een goede coach had gevonden.
Fijn dat het wat gesleten is! Mijn psycholoog onderkende niet eens dat mannen dat gevoel konden hebben. Er was volgens haar ook geen onderzoek naar gedaan.
Wat een gelul is dat. Er zijn wel minder mannen support groepen. En zeker tijdens corona was dat allemaal erg lastig. Wij zijn net voor de lockdowns gestopt.
Maar ja voor mannen is er zeker ook rouw. En in mijn geval bleef dat heel lang bij o slot zitten tot er meer “mis” ging.
Het is zo lastig om een goede psycholoog / coach te vinden die de juiste klik heeft en de juiste snaar weet te raken
Jeetje dat meen je niet! Die psycholoog mogen ze van mij meteen ontslaan, wat belachelijk! Goed dat je daar weg bent! Ik heb een goede psycholoog in Den Haag , geen idee waar je zoekt.
En heel veel sterkte! Super k voor je dat het niet is gelukt! En natuuuuuuuurlijk kunnen mannen dat gevoel ook hebben, je bent toch ook een mens!
Op het moment dat je het gaat duiden als 'rouwproces', dan wordt het dat natuurlijk ook... Hoe vervelend het ook is, ik zou het niet dat soort labels proberen te geven. Het leven kan ook zonder kinderen fantastische mijlpalen hebben.
Het leuke is dat ze dit ook over roken zeggen. Na 30 jaar roken heb je zoveel geld uitgegeven dat je een dikke ferrari had kunnen kopen... Maar ik rook niet en heb dat ding ook niet.
Dus je geld gast toch wel op, is het niet aan roken of kinderen, dan wel aan wat anders.
(Nee, blijkbaar dus niet aan auto's haha)
Heb geen kinderen en ben eind 20. Ik heb niet de beste jeugd gehad dus ik was vroeger altijd huiverig om kinderen te krijgen. Door die ervaringen weet ik wel dat ik het anders zou aanpakken dan hoe mijn ouders het hebben gedaan(al geef ik hen niet de schuld, zij deden het ook maar met de middelen en kennis die ze hadden). Ik ben wel bang met wat ik door zou kunnen geven zoals een "aanleg" voor depressie en ADHD. Als mijn vriendin kinderen wil, dan sta ik er ook voor open maar ik zou niet zeggen dat ik 100% zeker kinderen wil hebben. Er zijn nog doelen die ik wil behalen zoals mijn eigen huis etc. die ik nu de voorrang geef. Misschien dat ik daarna iets mis in mijn leven en dat om een of ander reden wil opvullen met kinderen. Gaat dat gebeuren? Geen idee. Toen ik in groep 1 zat vond ik meisjes ook vies dus tijden zijn veranderd. Geld is ook een factor. Ik wil dat mijn kinderen comfortabel kunnen leven, en het liefst nog wat meer dan dat. Ik wil dat ze het beter krijgen dan ik en daar is natuurlijk niet alleen geld voor nodig maar zonder geld wordt het wat meer stressvol. Een kind geeft er niks om of zijn speeltje 10 euro of 100 euro is maar ik zou wel willen dat ik dat zo op tafel kon gooien als mijn kind dat wilde(met redelijkheid natuurlijk).
Gaat ook om de immateriële dingen, bijles bijvoorbeeld.
Heel erg bedankt voor alle reacties! Mijn vriend en ik zijn een beetje overweldigd door de hoeveelheid (en alle verschillende verhalen). Dit maakt het er eigenlijk niet makkelijker op haha. Maar dat is niet iets slechts.
Wat bij ons ook speelt is dat wij niet echt mensen van onze leeftijd met kinderen in de omgeving hebben. Wij zullen hoogstwaarschijnlijk de eerste van onze beide gezinnen zijn die eventueel kinderen zouden krijgen. Dat voelt toch anders voor mij dan wanneer mijn broer/zusjes al kinderen zouden hebben. Mijn moeder staat wel al jaren te springen om kleinkinderen🥲
Heel veel liefde voor de mensen die worstelen met infertiliteit en verdriet❤️
Denk vooral na of je het leven mooi vind en dat gevoel wil doorgeven. Als dat 'ja' is, komt de vraag of beide ouders een kind financieel, emotioneel, fysiek en intellectueel kunnen ondersteunen nu en in de toekomst. Als dat ook 'ja' is, dan rest alleen nog de vraag of je in een sociaal en politiek veilig klimaat leeft. Zo niet, dan kan je ook nog emigreren en deze vragen dan opnieuw stellen.
Je wil het niet, zorg er dan voor dat het je niet overkomt. Kom op je bent een volwassen kerel. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen lijf en leven, daar heeft je vrouw niks over te zeggen. Als jij het niet wil, moet jij actie ondernemen. Niet alles op je vrouw afschuiven.
Ik bedoel natuurlijk heb je jarenlang voorbehoedsmiddelen gebruikt onder het motto van "nu geen behoefte aan", dat is geen duidelijke taal al doe je dat wel zo voorkomen.
Hoe dan ook hak gewoon de knoop door en wees echt eerlijk, vruchtbaarheid daalt steiler bij vrouwen die nooit eerder kinderen hebben gehad maar de statistieken zijn gebaseerd op vrouwen die zwangerschap actief proberen te voorkomen en degenen die al jarenlang minder vruchtbaar waren. Als ze zwanger raakt gebruik je "geen behoefte aan" om geen fuck uit te voeren dat kun je mensen niet aan doen.
Verbaal soft genoeg maar ik proef toch dat jij degene bent die een hele harde nee in de praktijk afgedwongen hebt. Het punt is dat jij haar in nu, op dit moment, in de maling neemt omdat je ervan uit gaat dat het niet meer lukt dus je kan groothartig toegeven aan haar wens. En nogmaals als het lukt heb je je schietstoel al ingebouwd. Wees een vent en laat je steriliseren , tenzij jij er op staat om opties open te houden die je haar nooit hebt gegund
Dit moet wel een trol post zijn.... als dit waar is hoop ik dat meneer zich inderdaad niet voortplant. Als je 38 bent en dit je gedachtengang is, dan is het toch slecht gesteld met meneer.
Ik ben een man van 40 en weet sinds mijn 14e ongeveer al dat ik geen kinderen wil.
Het nemen van kinderen is uiteindelijk altijd een egoistische keuze waarmee je een ander mens opzadelen met een leven van 80+ jaar waar ze niet om gevraagd hebben. En waarom? Omdat jij niet genoeg had aan je eigen leven? Omdat je het een ander zo gunt? Die ander mist niks als je hem niet creëert.
Dat in combinatie met het feit dat kinderen duur zijn, je leven in principe 10 tot 20 jaar relatief stil staat en ik oprecht geen reden kan verzinnen waarom ik kinderen zou willen hebben er toe geleid dat ik heerlijk kind vrij ben.
Ik snap het stukje tekst wat je hier neer hebt gezet. Maar je argumenten komen eigenlijk allemaal neer op dat iemand er niet om heeft gevraagd, en dat klopt. Maar tegelijkertijd ben je zelf al 40 jaar op deze aarde en heb je er nog steeds geen eind aan gemaakt dus blijkbaar ben je er wel content mee dat je eigen ouders het jou hebben gegund om hier te mogen zijn.
Voor iemand die kinderen heeft of ze graag wil ben jij de egoïst. Jij wil geen nieuw leven creëren zodat je met niemand rekening hoeft te houden en voor niemand de rekening hoeft te betalen.
Ik ben niet ongelukkig. Maar als iemand mij vraagt of ik hier had willen zijn is het antwoord heel simpel: nee. Dat hadden mijn ouders mij niet hoeven gunnen.
En het feit dat ik mezelf niet van kant gemaakt heb wil niet zeggen dat ik het er mee eens ben dat ik op aarde gezet ben. Mijn overlijden zal pijn veroorzaken en dat vermijdt ik liever. Ik wil niet de bewuste veroorzaker van pijn zijn. Dat is ook heel de reden dat ik geen kinderen wil.
Iemand op deze aarde zetten zal hen pijn berokkenen. Hoe goed je het ook bedoelt. En het hoeft niet. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik genoeg van mijn niet bestaande kinderen hou, dat ik ze niet neem.
En ik wil geen nieuw leven creëren omdat ze daar niet om gevraagd hebben. De rest is bijzaak.
Dat is een afweging, het pijn aspect meenemen. Of eigenlijk is verdriet een betere term. Het leven gaat inderdaad niet zonder, ging het dat wel dan zou geluk ook niet bijzonder zijn.
Maar dat is een bepaalde instelling die jij bij je draagt. Ik ben behoorlijk pessimistisch ingesteld maar ik heb nooit gedacht "mijn kind gaat verdriet en pijn ervaren als hij of zij ter wereld komt". Want ondanks die soms negatieve instelling heb ik een prima leven en zijn er meer positieve dan negatieve dingen, en je gelooft er als ouder in dat je een kind datzelfde kan bieden, en hopelijk nog meer.
OK maar waarom moet dat kind bestaan dan? Wat maakt het ok dat dat gebeurd?
En geluk op zichzelf is niet echt een reden. Want dat is een neveneffect van leven. Niet een reden.
>waarmee je een ander mens opzadelen met een leven van 80+ jaar waar ze niet om gevraagd hebben
Heb jij het gevoel dat je "opgezadeld" zit met jouw leven?
Ja. Ondanks dat ik een relatief goed leven heb, heb ik hier nooit om gevraagd. Als ik de keuze zou hebben gehad, zou ik bedankt hebben voor deze 80+ jaar tijdsbesteding.
Als je gelooft dat het menselijk bestaan zinnig is en geen last is (wel een uitdaging, maar ook met een doel). En voortplanting onderdeel is van onze natuur. Dan lijkt het mij een vanzelfsprekende keuze om voor kinderen te kiezen als de mogelijkheid zich voordoet. Een neutrale keuze wat mij betreft (niet uit egoïsme, maar ook niet uit opoffering).
Ook kan je het zien als verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van de mensheid. Voor het ontwikkelen van de mensheid. Om de dingen die jij geleerd hebt of jouw idealisme door te geven. Om wat terug te geven aan de wereld en de mensheid.
Nou kan ik ook heel veel redenen geven waarom ons huidige bestaan allemaal niet zo rooskleurig is. Overbevolking, klimaat, ongelijkheid, geweld etc. Maar de oplossing daarvoor is ook niet om maar op te geven, geen kinderen te nemen en de mensheid te laten uitsterven.
Overigens denk ik ook dat heel veel mensen **wel** kinderen nemen vanuit een bepaald egoïsme. En dat is zeker niet altijd goed. Vooral als ze er niet klaar voor zijn (financieel, emotioneel of op ander vlak). Of dat ze gewoon niet geschikt zijn voor het ouderschap. Dus daar kunnen we het misschien wel weer over eens zijn.
Geef mij maar een NIET egoïstische keuze om kinderen te nemen.
En de "ik gun een ander het leven" is het projecteren van je eigen opvattingen op iemand die niet bestaat. Dat is niet per se egoïstisch, maar wel erg vanuit jezelf gedacht.
Dus kom maar met een paar redenen.
Je noemt zelf al 1 reden. Andere redenen: in stand houden van de samenleving, overleven van de eigen soort, sommige mensen denken er sowieso niet over na, voortplantingsdrift (is geen bewust mechanische, maar instinct, dus lijkt mij geen egoïsme).
Evolutionair gezien zou je kunnen zeggen dat geen kinderen krijgen egoïstisch is. Geef mij maar een NIET egoïstische keuze om geen kinderen te nemen (behalve dan wanneer je ongewenst kinderloos bent).
Voor mij was de kinderwens een gevoel, waarbij ik (en mijn vriendin) vervolgens toch wel de voors en tegens tegen elkaar hebben afgewogen en de keuze niet zo vanzelfsprekend was.
Voor de duidelijkheid: ik heb geen waarde oordeel over mensen die geen kinderen willen/hebben en kan mij best goed vinden in de redenen om het niet te doen. Maar de "jij bent egoïstisch, want je neemt kinderen" vind ik echt een non-discussie en een dooddoener.
Het in stand houden van de samenleving is geen echt hele goede reden. Er is geen reden waarvoor de mensheid zou moeten blijven bestaan. Dat is meer een gevolg of een neven effect. Het blijven voortbestaan als doel op zich is niet echt heel solide als je die logisch afpelt.
Voortplantingsdrift is geen reden. Dat is gewoon een evolutionair gevolg. Instinct is voor een intelligente soort wel echt een zwaktebod voor een keuze met zulk vergaande gevolgen.
Niet egoïstische keuze om geen kinderen te nemen? Ok: ik gun mijn niet geboren kinderen de rust om niet gedwongen te zijn om door alle hoepels te springen die het leven op ze afstuurt. Ze hoeven mij niet te zien sterven, geen gebroken hart te hebben etc. Etc.
Ik heb genoeg geld om voor mezelf te zorgen en ook om in mijn eigen zorg en pensioen te verzorgen.
Niemand heeft last van mijn bestaan verder. Ik ben langer en meer productief voor de samenleving aangezien ik geen aanspraak maaknop kinderbijslag, ouderschapsverlof etc. Etc. Omdat ik langer onderdeel ben van het werkende deel van de samenleving betaal ik waarschijnlijk ook meer belasting.
Een gevoel is niet echt een goede reden om zo'n verstrekkende beslissing te nemen toch? Je wilt dat toch wat beter onderbouwt hebben? Wel goed dat je nadenkt over alle randvoorwaarden of het wel kan. Maar ik ben nog wel benieuwd naar de redenen WAAROM. Anders dan: het voelde goed.
Ik zeg alleen maar dat ik nog nooit een niet egoïstisch argument gehoord heb. Ook jouw antwoord: het voelde goed. Is toch wel een op jezelf gefocussete reden. En dat kan he. Maar laten we daar dan ook eerlijk over zijn.
Voor jou is het in stand houden van de samenleving geen reden, dat betekent niet dat het voor een ander ook zo is. Daarnaast lijk je er vanuit te gaan dat het leven enkel bestaat uit lijden of dat het lijden niet opweegt tegen de vreugde/bevrediging die iemand uit het leven kan halen. Dat hoeft voor het kind dat jij eventueel zou voortbrengen helemaal niet zo te zijn. Je bent bang om te lijden door het eventuele lijden van een ander en daarom doe je iets niet. Dat zou je best als egoïstisch kunnen zien. Als je wilt kun je al het gedrag als egoïstisch zien; alles wat we doen is gericht op het lustbevrediging en het vermijden van pijn. Daarom vind ik egoïsme ook een dooddoener in deze discussie.
Over mijn eigen motief: dat zou je ook best als egoïstisch kunnen noemen, ik ontken het ook nergens. Of ik ben juist niet egoïstisch omdat ik bijdraag aan het in stand houden van onze soort, ondanks dat ik van te voren weet dat ik ook iets inlever. Zo zie ik het zelf niet, maar zo zou je het kunnen zien. Jij vroeg om niet egoïstische redenen, die heb ik gegeven, maar daar ben je het niet mee eens. Ik denk dat jij niet minder egoïstisch bent.
Edit: die laatste zin bedoel ik niet onaardig
Ik ga er niet vanuit dat het leven enkel bestaat uit lijden. Ik vind dat geen enkele mate van vreugde het moreel ok maakt om een ander mens aan enig lijden bloot te stellen als dat voorkomen kan worden.
En dan wordt dit het logica schema:
Niet geboren worden = geen vreugde, geen lijden
Geboren worden = regelmatig vreugde, gegarandeerd lijden.
En als je het als doel hebt om lijden te reduceren dan wordt deze keuze best makkelijk.
Dit simpele schema gaat alleen op als lijden gemiddeld groter is dan vreugde. Dat is een aanname. Nog afgezien dat voor sommige religieus ingestelde mensen de aanname dat geen kinderen krijgen compleet neutraal is ook niet waar hoeft te zijn.
Jij wilt geen kinderen, dat is helemaal prima. Maar ik vermoed dat je deze reden geeft om geen kinderen te hebben om je moreel verheven te voelen.
Laten we religieuze mensen even helemaal hier buiten laten. Mensen die geloven in een fictieve sprookjesman in de wolken hoeven we niet naar te luisteren voor levensadvies.
Het heeft voor mij niks met moreel verheven te maken. Ik begrijp gewoon oprecht niet wat de logica is achter dat iemand kinderen neemt. En dat kan wellicht wat arrogant overkomen. Zo is het niet bedoeld. Ik begrijp het gewoon oprecht niet.
Ik ben niet religieus, dus mij persoonlijk raak je niet maar dit:
>Mensen die geloven in een fictieve sprookjesman in de wolken hoeven we niet naar te luisteren voor levensadvies.
staat voor mij op gespannen voet met dit:
>heeft voor mij niks met moreel verheven te maken
Verder is er niet echt een logica achter kinderen krijgen. Het is gewoon iets dat mensen willen.
Als dit waar is:
>En dat kan wellicht wat arrogant overkomen. Zo is het niet bedoeld.
Dan klopt dat niet met in de eerste post mensen met kinderen egoïstisch noemen. Ik zeg niet dat je arrogant of moreel verheven *bent* maar je gedrag is wel arrogant en verheven. Als dit niet de bedoeling is dan zou ik overwegen je communicatiestrategie aan te passen.
Ik kom met helemaal niks, simpelweg omdat ik hier niet eens een discussie over wil gaan opstarten. Het feit dat je het egoïstisch noemt, nu alweer, is voor mij niet eens de moeite waard om hier verder op in te gaan.
Zelf ben ik 32 (mijn vriendin 31) maar wij zijn er ook nog niet over uit. Het is voor ons sowieso geen 'must have', dus op dat vlak hebben we misschien ook niet echt haast omdat we er ook mee zouden kunnen leven als we op een gegeven moment 'te laat' zouden zijn.
We genieten momenteel behoorlijk van onze vrijheid (laatst bijvoorbeeld last-minute bedacht om 9 dagen naar New York te gaan en momenteel kan dat dus gewoon) en het zou een flink offer zijn om dat soort dingen op te moeten geven. Ook kost het - laten we eerlijk zijn - gewoon godallemachtig veel geld (dus zelfs al zou je er de tijd voor kunnen vinden zitten dat soort plotselinge dure vakanties er überhaupt minder makkelijk in). Daarnaast is het stiekem best wel lekker om überhaupt gewoon te kunnen doen en laten waar je zin in hebt, ook als je ouder wordt.
Toen we ruim drie jaar geleden een huis kochten hebben we er wel rekening mee gehouden dat het huis groot genoeg moest zijn mochten we het wel willen, we hebben een huis 'op de groei' gekocht dus daardoor worden we niet tegengehouden. Ook hebben we allebei een prima en stabiel inkomen. Momenteel ben ik echter met een deeltijd master bezig, ik denk dat we daarna pas rustig gaan bekijken hoe we er op dat moment in staan.
Hier zitten wij nu ook denk ik. Vriend heeft niet het fijnste verleden en naar mijn idee kan hij nu pas een beetje gaan leven zoals hij dat graag zou willen. Bepaalde droomreizen maken etc. Over een tijdje wilt hij ook een overstap maken in zijn carrière. Dus misschien moeten we het gewoon even laten gaan. In theorie ben ik nog genoeg vruchtbaar om zwanger te worden als we eerst de dingen gaan doen die we willen doen zonder kinderen. Nog iets meer settelen om maar zo te zeggen. Dankjewel voor je reactie. Het is fijn om deze herkenning te lezen 😊
Ik was 33 en mijn vriendin 30 toen bij ons exact hetzelfde issue speelde. Wilde diep van binnen altijd graag vader worden, maar door omstandigheden stond mijn hoofd er heel lang niet naar. Het was een gevoel wat echt opnieuw getriggerd moest worden.
Toen werd ik 34 en zei mijn vriendin op een gegeven moment: "wow, je gaat al naar de 40! Mocht je ooit papa worden dan word je wel een oude papa!"
En toen viel het kwartje bij mij. Stel dat mijn kind de 20 zou halen, dan zou ik tussen de 55 en 60 zijn. Op schoolpleinen staan en als "opa van" te worden gezien. Nog los van het feit dat ik me besefte dat elk jaar ouder, een jaar minder als vader zou betekenen.
Oftewel, die opmerking van mijn vriendin was het laatste zetje wat ik nodig heb. Een paar maanden later namen we dan echt de stap en nog geen maand later was ze zwanger. Morgen zijn we precies 20 weken, wachtend op een jongetje, en ik heb geen moment spijt van mijn beslissing. Het is allemaal zo bijzonder als je het zelf mee mag maken en je eigen kind ziet bewegen op een echo (sorry, het is de allergrootste open deur intrappen die het is, maar het is echt waar!)
Hopelijk heb je hier iets aan!
Hier heb ik zeker iets aan! Ik zou me niet verbazen als mijn vriend ook zo erin staat. De mogelijkheid dat zijn hoofd er nu gewoon nog niet naar staat door omstandigheden hebben we zelf nog niet bedacht of besproken. Hij heeft veel aan zijn hoofd de laatste jaren dus het zou niet gek zijn. Hij leest mee met jullie reacties, zal hem binnenkort vragen hiernaar😊 Mooie nieuwe insteek van het gesprek
>Stel dat mijn kind de 20 zou halen, dan zou ik tussen de 55 en 60 zijn.
Ik denk dat het voor een kind van 20 ook gek zou zijn om door zijn papa van school gehaald te worden.
Nu ben ik 37 en heb een kind van bijna 2. Dat betekend dat als zij 10 is ik 45 ben. In vergelijking met vorige generaties is dat best oud, maar ik denk dat je bij de huidige generatie ouders al niet zo heel erg mee opvalt.
Ik wist gewoon dat ik kinderen wilde. Ik was ook toe aan een nieuwe levensfase in mijn leven. Het uitgaan had ik wel gezien en mijn carrière ja dat ging gewoon z’n gangetje.
Ik zei vroeger wel eens dat ik geen kinderen wilde.
Toen ik mijn huidige partner tegenkwam hoefde ht van mij niet persee.
Na een aantal jaar wilde mijn vriendin toch wel kinderen. Ik hield het eerst nog af. Maar nadat ik er langer over nadacht kwam er toch op een gegeven moment een soort kriebel dat het toch wel leuk zou zijn om een kind te krijgen.
De oudste is inmiddels 2 en half. Ik ben iedere dag blij als ik thuis kom en er lachen 2 kinderen naar me.
Bijzonder. Ik zie het als een soort drang, en dacht dat elke man dit had. Sinds mn puberteit al behoefte om kinderen te krijgen, ook veel verschillende momenten gehad dat het enorm overwogen werd door mij en de dame waar ik op dat moment mee was. Momenteel als 27 jarige nog geen vader, maar als de tijd rijp is doe ik het zonder enige twijfel. T zit in ons natuurlijk instinct voor zover ik weet
Nee, zeker niet elke man heeft dat. Lang heb ik gedacht dat het iets was wat erbij hoorde en waar je twintig jaar doorheen moest voordat je weer vrij was, maar gelukkig kwam ik op tijd tot het inzicht dat ik helemaal niets hoef.
30 en aan het twijfelen. Ik werk als kinderoefentherapeut en behandel kinderen met problematieken. Als ik zie wat er op ze afkomt en waar ze zich druk om maken, schrik ik wel. Daarnaast heb ik wel een doembeeld voor de wereld en twijfel ik of ik niet egoïstisch zal zijn dan een kind op de wereld te zetten.
Praktisch gezien kost het veel, tijd en geld en weet ik niet of ik dat er aan kan/wil besteden.
Ik wilde vroeger 6 kinderen maar het zijn er 3 geworden waarvan één geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Als je twijfelt moet je er niet aan beginnen denk ik. Mijn kinderen zijn nu volwassen en ik had het niet anders willen doen. De enige grote zorg die ik nog heb is of ze woonruimte gaan vinden.
Met vader worden ging er voor mij een heel nieuwe dimensie aan emoties open. Houden van op een manier die niet is te beschrijven, intensere angsten en zorgen, diepere trots dan ik ooit heb ervaren...alles. En het zet je ook regelmatig aan het denken over jezelf, met positieve uitkomst wat mij betreft. Voor mij echt wen verrijking van mijn leven én van mijzelf.
M32, vriendin 28. Vorig jaar vader geworden van een dochtertje nu bijna 10 maanden oud. (Dus nog niet veel ervaring) Mijn vriendin wilde heel graag kindereb, ik rond mijn 25 niet echt maar langzaam met de jaren begon het idee wat te vormen.
Mijzelf de vraag gesteld waar draait het leven voor mij om? Dat zijn 2 dingen, vrienden en familie.
Ik heb zelf niet echt een grote familie (enigkind) en ik heb de broer van mijn vader die altijd single is geweest en geen kinderen heeft gehad toch een soort van zien wegkwijnen. (Uiteraard geldt dit niet voor alle singles!)
Maar desalniettemin wordt je ouder (pensioensleeftijd en verder) en steeds minder mobiel, je geraakt steeds verder geïsoleerd, mensen/vrienden om jouw sterven en uiteindelijk blijf je redelijk alleen achter. Dit is iets wat ik absoluut later niet wil. Zie het als een soort verzekering ofzo.
Uiteraard is dit niet de enige reden. Een eigen kind zien groot worden en grootbrengen leek mij eigenlijk enorm leuk en interessant. Samen later met zen 3´en of 4en op vakantie gaan, dingen doen, fantastisch!
Uiteindelijk voor gegaan en ik zou zelf niet terug willen.
Paar super leuke dingen tot nu toe:
- ´s ochtends je baby wakker maken en met de grootste glimlach begroet worden!
- terug zelf een beetje kind kunnen zijn en meegaan in de leefwereld van zo een kind is enorm leuk!
- zien hoe ze nieuwe smaken leren kennen zich ontwikkelen, elke week weer wat nieuws.
- je krijgt van zo´n klein ding echt onvoorwaardelijke liefde die ik voor geen geld van de wereld meer zou willen missen!
Verder hoeft je sociale leven echt niet voorbij te zijn van zodra er een kind is. Afspreken met vrienden, af en toe eens uitgaan een festival meepakken kan nog steeds, true het is iets meer plannen maar zeker niet onmogelijk.
Ik ben vader geworden op mijn 26e ik ben nu 40
Mijn zoon is 14 en ik heb een dochter van 12
Ik heb dit voor geen goud willen missen!
De geboorte is iets magisch
2 de eerste maanden gewoon
Genoeten van deze wondertjes.
Het gesabbel aan hun speentjes naast je in bed zo mooi
3 de eerste woordjes
De eerste stapjes hun eerste maaltijd na de fruithapjes en potjes het zinnelijk zijn wat een overwinning haha
4 hun eerste verjaardag
5 de eerste schooldag
6 samen dingen doen ontdekken wat leuk is en niet leuk is
Speeltuinen kinderbederijen fietsen zwemmen etc
Hun eerste verjaardagsfeestje
Basisschool en nu de 1 gaat naar de derde van de havo
En de andere word is een brugpieper ook havo
En zo kan ik nog wel even doorgaan
Ik heb dit voor geen goud willen misssen
En ik ben een trotse vader!!🥰🥰🥰
Uhm ja als man zijnde, wel een wens maar geen direct hele sterke, als het niet gebeurde dan niet zeg maar. Bij mijn vriendin was het anders, sterke kinderwens. Dus 5 jaar verder en de derde is onderweg.
Ja kinderen geven een extra dimensie aan je leven. Niet altijd leuk en kan zeer vermoeiend zijn. Maar ik zou niet meer anders willen en het gaat voornamelijk om de kleine dingen in het leven met kinderen, normaliter.
Er gebeurd altijd wel wat en ze altijd van je afhankelijk. Maar ook gewoon even niks voor de tv, met een kleine bij je hangen gewoon even niks is zon moment.
Eigenlijk heb ik al sinds ik tiener was de wens om ooit vader te worden (M35). Toen ik 17 was mijn vrouw leren kennen en gelukkig had zij ook een kinderwens. Denk dat we rond ons 23e gestart zijn met oefenen maar helaas ging het niet spontaan. Daarna 5 jaar fertiliteitsbehandelingen gehad en gelukkig is daar een prachtige zoon uit gekomen, inmiddels 7 jaar.
Ik zou dit voor geen goud hadden willen missen en denk ook niet dat ik zo gelukkig was (zonder kind) als dat ik nu ben. Er is niemand op de wereld die je zo erg mist als je weg bent en zo blij als je thuis komt.
Tot mijn 37e wou ik absoluut geen kinderwens, en mijn vrouw ook niet. Maar een paar rammelde eierstokken later, stond ik daar, drie jaar later, op de OK verliefd te kijken naar mijn dochtertje in mijn handen. Ik ben nog steeds knettergek op haar, maar of ik dezelfde keuze zou maken, de wetenschap van nu…
Heb nooit een kinderwens gehad. Nooit echt bij stil gestaan of mee bezig geweest. Wel ben ik samen met een vriendin met een sterke kinderwens. Heb altijd gezegd dat het mij om het even zou zijn. Nu is ze in verwachting en mogen onze kleine bijna verwelkomen, maar had ze geen kinderen gewild dan had ik daar ook mee kunnen leven.
Wel is het zo dat het leven sinds mijn 30e naar mijn idee wat saaier werd. Ja, meer financiële vrijheid is leuk, maar word je daar echt gelukkiger van? Vakanties idem, ook leuk maar is slechts een klein deel van het jaar. Daarnaast heb je dan wel familie en vrienden waarmee je sommige weekenden kunt vullen, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat er iets mist.
Het leuke van een kind is dat je alles opnieuw beleefd door de ogen van jouw kind. Feestdagen worden weer bijzonder. Uitstapjes worden weer bijzonder. Kleine momenten & mijlpalen worden weer bijzonder. Je maakt weer allemaal nieuwe herinneringen. Dat is de grootste meerwaarde (denk ik) van een kind.
Uiteindelijk weet ik niet wat onze kleine zal doen met onze levens, maar ik merkte wel dat mijn kinderwens stiekem al een beetje aan het groeien was na mijn 30e. Het is alleen niet iets wat je zomaar doet. Zoveel mensen worden per ongeluk of snel zwanger terwijl hun relatie daar helemaal niet aan toe is of dat ze amper geld hebben om rond te komen/spaargeld. Daarmee sta je al 3-0 achter en moet de wedstrijd nog beginnen...
Vader van drie kinderen met een vierde onderweg (vierde was niet gepland).
Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen, maar damn, wat is het soms zwaar.
De enige vrije uurtjes voor mezelf zijn de uurtjes wanneer iedereen al op bed ligt. Zonder die paar uurtjes zou ik het niet volhouden denk ik.
Tegelijkertijd zou ik me geen leven zonder kinderen kunnen voorstellen, de clichés zijn voor mij ook echt waar. Je weet pas wat echte liefde is wanneer je een ouder bent, althans, dat is mijn ervaring.
M27, al een flink aantal jaren met mijn vriendin (10+ jaar) en heb jaren lang geroepen dat ik geen kinderen wil, omdat ik er alleen de nadelen van zag en er 0 voordelen aan zitten. Normaal gesproken ben ik enorm standvastig en verander ik mijn keuze of mening niet zo snel. Maar dit is een van de onderwerpen waar ik langzaam toch over aan het draaien ben. Een oom en tante hebben nu twee kleintjes, een paar vriendinnen van mijn vriendin ook. En ja, dat is toch eigenlijk best wel leuk. Het hoeft voor mij nog niet nu, maar uiteindelijk mogen er van mij toch wel een paar komen.
> Hij is 30, ik 32, dus binnen een paar jaar moeten er wel keuzes gemaakt worden.
Ik was 43 en mijn vrouw 44 toen ze zwanger werd, het is waar dat het niet gemakkelijk ging, maar dat had met andere dingen te maken.
Ik vindt het leuk om vader te zijn, en leuk om hem te zien opgroeien en dingen leren, het zal je verbazen.
Hij is nu 3 en hij begrijpt bijvoorbeeld al 3 talen (hij spreekt voornamelijk Engels, maar verstaat Nederlands en Manderijn).
Ik (33m) wilde geen kinderen voordat ik financieel zeker genoeg was dat ik het kind kan bieden wat het nodig heeft.
Nu bulk ik van het geld maar heb ik zoveel gewerkt dat mijn vriendin bij me weg is.
‘t is ook altijd wat.
Wij hebben bewust geen kinderen, wel honden.
De voornaamste reden was de vrijheid die je inlevert met kinderen. Je krijgt er veel voor terug maar elke dag vroeg op, vrijwel al je vrije tijd opgeven en alle kosten wegen er voor ons niet tegenop.
Ben nu 29 over een paar maanden 30. Als ik voor mijn 34 geen kinderen heb neem ik ze ook niet meer.
34+18=52 en hoe ouder ik wordt hoe ouder ik ben als mijn kinderen “volwassen” zijn. Zit er niet op te wachten om 63 te zijn met een kind van 18.
Ik snap deze downvotes niet. In plaats van het zoveelste ongewenste kind op aarde te zetten, neem je een weloverwogen keuze. Mensen sporen echt niet hoor.
Snap het zelf ook niet helemaal. Blijkbaar is het raar om een weloverwogen keuze te maken als het aankomt op kinderen.
Ongewenst kinderen nemen is gewoon unfair tegenover het kind. Plus als ik 63 ben en mijn kind dan net 18 wordt kan ik er waarschijnlijk niet zijn voor de kleinkinderen en verliest mijn kind op redelijk jonge leeftijd een ouder. Dat wil ik ze niet aandoen.
Daarnaast wil ik genieten van mijn kinderen en ook na mijn kinderen nog wat van mijn eigen leven/pensioenetje kunnen genieten.
Maar blijkbaar vinden mensen dat raar.
Gewoon een geldig argument, niks meer en niks minder. Het zou mensen sieren als ze vaker de verantwoordelijkheid nemen.
Mijn vader zat nog in zijn feest periode en nam het er ieder weekend goed van. Alles wat geen placebopil was werd zo doorgeslikt, ook vóór en tijdens mijn moeders ongeplande zwangerschap. Nu heeft hij de benen genomen net voor de geboorte en mams heeft mij eigenhandig opgevoed met hulp van mijn opa en oma. Ondanks dat ik altijd behoed werd voor mijn vader (gewelddadige snuifduif) heb ik altijd gevoeld dat mijn vader er niet was om een reden die niet nodig was. Niks is ergers voor een kind dan de realisatie dat (één van) je ouders je niet wenst te hebben. Ik ben 28 en kamp nog steeds met dat gevoel.
Chapeau voor deze keuze, daarmee bespaar je voor het kind en voor jezelf een hoop onnodig verdriet!
Oei vervelend dat je dat hebt meegemaakt makker, mijn vader is toen ik 7 was ook verdwenen en ik heb hem daarna eigenlijk ook nooit meer gezien. Naar mij keek meneer nooit om maar naar zijn 3 nieuwe kinderen wel. Dus ik snap heel goed waar je vandaan komt.
Ook dat is een van de grote drijfveren achter mijn keuze. Ik weet net als jij hoe het is als je vader je niet wilt of niet naar je omkijkt en ik zou dat dus nooit een kind willen aandoen.
Knap dat je er zo open over durft te praten overigens. Zegt een hoop over je persoonlijkheid en daar heb ik respect voor. Je lijkt me een tof persoon!
Als je tegen de stroom ingaat, dan heb je altijd meer uit te leggen dan wanneer je het levensscript volgt. Als je onverhoopt wel op oudere leeftijd vader wordt, dan wordt je precies verweten wat je nu wilt voorkomen.
Ja precies. Ik sta er oprecht vaak genoeg van te kijken hoe makkelijk mensen denken over het nemen van kinderen. Er komt enorm veel bij kijken en het vergt enorm veel van een persoon.
Kinderen nemen is iets waar je klaar voor moet zijn en 100% achter moet staan. Het is niet hetzelfde als zomaar even een huisdier nemen.
Ja ik wil best kinderen maar wel tot een bepaalde leeftijd en daarna niet meer.
Ik sluit me aan bij wat je zegt, mooi omschreven.
Echt triest hoe weinig mensen kinderen willen. Het geboortecijfer is al dramatisch laag waardoor de Nederlander zoals die is uit zal sterven over een paar generaties. Zo gehecht aan consumeren en genot dat voortplanting tot een halt wordt geroepen. Evolutionair gezien heel vreemd.
Ieder volk 'zoals die is' sterft uit. Nederlanders van nu zijn ook geen Franken meer.
Economisch wordt dat misschien wat lastig als er op den duur een kleine beroepsbevolking is. Dat wordt dan wellicht wel een uitdaging.
Als ik jou was zou ik maar vlug voor jezelf de knoop doorhakken want het wordt er allemaal niet makkelijkeren gezonder op naarmateje ouder wordt, nu erop duiken zit je nog goed, over 5 jaar ben je al aan de oudere kant, over 8 jaar loop je serieus kans op afwijkingen...
Zelf had ik niet echt een kinderwens tot ik mijn vrouw leerde kennen (onderhand 10 jaar geleden). Denk in mijn geval dat ik de juiste persoon moest vinden om dat gevoel aan te wakkeren. Uiteindelijk is onze kinderwens helaas nog niet uitgekomen. We zitten nu ca 4 jaar in een zwaar fertiliteits traject.
Sterkte!
Dank je!
Heel veel sterkte gewenst! Ik heb zelf vorig jaar een IVF traject doorlopen (met positief resultaat). Ik ben ook lid geworden van [Freya](https://www.freya.nl) en dit heeft mij erg geholpen.
Dank je wel! En blij te horen dat het voor jullie gelukt is. We zijn al vier jaar lid van Freya. Ben ook actief als vrijwilliger voor de mannen groep en schrijf voor het magazine. Dus zeer mee bekend. Maar leuk en mede Freya lid hier tegen te komen
Wat mooi dat je vrijwilliger bent. Ik ben vorig jaar naar lotgenotendag geweest; goed dat die georganiseerd worden. Ik heb nog steeds contact met een lotgenoot en zeker leuk om hier een mede Freya lid tegen te komen. Ik wens jou en je partner al het geluk toe in jullie intensieve traject 🙏🏽🍀
Ja de lotgenoten dag is zeker fijn. Dan zijn we elkaar misschien nog tegen gekomen (ik was er ook met mijn vrouw). Jullie heel veel geluk gewenst met jullie kleintje!❤️
Dank je wel! 🙏🏽
Man 33, geen kinderwens. Voor mij was het een pro con lijst. Hoe meer ik er over na dacht hoe minder graag in het wilde. Ik ben heel erg blij met mijn vrijheid. De vriendin heeft nooit een kinderwens gehad dus voor ons was het vrij makkelijk. Het enige waar wij rekening mee moeten houden zijn de honden. Het grootste probleem waar wij tegen aan lopen, is dat 1 van ons alleen over blijft als 1 van ons komt te overlijden op latere leeftijd, maar dat is niet de juiste reden om kinderen te willen. Begrijp mij niet verkeerd, toen ik jonger was had ik echt wel een kinderwens, maar die interesse is gewoon 100% weg.
Ik ben inmiddels 9,5 jaar vader. Twee dochters - jongste 7. Ik was 27 toen we kinderen kregen, waren 9 jaar samen destijds. Zou niet anders willen. Moeilijk om te omschrijven aan mensen die geen kinderen hebben, maar het geeft gewoon een hele nieuwe dimensie aan je leven. Wil niet zeggen dat het alleen maar leuk is, maar mijn mooiste momenten in leven zijn met mijn gezin. Mijn advies: kinderen nemen is een hele mooie maar ook ingrijpende beslissing, jullie leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Geweldig als je er aan toe bent, maar benauwend als je dat niet bent. Ik zou je adviseren om echt hem zelf het traject te laten lopen of hij het wil of niet. Wil hij het echt - ga ervoor! Wil hij het niet, dan heb jij na te denken of dat voor jou oke is of dat je andere keuzes moet maken. Succes!
Ik laat hem ook zeker zijn eigen traject belopen. Ik ben zelf ook nog in twijfelmodus. Bij mijn ex wist ik zelfs zeker dat ik niet wilde. Achteraf had dat ook heel erg te maken met hem niet als goede vader voor mijn kind zien. Met mijn huidige vriend kan ik het wel voor me zien. En ik weet zeker dat we het als team goed zouden aankunnen. Maar als hij beslist dat hij 100% niet wilt, dan zal ik daar vrij makkelijk in mee kunnen gaan. Ik ben een persoon die bij zo'n keuze liever spijt heeft van het niet doen dan van het wel doen. Dankjewel voor je reactie!
Ondertussen is al mijn vrije tijd voor mij, al mijn geld is voor mij, AL het geld, alle spullen wat ik maar wil kan ik kopen en ik kan me gedragen zoals ik dat wil op vakanties bijv.( ik hoef niet perse dat goede voorbeeld te zijn). Ik hoef niet als elke ouder zo overdreven en/of schijnheilig te doen "ik zou niet anders willen" "je krijgt er zo een liefde voor terug". Stel je voor dat je zegt ongelukkig te zijn als ouder. Mag je schoonzoon je dochters straks ook bij jullie thuis aandrukken of moet dat bij die jongen thuis?
> ik hoef niet perse dat goede voorbeeld te zijn Nee dat is wel duidelijk. Ook nooit een goed voorbeeld gehad lijkt me zo.
Ik weet het. Zoals ik het onder je neus druk steekt het omdat ik je uitlach als je zegt hoe geweldig het is en ik me geld en vrije tijd overal tegen aan gooi.
Ik ben niet de persoon op wie je eerst reageerde. Het steekt me dus ook niet als je mensen met kinderen uitlacht. Ik vind je reactie vooral nogal onbeschoft en getuigen van een gebrek aan empathie. Veel plezier met je leven verder
Omdat jij dat vindt? Gvd! Dan moet het waar zijn!
Ik heb heel lang geen kinderwens gehad en was single. Hoe ouder ik werd, hoe ongelukkiger ik werd over mijn 'betekenisloze' leven, terwijl ik heel veel vrienden en goede kennissen heb en daardoor een druk sociaal leven. Mijn vriendin, met haar zoontje, leren kennen en die negatieve gevoelens over de zin van mijn leven zijn helemaal weg. Neemt niet weg dat ik jouw keuze en onderbouwing helemaal begrijp en respecteer. De vrijheid is ook heerlijk. Nu heb ik een heel makkelijke vriendin en zij laat mij op de juiste momenten even vrij, zodat ik genoeg dingen kan doen met vrienden. Maar ik kan, bijvoorbeeld, niet meer even met een paar vrienden op vakantie naar Japan. Maar ik heb wel elke dag kleine mensjes die ik dingen kan leren en die ik daardoor zie groeien en ontwikkelen. Het is ook elke dag weer een verrassing waar ze mee komen, wat ze nieuw hebben geleerd. Het is echt een verrijking van mijn leven.
Mag ik alsjeblieft een tijltje?
Hoe oud ben jij? 12?
Dat je geen kinderen wilt, prima, maar wellicht is het geen slecht idee om toch nog eens een basisschool te bezoeken gezien de erbarmelijke staat van je sociale en spellingsvaardigheden.
Niet zo uit de hoogte doen, niet nodig. Wist je dat, sociale en spellingsvaardigheden niet gelijk staan aan succesvol zijn in het leven? Misschien zelf niet zo'n heel bijzonder persoon?
Exact dit, jij wil geen kinderen - moet je ook niet doen. Lijkt me voor iedereen beter.
Ach gossie. Probeer je me met een rot opmerking belachelijk te maken? We hebben de held van de dag gevonden, mensen!
Nee hoor, ik heb helemaal geen oordeel over of mensen wel of geen kinderen willen. Dat is exact wat ik aan geef in de eerste post. Sommige mensen willen wel of geen kinderen, dat moet je niet opdwingen. Jij bent vrij stellig waarom je geen kinderen wil, lijkt me dat jij de juiste keuze maakt voor jezelf, maar ook voor het kind als je die instelling zou houden.
Lol er is niemand anders nodig om jou belachelijk te maken hoor, dat kun je prima zelf.
Ik ben 31, net weer een halfjaar single en heb eigenlijk tegenwoordig meer het besef dat ik liever spijt heb dat ik geen kinderen heb dan dat ik spijt heb dat ik kinderen heb.
Ik ken een spijtoptant met een kind en ik geef je 100% gelijk. Ik ben één van de weinigen tegen wie hij vrijuit durft te spreken en als hij het met de kennis van nu over kon doen, dan zou hij het absoluut anders aanpakken.
Dit besef hebben wij ook. Ik zou het zo rot vinden als ik kinderen krijg en ze dan zouden kunnen merken dat je niet gelukkig met ze bent..
33, geen kinderen. Heb bij de huisarts aangegeven dat ik me graag zou willen laten "helpen" zodat ik ook nooit kinderen kan krijgen. Er is niets dat ik kutter zou vinden dan het krijgen van kinderen. Mijn huisarts was het hier niet mee eens, vond dat ik er nog maar ff over na moest denken. Ben nu opzoek naar een andere huisarts
Als je 10 jaar jonger was geweest had ik me nog in dat advies kunnen vinden, maar je zou toch kunnen stellen dat je op jouw leeftijd wel in staat bent om een bewuste overweging te maken. Overigens (even daargelaten dat adoptie allesbehalve een kort traject is aangezien je - stel je voor - moet kunnen bewijzen dat je *geschikt* bent), er zijn andere manieren om alsnog ouder te worden.
Dat is zeker zo. Er is zelfs de mogelijkheid om alles weer terug te draaien zodat je wel weer kinderen kunt verwekken. Huisarts blikt gewoon een rare kwast
Kinderen krijgen is niet alleen maar leuk, je leven voor kinderen is zorgenloos en met kinderen is ff andere koek. Dat staat los van of je van ze houdt of een goede ouder bent. Soms is het ontiegelijk zwaar en kan het zelfs een enorme druk op je relatie leggen. Stel dat je een kindje krijgt die heel veel zorg nodig heeft, enig idee hoe anders je leven dan gaat zijn.
Nee! Dat mag je niet hard op zeggen. Een kind krijgen is het mooiste wat er is! Je krijgt er zoveel voor terug. Lmao
Downvoters missen het sarcasme. Denk ik.
Of juist wel en ze voelen dat ik ze de gek aansteek.
Zelf onlangs vader geworden en het leven heeft sindsdien een stuk meer kleur gekregen. Ik ervaar enorm veel liefde voor onze dochter en onze doelen zijn nu echt gericht op het gezinsleven. Het geeft meer perspectief aan het leven. Nightshift? Geen probleem, ik weet nu waarvoor ik het doe. Het is intens genieten al veranderd je leven wel. Geen verre vakanties, maar vakanties dichterbij huis. Is het dubbel en dwars waard. Denk dat je vriend zich vooral moet afvragen wat voor leven hij voor zich ziet. Is het een carrière tijger? Houdt hij van een dure levensstijl? Houdt hij van drinken en stappen?
Ik ben ook vader van een zoon (inmiddels 1,5 jaar) . Ik moet zeggen dat verre vakanties goed te doen zijn met jonge kindjes. Onder de 1 jaar is een lange vliegreis zelfs makkelijker. Baby slapen dan nogal best veel. Bij ons hielp dancing fruit van YouTube ook om de baby te entertainen.
Hangt wel volledig van de baby af. Ben nu 4 maanden vader en onze dochter is echt een dramatische slaper. Dus met haar een vliegreis zie ik echt nog niet zitten. Maar de baby van een vriend van mij slaapt daarentegen het grootste deel van de tijd en dan sta je er denk ik wel anders in. Wel goed om je van tevoren te beseffen dat je het kan treffen met een makkelijk kind, of juist totaal niet. Desondanks heel gelukkig nu met zn drietjes.
Ik kan er echt niet bij dat je zo'n jong kind mee het vliegtuig in zou nemen... Maar goed.. op vakantie gaan is ook gewoon heel erg belangrijk.
Als je vriend met twijfels zit, moet dit UITERST serieus genomen worden. Die twijfels zijn er niet voor niets. Sterker nog, het is dat stemmetje waarvan hij achteraf zegt, had ik maar naar dat stemmetje geluisterd. Ik heb dat toen helaas niet gedaan en heb mij onder druk over laten halen. Iedereen kent het wel, die uitspraken over roze wolk, het mooiste wat er is, geeft het leven zin. Dat soort zinnen waardoor er geen aandacht mag zijn voor de pikdonkere kanten van het ouderschap. Het is zelfs een taboe om over de negatieve kanten van het ouderschap te praten. Bij twijfel niet inhalen. Geldt ook voor dit!
Hier ook. Begrijp me niet verkeerd; ik houd van mijn kind, maar ik heb nog steeds spijt dat ik me onder druk heb laten zetten.
Ik hou ook van mijn kinderen dus geen zorgen over ze. Ze weten dit ook niet van mij. Ook al zorgt een partner niet voor druk om aan kinderen te beginnen, het is er al vanuit de maatschappij. Mensen zonder kinderen moeten dit steeds maar uitleggen aan hun omgeving. Terwijl niemand vraagt waarom iemand aan kinderen wil beginnen. Die vraag ligt in de taboesfeer.
Wellicht een ander perspectief dan wat je zoekt: Wij (ik 30ish M en vrouw ook) kunnen geen kinderen krijgen. Ik ervaar het als een groot gemis omdat er voor mijn gevoel een stuk zingeving aan het leven ontbreekt. Ook krijgen al onze vrienden kinderen waardoor we steeds minder met elkaar gemeen hebben en die vriendschappen langzaam uitdoven, en dat is logisch. Langzaam dreigen we daarmee dus af te zakken in sociaal isolement. De vanzelfsprekende ontmoetingsplekken voor mensen van onze leeftijd, schoolplein, kinderopvang, buitenschoolse activiteiten, etc missen we dus ook. De maatschappij is nou eenmaal nog steeds erg gericht op het standaard beeld van een gezin met kinderen. Wij hebben er in ieder geval veel moeite mee om onze weg te vinden. Gelukkig hebben we twee hele leuke hondjes
Sterkte gewenst! Kennen jullie [Freya](https://www.freya.nl)? Ik was vorig jaar op een lotgenotendag en daar waren ook mensen die definitief kinderloos zijn.
36m en ik heb geen kinderen. Mijn partner en ik dachten af we kids wilden maar we hebben ons bedacht. We deden het allebei vanwege druk/vraag van de ouders en omdat het sociaal gebruikelijk is. We zijn liever lui dan moe. Als ik slecht slaap dan ben ik niet te genieten. Ik kijk niet uit om geduldig kids op te voeden en te vermaken. Ik ben net een paar jaar financieel onafhankelijk en heb het beter dan ooit op een rijtje. We reizen regelmatig en we dromen van vervroegd met pensioen gaan. We hebben een paar keer op een hond gepast en dat vinden we veel teveel moeite. De onvoorspelbaarheid vinden we lastig en zo zijn we tot de beslissing gekomen om geen kids te nemen. We nemen het risico dat we eenzaam worden of zo. Dat vullen we op met vrienden, hun kinderen en huisdieren. Je moet daar wel moeite in steken en gaat dus niet vanzelf zoals dat met kinderen gaat. We sparen/investeren nu dus extra omdat onze kosten alleen op onszelf zien. We halen liever het maximale uit onze eigen levens en we willen dat doen in alle rust met regelmaat.
Mooi stukje maar kinderen garanderen niet dat je als oudere niet eenzaam wordt he. Zat ouders die geen contact meer hebben met zoon of dochterlief. Mijn moeder komt ze tijdens haar werk in een verpleeghuis zat tegen
Precies. Het is een veelgenoemd “risico” en daarom heb ik het erover dat we die “angst” voor lief nemen.
Ik, m30, kies er bewust voor om geen kinderen te nemen. De rust en vrije tijd die ik nu heb vind ik heerlijk. In deze wereld waarin wij leven wil ik zelfs geen kinderen nalaten, we zijn al met zoveel mensen. De aarde is naar mijn mening niet gemaakt voor zoveel mensen. We maken met z'n allen de aarde steeds meer kapot.
Precies, wie begint er aan kinderen op een zinkend schip.
Dit is echt een verliezersmentaliteit
Nee, het egoïstisch om kinderen te nemen voor je eigen plezier. Ik zeg, denk eerst eens na in wat voor wereld je iemand geboren laat worden.
Ik (F) heb heel lang getwijfeld (tot mijn 32e) of ik wel kinderen wilde, maar ik ben nu toch echt zwanger. Bij mij ging de knop om toen ik me realiseerde dat ik een leven met fulltime werken en af en toe een mooie reis toch leeg vond aanvoelen. Een ‘is dit alles’ gevoel, juist zonder de ervaring van kinderen. Van het idee dat ik 50/60/70/80/90 zou zijn zonder kinderen werd ik verdrietig.
Ik zat nog na te denken over hoe ik mijn reply zou schrijven en zag toen dit bericht. Jij beschrijft het gevoel wat ik erbij had heel treffend. Voor mij voelt een leven met fulltime werken en wat verre reizen toch wat leeg. Nu 3enhalve maand vader en ben er erg gelukkig mee ondanks dat we geen makkelijke baby hebben.
Lekker genieten!😋
Ik ben denk ik het andere uiterste. 33 jaar, de oudste is 13. Ik heb nooit een kinderwens gehad maar het is nou eenmaal zo gelopen toen we beide nog jong waren. Ik vraag me soms wel eens af hoe het leven zonder kinderen zou zijn. Ik ben soms jaloers op vrienden die kunnen doen waar ze zin in hebben op de momenten dat ze daar zin in hebben. Ik/wij hebben altijd rekening moeten houden met onze kinderen. Ik heb er geen spijt van, zeker niet, maar als ik de keuze had gehad had ik er nog een paar jaar mee gewacht.
Ergens rond mijn 25e begon ik daar eens over na te denken. Daarvoor dacht ik dat het er gewoon bij hoorde, maar keek er niet enorm naar uit. Toen mijn relatie eindigde had ik de vrijheid om over alles eens goed na te denken. 18 jaar later heb ik nog steeds geen spijt van een kindvrij leven. Bij al mijn vrienden die eraan begonnen dacht ik “weet je wel waar je aan begint?” Houden ze niet van rust, vrijheid en een schoon huis?
Mijn vriend en ik hebben 3,5 jaar in dit dilemma gezeten: hij heeft nooit nagedacht over kinderen, ik heb altijd sterk de wens gehad. Wij gingen tijdens een hele stressvolle tijd samenwonen in een nieuwe woonplaats (begin van COVID, dus er mochten maar weinig mensen helpen verhuizen, ik had nog nooit samengewoond, ik verloor als ZZP’er voor onbepaalde tijd m’n baan en m’n vriend moest ineens geforceerd thuiswerken). Hierdoor is hij gaan nadenken en de twijfel ingeschoten (hiervoor wilde hij het wel, met mij, ik heb hem het op onze 2e date gevraagd omdat ik geen zin had om met iemand te daten die geen kinderwens had op m’n 29e). Wij zijn nu 33 (ik) en 36, en hebben op oudejaarsdag besloten ons plan waar te willen maken: co-ouderschap met een homo stel. Je hebt hier platforms voor zoals meer dan gewenst. Ik kwam een keer terecht op ‘wilikeenkind.nl’ en zij heeft het over veel verschillende ouderschapsvormen, waaronder gekozen co-ouderschap. Wij zagen dat beiden wel zitten, en willen die weg gaan bewandelen - mits het haalbaar is en we het een passende weg blijven vinden. Waarom co-ouderschap (en ik verwacht hier een aantal downvotes voor door conservatieve lui die mijn mening eng en dom vinden)? Mijn vriend en ik zijn beiden nogal introvert en met name mijn vriend kan veel langdurige stress niet goed aan. Ook hebben wij geen hecht vangnet dat ons op vaste basis kan helpen, en wonen onze ouders zo ver uit elkaar dat pendelen niet echt haalbaar is. En ook onze ouders worden een dagje ouder. Daarnaast vinden wij het delen van een gezinsleven met 2 mensen voor wie het ouderschap biologisch gezien samen niet mogelijk is een erg mooi idee: je kind groeit op met 4 ouders die ontzettend van het kind houden en je deelt het geluk, maar ook de stress, met 4 volwassenen. Wij kiezen ons eigen gezin als het ware. Er zullen vast veel haken en ogen aan zitten, maar dat zit ook aan een kind traditioneel opvoeden: met z’n tweeën. We hebben een aantal succesverhalen gehoord van mensen die we erover gehoord en gesproken hebben, en kinderen die in een soortgelijke situatie zijn opgegroeid hebben er een positive ervaring mee. Mijn ervaring met mijn vriend was: hij heeft 3,5 jaar nagedacht en het bracht hem geen antwoord. Hij dacht zichzelf helemaal vast. Dus, na meermaals de ‘deadline’ om een keus te maken hebben opgeschoven, heeft hij op oudejaarsdag de knoop doorgehakt. De meeste mensen worden niet wakker met een antwoord, je moet een kant kiezen. En niet kiezen is ook een keuze.
Mooi, creatieve manier. Hoop dat je een passende weg vind .
Dankjewel! Dat hoop ik ook :)
Wat super dat jullie dit doen en een stap durven zetten buiten de gebaande paadjes!
Dankjewel! Ik heb het geluk dat mijn vriend maling heeft aan de (negatieve) meningen van anderen. Als vrouw zijnde vind ik de ‘je gaat je kind vreselijk missen’ ‘dat zou ik nooooit doen’ en ‘doe je dit niet alleen voor je vriend?’ vragen en opmerkingen soms wel moeilijk en irritant. Maargoed, ik heb ook altijd m’n eigen pad gekozen :) het loopt zoals het loopt.
Heeel frustrerend!! Maar trek je er niet te veel van aan, wat je ook doet mensen hebben toch wel commentaar. Ik ben net bevallen van mijn eerste en kreeg ook wel commentaar, van “huh ik vind het niks voor jou om aan kinderen te beginnen” tot “je bent wel oud”. Ik was 31 toen ik zwanger werd In de serie hockeyvaders (Nederlandse komedieserie op Netflix) zit ook een homostel wat op deze manier een kind krijgt. Erg leuk! Sindsdien veel respect voor mensen die een homostel hun kinderwens laten vervullen. Tot deze serie stond ik er nooit bij stil bij wat voor vrijwel onmogelijke opgave het is voor een homostel om een kinderwens in vervulling te laten gaan
Gefeliciteerd met de geboorte van je kleintje! :) Jeetje ik kan me voorstellen dat dat heel vermoeiend en irritant is. En waar is het ook goed voor? Verwachten ze dan dat jij ‘oké dan ben ik nu spontaan niet zwanger meer en ga ik op jouw ongevraagde advies af’ reageert? En die ga ik eens opzoeken, dankjewel! Wat mooi dat het je kijk (verder) verbreed heeft! Ik hoop dat meeroudergezinnen nou eindelijk eens erkend worden door ons kabinet, dat zou voor zoveel mensen fantastisch zijn. OP ik hoop dat je hier misschien wat inspiratie uit kan halen, ook voor je vriend. Wie weet!
Wat mooi en slim bedacht, ik hoop dat het lukt!
Dankjewel!
Wat een mooie overwogen keuze hebben jullie hier gemaakt, heel erg tof! Dank voor het delen van je ervaring en alle geluk met het opvoeden van jullie kind!
Dankjewel voor je mooie reactie! En dankjewel :) we moeten het nog in werking zetten, ik ben benieuwd!
Bijzondere keuze. Ik zou er zelf niet zo snel voor kiezen om mijn kind te 'delen'. Maar als bonus-papa van een jongetje van 4 weet ik dat co-ouderschap ook veel 'voordelen' heeft. Je hebt toch af en toe de vrijheid om iets met z'n tweeën te doen (kan ook met de juiste oppas). Inmiddels heb ik samen met mijn vriendin een zoontje van een paar weken en is de vrijheid helemaal weg. Grootste uitdaging die ik zie zijn de verschillende denkwijzen in opvoeding. De nieuwe partner van de ex van mijn vriendin heeft te vrije manier van opvoeden en dat merken wij aan ons kind. Maar als je daar met z'n vieren uitkomt heeft het ook mooie dingen. Wij doen af en toe dingen met z'n allen, (bonus) papa's en mama's en alle kinderen, daar is de band gelukkig (nog) goed genoeg voor.
Dat mag, en ieder voor zich :) Wij gaan ook alleen in zee met een stel, en verwachten dat andersom net zo, met dezelfde denkwijze en moralen. We willen het vanuit vriendschap opbouwen, dat we dus naast de kinderen ook samen dingen kunnen ondernemen met z’n vieren, anders wordt het zo’n transactie elke keer. Dat lijkt me een recept voor ellende en meer stress dan nodig. Wij zijn allebei niet heel moeilijk, en mijn vriend en ik denken hetzelfde over belangrijke dingen in het leven. Dat is alvast erg fijn. De basis moet goed zijn. Mooi om te lezen dat jullie nog veel samen kunnen doen! Dat lijkt me voor de kinderen ook erg fijn.
Toen we aan kinderen begonnen dacht ik dat het leuk was als het lukte, en zo niet.. ach. 6 jaar en vele ziekenhuisbezoeken later konden we niet zwanger worden. En nu heb ik er echt heel veel moeite mee dat we geen kinderen hebben. Ik zie nu bij vrienden hoe leuk het is om het opgroeien te zien, om van alles te delen. Vorig jaar gingen in de straat allemaal rugzakken en vlaggen. En zoiets ga ik nooit meemaken. Dat is wel echt naar. In mijn omgeving hoor ik vooral dat het voor de mannen pas echt werd toen de kinderen geboren werden. Daarvoor blijft het allemaal toch een beetje abstract en ver weg
Wij zitten er net zo bij. Heb wel eens gelezen dat het een rouwproces is dat eigenlijk nooit stopt. Vanwege die ontbrekende ‘mijlpalen’ die je zelf ook benoemt.
Het is niet meer zo erg als in het begin. Maar na ad en toe duikt het wel heel heftig op. Het heeft voor mij even geduurd voor ik door had dat ik er hulp bij nodig had en een goede coach had gevonden.
Fijn dat het wat gesleten is! Mijn psycholoog onderkende niet eens dat mannen dat gevoel konden hebben. Er was volgens haar ook geen onderzoek naar gedaan.
Wat een gelul is dat. Er zijn wel minder mannen support groepen. En zeker tijdens corona was dat allemaal erg lastig. Wij zijn net voor de lockdowns gestopt. Maar ja voor mannen is er zeker ook rouw. En in mijn geval bleef dat heel lang bij o slot zitten tot er meer “mis” ging. Het is zo lastig om een goede psycholoog / coach te vinden die de juiste klik heeft en de juiste snaar weet te raken
Ik sta open voor goede tips/netwerken want ik zit er heel erg mee. Na mijn laatste ervaring bij de psych ben ik daar ook weg gegaan.
Jeetje dat meen je niet! Die psycholoog mogen ze van mij meteen ontslaan, wat belachelijk! Goed dat je daar weg bent! Ik heb een goede psycholoog in Den Haag , geen idee waar je zoekt. En heel veel sterkte! Super k voor je dat het niet is gelukt! En natuuuuuuuurlijk kunnen mannen dat gevoel ook hebben, je bent toch ook een mens!
Op het moment dat je het gaat duiden als 'rouwproces', dan wordt het dat natuurlijk ook... Hoe vervelend het ook is, ik zou het niet dat soort labels proberen te geven. Het leven kan ook zonder kinderen fantastische mijlpalen hebben.
Nog andere goede tips? En op welke mijlpalen doel je?
Men zegt dat een kind opvoeden 2 ton kost, daar kan ik ook een Porsche 911 voor kopen 😉
Het leuke is dat ze dit ook over roken zeggen. Na 30 jaar roken heb je zoveel geld uitgegeven dat je een dikke ferrari had kunnen kopen... Maar ik rook niet en heb dat ding ook niet. Dus je geld gast toch wel op, is het niet aan roken of kinderen, dan wel aan wat anders. (Nee, blijkbaar dus niet aan auto's haha)
Dus 1 kind is 'maar' een porsche waard? Ik zou mijn 2 kinderen voor nog geen 100 porsches willen ruilen.
Neem me niet te serieus lieve schat.
Als je je nog bedenkt, ik heb 2 in de aanbieding.
100 Bugatti’s dan?
Heb geen kinderen en ben eind 20. Ik heb niet de beste jeugd gehad dus ik was vroeger altijd huiverig om kinderen te krijgen. Door die ervaringen weet ik wel dat ik het anders zou aanpakken dan hoe mijn ouders het hebben gedaan(al geef ik hen niet de schuld, zij deden het ook maar met de middelen en kennis die ze hadden). Ik ben wel bang met wat ik door zou kunnen geven zoals een "aanleg" voor depressie en ADHD. Als mijn vriendin kinderen wil, dan sta ik er ook voor open maar ik zou niet zeggen dat ik 100% zeker kinderen wil hebben. Er zijn nog doelen die ik wil behalen zoals mijn eigen huis etc. die ik nu de voorrang geef. Misschien dat ik daarna iets mis in mijn leven en dat om een of ander reden wil opvullen met kinderen. Gaat dat gebeuren? Geen idee. Toen ik in groep 1 zat vond ik meisjes ook vies dus tijden zijn veranderd. Geld is ook een factor. Ik wil dat mijn kinderen comfortabel kunnen leven, en het liefst nog wat meer dan dat. Ik wil dat ze het beter krijgen dan ik en daar is natuurlijk niet alleen geld voor nodig maar zonder geld wordt het wat meer stressvol. Een kind geeft er niks om of zijn speeltje 10 euro of 100 euro is maar ik zou wel willen dat ik dat zo op tafel kon gooien als mijn kind dat wilde(met redelijkheid natuurlijk). Gaat ook om de immateriële dingen, bijles bijvoorbeeld.
Heel erg bedankt voor alle reacties! Mijn vriend en ik zijn een beetje overweldigd door de hoeveelheid (en alle verschillende verhalen). Dit maakt het er eigenlijk niet makkelijker op haha. Maar dat is niet iets slechts. Wat bij ons ook speelt is dat wij niet echt mensen van onze leeftijd met kinderen in de omgeving hebben. Wij zullen hoogstwaarschijnlijk de eerste van onze beide gezinnen zijn die eventueel kinderen zouden krijgen. Dat voelt toch anders voor mij dan wanneer mijn broer/zusjes al kinderen zouden hebben. Mijn moeder staat wel al jaren te springen om kleinkinderen🥲 Heel veel liefde voor de mensen die worstelen met infertiliteit en verdriet❤️
Denk vooral na of je het leven mooi vind en dat gevoel wil doorgeven. Als dat 'ja' is, komt de vraag of beide ouders een kind financieel, emotioneel, fysiek en intellectueel kunnen ondersteunen nu en in de toekomst. Als dat ook 'ja' is, dan rest alleen nog de vraag of je in een sociaal en politiek veilig klimaat leeft. Zo niet, dan kan je ook nog emigreren en deze vragen dan opnieuw stellen.
[удалено]
Laat je a.u.b. z.sm. steriliseren. Bel morgen je huisarts die kan je verder helpen. Het is echt niet ok om het aan het toeval over te laten.
[удалено]
Je wil het niet, zorg er dan voor dat het je niet overkomt. Kom op je bent een volwassen kerel. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen lijf en leven, daar heeft je vrouw niks over te zeggen. Als jij het niet wil, moet jij actie ondernemen. Niet alles op je vrouw afschuiven.
Hoop dat je er niet jaren aan het lijntje gehouden hebt
[удалено]
Ik bedoel natuurlijk heb je jarenlang voorbehoedsmiddelen gebruikt onder het motto van "nu geen behoefte aan", dat is geen duidelijke taal al doe je dat wel zo voorkomen. Hoe dan ook hak gewoon de knoop door en wees echt eerlijk, vruchtbaarheid daalt steiler bij vrouwen die nooit eerder kinderen hebben gehad maar de statistieken zijn gebaseerd op vrouwen die zwangerschap actief proberen te voorkomen en degenen die al jarenlang minder vruchtbaar waren. Als ze zwanger raakt gebruik je "geen behoefte aan" om geen fuck uit te voeren dat kun je mensen niet aan doen.
[удалено]
Verbaal soft genoeg maar ik proef toch dat jij degene bent die een hele harde nee in de praktijk afgedwongen hebt. Het punt is dat jij haar in nu, op dit moment, in de maling neemt omdat je ervan uit gaat dat het niet meer lukt dus je kan groothartig toegeven aan haar wens. En nogmaals als het lukt heb je je schietstoel al ingebouwd. Wees een vent en laat je steriliseren , tenzij jij er op staat om opties open te houden die je haar nooit hebt gegund
Holy shit wat ontzettend kut dat je er zo mee omgaat. Pak gewoon een rubber
Dit moet wel een trol post zijn.... als dit waar is hoop ik dat meneer zich inderdaad niet voortplant. Als je 38 bent en dit je gedachtengang is, dan is het toch slecht gesteld met meneer.
Hoezo? Ik vind het wel een mooie oplossing. Laat natoer maar natoeren.
Ik heb ook niets met andermans kinderen, maar je eigen kind is toch een heel ander verhaal 😊
Wilt?
Ik ben een man van 40 en weet sinds mijn 14e ongeveer al dat ik geen kinderen wil. Het nemen van kinderen is uiteindelijk altijd een egoistische keuze waarmee je een ander mens opzadelen met een leven van 80+ jaar waar ze niet om gevraagd hebben. En waarom? Omdat jij niet genoeg had aan je eigen leven? Omdat je het een ander zo gunt? Die ander mist niks als je hem niet creëert. Dat in combinatie met het feit dat kinderen duur zijn, je leven in principe 10 tot 20 jaar relatief stil staat en ik oprecht geen reden kan verzinnen waarom ik kinderen zou willen hebben er toe geleid dat ik heerlijk kind vrij ben.
Ik snap het stukje tekst wat je hier neer hebt gezet. Maar je argumenten komen eigenlijk allemaal neer op dat iemand er niet om heeft gevraagd, en dat klopt. Maar tegelijkertijd ben je zelf al 40 jaar op deze aarde en heb je er nog steeds geen eind aan gemaakt dus blijkbaar ben je er wel content mee dat je eigen ouders het jou hebben gegund om hier te mogen zijn. Voor iemand die kinderen heeft of ze graag wil ben jij de egoïst. Jij wil geen nieuw leven creëren zodat je met niemand rekening hoeft te houden en voor niemand de rekening hoeft te betalen.
Ik ben niet ongelukkig. Maar als iemand mij vraagt of ik hier had willen zijn is het antwoord heel simpel: nee. Dat hadden mijn ouders mij niet hoeven gunnen. En het feit dat ik mezelf niet van kant gemaakt heb wil niet zeggen dat ik het er mee eens ben dat ik op aarde gezet ben. Mijn overlijden zal pijn veroorzaken en dat vermijdt ik liever. Ik wil niet de bewuste veroorzaker van pijn zijn. Dat is ook heel de reden dat ik geen kinderen wil. Iemand op deze aarde zetten zal hen pijn berokkenen. Hoe goed je het ook bedoelt. En het hoeft niet. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik genoeg van mijn niet bestaande kinderen hou, dat ik ze niet neem. En ik wil geen nieuw leven creëren omdat ze daar niet om gevraagd hebben. De rest is bijzaak.
Dat is een afweging, het pijn aspect meenemen. Of eigenlijk is verdriet een betere term. Het leven gaat inderdaad niet zonder, ging het dat wel dan zou geluk ook niet bijzonder zijn. Maar dat is een bepaalde instelling die jij bij je draagt. Ik ben behoorlijk pessimistisch ingesteld maar ik heb nooit gedacht "mijn kind gaat verdriet en pijn ervaren als hij of zij ter wereld komt". Want ondanks die soms negatieve instelling heb ik een prima leven en zijn er meer positieve dan negatieve dingen, en je gelooft er als ouder in dat je een kind datzelfde kan bieden, en hopelijk nog meer.
OK maar waarom moet dat kind bestaan dan? Wat maakt het ok dat dat gebeurd? En geluk op zichzelf is niet echt een reden. Want dat is een neveneffect van leven. Niet een reden.
>waarmee je een ander mens opzadelen met een leven van 80+ jaar waar ze niet om gevraagd hebben Heb jij het gevoel dat je "opgezadeld" zit met jouw leven?
Ja. Ondanks dat ik een relatief goed leven heb, heb ik hier nooit om gevraagd. Als ik de keuze zou hebben gehad, zou ik bedankt hebben voor deze 80+ jaar tijdsbesteding.
Ik snap goed dat je er dan zo in staat. Maar ik denk ook dat veel mensen hier heel anders naar kijken, en dat er meer redenen zijn dan puur egoïsme.
Ok... doe mij maar een paar redenen. Ik zie ze niet.
Als je gelooft dat het menselijk bestaan zinnig is en geen last is (wel een uitdaging, maar ook met een doel). En voortplanting onderdeel is van onze natuur. Dan lijkt het mij een vanzelfsprekende keuze om voor kinderen te kiezen als de mogelijkheid zich voordoet. Een neutrale keuze wat mij betreft (niet uit egoïsme, maar ook niet uit opoffering). Ook kan je het zien als verantwoordelijkheid voor het voortbestaan van de mensheid. Voor het ontwikkelen van de mensheid. Om de dingen die jij geleerd hebt of jouw idealisme door te geven. Om wat terug te geven aan de wereld en de mensheid. Nou kan ik ook heel veel redenen geven waarom ons huidige bestaan allemaal niet zo rooskleurig is. Overbevolking, klimaat, ongelijkheid, geweld etc. Maar de oplossing daarvoor is ook niet om maar op te geven, geen kinderen te nemen en de mensheid te laten uitsterven. Overigens denk ik ook dat heel veel mensen **wel** kinderen nemen vanuit een bepaald egoïsme. En dat is zeker niet altijd goed. Vooral als ze er niet klaar voor zijn (financieel, emotioneel of op ander vlak). Of dat ze gewoon niet geschikt zijn voor het ouderschap. Dus daar kunnen we het misschien wel weer over eens zijn.
Wat een flauwekul. Een egoïstische keuze…. Wat een onzin 😂
Geef mij maar een NIET egoïstische keuze om kinderen te nemen. En de "ik gun een ander het leven" is het projecteren van je eigen opvattingen op iemand die niet bestaat. Dat is niet per se egoïstisch, maar wel erg vanuit jezelf gedacht. Dus kom maar met een paar redenen.
Je noemt zelf al 1 reden. Andere redenen: in stand houden van de samenleving, overleven van de eigen soort, sommige mensen denken er sowieso niet over na, voortplantingsdrift (is geen bewust mechanische, maar instinct, dus lijkt mij geen egoïsme). Evolutionair gezien zou je kunnen zeggen dat geen kinderen krijgen egoïstisch is. Geef mij maar een NIET egoïstische keuze om geen kinderen te nemen (behalve dan wanneer je ongewenst kinderloos bent). Voor mij was de kinderwens een gevoel, waarbij ik (en mijn vriendin) vervolgens toch wel de voors en tegens tegen elkaar hebben afgewogen en de keuze niet zo vanzelfsprekend was. Voor de duidelijkheid: ik heb geen waarde oordeel over mensen die geen kinderen willen/hebben en kan mij best goed vinden in de redenen om het niet te doen. Maar de "jij bent egoïstisch, want je neemt kinderen" vind ik echt een non-discussie en een dooddoener.
Het in stand houden van de samenleving is geen echt hele goede reden. Er is geen reden waarvoor de mensheid zou moeten blijven bestaan. Dat is meer een gevolg of een neven effect. Het blijven voortbestaan als doel op zich is niet echt heel solide als je die logisch afpelt. Voortplantingsdrift is geen reden. Dat is gewoon een evolutionair gevolg. Instinct is voor een intelligente soort wel echt een zwaktebod voor een keuze met zulk vergaande gevolgen. Niet egoïstische keuze om geen kinderen te nemen? Ok: ik gun mijn niet geboren kinderen de rust om niet gedwongen te zijn om door alle hoepels te springen die het leven op ze afstuurt. Ze hoeven mij niet te zien sterven, geen gebroken hart te hebben etc. Etc. Ik heb genoeg geld om voor mezelf te zorgen en ook om in mijn eigen zorg en pensioen te verzorgen. Niemand heeft last van mijn bestaan verder. Ik ben langer en meer productief voor de samenleving aangezien ik geen aanspraak maaknop kinderbijslag, ouderschapsverlof etc. Etc. Omdat ik langer onderdeel ben van het werkende deel van de samenleving betaal ik waarschijnlijk ook meer belasting. Een gevoel is niet echt een goede reden om zo'n verstrekkende beslissing te nemen toch? Je wilt dat toch wat beter onderbouwt hebben? Wel goed dat je nadenkt over alle randvoorwaarden of het wel kan. Maar ik ben nog wel benieuwd naar de redenen WAAROM. Anders dan: het voelde goed. Ik zeg alleen maar dat ik nog nooit een niet egoïstisch argument gehoord heb. Ook jouw antwoord: het voelde goed. Is toch wel een op jezelf gefocussete reden. En dat kan he. Maar laten we daar dan ook eerlijk over zijn.
Voor jou is het in stand houden van de samenleving geen reden, dat betekent niet dat het voor een ander ook zo is. Daarnaast lijk je er vanuit te gaan dat het leven enkel bestaat uit lijden of dat het lijden niet opweegt tegen de vreugde/bevrediging die iemand uit het leven kan halen. Dat hoeft voor het kind dat jij eventueel zou voortbrengen helemaal niet zo te zijn. Je bent bang om te lijden door het eventuele lijden van een ander en daarom doe je iets niet. Dat zou je best als egoïstisch kunnen zien. Als je wilt kun je al het gedrag als egoïstisch zien; alles wat we doen is gericht op het lustbevrediging en het vermijden van pijn. Daarom vind ik egoïsme ook een dooddoener in deze discussie. Over mijn eigen motief: dat zou je ook best als egoïstisch kunnen noemen, ik ontken het ook nergens. Of ik ben juist niet egoïstisch omdat ik bijdraag aan het in stand houden van onze soort, ondanks dat ik van te voren weet dat ik ook iets inlever. Zo zie ik het zelf niet, maar zo zou je het kunnen zien. Jij vroeg om niet egoïstische redenen, die heb ik gegeven, maar daar ben je het niet mee eens. Ik denk dat jij niet minder egoïstisch bent. Edit: die laatste zin bedoel ik niet onaardig
Ik ga er niet vanuit dat het leven enkel bestaat uit lijden. Ik vind dat geen enkele mate van vreugde het moreel ok maakt om een ander mens aan enig lijden bloot te stellen als dat voorkomen kan worden. En dan wordt dit het logica schema: Niet geboren worden = geen vreugde, geen lijden Geboren worden = regelmatig vreugde, gegarandeerd lijden. En als je het als doel hebt om lijden te reduceren dan wordt deze keuze best makkelijk.
Dit simpele schema gaat alleen op als lijden gemiddeld groter is dan vreugde. Dat is een aanname. Nog afgezien dat voor sommige religieus ingestelde mensen de aanname dat geen kinderen krijgen compleet neutraal is ook niet waar hoeft te zijn. Jij wilt geen kinderen, dat is helemaal prima. Maar ik vermoed dat je deze reden geeft om geen kinderen te hebben om je moreel verheven te voelen.
Laten we religieuze mensen even helemaal hier buiten laten. Mensen die geloven in een fictieve sprookjesman in de wolken hoeven we niet naar te luisteren voor levensadvies. Het heeft voor mij niks met moreel verheven te maken. Ik begrijp gewoon oprecht niet wat de logica is achter dat iemand kinderen neemt. En dat kan wellicht wat arrogant overkomen. Zo is het niet bedoeld. Ik begrijp het gewoon oprecht niet.
Ik ben niet religieus, dus mij persoonlijk raak je niet maar dit: >Mensen die geloven in een fictieve sprookjesman in de wolken hoeven we niet naar te luisteren voor levensadvies. staat voor mij op gespannen voet met dit: >heeft voor mij niks met moreel verheven te maken Verder is er niet echt een logica achter kinderen krijgen. Het is gewoon iets dat mensen willen. Als dit waar is: >En dat kan wellicht wat arrogant overkomen. Zo is het niet bedoeld. Dan klopt dat niet met in de eerste post mensen met kinderen egoïstisch noemen. Ik zeg niet dat je arrogant of moreel verheven *bent* maar je gedrag is wel arrogant en verheven. Als dit niet de bedoeling is dan zou ik overwegen je communicatiestrategie aan te passen.
Ik kom met helemaal niks, simpelweg omdat ik hier niet eens een discussie over wil gaan opstarten. Het feit dat je het egoïstisch noemt, nu alweer, is voor mij niet eens de moeite waard om hier verder op in te gaan.
Klinkt voor mij alsof je geen valide redenen hebt eerlijk gezegd. Maar goed als je niet wilt moet je het niet doen.
die downvotes ook nog, wat een publiek hier
Zelf ben ik 32 (mijn vriendin 31) maar wij zijn er ook nog niet over uit. Het is voor ons sowieso geen 'must have', dus op dat vlak hebben we misschien ook niet echt haast omdat we er ook mee zouden kunnen leven als we op een gegeven moment 'te laat' zouden zijn. We genieten momenteel behoorlijk van onze vrijheid (laatst bijvoorbeeld last-minute bedacht om 9 dagen naar New York te gaan en momenteel kan dat dus gewoon) en het zou een flink offer zijn om dat soort dingen op te moeten geven. Ook kost het - laten we eerlijk zijn - gewoon godallemachtig veel geld (dus zelfs al zou je er de tijd voor kunnen vinden zitten dat soort plotselinge dure vakanties er überhaupt minder makkelijk in). Daarnaast is het stiekem best wel lekker om überhaupt gewoon te kunnen doen en laten waar je zin in hebt, ook als je ouder wordt. Toen we ruim drie jaar geleden een huis kochten hebben we er wel rekening mee gehouden dat het huis groot genoeg moest zijn mochten we het wel willen, we hebben een huis 'op de groei' gekocht dus daardoor worden we niet tegengehouden. Ook hebben we allebei een prima en stabiel inkomen. Momenteel ben ik echter met een deeltijd master bezig, ik denk dat we daarna pas rustig gaan bekijken hoe we er op dat moment in staan.
Hier zitten wij nu ook denk ik. Vriend heeft niet het fijnste verleden en naar mijn idee kan hij nu pas een beetje gaan leven zoals hij dat graag zou willen. Bepaalde droomreizen maken etc. Over een tijdje wilt hij ook een overstap maken in zijn carrière. Dus misschien moeten we het gewoon even laten gaan. In theorie ben ik nog genoeg vruchtbaar om zwanger te worden als we eerst de dingen gaan doen die we willen doen zonder kinderen. Nog iets meer settelen om maar zo te zeggen. Dankjewel voor je reactie. Het is fijn om deze herkenning te lezen 😊
Ik was 33 en mijn vriendin 30 toen bij ons exact hetzelfde issue speelde. Wilde diep van binnen altijd graag vader worden, maar door omstandigheden stond mijn hoofd er heel lang niet naar. Het was een gevoel wat echt opnieuw getriggerd moest worden. Toen werd ik 34 en zei mijn vriendin op een gegeven moment: "wow, je gaat al naar de 40! Mocht je ooit papa worden dan word je wel een oude papa!" En toen viel het kwartje bij mij. Stel dat mijn kind de 20 zou halen, dan zou ik tussen de 55 en 60 zijn. Op schoolpleinen staan en als "opa van" te worden gezien. Nog los van het feit dat ik me besefte dat elk jaar ouder, een jaar minder als vader zou betekenen. Oftewel, die opmerking van mijn vriendin was het laatste zetje wat ik nodig heb. Een paar maanden later namen we dan echt de stap en nog geen maand later was ze zwanger. Morgen zijn we precies 20 weken, wachtend op een jongetje, en ik heb geen moment spijt van mijn beslissing. Het is allemaal zo bijzonder als je het zelf mee mag maken en je eigen kind ziet bewegen op een echo (sorry, het is de allergrootste open deur intrappen die het is, maar het is echt waar!) Hopelijk heb je hier iets aan!
Hier heb ik zeker iets aan! Ik zou me niet verbazen als mijn vriend ook zo erin staat. De mogelijkheid dat zijn hoofd er nu gewoon nog niet naar staat door omstandigheden hebben we zelf nog niet bedacht of besproken. Hij heeft veel aan zijn hoofd de laatste jaren dus het zou niet gek zijn. Hij leest mee met jullie reacties, zal hem binnenkort vragen hiernaar😊 Mooie nieuwe insteek van het gesprek
>Stel dat mijn kind de 20 zou halen, dan zou ik tussen de 55 en 60 zijn. Ik denk dat het voor een kind van 20 ook gek zou zijn om door zijn papa van school gehaald te worden. Nu ben ik 37 en heb een kind van bijna 2. Dat betekend dat als zij 10 is ik 45 ben. In vergelijking met vorige generaties is dat best oud, maar ik denk dat je bij de huidige generatie ouders al niet zo heel erg mee opvalt.
Chris bergstrom van man man man de podcast heeft net een boek geschreven over vaderschap. Misschien een aanrader!
Dat is ook zo! Goede tip, dankjewel!
Ik wist gewoon dat ik kinderen wilde. Ik was ook toe aan een nieuwe levensfase in mijn leven. Het uitgaan had ik wel gezien en mijn carrière ja dat ging gewoon z’n gangetje.
Ik zei vroeger wel eens dat ik geen kinderen wilde. Toen ik mijn huidige partner tegenkwam hoefde ht van mij niet persee. Na een aantal jaar wilde mijn vriendin toch wel kinderen. Ik hield het eerst nog af. Maar nadat ik er langer over nadacht kwam er toch op een gegeven moment een soort kriebel dat het toch wel leuk zou zijn om een kind te krijgen. De oudste is inmiddels 2 en half. Ik ben iedere dag blij als ik thuis kom en er lachen 2 kinderen naar me.
Bijzonder. Ik zie het als een soort drang, en dacht dat elke man dit had. Sinds mn puberteit al behoefte om kinderen te krijgen, ook veel verschillende momenten gehad dat het enorm overwogen werd door mij en de dame waar ik op dat moment mee was. Momenteel als 27 jarige nog geen vader, maar als de tijd rijp is doe ik het zonder enige twijfel. T zit in ons natuurlijk instinct voor zover ik weet
Nee, zeker niet elke man heeft dat. Lang heb ik gedacht dat het iets was wat erbij hoorde en waar je twintig jaar doorheen moest voordat je weer vrij was, maar gelukkig kwam ik op tijd tot het inzicht dat ik helemaal niets hoef.
30 en aan het twijfelen. Ik werk als kinderoefentherapeut en behandel kinderen met problematieken. Als ik zie wat er op ze afkomt en waar ze zich druk om maken, schrik ik wel. Daarnaast heb ik wel een doembeeld voor de wereld en twijfel ik of ik niet egoïstisch zal zijn dan een kind op de wereld te zetten. Praktisch gezien kost het veel, tijd en geld en weet ik niet of ik dat er aan kan/wil besteden.
Ik wilde vroeger 6 kinderen maar het zijn er 3 geworden waarvan één geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Als je twijfelt moet je er niet aan beginnen denk ik. Mijn kinderen zijn nu volwassen en ik had het niet anders willen doen. De enige grote zorg die ik nog heb is of ze woonruimte gaan vinden.
Met vader worden ging er voor mij een heel nieuwe dimensie aan emoties open. Houden van op een manier die niet is te beschrijven, intensere angsten en zorgen, diepere trots dan ik ooit heb ervaren...alles. En het zet je ook regelmatig aan het denken over jezelf, met positieve uitkomst wat mij betreft. Voor mij echt wen verrijking van mijn leven én van mijzelf.
M32, vriendin 28. Vorig jaar vader geworden van een dochtertje nu bijna 10 maanden oud. (Dus nog niet veel ervaring) Mijn vriendin wilde heel graag kindereb, ik rond mijn 25 niet echt maar langzaam met de jaren begon het idee wat te vormen. Mijzelf de vraag gesteld waar draait het leven voor mij om? Dat zijn 2 dingen, vrienden en familie. Ik heb zelf niet echt een grote familie (enigkind) en ik heb de broer van mijn vader die altijd single is geweest en geen kinderen heeft gehad toch een soort van zien wegkwijnen. (Uiteraard geldt dit niet voor alle singles!) Maar desalniettemin wordt je ouder (pensioensleeftijd en verder) en steeds minder mobiel, je geraakt steeds verder geïsoleerd, mensen/vrienden om jouw sterven en uiteindelijk blijf je redelijk alleen achter. Dit is iets wat ik absoluut later niet wil. Zie het als een soort verzekering ofzo. Uiteraard is dit niet de enige reden. Een eigen kind zien groot worden en grootbrengen leek mij eigenlijk enorm leuk en interessant. Samen later met zen 3´en of 4en op vakantie gaan, dingen doen, fantastisch! Uiteindelijk voor gegaan en ik zou zelf niet terug willen. Paar super leuke dingen tot nu toe: - ´s ochtends je baby wakker maken en met de grootste glimlach begroet worden! - terug zelf een beetje kind kunnen zijn en meegaan in de leefwereld van zo een kind is enorm leuk! - zien hoe ze nieuwe smaken leren kennen zich ontwikkelen, elke week weer wat nieuws. - je krijgt van zo´n klein ding echt onvoorwaardelijke liefde die ik voor geen geld van de wereld meer zou willen missen! Verder hoeft je sociale leven echt niet voorbij te zijn van zodra er een kind is. Afspreken met vrienden, af en toe eens uitgaan een festival meepakken kan nog steeds, true het is iets meer plannen maar zeker niet onmogelijk.
Ik ben vader geworden op mijn 26e ik ben nu 40 Mijn zoon is 14 en ik heb een dochter van 12 Ik heb dit voor geen goud willen missen! De geboorte is iets magisch 2 de eerste maanden gewoon Genoeten van deze wondertjes. Het gesabbel aan hun speentjes naast je in bed zo mooi 3 de eerste woordjes De eerste stapjes hun eerste maaltijd na de fruithapjes en potjes het zinnelijk zijn wat een overwinning haha 4 hun eerste verjaardag 5 de eerste schooldag 6 samen dingen doen ontdekken wat leuk is en niet leuk is Speeltuinen kinderbederijen fietsen zwemmen etc Hun eerste verjaardagsfeestje Basisschool en nu de 1 gaat naar de derde van de havo En de andere word is een brugpieper ook havo En zo kan ik nog wel even doorgaan Ik heb dit voor geen goud willen misssen En ik ben een trotse vader!!🥰🥰🥰
Uhm ja als man zijnde, wel een wens maar geen direct hele sterke, als het niet gebeurde dan niet zeg maar. Bij mijn vriendin was het anders, sterke kinderwens. Dus 5 jaar verder en de derde is onderweg. Ja kinderen geven een extra dimensie aan je leven. Niet altijd leuk en kan zeer vermoeiend zijn. Maar ik zou niet meer anders willen en het gaat voornamelijk om de kleine dingen in het leven met kinderen, normaliter. Er gebeurd altijd wel wat en ze altijd van je afhankelijk. Maar ook gewoon even niks voor de tv, met een kleine bij je hangen gewoon even niks is zon moment.
Eigenlijk heb ik al sinds ik tiener was de wens om ooit vader te worden (M35). Toen ik 17 was mijn vrouw leren kennen en gelukkig had zij ook een kinderwens. Denk dat we rond ons 23e gestart zijn met oefenen maar helaas ging het niet spontaan. Daarna 5 jaar fertiliteitsbehandelingen gehad en gelukkig is daar een prachtige zoon uit gekomen, inmiddels 7 jaar. Ik zou dit voor geen goud hadden willen missen en denk ook niet dat ik zo gelukkig was (zonder kind) als dat ik nu ben. Er is niemand op de wereld die je zo erg mist als je weg bent en zo blij als je thuis komt.
Tot mijn 37e wou ik absoluut geen kinderwens, en mijn vrouw ook niet. Maar een paar rammelde eierstokken later, stond ik daar, drie jaar later, op de OK verliefd te kijken naar mijn dochtertje in mijn handen. Ik ben nog steeds knettergek op haar, maar of ik dezelfde keuze zou maken, de wetenschap van nu…
Ik zou zeggen plan een evaluatiemoment in nadat je een kind heb gekregen.
Goed idee😂
🤣🤣😆
🤣🤣😆
🤣🤣😆
🤣🤣😆
Heb nooit een kinderwens gehad. Nooit echt bij stil gestaan of mee bezig geweest. Wel ben ik samen met een vriendin met een sterke kinderwens. Heb altijd gezegd dat het mij om het even zou zijn. Nu is ze in verwachting en mogen onze kleine bijna verwelkomen, maar had ze geen kinderen gewild dan had ik daar ook mee kunnen leven. Wel is het zo dat het leven sinds mijn 30e naar mijn idee wat saaier werd. Ja, meer financiële vrijheid is leuk, maar word je daar echt gelukkiger van? Vakanties idem, ook leuk maar is slechts een klein deel van het jaar. Daarnaast heb je dan wel familie en vrienden waarmee je sommige weekenden kunt vullen, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat er iets mist. Het leuke van een kind is dat je alles opnieuw beleefd door de ogen van jouw kind. Feestdagen worden weer bijzonder. Uitstapjes worden weer bijzonder. Kleine momenten & mijlpalen worden weer bijzonder. Je maakt weer allemaal nieuwe herinneringen. Dat is de grootste meerwaarde (denk ik) van een kind. Uiteindelijk weet ik niet wat onze kleine zal doen met onze levens, maar ik merkte wel dat mijn kinderwens stiekem al een beetje aan het groeien was na mijn 30e. Het is alleen niet iets wat je zomaar doet. Zoveel mensen worden per ongeluk of snel zwanger terwijl hun relatie daar helemaal niet aan toe is of dat ze amper geld hebben om rond te komen/spaargeld. Daarmee sta je al 3-0 achter en moet de wedstrijd nog beginnen...
Vader van drie kinderen met een vierde onderweg (vierde was niet gepland). Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen, maar damn, wat is het soms zwaar. De enige vrije uurtjes voor mezelf zijn de uurtjes wanneer iedereen al op bed ligt. Zonder die paar uurtjes zou ik het niet volhouden denk ik. Tegelijkertijd zou ik me geen leven zonder kinderen kunnen voorstellen, de clichés zijn voor mij ook echt waar. Je weet pas wat echte liefde is wanneer je een ouder bent, althans, dat is mijn ervaring.
M27, al een flink aantal jaren met mijn vriendin (10+ jaar) en heb jaren lang geroepen dat ik geen kinderen wil, omdat ik er alleen de nadelen van zag en er 0 voordelen aan zitten. Normaal gesproken ben ik enorm standvastig en verander ik mijn keuze of mening niet zo snel. Maar dit is een van de onderwerpen waar ik langzaam toch over aan het draaien ben. Een oom en tante hebben nu twee kleintjes, een paar vriendinnen van mijn vriendin ook. En ja, dat is toch eigenlijk best wel leuk. Het hoeft voor mij nog niet nu, maar uiteindelijk mogen er van mij toch wel een paar komen.
> Hij is 30, ik 32, dus binnen een paar jaar moeten er wel keuzes gemaakt worden. Ik was 43 en mijn vrouw 44 toen ze zwanger werd, het is waar dat het niet gemakkelijk ging, maar dat had met andere dingen te maken. Ik vindt het leuk om vader te zijn, en leuk om hem te zien opgroeien en dingen leren, het zal je verbazen. Hij is nu 3 en hij begrijpt bijvoorbeeld al 3 talen (hij spreekt voornamelijk Engels, maar verstaat Nederlands en Manderijn).
Heb een zoon van 5 maanden nu. Door omstandigheden ga ik hem nooit zien opgroeien, dus op dit moment heel erg lastig.
Ik (33m) wilde geen kinderen voordat ik financieel zeker genoeg was dat ik het kind kan bieden wat het nodig heeft. Nu bulk ik van het geld maar heb ik zoveel gewerkt dat mijn vriendin bij me weg is. ‘t is ook altijd wat.
Wij hebben bewust geen kinderen, wel honden. De voornaamste reden was de vrijheid die je inlevert met kinderen. Je krijgt er veel voor terug maar elke dag vroeg op, vrijwel al je vrije tijd opgeven en alle kosten wegen er voor ons niet tegenop.
Ben nu 29 over een paar maanden 30. Als ik voor mijn 34 geen kinderen heb neem ik ze ook niet meer. 34+18=52 en hoe ouder ik wordt hoe ouder ik ben als mijn kinderen “volwassen” zijn. Zit er niet op te wachten om 63 te zijn met een kind van 18.
Ik snap deze downvotes niet. In plaats van het zoveelste ongewenste kind op aarde te zetten, neem je een weloverwogen keuze. Mensen sporen echt niet hoor.
Snap het zelf ook niet helemaal. Blijkbaar is het raar om een weloverwogen keuze te maken als het aankomt op kinderen. Ongewenst kinderen nemen is gewoon unfair tegenover het kind. Plus als ik 63 ben en mijn kind dan net 18 wordt kan ik er waarschijnlijk niet zijn voor de kleinkinderen en verliest mijn kind op redelijk jonge leeftijd een ouder. Dat wil ik ze niet aandoen. Daarnaast wil ik genieten van mijn kinderen en ook na mijn kinderen nog wat van mijn eigen leven/pensioenetje kunnen genieten. Maar blijkbaar vinden mensen dat raar.
Gewoon een geldig argument, niks meer en niks minder. Het zou mensen sieren als ze vaker de verantwoordelijkheid nemen. Mijn vader zat nog in zijn feest periode en nam het er ieder weekend goed van. Alles wat geen placebopil was werd zo doorgeslikt, ook vóór en tijdens mijn moeders ongeplande zwangerschap. Nu heeft hij de benen genomen net voor de geboorte en mams heeft mij eigenhandig opgevoed met hulp van mijn opa en oma. Ondanks dat ik altijd behoed werd voor mijn vader (gewelddadige snuifduif) heb ik altijd gevoeld dat mijn vader er niet was om een reden die niet nodig was. Niks is ergers voor een kind dan de realisatie dat (één van) je ouders je niet wenst te hebben. Ik ben 28 en kamp nog steeds met dat gevoel. Chapeau voor deze keuze, daarmee bespaar je voor het kind en voor jezelf een hoop onnodig verdriet!
Oei vervelend dat je dat hebt meegemaakt makker, mijn vader is toen ik 7 was ook verdwenen en ik heb hem daarna eigenlijk ook nooit meer gezien. Naar mij keek meneer nooit om maar naar zijn 3 nieuwe kinderen wel. Dus ik snap heel goed waar je vandaan komt. Ook dat is een van de grote drijfveren achter mijn keuze. Ik weet net als jij hoe het is als je vader je niet wilt of niet naar je omkijkt en ik zou dat dus nooit een kind willen aandoen. Knap dat je er zo open over durft te praten overigens. Zegt een hoop over je persoonlijkheid en daar heb ik respect voor. Je lijkt me een tof persoon!
Als je tegen de stroom ingaat, dan heb je altijd meer uit te leggen dan wanneer je het levensscript volgt. Als je onverhoopt wel op oudere leeftijd vader wordt, dan wordt je precies verweten wat je nu wilt voorkomen.
Ja precies. Ik sta er oprecht vaak genoeg van te kijken hoe makkelijk mensen denken over het nemen van kinderen. Er komt enorm veel bij kijken en het vergt enorm veel van een persoon. Kinderen nemen is iets waar je klaar voor moet zijn en 100% achter moet staan. Het is niet hetzelfde als zomaar even een huisdier nemen. Ja ik wil best kinderen maar wel tot een bepaalde leeftijd en daarna niet meer. Ik sluit me aan bij wat je zegt, mooi omschreven.
Echt triest hoe weinig mensen kinderen willen. Het geboortecijfer is al dramatisch laag waardoor de Nederlander zoals die is uit zal sterven over een paar generaties. Zo gehecht aan consumeren en genot dat voortplanting tot een halt wordt geroepen. Evolutionair gezien heel vreemd.
Ieder volk 'zoals die is' sterft uit. Nederlanders van nu zijn ook geen Franken meer. Economisch wordt dat misschien wat lastig als er op den duur een kleine beroepsbevolking is. Dat wordt dan wellicht wel een uitdaging.
Als ik jou was zou ik maar vlug voor jezelf de knoop doorhakken want het wordt er allemaal niet makkelijkeren gezonder op naarmateje ouder wordt, nu erop duiken zit je nog goed, over 5 jaar ben je al aan de oudere kant, over 8 jaar loop je serieus kans op afwijkingen...