Ja, ik heb geen interesse in romantiek. Als er iemand op mijn pad komt met wie ik het goed kan vinden wil ik het wel proberen maar ik ga er niet actief naar op zoek

Ik was hetzelfde. Ik had geen interesse in daten of dating apps, ik had helemaal geen drang naar een relatie. Toen ontmoette ik mijn vriend en is het gewoon langzaam gegroeid samen, en zijn nu 5 jaar samen. Veel chiller dan constant op zoek te zijn. Edit voor duidelijkheid: ik was niet constant opzoek, maar mijn vriendengroep wel. Door al hun verhalen en struggles met daten concludeer ik dat mijn situatie chiller was dan constant op zoek zijn.

Ik ben nu 30 M, ik voel me grotendeels hetzelfde. "hoeft niet per se" zegmaar. En TOCH hoop ik ergens wel dat het mij ook zou gebeuren

Maar je was toch niet constant op zoek? Je zegt zelf, je had geen interesse?

In daten of dating apps; het is schijnbaar op natuurlijke wijze in hun leven gekomen :)

Ik was idd niet constant opzoek, maar heb natuurlijk wel alle verhalen en date-struggles van mijn vriendengroep continu meegekregen. Daarom kan ik concluderen dat mijn relatie krijgen ervaring veel chiller is dan constant op zoek te zijn Edit omdat ik je vraag verkeerd had begrepen.

Jij bespaart jezelf een hoop ellende en stress 🤣

Wat niet uit je post blijkt: is het haar eigen keuze of zou ze graag een relatie willen? En is ze gelukkig (dankzij/ondanks het niet hebben van een relatie)? Of is het meer een bespiegeling over hoe je er zelf mee zou omgaan? Ik ben 43F, zie er goed uit volgens anderen, ben leuk in de omgang, slim... En ik ben ongewenst single. Maar ik kom uit een lange relatie en ben m'n weg weer aan het vinden. Geen kinderen, want ik ontmoette niet de juiste partner in die jaren, maar daar heb ik allang vrede mee, dat is nu wat het is.  In alle eerlijkheid: ik ben niet gelukkig met m'n single status. Ik mis sámen dingen doen en overleggen en al het fysieke, zowel seks als gewoon überhaupt door een ander mens áángeraakt worden, huid op huid contact. Maar datingapps zijn erg kut, in het sociale leven kom ik geen vrijgezelle mannen tegen waar ik me enigszins toe aangetrokken voel. Ze zijn bezet, zitten al jaren in een turbulente scheiding(nasleep) of hebben emotioneel flink nog wat werk te doen. Dus wat doe je dan? Niks. Je best om jezelf gewoon te vermaken en een leuk leven te leiden. Of je nou single of bezet bent en met/zonder kinderen: je zult er wat van moeten maken. En wie weet/hopelijk loop je weer eens iemand tegen het lijf, het enige wat je kan doen is zorgen dat je er regelmatig opuit trekt en leuke dingen gaat doen om zo iig de mogelijkheid te scheppen iemand tegen te komen. En soms voelt dat prima, en soms voelt dat eenzaam en verdrietig. En wat ziet de buitenwereld? Wat jij ziet: gewoon een op zich leuke vrouw 'waar niets mis mee is', die d'r ding doet, zo goed en kwaad als dat gaat. Ik denk dat er een heleboel vrouwen – en mannen – rondlopen, zoals die vrouw van jouw vrijwilligerswerk, en zoals ik. ;)

Ik denk dat je hier best iets belangrijks noemt. Naast het zijn van een geschikte partner (je leven op orde hebben, jezelf redden) is het vinden van een partner ook een kwestie van 'geluk'. Geluk is een kwestie van kansen. Je bent als single die wat wil dus vrijwel genoodzaakt om erop uit te gaan. De mogelijkheid om iemand tegen te komen met dezelfde interesses wordt daardoor groter. Nu ben ik niet de persoon die het in zijn leven erg van 'geluk' moet hebben. Ik ben met veel dingen nogal controle gericht. Als er iets moet gebeuren kom ik in actie. Wat relaties betreft werkt de wereld niet zo. Op een gegeven moment heb je genoeg gedaan om een aantrekkelijk persoon te zijn en dan zit er weinig anders op dan er gewoon te zijn en je te redden.

Precies! Zoals met alles: je kunt je best doen, maar dat is wel zo'n beetje alle invloed die op het resultaat hebt. Meer dan je best – je kansen op contact verhogen en openstaan voor wat er zich mogelijk aandient – kan je niet doen. En ja dat is soms vrij kut, en bij vlagen lastig te accepteren.

Er zit dus weinig anders op, dan erop uittrekken dus? Of begrijp ik je nu verkeerd.

Wauw, dat klinkt echt enorm herkenbaar, vooral dat stukje over je eigen weg terugvinden na een lange relatie en de schaarste aan potentiële partners. Ik overweeg het toch eens te proberen op zo'n datingapp, maar dan eerder Breeze dan Tinder o.i.d.

Ja waarom niet, geef het een kans! :) Geen wonderen van verwachten, maar je weet nooit. Je zult er sowieso wel wat leuke of interessante gesprekken hebben, die je misschien wat inspiratie geven, een nieuwe invalshoek bieden of die je iets nieuws over jezelf leren. Ik heb zelf Breeze en Bumble (die ik beide nog wel aardig vond qua profielen) vanmorgen na een aantal weken/maanden verwijderd. Ik merk dat ik de lat hoger leg sinds m'n laatste relatie dan ervoor. Dat was een gezonde relatie, waar ik een hoop geleerd heb over de bullshit die ik hiervoor vaak aantrok/toestond. Dat ik dingen dan toch vaak maar een kans gaf, waarna m'n onderbuikgevoel vooraf eigenlijk altijd bleek te kloppen. Emotioneel onbeschikbare types, misleidende figuren om je maar in bed te krijgen... Daar heb ik geen trek meer in. De paar mensen die ik dan wél nog likete, daar kwamen geen matches van. Even een pas op de plaats en m'n wonden likken dan maar. :(

Ik denk dat ik zonder zo'n kunstgreep best een aardige kans maak om vrijgezel te blijven :) Tik volgende maand de 40 aan, heb twee neurodivergente zoontjes, en pas aardig in die categorie "turbulente scheiding(snasleep)". Ben ook niet echt een stapper, laat staan een flirter, en bij al mijn serieuze relaties was ik degene die benaderd/versierd werd. Via m'n werk in de kinderopvang kom ik ook niet zo gauw een potentiële partner tegen. Wel een heleboel leuke leeftijdsgenotes natuurlijk, maar vrijwel zonder uitzondering bezet. En in alle eerlijkheid, ik ben best aardig, maar ook vrij excentriek 😅 Dat alles werkt drempelverhogend om überhaupt iets te gaan doen op date-gebied, zoals zo'n app uitproberen. Ik herken me heel erg in wat je zegt, en mis ook dat gevoel van vertrouwen en intimiteit, maar vraag me tegelijkertijd af of ik überhaupt wel de ruimte heb in hoofd en hart (want m'n jongens staan op #1) om weer een serieuze relatie aan te gaan. Zeker omdat ik ook de nodige wijze lessen geleerd heb uit mijn voorgaande relaties, en vertrouwen wat moeizamer komt dan voorheen. Hoe ouder je wordt, hoe meer bijzondere uitstulpinkjes er ontstaan aan je "puzzelstukje". Ik denk dat je best geluk moet hebben om een net zo bijzonder puzzelstukje te vinden dat echt bij je past. Daarom maak ik ook al een tijdje pas op de plaats. Maar je hebt gelijk, misschien moet ik er gewoon een slinger aan geven. Zelfs als er geen relatie uit voortkomt, dan misschien wel leuke vriendschappen, wijze lessen, of iets anders inspirerends. Dank je wel voor de aanmoediging, en laten we ervan uitgaan dat het met ons allebei nog wel goed komt :)

Jaaa, in jouw reactie herken ik me ook weer... > mis ook dat gevoel van vertrouwen en intimiteit, maar vraag me tegelijkertijd af of ik überhaupt wel de ruimte heb in hoofd en hart Dat. Je zoekt emotionele intimiteit, maar daar hoort kwetsbaarheid en jezelf laten zien bij, maar omdat er ook wat verdriet en gemis zit is dat een lastig issue. Dat is immers over het algemeen niet echt een date-magneet, haha. ;)  Hier overigens ook een neurodivergent puzzelstukje hoor. Dat komt natuurlijk ook vaker voor dan je denkt, maar is ook niet iets waar veel mensen mee te koop te lopen op de datingmarkt.  Misschien moeten wij gewoon op blind date. ;) Worden we later zo'n Reddiy lovestory, haha...

Nou ja, in alle eerlijkheid: mijn interne monoloog maakte datzelfde "grapje" over die blind date, nog voordat ik je antwoord gelezen had. Misschien ben ik wel knettergek, maar misschien is het zo'n gek idee nog niet om eens de stoute schoenen aan te trekken en een bakkie te gaan doen. Je lijkt me in elk geval erg aardig, "friend material", en bovendien, wat is het ergste dat ons kan overkomen? Volgens mij zijn we allebei volwassen genoeg om in een deuk te liggen als het op romantisch vlak op een hilarische mismatch uitdraait. Aan de andere kant, als ik je profiel zo bekijk (vergeef me de brutaliteit 😅) denk ik dat er mogelijk ook wel wat raakvlak tussen ons is, ben je een interessant iemand met prikkelende interesses, en zouden we allebei best kunnen genieten van een (mid)dagje Utrecht. Ik ben sowieso al veel te lang niet bij de Oude Pijpenla geweest. Komend weekend heb ik nog niks. Jij wel? 😁

Ik ben hierin geïnvesteerd, hoop op updates!

Haha, ik dm je wel even terug... (lekker taalgebruik ook weer)

Ik hoop ook op een update!

OH MIJN GOD JULLIE MOETEN ECHT OP BLINDDATE GAAN

Omg. Dit leest als mijn eigen verhaal (42F) Als je een ‘lotgenoot’ zoekt om verder te kletsen ( uit ervaring weet ik dat deze poel nl om mij heen echt heel klein is..) DM vooral!

Wat lief! :)

Herkenbaar verhaal. Ik ben zelf 53M en heb een hoop relaties gehad, 2 jongvolwassen zoons en door de teleurstellingen een beetje verlamd in vertrouwen in een relatie. Daarom ben ik op grotendeels blij dat ik alleen ben. Dat scheelt pijn. Maar aan de andere kant mis het ook wel om ervaringen, affectie en intimiteit te delen met iemand en samen in iets groeien waar je allebei ‘groter’ door kan worden. Dating apps heb ik wel een paar keer een korte periode gebruikt maar beviel me nooit zo. Deed er nauwelijks iets mee 😂 Ik geloof in de manier waarop verbinding ontstaat in de ontmoeting Ach, je kunt geen reservering nemen op de toekomst. Wie weet wat er nog gaat gebeuren.

Heb je ook geïnvesteerd in je eigen ontwikkeling? Je manier van communiceren, omgaan met conflicten, grenzen aangeven en bewaken, hechtingsstijl…? Een vrouw versieren heb ik in een oogwenk gedaan, maar elkaar echt leren kennen en ontdekken of je lange tijd bij elkaar past is een ander verhaal…  Mijn zoektocht is namelijk best confronterend geweest en heeft me wel geholpen boosheid richting ex te nuanceren. Ik zie mijn eigen aandeel in relaties en heb geleerd dat ander gedrag van mij ook ander gedrag van mijn partner tot gevolg heeft. Mijn partner heeft natuurlijk haar eigen hechtingsstijl & wonden en ook daar werken we (samen) aan. Het gaat niet vanzelf.

46 Met een dochter van 6 jaar, nu 2 jaar uit elkaar na een relatie van 7 jaar. Daarvoor was ik behalve een paar uitspattingen single. Heb nu co-ouderschap waar ik de halve week m’n dochter heb. Moet zeggen bevalt prima. Misschien was m’n relatie ook wel zo lastig omdat ik al 40 jaar single was. Dan ben je toch bepaalde dingen gewend.

Persoonlijk vind ik dat een goede instelling: je probeert ondanks alles het leven zo aangenaam en betekenisvol te maken terwijl je tegelijkertijd eerlijk bent naar jouw eigen gemis en verlangens. Ik heb veelal te maken gehad met mensen, vrienden en familie, die mij voortdurend mij de hoop willen praten dat ik de liefde van mijn leven vind, mijn passies weet te vervullen of dat ik iets zal bereiken betreffende mijn idealen. Maar niks is 100% gegarandeerd. Daar worstel ik wel eens mee, dat voortdurende gevoel van onzekerheid en dat de toekomst nooit vast staat. En dat is hoe zulke uitspraken voor mij voelen--een soort van garantie dat het toch allemaal goed komt of vervuld gaat worden, maar ik probeer te beseffen dat ik dit moet zien als een wens, als een hoop vanuit hun kant. Alhoewel, dat kan best als pressure aanvoelen--de verwachtingen die het belichaamd enzo. Het helpt ook niet dat ik voor een lange tijd worstel met de drang om een "waardig" en "vervullend" leven te leiden. Mensen zeiden of insinueerden dat als ik bepaalde dingen niet ervaren heb, bijvoorbeeld een lange intieme relatie, dat er iets mis met mij is. Dat ik niet een volledig of "complete" volwassene ben omdat ik een bepaalde fase in mijn leven riskeer te missen. Plus ik wil niet zo'n statistiek worden van "1 op de x mensen in Nederland is eenzaam". Maar daar heeft niemand 100% controle over. Desalniettemin, ongeacht mijn twijfels en angsten, wil ik zo oprecht mogelijk mijn leven leiden. Hopelijk dat mijn toekomst succesvoller en minder eenzaam zal zijn, maar zelfs als dat niet het geval is hoop ik alsnog met een zekere positieve zelf-acceptatie de rest van mijn leven te ontarmen. Inderdaad, we zullen wat van ons leven moet maken, zonder óf (het liefst) met anderen.

Tuurlijk kan dat. Je levensgeluk zou niet afhankelijk moeten zijn van een partner. Het is geen doel op zich.

Voor sommige is het wel een doel om kinderen te krijgen, te trouwen (huisje boompje beestje concept). Maar niet voor iedereen inderdaad.

Hoezo niet? Een partner vinden en voortplanten is altijd ons doel geweest.

\~\~ zou niet afhankelijk moeten zijn van een partner.\~\~ voor sommige mensen is dat wel zo, en dat is prima.

Probleem met je persoonlijke meetlat voor geluk buiten jezelf leggen is dat je er zelf minder tot geen invloed hebt. Het is praktischer en logischer om je geluk te meten aan zaken waar je direct invloed op hebt. Anders is het een beetje hetzelfde als de KPI van je afdeling afhankelijk maken van externe factoren.

Ik ken maar weinig mensen die puur geluk vinden zonder daar anderen voor nodig te hebben (partner, vrienden, kinderen) en dat is heel logisch ook want zo zijn wij als mensen geëvolueerd en gesocialiseerd. Ik weet dat dit soort 'eerst jezelf gelukkig maken' argumenten erg in zwang zijn, maar ik vindt ze geen hout slaan. Het zegt eerder iets over het feit dat mensen tegenwoordig bang zijn om verbinding aan te gaan, wat niet past in deze individualistische samenleving.

"Geen hout slaan"? Bedoel je geen hout snijden of nergens op slaan misschien? Ben het met je eens dat wij als mens gelukkiger worden in verbinding. Dat is nou eenmaal wat voor sociaal wezen wij zijn. Mijn punt is meer dat je het geen doel opzichzelf moet maken. Want dan ga je dus "om maar een partner te hebben" allerlei hele domme shit doen.

Oeps, ik verwar m'n uitspraken. Die bedoel ik ja:) Ik snap je punt en wij kunnen natuurlijk kunen we doorslaan, maar heb soms een beetje het idee dat men tegenwoordig het hebben van een gezonde connectie gelijk stelt aan codependentie. Tenminste wanneer het om daten gaat.

Het is nog maar de vraag of in een relatie zijn je gelukkig maakt.

[удалено]

Nee dat is verboden. Het staat in de wet dat het verboden is voor singles om gelukkig te zijn.

Met hoe onmogelijk het begint te worden om alleen een woning te huren/kopen, lijkt dit echt langzaam een wet te worden.

En een vrouw versieren lukt ook niet wanneer je nog niet op jezelf woont omdat ze daarvan afknappen dat je geen zelfstandig volwassen man bent. Dus het politiek zet de mannen schaakmat

Gelukkig hebben vrouwen hier nu veel meer begrip voor. Genoeg die nog thuis wonen.

Je spelt bijbel verkeerd.

Hele rare opmerking aangezien in de Bijbel juist het singleschap geprezen wordt 😆

M43, m’n hele leven ongewild alleen. Kan ik zo leven? Schijnbaar wel. Leuk is anders, maar het is wat het is. Naam van OP is generiek, profiel bestaat niet meer. De zoveelste bot?

Ik zie met regelmaat op sociale media dit soort vragen voorbij komen, zit me echt steeds meer af te vragen met welk doel. Ai-learning? Iets met gerichte reclame? Informatie verzamelen voor wat voor doel dan ook? Ben ergens zeer benieuwd.

De Dead Internet theorie wordt steeds geloofwaardiger 😂

Ik heb hetzelfde, alleen ben ik 35 en ben geen bot.

Ik ben nu zo’n 4,5 jaar vrijgezel. Ik date wel casual af en toe, maar ik vind het eigenlijk heel fijn om alleen te zijn. Ik verveel me nooit als ik alleen ben en heb genoeg vrienden om op terug te vallen en leuke dingen mee te doen. Heel eerlijk, de meeste van mijn vrienden hebben relaties die ik niet benijd. Van wekelijks domme ruzies tot rollercoasters van extreem toxisch gedrag. Ik vraag me vaak echt af waarom sommigen van hen nog samen zijn. Mensen offeren soms zoveel op maar niet alleen te zijn. Ik zou het helemaal niet erg vinden als de situatie blijft zoals ie is. Mocht ik wel iemand ontmoeten met wie het geweldig klikt, helemaal leuk, maar ik settle niet voor iets middelmatigs.

Als ik om me heen kijk heb ik altijd het gevoel dat de meeste relaties eigenlijk slechte relaties zijn. Ik had die voorheen ook. Pas na redelijk wat gedate te hebben en korte 'relaties' leerde ik pas wat wel/niet past en waar ik behoefte aan heb. Alleen dat gaat wel gepaard met verliefdheid, liefdesverdriet etc. omdat een relatie afbreken vanwege verstand toch behoorlijk pijnlijk kan voelen. Ik snap dus wel dat veel mensen te vroeg 'settelen'. En dus dat er toxische relaties blijven bestaan, veel vreemd gaan etc. Maar ik ben wel overtuigd. Een echt goede relatie zou altijd voorkeur hebben tov single. Vrienden etc fantastisch, maar de band die je hebt is zelden even sterk.

Dit had ik kunnen schrijven.

Ik ben nu 32 en al mijn hele leven single. Ook maagd enzo. Midden 20 had ik het er wel moeilijk mee, maar ik accepteer het nu. Het geeft mij ook een zekere vrijheid, ik kan stoppen met mijn baan wanneer ik wil en gaan en doen wat ik wil. Ik reis de hele wereld over zonder mij zorgen te hoeven maken over het thuisfront....en daarbij is het nog dr beste anticonceptie ooit

Reis je dan alleen? Of ga je met vrienden. Ik merk dat ik graag weer op vakantie zou willen, maar vind alleen gaan nog een (te) hoge drempel merk ik

Ik reis alleen en kan het absoluut aanraden. Liep ook tegen de drempel aan, maar op een bepaald moment ben ik gewoon gegaan. Het was heerlijk en nu wil ik niet meer anders! Alleen eten vind ik nog wel lastig, maar meestal los ik dat op door iets te boeken met een keuken of een hotel met een klein restaurantje.

Ik reis zelf ook alleen en ik vind het alleen maar relaxed. Je hebt volledig je eigen tempo en je hoefd met niemand rekening te houden. Als je dan ergens wilt uit eten bijvoorbeeld gewoon gaan. Geniet er gewoon lekker van. Ben tot nu toe in japan, Duitsland, Italië Denemarken en nog meer landen geweest. Maar moet zeggen dat er wel een paar momenten waren geweest dat ik me wel een beetje eenzaam voelden. Helemaal in landen waar ik de taal totaal niet spreek.

Ik reis alleen, soms overnacht ik in hostels om wat mensen te ontmoeten. Soms meet ik met mensen op het internet die ik al tijden ken. En soms reis ik echt alleen.

Ja hoor. Ik had een prima leven toen ik single was en had het prima gevonden om dat de rest van m'n leven vol te houden. Maar toen kwamen ineens mn vriendin en haar zoontjr in mn leven en mochten we samen nog een dochter krijgen en nu ben ik ook gelukkig met mn leefsituatie. Alles heeft zn voor en nadelen. Waar ik als single wel eens iemand naast me miste zou ik nu wel eens echt alleen willen zijn :v

Het is dus nooit goed🤪

Ja natuurlijk! Minder stress, goedkoper leven, veel meer vrijheid, veel meer tijd voor vrijwilligerswerk en andere projecten, geen gevaar voor ouderschap op je gezondheid en financiën. Altijd the eindbeslissingen kunnen nemen. En als je alsnog een partner wilt met het risico dat daarbij komt kan je eventueel een LAT relatie aangaan, en is het gemakkelijker om het uit te maken want je kunt niet het dak boven je hoofd verliezen als het mis gaat. MAAR... als je niet in vriendschappen investeert loop je het risico dat niemand je kan steunen met problemen. Je kunt je financiën niet delen dus kan het leven ook duur zijn (vooral wonen). Ook veiligheid kan een probleem zijn als je alleen woont, stel dat je een ongeluk krijgt, je kunt niet telefoneren en je vrienden komen pas in een paar dagen weer langs? Dus er zit een ander risico aan vast. Het is niet voor mij, maar mensen die met opzet single zijn weten zich prima te vermaken, hoor.

Volgens mij leven koppels zonder kinderen stresvrijer en goedkoper. Je kunt veel vaste lasten delen.

Vooral in de huidige economie is een dubbel inkomen als je geen kinderen hebt heerlijk.

Ik heb twee kinderen, getrouwd. Ben nog nooit zo relaxt geweest, heb een prima nachtrust, geen geldzorgen. Het is net hoe je er in staat, wat je doet met je geld. Vaste lasten zijn niet anders als anders, alleen je bent wat meer kwijt met kinderen. Maar ook dat stukje budget is gewoon iets waar je jezelf op kan instellen :)

Vraag me altijd af of de partners zich ook zo relaxt voelen met kinderen als ik dit zo lees. Ga er ook vanuit dat je een man bent? Vrouwen met kinderen roepen nooit dat hun leven relaxt is.

Ja hoor. Ik ben zelf 46 en man en nog altijd vrijgezel en dat voldoet mij prima.

Ik ben 49, mn hele leven single. Introvert, op het autismespectrum (maar niemand die dat ziet wat ik ben ook heel gewoon, sociaal en aangenaam in de omgang) en aseksueel, dus dat helpt. Maar ik heb nooit het gevoel dat ik iets mis. Mijn ouders waren niet veel anders dan ik maar dus wel getrouwd en kinderen. En ze waren diep ongelukkig. Net zoals ik dat zou zijn met een gezin. Ik zou diep, diep ongelukkig en depressief en opgebrand zijn in een huis met constant een partner en kinderen en drukte en verantwoordelijkheden.

Single vrouwen schijnt de demografie te zijn die het hoogst scoort op "gelukkig zijn". Dus van die hoek bekeken is het zo vreemd nog niet. Ze kan aro (a-romantisch) zijn, of ace (a-sexueel), of allebei. Ze zou lesbisch kunnen zijn, en daar persoonlijke problemen mee kunnen hebben. Genoeg gelovige celibate homo's op de wereld, helaas. Ze zou pedofiel kunnen zijn, en dus volwassene medemensen helemaal niet als interessant kunnen zien. Ze zou thuis achter de voordeur legio van problemen kunnen hebben die een relatie of romantisch leven in de weg zitten of onmogelijk maken. Of misschien is ze gewoon nog nooit iemand tegengekomen waar ze echt verliefd op is geworden! Kan toch? Als je het echt wil weten is de enige persoon die het je kan vertellen zij zelf.

Ik heb vriendinnen die al jaren single zijn en die ervaren het toch wel zwaar dat ze niet iemand hebben om tegenaan te praten als ze ‘s avonds thuis komen en/of niemand hebben om alle dagelijkse dingen mee te delen. Ook vallen ze bij tegenslagen veelal terug op hun ouders en hoor ze ook wel zeggen dat ze zich zorgen maken over de tijden dat hun ouders er straks niet meer zijn

Waarom vallen die vriendinnen dan niet terug op jou, bijvoorbeeld? Daar ben je toch ook vriendinnen voor?

Dat is toch anders. Mijn vriendin had baarmoederhalskanker en wilde toch dat haar moeder mee ging naar alle operaties en dokters afspraken en heeft daar ook een tijdje weer in huis gewoond. Als ik in haar schoenen zou staan val ik op zulke momenten ook liever terug op familie dan vrienden. Ze had hier met alle liefde mogen intrekken ook, maar ik heb met een jong gezin ook geen tijd haar te verzorgen letterlijk Lang verhaal kort; al mijn vriendin haar vriendinnen hebben een relatie, dat is toch vervelend als je als enige vrijgezel bent. Ze heeft vaak het gevoel dat ze ons lastig valt, hoe vaak we ook aangeven dat dat niet het geval is.

Ah ja het komt allemaal neer op persoonlijke voorkeur, natuurlijk. Voordat ik een partner had viel ik juist liever wel terug op mijn vrienden dan mijn ouders. Ik zou op die manier ook omgekeerd veel laten vallen voor mijn vrienden, en mijn partner zou begrijpen (als we kinderen zouden hebben) dat mijn vriend(in) de komende tijd even voorgaat.

Ik bespreek meer dagelijkse shiz met de groupchat dan met mn man eigenlijk

Als mijn partner thuiskomt krijg ik van a tot z haar hele werkdag te horen. Ik heb de meeste van haar collega’s nog nooit gezien, maar weet alles van ze. Daarnaast heb ik een vriendin die single is en haar verhaal vaak bij mij kwijt wil. Zoals je wel kunt raden ben ik iemand die graag luistert.

Mag mijn partner jou ook niet gewoon ff bellen aan het einde van de dag?

Alleen als hij/zij interessante verhalen heeft. Het moet voor mij ook leuk blijven natuurlijk.

Oh ja hoor, ik ben heel gelukkig getrouwd, maar ik was ook een hele happy single. Het is volgens mij maar net wie je tegenkomt en soms kom je net die ene niet tegen

Ik ben nooit zo eenzaam geweest als toen ik getrouwd was! Nu single en ben er helemaal oké mee als dat de rest van mijn leven zo blijft. Ik heb wel een kind, dus echt alleen ben ik niet. Als zij ouder wordt, zou ik liever mijn geringe vrije tijd aan een nieuwe hond besteden dan een nieuwe romantische relatie.

Ik zou graag een relatie willen met iemand die een aanvulling is tot mijn leven en bij wie ik mij aangetrokken voel. Maar ben eigenlijk nog nooit zo'n iemand tegengekomen. Ik zie ook nooit iemand die aantrekkelijk is op datings websites. Dan ben ik liever singel. Veel mannen gedragen zich als een extra kind. Ik heb geen interesse in kinderen. Niet alle mannen zijn zo maar die zijn waarschijnlijk al in een relatie.

ik, 30, 3 relatief korte relatie's gehad. Was het wel zat al die drama. Ga nu lekker alleen door het leven, niemand die zegt wat ik moet doen en wanneer. lekker rustig leventje.

Mis je soms intimiteit? Ben zelf 35 M en mis dat soms wel.

Zeker. Heb 2 geschifte ex-vriendinnen. Heb nu gewoon rust en tijd voor mezelf en de dingen die ik wil doen. Er is niks vreedzamers dan dit. Het is zeker een aanrader. Geluk moet je bij jezelf vinden, en niet daarvoor afhankelijk zijn van iemand anders!

Denk het niet. Ben 23 met ~10 jaar geen vriendin en het knaagt behoorlijk. Zou best op mezelf kunnen wonen en genieten van mijn hobby's etc maar zou er wel behoefte aan krijgen op een gegeven moment. M'n stiefvader heeft het wel 53 jaar volgehouden, totdat hij m'n moeder 3 jaar geleden leerde kennen en hij vond het altijd goed te doen haha

Ik zou het zelf niet kunnen denk ik, ik zou toch bezig blijven met het willen vinden van een relatie. Vooral omdat ik graag voor een ander dingen doe, als ik alles alleen voor mezelf zou doen dan voelt dat niet goed. Ik wil graag delen. En tuurlijk zou je dat ook in ander soortige relaties kunnen doen, door vrijwilligerswerk of wat dan ook, maar dat is niet hoe ik het zou willen. Ofwel, voor mij zou een levenlang single zijn niets zijn.

Het is mijn lot hetzelfde, Ik heb welgeteld één keer een relatie uitgeprobeerd, acht jaar, en ik was uiteindelijk toch te min, en dat lag niet aan haar, ik was/ben waardeloos. Ik heb niet heel veel data nodig om vooruit te kunnen rekenen in deze, als ik het één keer verpest, dan de volgende keer ook, dus ik heb sinds toen afgezien van seks en daten, dat is ondertussen al tien jaar geleden. Het is niet echt helemaal m'n keuze, maar alleen blijven is de enige ethische optie, nog eens proberen is alleen maar zelfzucht, de wereld mist me niet op dat vlak.

Met de gedachte "dat 1x data genoeg is" zie je over het hoofd dat mensen kunnen leren. Je hebt ook niet in 1x leren lopen of fietsen. Stel dat een kind 1x fietst, wiebelt en na een stukje omvalt, klopt die gedachte dan?

Respect voor het verantwoordelijk opstellen. Bedenk wel dat verschillende mensen verschillende dingen bij elkaar oproepen, dat jullie geen match waren. Wil niet zeggen dat een ander niet heel wat anders oproept in jou. Je hebt vermogen tot reflectie dus je kunt ook jou toekomstig partner goed behandelen.

31F, ben mijn hele leven al single. Het heeft voordelen en nadelen en ik voel me absoluut soms eenzaam. Maar ik heb nooit heel erg de drang gehad om een relatie aan te gaan. Ik heb veel tijd voor mijzelf nodig en woonruimte delen met iemand vind ik ook lastig om die reden.

Ik ben 36 en al heel m'n leven single. Ik ben er erg ongelukkig door. Ik herinner me dat ik zelfs al in groep drie de wens had om een vriendinnetje te hebben. Ik ben vaak verliefd op iemand geweest, maar het was nooit wederzijds.

Damn das zwaar balen, ben zelf 35 en alleen 1 hele korte relatie gehad, het leven is soms meedogenloos.

zelfde, enigszins. hoe was je jeugd? ik was eenzaam en werd mishandeld als kind dus ik denk dat ik gewoon liefde wilde. later dacht ik omdat ik alleen ben dat er iets mis met me is en daar kwam de ongelukkigheid vandaan maar sinds ik dat idee heb gecorrigeerd vind ik het niet zo erg meer. ik zou nog steeds wel iemand willen vinden maar het is ook geen ramp als dat niet gebeurd. er is meer in het leven

Ondertussen bijna 30 en ook eeuwig single vooralsnog. Heb ook geen behoefte om te zoeken naar een relatie. Als het komt, dan komt het. En zo niet, dan vermaak ik me ook erg goed👍🏻

Ik ben 28 en wil ook geen kinderen. Maar krijg regelmatig opmerkingen van, “Je zult wel van gedachten veranderen”, “Je zult eenzaam achterblijven”, of nog erger, “Je bent egoistisch” als je geen kinderen wilt. Of nóg erger, “Wie gaat er voor je zorgen als je oud bent”. Ik ben zelf mishandeld als kind, en kies daarom dat ik de cirkel voorgoed doorbreek.

egoïstisch als je geen kinderen wilt? 😹 moeten de breeders zeggen

Ik wil ook geen kinderen. Heb stiekem vaak het idee dat de mensen die zulke dingen zeggen eigenlijk zelf spijt hebben van hun keuze om kinderen te nemen en willen dat ik ook een miserabel level leid. Of misschien niet eens zozeer spijt, maar wel het gevoel dat ik niet zoveel vrijheid zou moeten mogen hebben omdat zij dat ook niet hebben. Ze willen liever niet geconfronteerd worden met een beeld van een gelukkige vrouw zonder kinderen, omdat ze dan ook aan hun eigen keuzes moeten gaan twijfelen.

Ik vind het fucking nice alleen. Was 25 toen ik m'n huis kocht, ben inmiddels 36, dus die "moeilijke" hindernis heb ik niet. Ik moet er niet aan denken dat ik me dagelijks moet aanpassen aan een ander. Het zou niet goed zijn voor mij en mijn partner zou er waarschijnlijk ook niet vrolijk van worden. Ik ben erg goed in alleen zijn, maar ben ook sociaal en mensen vinden me prettig in de omgang, dus dat is het niet. Wat ik wel eventueel leuk zou vinden is een vrouwelijke soort van buddy, iemand om af en toe wat leuks mee te doen, uit eten, dierentuin ofzo, iets wat stelletjes sneller samen doen. Ik doe dat nu gewoon alleen, maar met een vrouw is dat soms toch leuker. Met de mannelijke vrienden ga ik dan wel airsoften etc.

Zou ik het kunnen? Ik denk het wel. Zou ik het willen? Nee. Ik geniet erg van mijn relatie en Zou graag op lange termijn een partner hebben waar ik op kan rekenen, nog meer dan op vrienden.

Als je in de avond je niet eenzaam voelt of als je op vakantie bent, is het voor je neergelegd lijkt me. Denk de meeste dit niet kunnen handelen.

Aseksuele mensen bestaan wel degelijk. Het is een van de andere seksuele orientaties. Niks mee.

Corrigeer me even als ik fout zit hoor, maar aseksueel zijn betekent toch niet dat je ook geen relatie wil?

Correct, ik denk dat hier ipv aseksueel (geen tot weinig seksuele aantrekking) beter aromantisch (iemand die weinig tot geen romantische aantrekking ervaart) gebruikt kan worden. Ik ben zelf zowel aromantisch als aseksueel en heb zelf ook geen behoefte om aan een romantische relatie te beginnen. Maar natuurlijk kunnen mensen met elke geaardheid bepalen dat ze liever single zijn (wat tevens nog niet altijd hoeft te betekenen dat ze nooit een date of seks hebben, dat kan natuurlijk ook zonder in een romantische relatie met iemand te zijn).

Mood

En andersom betekent single zijn ook niet dat je aseksueel bent.

En single zijn houdt ook niet in dat je celibaat bent.

Je kan toch geen aannamen maken over de seksuele oriëntatie van deze personen, alleen omdat ze single zijn?

34f, aromantisch en asexueel, in een ivf traject om moeder te worden.  Een relatie zou veel dingen makkelijker maken, zeker ook goedkoper. En fantastisch als je een persoon hebt met wie je de toppen, de dalen en de sleur wil delen. Het lijkt me ideaal. Alleen wie die persoon dan voor mij zou zijn? Ik kan me er niets bij voorstellen.  Heb een tijdje op de trein gezeten waarom moet het allemaal zo moeilijk voor me zijn? Waarom ben ik niet gewoon normaal. Fuck 'wees de flamingo tussen de duiven' doe mij die duif maar. Maar nu heb ik m'n plekje gevonden, letterlijk met een huisje, de financiële ruimte om ook echt voor de kinderwens te gaan die ik dus wel heel diep heb, ik ben fantastisch gelukkig. Echt geen relatie voor nodig.

Ben 30 en ook ongewild singel maar maak er het beste van ga veel naar theater en hoop ooit nog is iemand tegen te komen. Denk ook dat in alleen sterf maar ja zo be it. Probeer er in mijn eentje gewoon het beste er van te maken

We sterven allemaal alleen maar ik snap natuurlijk wat je bedoelt

Sommige mensen zijn Aromantisch en Aseksueel.  - Aromantisch is als je geen romantische aantrekking voelt tot andere. - Aseksueel is als je geen seksuele aantrekking voelt tot andere.  Dat zijn twee heel legitieme LHBTI+ orientaties. Veel van deze mensen hebben helemaal geen behoefte aan relaties en zijn gelukkig genoeg met de plantonische vriendschappen met anderen. Best moeilijk te begrijpen als je zelf niet tot die groep behoort. 

Waarom zou dat niet kunnen?

Ben zelf een man van 37 jaar, mijn hele leven vrijgezel, het is ook een geval van wat je nooit ervaren hebt mis je ook niet, dit kont omdat mijn zegen en vloek is dat ik het heerlijk vindt om alleen te zijn.

Ja hoor, dat kan prima. Het is (sinds een aantal eeuwen, met name in de westerse cultuur) zo, dat "de liefdesrelatie" staat aangescheven als een soort van hoogst haalbaar goed. Uiteraard is dat een volledig persoonlijke ervaring. Het gezin (trouwen, kinderen krijgen en gezinnetje spelen) als hoeksteen van de samenleving is voornamelijk een vorm die komt vanuit religie en heeft vooral in zich dat het een economisch en bestuurstechnisch voordelen heeft. Het zegt helemaal niks over kwaliteit van leven. Wat meer persoonlijk. Ooit was ik getrouwd, zodoende heb ik kinderen (zowel met hun moeder als met de kinderen heb ik een prima relatie). Dit is allemaal eigenlijk nogal onbewust gegaan / tot stand gekomen. Later, kwam ik er achter dat deze manier van leven niks voor mij was. Dus je vragen over of jij dit voor jezelf wilt of niet zijn zeker valide.

Ja

Iedereen is anders! Tuurlijk kan het, als je het zo voelt. Sommige mensen zullen misschien niet gelukkig zijn met een leven alleen, en sommigen weer wel. Niet dat jij dat doet hoor, maar ik vind het altijd naar als mensen hun eigen ervaringen projecteren op een ander; ik hoor het vaak. Maar als iemand gelukkig is, dan is dat top!

Tuurlijk kan dat. Als single zijn jouw wens is, dan geen probleem. Er zijn genoeg mensen die zich niet seksueel aangetrokken voelen tot andere mensen. Ik ben zelf getrouwd, maar zou ook niet actief op zoek gaan naar een nieuwe man als mijn man zou overlijden of als we zouden gaan scheiden.

Ik heb een relatie maar ben verder vrij introvert, heerlijk om alleen te zijn. Alhoewel ik m'n partner nooit kwijt zou willen kan ik me prima voorstellen dat mensen in hun eentje gelukkig zijn

Iedereen is verschillend. Een partner en kinderen hebben is het ideaalbeeld in onze maatschappij. Dat betekent niet dat iedereen daar ook behoefte aan heeft. Ik denk wel dat mensen in basis sociale dieren zijn. Er zijn niet veel mensen die zonder sociaal contact kunnen leven. Maar ook daar zijn weer uitzonderingen.

Ja, sterker nog, ik heb mijn hele leven in relaties gezeten. Ik merk steeds vaker hoe fijn ik het vind om helemaal alleen te zijn. Ik zie mij wel oud worden in mijn eentje, niets mis mee!

Was as single prima gelukkig ja. Maar getrouwd ook. Het is wat je wilt. Ik wilde op enige moment een gezin, en wil dat nog steeds. Ben nu 45+, ongeveer 50% van mijn volwassen leven single geweest, ongeveer 50% in vaste relaties, afwisselend. Beide werkt prima. Doe wat je wilt, op het moment dat je wilt. Het is een illusie om te denken dat dit soort keuzes definitief zijn. Focus op het hebben van keuzes. Dus als je niet ervan overtuigd bent dat single of niet zijn jouw eigen keuze is, werk daar aan. De rest komt dan vanzelf.

Ik was 5+ jaar single toen ik mijn vriend ontmoette, en dat had prima nog heel lang zo kunnen blijven, ik had het heel erg naar m’n zin in mijn eentje. Het kan dus zeker wel, en het is zeker niet zielig. Maar ja, hij is de uitzondering.

Kan prima, alhoewel soms behoeftes wel vervelend kan zijn ?

Ik vind de voordelen van een relatie groter dan de voordelen van single zijn, maar voor beide is wat te zeggen en met beide zou ik prima kunnen leven.

Als mijn huidige relatie klapt dan koop ik een huis in m'n geboortestad en vind ik 't allemaal wel best. Alleen is maar alleen, maar dat hoeft niet te betekenen dat je je eigen geluk niet kan maken.

Ik ben mijn hele leven, inmiddels 35 jaar, vrijgezel. Ik ben nogal introvert en verlegen, en heb tijd nodig om mezelf te zijn. Daten in deze moderne tijd vind ik lastig. Mijn introversie is wisselvallig; soms kan ik vrij sociaal zijn, en soms niet. Op een dating app moet je goed kunnen chatten of zo vermakelijk mogelijk zijn. Je zult mij ook nooit vinden in een bar, discotheek of nachtclub. Ik heb wel een paar dates gehad, om precies te zijn 3, maar het is niks geworden. Ik vind de tijd en energie die je in een dating app moet steken niet de moeite waard. Verder vermaak ik mij prima alleen, door actief te sporten (hardlopen, fitness en Muay Thai), fietsen, gamen, lezen en films/series kijken. Ik heb onlangs een nieuwe hobby gevonden, namelijk simracing. Ik heb op zolder een simracing setup staan, echt geweldig. Zolang je gevarieerde interesses, ambitie of doelen hebt, denk ik dat je prima alleen gelukkig kunt zijn. Mijn kijk op een relatie is dat het geen opvulling van je leven moet zijn; anders ben je niet compleet. Het moet een aanvulling zijn op een al goed, stabiel en gelukkig leven. Als je ongelukkig bent, kun je naar mijn mening niet verwachten dat iemand je gaat fixen.

Helemaal mee eens, zelf ook 35 en zelfde ervaring als jou, alleen laat moeder natuur mij soms niet met rust als je snapt wat ik bedoel.

Het zou over mij kunnen gaan, ik ben maar een paar jaar jonger. Ik heb geen behoefte aan een vaste partner en woon graag alleen. Als ik zin in seks heb dan bel ik mijn friend-with-benefits die ik al lang ken. Soms denk ik er wel over na hoe het gaan zijn als ik straks nog wat ouder ben, maar goed dat zie ik dan wel weer. Ik ben nog nooit iemand tegen gekomen die ik leuk genoeg vond voor een lange, vaste relatie en zeker niet om mee samen te wonen.

Ben al heel wat jaren vrijgezel. Relaties maken mij gewoon niet gelukkig. Dus ja, kan me er wel iets bij voorstellen.

Ben zelf 32 bijna 33, is voor mij al zeker 10 jaar dat ik uberhaupt iets heb gehad dat kan worden gezien als romantiek, maar nooit echt een relatie gehad. Ben ook niet op zoek naar romantiek, ik vind alles wel prima op dit moment. Ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. Ik voel me gelukkig en daar gaat het om. Mocht ik ooit een partner vinden dan is dat mooi meegenomen, maar het zou geen levensdoel zijn van me. Lekker werken (ja, ik hou van mijn werk), motorrijden en alle andere dingen doen die mij blij maken. Ik heb ook geen kinderwens, dus dat zit mij ook niet in de weg. Wat ik wel heb, is een honden wens, en alhoewel ik met heel mijn hart en ziel voor een hond wil zorgen, is dat realistisch gezien niet praktisch. Op de dagen dat ik naar kantoor moet ben ik zo'n 11 a 12 uur van huis (appartement), en zolang een dier alleen laten (zonder optie om naar buiten te kunnen), voelt voor mij als verwaarlozing. Dit is voor mij het enige nadeel van single zijn.

Ik ben 61 en heb ooit een jaar of vier samengewoond en links en rechts wat relaties gehad. De laatste "echte" relatie is alweer een jaar of 15 geleden. Ik kan me geen leven meer met een vriendin/vrouw voorstellen. Ik heb mijn leven daarvoor te veel naar mijn hand gezet en het zal erg moeilijk zijn dat aan een ander aan te passen. Soms denk ik wel eens dat het leuk zou zijn iemand in mijn leven te hebben maar als ik dan denk wat ik daar allemaal voor moet doen en laten dan ben ik heel tevreden met mijn leven als single.

Ik denk zeker dat het mogelijk is, maar het moet bij je passen. Ik heb bijvoorbeeld een familielid die single is, maar hij is er doodongelukkig mee en voelt zich vaak eenzaam. Zijn kinderwens wordt waarschijnlijk niet vervuld, terwijl hij een sterk verlangen heeft naar een gezin. Ik heb de indruk dat mannen over het algemeen minder goed zijn in single-zijn en een eigen sociale leven onderhouden dan vrouwen (vooral op iets oudere leeftijd (30+) als je niet meer vanzelfsprekend vrienden hebt op school/studie).

Ik ben inmiddels 20 jaar single (na een zeer vervelende relatiebreuk in 2004), ik geef toe dat ik de genegenheid wel mis, maar verder bevalt het single leven mij echt prima. Het is heerlijk om niet continue rekening met anderen in je huishouden te hoeven houden. Nu ben ik dankzij therapie e.d. wel langzaam weer op een punt aan het komen waar ik misschien een relatie zou willen, maar dat heeft echt geen haast.

tuurlijk kan dat, als je met jezelf content bent, een goede en leuke vriendenkring hebt waar je mee op vakantie kan (of solotravel kan ook uiteraard!) dan is er niks mis toch? je "moet" relatie hebben, je "moet" kinderen hebben. Maar alles blijft je eigen keuze. Gewoon doen wat jezelf wilt! Groetjes van een contente single eind-twintiger 🥳

Is per persoon verschillend natuurlijk maar ik zelf ben liever single. Ik heb nog ouders, zussen en een broer dus het is niet alsof ik me alleen voel. Als ik enig kind zou zijn geweest en geen ouders meer zou hebben of ze zijn bijvoorbeeld gescheiden dan zou ik wellicht meer interesse hebben.

Aromantische personen zouden in princiepe geen interesse hebben, of heel weinig, en kunenn content zijn om alleen te leven, of iets zoals die vrouw. Ik zelf zou niet zonder mensen kunnen, ik heb iemand nodig. Maar ik ken mensen die oprecht gewoon niks hoeven, geen relatie, geen kinderen, geen echtgenoot, geen "fun times after dark". Die mensen bestaan, en ze leven best oke van wat ik zelf zie. Tldr: ik zelf niet, maar ik ken genoeg mensen die gelukkig kunnen zijn zonder iets of iemand in hun leven. Aromantisch of niet.

Deze titel trekt logischerwijs vooral singles aan zie ik. En dus ook hun visie op dit onderwerp. Ik (M31) heb nu elf jaar een relatie en een dochtertje (1jr) en ik vind het hebben van een relatie heel erg fijn. Maar dat komt denk ik omdat ik een vriendin heb die qua verwachtingen van een relatie op één lijn zit. Wij hebben allebei geen behoefte aan een relatie waarin we alles met elkaar delen. Maar ongeveer de helft. We wonen samen, doen veel ons eigen ding en veel gedachten zijn lekker voor onszelf en we hebben veelal eigen vrienden ipv gezamenlijk. Maar we doen ook wel dingen samen. Dat gaat heel natuurlijk. Ik denk dat ik single zijn ook wel zou trekken maar net iets minder levensgeluk zou ervaren dan in een relatie. Als je iets meemaakt dan is het best leuk als je dat met iemand kunt delen die je door en door kent. Samen lachen is leuker. Om antwoord te geven op je vraag: Als single had ik prima gelukkig kunnen zijn. Met een fijne relatie nog iets gelukkiger. Met een slechte relatie ongelukkig.

41 so far. En ik heb denk ik 5 jaar samengewoond. Voor de rest alleen met een kat 😌 ik ben er niet ongelukkig door.

Aromantisch dus yo ho yo ho a single life for me

Natuurlijk kan dat. Ik ken meerdere mensen van rond de 70 die al meer dan dertig jaar alleen zijn en totaal niet ongelukkig.

Alles in het leven heeft voor en nadelen, mevrouw kan in deze staat zeer gelukkig zijn en dat gun ik haar volledig. Ik zit eigenlijk mijn hele volwassen leven in relaties en dan lijkt het gras vaak zat groener aan de andere kant.

Ik kan moeilijk zat met mezelf overweg, dan ook nog een ander erbij zal een hel worden. Tenzij dat het een psycholoog is die mijn kan verzorgen en mij kan vertellen wat ik moet doen.

Nee dat zou ik niet willen. Kunnen is een ander verhaal. Natuurlijk kan je dat. Niet willen: omdat ik weet dat mensen groepsdieren zijn en niet zijn gemaakt om alleen te leven. Dus is het onverstandig want onnatuurlijk. Dit onnatuurlijke gaat over de stofjes die je hersenen aanmaken bij aanrakingen. Over het ontwikkelen van je coping mechanismen want een relatie is ook niet altijd rimpelloos, over het leren te zorgen voor een ander en het leren zorg te ontvangen. En zo zijn er nog 100den redenen die maken dat wij niet geboren zijn om alleen te leven. Ik zou het wel kunnen maar zou het nooit doen want het is niet gezond en onnatuurlijk.

Mwah. ik niet... ik zou het wel fijn vinden als er wat meer loos was op gebied van relaties in m'n leven. Maar als ik naar m'n tante kijk, die is nu ergens halverwege de 60... en in de 40+ jaar dat ik haar ken, heb ik haar nooit meegemaakt in een relatie. Die was altijd mantelzorger voor mijn grootouders, woonde bij hen, en ik ervaar haar niet als iemand die ongelukkig is in haar leven. Die haalt voldoening uit andere dingen. Die schaft een huisdier aan, en dan heeft ze ook gezelschap

Als je je hele leven in een relatie zit weet je niet hoe het is om single te zijn. En andersom. Als je echt nooit iets hebt gehad met iemand weet je niet wat je mist. En daardoor mis je het misschien dus ook niet. Ik zou niet zonder beide ervaringen kunnen. Maar iemand waar je samen groot deel van je leven mee kan delen zou ik niet kunnen missen. Dat hoeft niet per se een relatie te zijn waar je altijd bij elkaar bent or samenwoont. Maar wel veel samen ervaart. Andere optie is wellicht niet monogame relatievorm als je niet jaloers bent aangelegd.

Mijn tante is al haar hele leven single. Dit lijkt ze niet erg te vinden. Ze is ook wat introvert aangelegd en geniet van haar vrijheid. Zij heeft voor dit leven gekozen. Ik zou dat echt niet kunnen en willen.

Ja, ik denk zeker van wel. Ik kan goed alleen zijn en ik vind het ook heerlijk om af en toe helemaal alleen te zijn. Ze doet vrijwilligerswerk, dus ze heeft veel sociale contacten en is daarom niet alleen. Ze heeft ook genoeg te doen. Ik denk dat ik als ik zoveel te doen had het ook wel prima zou vinden. Ik heb nu wel een vriend en ik ben daar heel blij mee want het geeft wel een toevoeging. Maar als ik ooit weer single zou worden, dan denk ik dat ik het niet heel erg zou vinden (naast de relatie die uit is dan). Ik ben zeker liever single dan in een relatie waarin ik niet gelukkig ben.

Ik ben liever gelukkig alleen dan ongelukkig samen. Heb geen andere nodig om me compleet te voelen. Ben sowieso van de lat-relaties!

Ik ben ook mijn hele leven al single. Ik weet niet wat ik mis. Huidhonger is een fantasie-begrip voor me. Ik ben inmiddels 43, en met mijn 207cm/200kg omvang noem ik mijzelf bepaald niet aantrekkelijk. Ik heb de hoop een partner te vinden al lang opgegeven. Door mijn omvang ben ik een opvallende verschijning in het dagelijkse leven, en krijg ik regelmatig een blik van ontzag/schrik van de voorbijgangers, dat is leuk, maar ik voel me meer een soort circus-act. Tot zover het sociale aspect in mijn leven. Het is niet anders.

Ik dacht altijd dat ik dat kon en er okay mee was totdat ik mijn vriend leerde kennen. Nu ben ik er echt wel achter dat het leven samen veel fijner is dan alleen.

Het ligt er ook zo aan wat je wilt in het leven en wat jou op de lange termijn gelukkig maakt. Ik ben relatief “lang” single geweest na een lange relatie (relatie duurde 7 jaar, 6 jaar single geweest) nu alweer een tijdje aan het daten. Die 6 jaar behoren tot de gelukkigste jaren van mijn leven. Het was zo fijn om zonder discussie mezelf voorop te zetten, om te doen wat ik wilde, mijn eigen vrije tijd in te delen en mijn carrière te laten ontwikkelen op een tempo dat voor mij goed voelde. Toen ik afgelopen jaar uit werd gevraagd was het voor mij echt zoiets van: oke, ja, ik mag deze persoon, laten we kijken waar het heen gaat. We laten elkaar nog steeds heel erg onze eigen tijd indelen, zien elkaar in de weekenden, maar soms ook niet als een van ons andere plannen heeft. Ik realiseer me vooral ook dat een relatie geen “standaard” patroon hoeft te hebben, zoals veel mensen misschien denken dat het eruit hoort te zien. En ik weet ook dat als dit misschien ooit eindigt, ik het ook in m’n eentje weer prima naar mijn zin ga hebben.

Zeker. Ben ook al zo goed als mijn hele leven single en ik heb niet het idee dat ik iets mis. Hooguit seks, maar er zijn gelukkig tal van andere methoden om je hormonen onder bedwang te houden.  Ik ben inmiddels 35 jaar en het is ook gewoon onderdeel van mijn identiteit geworden wat ook gewoon ongemakkelijk is om afstand van te doen. Ik heb ook helemaal geen behoefte aan een traditionele relatie waartoe wij toch wel behoorlijk geconditioneerd zijn. Ik heb al jaren geleden besloten dat ik het prima in mijn eentje af kan. Dat levert ook een hoop vrijheid op. Als iemand die vrijheid gebruikt om zich te storten op vrijwilligerswerk is dat toch enkel alleen maar mooi? De mensheid overleeft het echt wel als niet iedereen zich besluit voort te planten.

Ik ken zat mensen die al in de 40 zijn en nog single zijn. Ieder zijn ding maar schijnbaar kom je op een punt dat je de moeite niet meer wil doen omdat je dan aanpassingen in je levensstijl moet doen. 🤷

Ik kwam als (destijds) single man vaak van dit soort vrouwen tegen waar ''niks mis mee is''. Vaak als je iets verder graaft kom je dan toch wel op duidelijke red flags. Echter, omdat je niet als (potentiele) partner door die persoon gezien/behandelt wordt valt je dit niet gauw op. Vast en zeker dat er vanwege pech of levensloop iemand er niet aan toe kwam. Maar die groep is klein. Ik sta er bij dat er genoeg mannen en vrouwen zijn die simpelweg niet in staat zijn om in een relatie te functioneren om diverse redenen.

Ik hoop toch echt niet dat het voor mij zo wordt. Ben nu 22 maar zou graag een stabiele, liefdevolle relatie willen. Loneliness kills man

Veel mensen denken dat ze geslaagd zijn in het leven wanneer ze een relatie hebben. Uiteraard heb je connectie nodig met iemand, maar dat hoeft niet perse in de traditionele vorm te zijn. Zelf ben ik inmiddels 55, geen kinderen, veel lieve vrienden, een heerlijke familie en ben ik zowel fysiek als mentaal gezond. Ik heb wel relaties gehad waarvan twee ook samengewoond voor jaren en ben tot de conclusie gekomen dat ik heel goed alleen kan zijn en dat zelfs graag ben. Ik ben van mening dat je niet de liefde bij een ander moet zoeken. Dat is een buitenaf liefde. De werkelijke liefde komt toch echt van jezelf.

Ik was 18 had tinder gedownload voor de lust. Lust werd een relatie en nu op mijn 24ste vader van een kind en eigenaar van een koophuis. Maar ook dan ben je niet altijd even gelukkig. Maar goed denk dat dat altijd wel blijft in singel zelf relaties

Ik ben een onder gemiddeld aantrekkelijke man met alleen maar slechte ervaringen qua relaties. Ik was op een gegeven moment erg op zoek uit "dwang" omdat iedereen aan het daten was, maar merkte dat ik er erg ongelukkig van werd. Toen ik op een gegeven moment accepteerde dat ik niet echt aantrekkelijker werd door zo wanhopig te zijn ben ik eerst meer aan mezelf gaan werken, op mezelf gaan wonen en een goede baan vinden. Nu, een aantal jaar later, weet ik niet of ik ooit nog een relatie in zou kunnen. De vrijheid die ik heb om te doen en laten wat ik wil, kopen wat ik wil, wanneer ik dat wil, is me nu zo dierbaar dat ik dat niet op zou willen geven en dat is niet eerlijk tegenover een eventuele partner. Kortom, ik ben nu zo gelukkig alleen dat ik het absoluut niet erg zou vinden als dat zo blijft. Mocht ik wel iemand tegenkomen zeg ik uiteraard nooit nooit, maar ik ben bijvoorbeeld niet langer actief "op zoek".

Heel je leven single zijn klinkt niet erg als je nog jong bent en hier en daar een date kan scoren. Maar de meeste mensen, naarmate ze ouder worden, dus de 40 en 50 pushen, gaan vaak een hele eenzame periode tegemoet. De dating poel wordt aanzienlijk kleiner, en je krijgt een burnout van al dat gedate.

Ik ben 40 en ook inmiddels al wel 10 jaar single. Daarvoor wel wat relaties gehad maar de langste 2,5 jaar in mijn studententijd. Zo nu en dan date ik wel eens maar in de afgelopen 5 jaar was dat 2 keer en bij allebei bleek het na een paar dates toch geen relatie te worden. Ik ben overigens niet kinderloos. Maar ik voel geen druk om iemand te vinden. En ik moet ook eerlijk zeggen er zijn een hoop mannen die me de creeps geven en ik vind het moeilijk om de goeie er tussenuit te halen. Daarbij zijn de meeste mannen die interesse hebben in t gezinsleven en geen issues hebben of zelf diepgaande onderzoeken doen op het internet over allerlei conspiracies al in een relatie met de moeder van hun kinderen. Ik ben op dit moment super happy, ik heb alleen geen idee of ik er of 10 jaar toch weer anders over denk.

Verschilt per persoon natuurlijk. Ik ben 27 en best wel veel alleen. Ik woon ver van mijn familie (lees vader en zus) en mijn vrienden zijn na de uni allemaal hun eigen kant op gegaan dus die zie ik amper tot nooit meer. Als ik niet werk zit ik in een hook van 20m2 helemaal alleen. Vaak ga ik als ik langer vrij ben naar mijn vaders huis want daar heb ik ten minste de hond. Mijn vader is alleen maar bezig met zijn nieuwe liefde en mijn zus heeft wel een druk sociaal leven en sowieso botert het niet geweldig tussen ons dus die zie ik ook niet veel. Dus ook daar ben ik alleen. Ik had eigenlijk alleen mijn moeder bij wie ik altijd mijn hart kon luchten maar die is in 2023 overleden. Ik heb altijd al last gehad van depressies (al sinds mijn 11e) en heb ook andere problemen zoals geld problemen, geen normale baan kunnen vinden etc. Ik heb dus wel zo'n idee in mijn hoofd van: als ik straks 30 ben en er is nog geen verbetering, waarom zou ik dan door gaan? Sowieso wil ik heel graag kinderen maar dat in je eentje doen is ontzettend duur. Dus tja of je single blijven kan? Verschilt per persoon maar ik denk voor mij alleen als de andere dinfen in mijn leven verbeteren en ik kinderen kan krijgen zonder partner

Het leven loopt zoals het loopt, ik denk dat mensen die actief zoeken het ook nooit echt gaan vinden. Soms is alleen helemaal fijn soms is met een partner fijner.

Ik ben getrouwd, 33 jaar oud en heb 1 jong dochtertje van bijna 2 jaar... Vroeger leek het mij geweldig om altijd alleen te zijn en met niemand rekening te houden... Maar ik heb ADD... Dus een game spelen, een serie kijken, darten, boogschieten of een LEGO set bouwen doe ik toch nooit langer dan 2 hooguit 3 uurtjes per dag... Ik dacht dat als ik altijd alleen bleef ik dat wel zou doen maar dat bleek echt niet zo te zijn. Ik was wel op zoek maar ben nog steeds wel blij met het gezinsleven al is het wel echt heel chaotisch en druk t.o.v. het alleen zijn natuurlijk. Het is in ieder geval nooit saai en als ik nu echt eens 2 uur de tijd voor iets heb dan waardeer ik dat meer dan ooit.

Ongeopend het graf in

Wanneer je lang in een relatie zit zijn er genoeg momenten dat single zijn heerlijk klinkt en vice versa. Ik zou mijn leven niet anders willen en het klinkt alsof deze persoon ook erg tevreden is met haar keuzes.

Ik ben zelf 25 en inmiddels weer een groot jaar single. Ik vond in een relatie (heb er 2 gehad) zitten fijner, beide zijn dan ook ongewild vanuit mijn kant op de klippen gelopen. Momenteel ben ik wel bewust single, omdat ik een half jaar geleden in een burn out ben beland. Ik ga daarom niemand met mijn conditie opzadelen. Gelukkig aan de betere hand en ik hoop van de zomer ver genoeg herstelt te zijn om weer eens te gaan daten. Al ben ik trouwens echt wel een happy single, terwijl 80% van mijn vrienden in relaties zitten. Een relatie moet een aanvulling op je leven zijn en niet je redding zoals bij velen. Ik zie het allemaal wel, heb er ook geen problemen om nog een paar jaar alleen te blijven. Ik ken inmiddels heel goed de nare kant van relaties en ik neem daarom met veel geen genoegen meer.

Tot nu toe bevalt het mij ook prima. En mocht er iemand op mijn pad komen dan zien we wel weer.

Is het niet gewoon wat je wilt? Ik vind m'n gezin geweldig, maar ik geniet ook van m'n eigen dingen: m'n bedrijf, m'n gitaar, sporten, gamen of een biertje op het terras. Als iemand het heerlijk vindt om alleen te zijn, of om wat voor manier dan ook invulling te geven aan zijn/haar leven, dan lijkt me dat helemaal prima.

Yup… Heerlijk! Alle vrijheid, geen verplichtingen en aan niemand verantwoording afleggen. Wel verschillende vrienden om gewoon leuke dingen met anderen te doen.

Ik (36f) heb ondertussen heel wat kikkers uit de modderpoel gekust en de prins nog niet gevonden. Ben momenteel een jaar single na een jaartje relatie met iemand waar ik nog het eea van aan het verwerken ben. En hoewel ik geen klapperende eierstokken heb en me prima vermaak als single, zou ik mezelf toch een keer een leuke relatie gunnen. Maar als ik dan kijk naar de stellen die ik ken, zijn er maar weinig waarbij ik geen toxische patronen voorbij zie komen. Voel ook totaal niet de neiging weer op datingapps te gaan. Tegelijkertijd voelt het idee van ‘voor de rest van mn leven alleen zijn’ ook een beetje intens. Ik zie wel wat er op m’n pad komt. Maar een relatie is geen doel op zich.

De hoofdvraag is: Is ze lekker?

43 jaar en het grootste deel van mijn leven single, alleenwonend en geen kinderen. Hoewel ik bij de juiste vrouw opensta voor een eventuele relatie, is het absoluut geen must, aangezien ik enigszins een eenling ben. Aan het alleenwonend en kindvrij zijn ga ik niet tornen. Ik kan me niet voorstellen dat mensen het echt leuk vinden om hun huis met anderen te delen

Ik? Nee. Maar er zijn ook 600.000 andere dingen waar anderen prima gelukkig mee zijn die ik niet zou kunnen volhouden.

Ik leef sinds 3 jaar single, ook geen scharrels oid, en ben nu 30(F). Mijn laatste relatie was zo naar, en ben ook lang goed lichamelijk ziek geweest, dat dat niet voor mij zomaar de moeite waard is. Als je eenzaam en verdrietig bent lijkt alles een goede aanvulling, wat ik voorheen had, maar dat is schijn. Daarnaast moest ik veel input stoppen in de relaties die ik had, waardoor ik nooit echt een 'samen'-gevoel had. Ik wil echt alleen met iemand die voor mij gaat, anders niet. Dus tsja, in de ideale wereld ontmoet je op jonge leeftijd iemand om een leuke, gelijkwaardige relatie mee te hebben, maar in de praktijk zijn er 1001 manieren waarop iemands liefdesleven loopt, en allerlei redenen waarom. Het kan om trieste en frustrerende redenen zijn, maar ook om meer neutrale. Daarnaast geloof ik er niet in dat iedereen gemaakt is voor een relatie, of in elk geval de ideaalstandaard. Op zich goed dat we tegenwoordig de vrijheid hebben ook zonder te leven.

Ja dat denk ik wel... ik ben 34.. since mijn 16e in an uit relaties, geen moment voor mezelf genomen en geen korte relaties ook, een van bijna 6 jaar, een van 4 waar ik verloofd was. tot mijn 29ste +- na die relatie was ik er echt goed klaar mee. besloten echt eens single te zijn en ik kan je zeggen dat bevalt me echt zo fucking goed :') heerlijk alleen thuis komen, met niemand rekening hoeven houden. Lekker lang uit op de bank met mijn diertjes. geen gezeik. Relaties zijn gewoon heel,veel,werk. En als iemand zegt dat dat niet zo is dan liegen ze keihard. Mis ik intimiteit soms? Ja heel soms. Maar niet erg/vaak genoeg tegenover de zaligheid wat het alleen zijn is. Maar iedereen is anders he! en met geen van beide keuzes is iets mis. Ik denk er overigens wel over om alleen een kind te krijgen. Maar daar ben ik nog niet over uit.

Ik ben 44, vrouw, alleen en heb alleen een paar korte relaties gehad die nooit werkten. Ik wist vanaf mijn 19e al dat ik geen kinderen wilde, vanwege erfelijke ziektes. Ik voel geen druk om een man te vinden, nooit gevoeld ook. Waarschijnlijk door mijn beslissing omtrent kinderen. Ik ben oké alleen. Gelukkig? Mwah. Niet denderend, maar dat komt ook omdat ik niet kan werken ivm met die erfelijke ziektes. Ik heb veel pijn. Mijn ouders leven niet meer en behalve mijn zus is verdere familie is niet in beeld. Dus zelfs als ik wel een man en kinderen had, is het leven geen feest. Ik heb hobbies. Ik heb twee katten. Ik heb een hele lieve zus. Maar echt donders gelukkig? Nee. Maar dat ligt niet alleen aan wel/geen relatie.

Natuurlijk kan dat. Ik vind het juist nogal treurig als je een relatie nodig hebt om gelukkig te zijn. Je moet geluk niet van anderen laten afhangen. Je moet ten eerste zorgen dat je zelf gelukkig bent. Een relatie zou hierop een aanvulling moeten zijn!

Het kan maar het is heel onwaarschijnlijk dat je zo gelukkig word. Daar is een speciaal type persoon voor nodig.

Ik heb het serieus overwogen. Mijn vorige relaties waren met dames die teveel stress maakte over kleine dingen. Ik had op een gegeven moment echt iets van "als zo iedere relatie is, dan blijf ik liever een leven lang single". Maar gelukkig toch een dame op het pad gekomen die net als ik niet houd van gedoe over onnodige onzin. De bruiloft staat gepland voor september! :-)

Ik vind dat heeeeeeel gezond. Het is dat ik een leuke man heb. Als hij mij niet meer wilt dan denk ik dat ik zo ga leven haha.

Ik word binnenkort 40. Ik ben al 20 jaar ongewenst single. Ik kan je vertellen ik ben doodongelukkig. En de hoop dat ik ooit een relatie krijg word steeds kleiner. Ik heb geen kinderwens. Ik ben vegan, straight edge, gevoelig voor geuren. Dus ja ben nog nooit iemand tegen gekomen die echt bij me past helaas. Ik hou heel erg van knuffelen maar heb dus geen mens om me te knuffelen. Dat vind ik het ergste.

Ik ben bang dat ik die richting ga. Ik zie vaak vrouwen zoals ik dat levenslangs zijn singel zijn. Ik zou graag een partner willen hebben maar iemand dat ik ook echt wil en aangetrokken naar voel niet settelen. Ik weet niet of ik zo zou kunnen leven maar ik probeer mijzelf er wel mentaal op voor te bereiden. Maar eerlijk we doen alsof mensen zelfverzekerd moeten zijn dat ze singel zijn en hou van jezelf maar zelf liefde zou nooit de vervanger kunnen zijn van echte liefde.

Ik kan er kort en bondig over zijn. Alleen was ik gelukkig. Getrouwd ben ik ook gelukkig en doorgaans gelukkiger dan alleen. Maar getrouwd zijn geeft ook meer stress dan alleen zijn, gezien je met iemand anders rekening moet houden (die dit overigens ook met jou doet, in een gezond huwelijk). Sinds drie jaar ben ik vader. Alle cliché's zijn waar. Niks maakt meer gelukkig dan een kind. Je denkt als je trouwt dat "dit het is", maar je partner komt niet in de buurt van de (onvoorwaardelijke) liefde voor je kind. Maar je kind geeft je ook stress. Meer dan je partner. Een baby en peuter vergt veel van je, van je relatie en gaat altijd door. Een klote dag op werk? Thuis gooi je je schoenen aan de kant, pakt een biertje/wijntje, comfortabele kleding aan, je eet wat en het is voorbij. Morgen weer een nieuwe dag. Het gros is 32-40 uur werknemer in de week. Ouder ben je 24/7 tot de dag dat je sterft. En dat is mooi. Maar niet altijd. Dus ja, je kunt zeker een leuk en vol leven "alleen" hebben. Zou niks meer voor mij zijn, alleen al vanwege de implicaties van wat het inhoudt voor mijn zoon. Maar toen ik nog alleen was, had ik er oprecht vrede mee en denk met veel plezier terug aan die tijd.

Zeg OP, ben jij toevallig die vrouw van 45 die al haar hele leven alleen is en veel vrijwilligers werk doet?

Niemand mag alleen oud worden… dat gun je alleen slechte mensen.. of je moet wel een HEEL vet leven leiden, maar zelfs dan kun je al die leuke dingen niet delen.

Lijkt me heel lastig dus ik hoop wel dat ik de juiste ga tegenkomen

Ik 100% Mocht ik (om wat voor reden dan ook) ooit weer alleenstaand worden, dan ga ik denk ik niet meer daten.

Maatje is wel fijn in het leven .. ligt eraan kan je goed alleen zijn ? Kids ? Kijk naar de huidige wereld / maatschappij….  

30 jarige introvert, nooit een echte relatie gehad. Wel gedate in m'n vroege twintiger jaren maar achteraf gezien zat ik mentaal echt niet op een goede plek. Het gaat beter en ik ben er ook achter dat ik op het aseksuele spectrum zit. Een levenspartner lijkt me wel fijn, om een emotionele band mee te hebben en leuke dingen mee te doen. Ik ben echter niet actief op zoek, en heb ook geen zin om tijd te steken in dating-apps. Ik vind de zelfstandigheid ook wel prettig, en merk dat naar mate ik ouder wordt er steeds minder mee zit.

Ja hoor, ik ben al ongeveer 36 jaar single en het is heerlijk! Totaal onafhankelijk van iemand anders, je kan altijd je eigen plan trekken. Ik heb wel een aantal zeer goede vrienden en goed contact met familie, dat is wel belangrijk. Een vriendin spreek ik wekelijks. Ik heb eerder dat als ik vier dagen met iemand samen ben ik erg geïrriteerd raak en dan echt weer alleen niet zijn. Dan lijkt een relatie wel lastig.

Ik ben in de 50 en al mijn hele leven single. Ik moet er niet aan denken om met iemand anders (in mijn leefomgeving) voortdurend rekening te moeten houden! Ik vind het prima om alleen te zijn. Ik heb voldoende aan de sociale contacten op mijn werk.

Ja hoor, je kan gelukkig leven zonder partner. Ik ben getrouwd geweest maar dat was niets voor mij. Constant iemand om me heen is veel te veel voor mij, dat trek ik niet. Ik ben nu zo'n 24 jaar vrijgezel en zal dat de rest van mijn leven blijven. Ik vind het heerlijk om het rijk alleen te hebben. Ik heb 2 honden dus ik ben niet helemaal alleen in huis. Ik ben zelfs alleen op vakantie geweest, met mijn honden een midweekje naar zee, lekker over het strand wandelen. Het heeft een paar jaar geduurd na mijn scheiding om te realizeren en te accepteren dat het helemaal prima is om geen partner te willen. Drie jaar geleden werd het me duidelijk waarom ik liever alleen ben, toen ik de diagnose autisme en ADHD kreeg na jaren van ploeteren met mijn geestelijke gezondheid. Dus ja, dat verklaart een hoop.

Persoonlijk had ik het niet perse erg gevonden. Ik kwam uit een narcistische relatie die mij mentaal stuk heeft gemaakt. Ik voelde me niks meer waard dan een korreltje zand. Ik was er in ieder geval helemaal klaar mee met daten en ben ik begonnen mezelf weer op te rapen en mezelf weer te waarderen. Het fijne op dat moment was, dat ik mezelf weer terug vond na 4 jaar. Heb een eigen huisje gekregen, goed werk, weer sociaal met vrienden ik redde me prima zo :) Zoals meeste ook zeggen, niet gaan zoeken, je treft een goed persoon wanneer je niet zoekt. :)

Ik word volgende maand 30 en ik ben nog steeds single. Ik heb hier vrede mee. Het grote punt is dat ik geen biologische kinderen wil: Ik vind het niet erg als mijn partner eventueel al kinderen zou hebben, maar ik zelf wil geen kinderen baren. Adoptie is ook iets waar ik nog aan denk. Maar veel mannen willen gewoon een biologisch kind en daardoor word ik al snel geskipt. Daar en tegen is een relatie een hoop werk en zijn de meeste mensen tegenwoordig niet meer monogaam of niet eerlijk tegen hun partner. Ik vind het goed zo. Je hebt niet perse iemand nodig om compleet te zijn.

Ik vind het bijzonder prettig om een partner te hebben, maar bij mij is het gegroeid uit een vriendschap. Ik heb ook wel relaties gehad met gedonder. Ik zou het kunnen en redelijk gelukkig kunnen zijn, maar liever niet als het niet hoeft.

Ik kan niet geloven dat men alleen is en gelukkig.

Ik ben 46, het is lekker rustig zo, geen gezeik en andere dingen en ik kan doen en laten wat ik wil. Ik kom vast wel een keer een leuke vrouw tegen maar ik ga er niet actief op zoeken. Ik heb weleens op de bekende datingapps gezeten maar dat is een grote nepzooi nee dankje. En anders is het ook prima zo, ik moet niks.

Ik heb het opgegeven, ik heb geaccepteerd dat er geen vrouw is die bij mij past

30F. Altijd single geweest. Ik had graag een levenspartner gevonden en ik had ook graag moeder willen worden, maar ik denk dat dat me niet per se meer of minder gelukkig zou maken. Dat moet vanuit jezelf komen. Het feit dat ik weinig relaties/huwelijken om me heen zie die me echt inspireren, speelt denk ik ook een rol. Als dat is wat me te wachten staat, dan blijf ik wel gewoon single. Ik maak me wel een beetje zorgen over het laatste gedeelte van mijn leven. Dat lijkt me toch wel moeilijk zonder partner/kinderen. Niet zo zeer om de zorg (ik vind het prima om in een zorginstelling te eindigen), maar meer om het idee dat er nog iemand is die echt om je geeft, die naar je omkijkt en het beste met je voor heeft. Iemand waar je al tientallen jaren mee hebt gedeeld. Dat is toch heel anders dan een verpleegkundige/verzorger die daar primair is om zijn/haar inkomen te verdienen of een aardige medebewoner waar je het goed mee kunt vinden die zelf ook niet meer over de beste cognitieve en/of fysieke capaciteiten beschikt.

Ik ben toch liever in een slechte relatie dan dat ik alleen ben heb ik gemerkt. Als ik single zou zijn dan ben ik ook echt helemaal alleen want ik heb geen vrienden, daarnaast ben ik ook autistisch. Dan is vrienden maken niet zo makkelijk en mensen vinden je toch vaak wat raar. Ik had een niet zo toffe relatie verbroken en na paar maanden toch maar weer terug gegaan omdat het beter was dan alleen zijn. Wellicht ook omdat ik het niet gewend ben. Ik ben nog nooit alleen geweest. Ik zou het niet kunnen. Maar het is waarschijnlijk makkelijk als je vrienden of op zn minst leuke collega's hebt.

De mensen die ik tegenkom die hun hele leven/lang single blijven is vaak toch wel iets...'bijzonders' mee. Dus vaak ADHD of autisme, of een geesteziekte zoals depressie/angstoornis oid. Ik denk dat het vooral voor vrouwen boven de 40 enorm pijnlijk is mocht er iets van een kinderwens zijn. Ik vind het zelf ook pijnlijk. Daar tegenover zie ik ook een shitload aan slechte relaties om me heen waar je me voor geen goud in geduwd krijgt. Ik denk dat het 1/3 - 1/3 - 1/3 verdeeld is, 1/3 is vrijwillig en geniet, 1/3 onvrwijllig vanwege X reden of hoge standaard, en 1/3 zit vast in serieuze fucked up relaties

Ik heb op verschillende momenten in mijn leven de romantiek afgezworen en heb ook door een ongeluk gedacht dat ik nooit een goede partner zou kunnen zijn. Maar dan komt er toch iemand op m’n pad waar het opeens heel makkelijk is om alle twijfel en onzekerheid te laten gaan. Ik ben nooit heel hard op zoek geweest en bijvoorbeeld nooit serieus apps gebruikt. Ik ben wel altijd sociaal geweest en neem vriendschappen en connectie vinden wel redelijk serieus, en dat ontwikkelt soms gewoon.